"Ik kan dat niet!", hoor ik het 8-jarige buurmeisje zeggen tegen mijn 8-jarige zoon Abel.  

Ze zijn een spelletje petanque aan 't spelen.

"Wat je niet kan, dat kan je leren!", hoor ik mijn zoon antwoorden.  

En verder gaan ze met hun spel.

In plaats van op te geven, speelt het buurmeisje door tot ze de vooraf afgesproken tien punten bereikt hebben...

Dochter Nel had een vaste mindset.

Doordat ze de ganse lagere schooltijd geen klop moest uitvoeren, en toch bejubeld werd omwille van haar goede resultaten.

Doordat ze dacht dat dàt de norm was.  Dingen vanzelf kunnen.  Zonder er inspanning voor te moeten leveren.  Dat dàt je slim maakte.

Dochter Nel had een afkeer van herhalen en van in-oefenen.  Omdat ze zoveel zinloos huiswerk had moeten maken.  Zoveel voor haar volstrekt overbodige taken, zogezegd om haar te helpen leren.

In het eerste middelbaar in de latijnse afdeling verliep het voor Nel niet van een leien dakje.  Waar Nel in het begin wel nog goed scoorde, liet haar studiemethode -die ze niet had- haar in de steek.  Hoewel de punten in vrije val gingen, gebeurde er niets dramatisch.  Wist Nel zich te redden.  Leek ze iedereen ervan te kunnen overtuigen dat ze het 'volgende keer' wel weer 'beter' zou doen.

Alleen ik was hoogst ongerust.  En met mij de echtgenoot.

Uiteindelijk, toen ik het eerste trimester van het tweede jaar de examenpunten al even slap bleken, stapten we naar Hoogbloeier* om raad. Leerden we de groei-mindset kennen.  Die ervan uitgaat dat intelligentie geen vast gegeven is.  Dat je door te oefenen beter kunt worden. In zowat alles wat je doet.  Dochter Nel volgde hierover een cursus, de echtgenoot en ikzelf lazen hierover het boek*.

Vanaf dat moment doen we onze uiterste best om onze kinderen de juiste boodschap te geven.

"Ik kan dat niet."  wordt alhier vervangen door "Ik kan dat nog niet."  

We proberen zoveel mogelijk dagelijkse gebeurtenissen aan te grijpen om dit standpunt duidelijk te maken.

Wat niet zo evident is.

Zoals bij Toon, wanneer hij een nieuw pianostuk moet inoefenen.  Wat hem steevast te moeilijk lijkt om eraan te kunnen beginnen.

Zoals bij Nel, die het moeilijk blijft hebben met herhalen en inoefenen.  Al merken we toch een mentaliteitswijziging op bij haar.  Lijkt er toch iets binnengesijpeld te zijn...

Ik ben blij dat ik de groeimindset heb leren kennen.

De boodschap die je je kinderen meegeeft, is totaal verschillend.

In alles kan je beter worden.   Op voorwaarde dat je bereid bent er je tijd en je energie in te steken.  Dàt is wat je slim maakt.

Het zijn niet de mensen met het meeste talent, die het verste raken.

Het zijn zij die hun talent daadwerkelijk weten te benutten, die ook in moeilijke tijden weten door te zetten, die bereid zijn te oefenen.  En te blijven oefenen.

Vandaar dat de voorgenoemde uitspraak van Abel mij zo blij maakt.

Hij lijkt het door te hebben.

Al zal er misschien wel wat echolalie in 't spel zitten...  ;-)

Trien

*Hoogbloeier :   (weer) goed in je hoogbegaafde vel - advies en vormingen - Sabine Sypré

www.hoogbloeier.be

* het boek:   'Mindset, de weg naar een succesvol leven.' - Carol S. Dweck

Misschien moet ik nog even doorgaan op wat ik gisteren schreef.  Over Toon.  Over zijn gedrag van zondag.  Zijn zelfbeklag.

Ik heb de indruk dat ik even moet kaderen.

Dat er meer achter zit.

Dat die 'meer' te zoeken valt in de schoolse sfeer...

Het is namelijk zo dat de juf van Toon ziek is.  Voor de zoveelste keer dit schooljaar.  Naar mijn gevoel heeft deze juf heel weinig draagkracht.

En laat nu net de klas van Toon een heel 'moeilijke' klas zijn.

Tot begin dit schooljaar was de klas van Toon een normale klas.

Een bonte mengeling van jongens en meisjes, rustige en drukkere kinderen, trage begrijpers en hoogbegaafde kinderen,...  helemaal zoals je in een random klasgroep kunt verwachten.  Af en toe sprak Toon eens van ruzie in zijn klas.  Vooral de meisjes konden mekaar het leven zuur maken.  Helemaal zoals je in een random klasgroep kunt verwachten, dus.

Ergens aan het begin van de winter kwam er één jongen bij in de klas.  Een jongen die heel erg vriendelijk en verstandig is als je hem zomaar aanspreekt.  Een jongen die al het één en het ander meegemaakt heeft in zijn leven.  Een jongen, helaas, die het heel moeilijk lijkt te hebben met het aanvaarden van gezag.  Een jongen die woorden gebruikt tegen de leerkrachten die mijn kinderen niet eens zouden durven denken.  

