Oefff...  

Het verjaardagsfeestje van Abel is achter de rug.  Met heel veel speelplezier.  Stralend mooi weer.  Slechts één korte ruzie.  En, heel belangrijk... zonder ongelukken!  

Erop kunnen terugblikken vind ik persoonlijk toch altijd leuker dan ervoor staan...   Het is en blijft toch een opdracht om een bende 8-9-jarigen een namiddag te animeren.  Of er tenminste voor te zorgen dat ze zichzelf animeren op een gepaste manier.  Zonder de boel af te breken, vrij vertaald.

Eerlijk...  het is heel goed meegevallen.  

Eerst en vooral was er de zon die er voor koos om de voorspellingen te negeren en volop te schijnen.  Check!

Dan was er ook de echtgenoot die werkelijk zijn best deed en deze keer niet besloot om ondertussen ook even het onkruid te wieden.

Bovendien was ik onder de indruk van het mooie samenspel van de kinderen, zelfs jongens en meisjes onder elkaar...

De wafels werden gesmaakt, het ijsje ging vlotjes binnen...

Iedereen tevreden, al zeker ons feestvarken-van-dienst, Abel.  Die het niet kon laten zijn gekregen geld te tellen terwijl het feestje in volle gang was...

En toch...

toch ben ik elke keer opgelucht als het tegen den vijven aanloopt en de ouders verschijnen om hun kapoentjes terug mee naar huis te nemen. 

En hoop ik dat de opluchting niet van mijn gezicht te lezen valt...

Trien