Vanaf dat moment is het misgelopen met de klas.

Wekelijks komt Toon naar huis met verhalen over grensoverschrijdend gedrag tegenover leerkrachten en zelfs tegenover de directeur. Niet enkel van die ene jongen, trouwens.  Over zaken waarvan je als ouder denkt dat die niet thuishoren op een school.  

Ver van ideaal voor een juf met weinig draagkracht.  Dat staat buiten kijf.

De vervangjuf is streng.

De vervangjuf moet streng zijn.

De vervangjuf zal ongetwijfeld in voldoende mate gewaarschuwd zijn bij de start.

Alleen, de vervangjuf is streng voor iedereen.

Ook voor de hoogsensitieve zieltjes in de klas.

Zij die geen vlieg kwaad zouden doen.

En nu toch straf krijgen.  Klassikale straf.  Omdat er drie kinderen aan het spelen waren tijdens de les.

Onrechtvaardige straf.  Voor iedereen die niet aan het spelen was tijdens de les, maar in het bijzonder voor hoogsensitieve zieltjes die niet aan het spelen waren tijdens de les...

Die er niet aan zouden dènken te spelen tijdens de les.

Toon heeft het er lastig mee.

Toon heeft het er uitzonderlijk lastig mee.

Dat bedacht ik deze ochtend toen ik Toon liet weten dat we vandaag met de fiets naar school zouden rijden.  Toen hij kwaad werd in plaats van blij.  Uit vrees dat hij te laat op school zou zijn. 

Toen hij heel hard begon te wenen toen Abel per ongeluk met zijn fiets tegen zijn vingers gebotst had.  

Toen hij snel doortrappend uit mijn zicht verdween.  In grote angst dat hij te laat zou zijn.  En straf zou krijgen...

Morgen moeten de jongens niet naar school.  Pedagogische studiedag.

Daarna volgt een verlengd weekend.

Ideaal voor Toon.

Om eerst en vooral tot rust te komen.

Ik zoek ergens wel eens een geschikt moment om er met hem over te kunnen praten.  Over de juf.  Over straf.   En over zijn zieltje.

Mijn ventje...

Trien

Toon kan zichzelf zo ongelooflijk zielig vinden.  Hij kan helemaal opgaan in zelfmedelijden.  Slachtofferrol.  Dutske van de dag.

Zoals gisteren...

In de voormiddag belt de mama van een vriendje of Toon kan komen spelen.  Wat ik niet kan toelaten omdat we in de namiddag bezoek verwachten. Dat op zich is voor Toon al een reden om heel erg van z'n melk te zijn.  Boos.  Kwaad.  Op die stoute mama.  Dat hier zeker en vast vaker met vriendjes afgesproken wordt dan in een gemiddeld gezin, doet op dat moment volstrekt niet ter zake.

Helaas wordt het nog erger.

Omdat mama het nogal druk heeft en dreigt de afwas niet op tijd rond te krijgen, worden hulplijnen ingeschakeld.  De keuken vegen wordt door Abel gedaan.  Vrijwillig.  Met een grote lach op zijn gezicht.  Dat Toon gevraagd wordt om uit zijn luie zetel te komen om te helpen afdrogen, wordt door laatstgenoemde opnieuw gezien als een grote onrechtvaardigheid.  Wat uitgebreid gedemonstreerd wordt door het onzacht behandelen van zowel de handdoek als de vaat.

Mama observator gaat hier niet op in.  Vindt het eigenlijk wel een beetje grappig.  Kan Toon met een kwinkslag toch een beetje rustiger krijgen.

Dan komt het bezoek.

Wordt er taart gegeten.  Die Toon niet lust.  Waarvoor hij probleemloos een heel pakje centwafels in de plaats krijgt.  Beter dan op een doordeweekse dag.

Wordt er gepingpongd.  Wat Toon de max vindt.  Waarbij hij niet kan wachten tot het zijn beurt is voor een wedstrijdje.  Glundert hij als hij weer eens met z'n pallet in de hand achter de tafel staat.  

Wordt er tussendoor op de trampoline gesprongen en van de deathride naar beneden gegleden.  Wat enkel gebeurt op 'specialere' dagen en dus heel leuk is.  Ook voor Toon.

Wanneer het bezoek weg is, staat de pingpongtafel nog buiten.  Slaagt Toon erin om nog enkele tegenstanders te ronselen.  Gaat hij nog even bij de buurjongen pingpongen wanneer de tafel hier bezet is.  Krijgt hij de echtgenoot zo ver dat hij nog een matchke wil spelen voor het slapengaan.  Wint hij voor de allereerste keer van de echtgenoot, die zich misschien niet volledig gegeven heeft, maar de overwinning zeker niet cadeau gedaan heeft.

Uiteindelijk is het slaapjestijd.  Toon vindt het echter nog veel te vroeg.  In één beweging zit hij terug in de slachtoffer-modus van deze ochtend.  En blijkt de hele dag een maat voor niets geweest te zijn...  Een stomme dag...  In zijn ogen, 

En ik, ik troost mij met de gedachte dat mijn zoon toch wel een grote gelukzak is om nog totaal niet te moeten beseffen wat écht een stomme dag is...

En met de wetenschap dat Toon tegenwoordig gelukkig al meer goede dan slechte dagen heeft...

Trien