Donderdagavond.

Sas-van-Gent, Nederland.

Een uurtje toestelturnen voor Abel.

Dat betekent een uurtje relaxen voor mezelf.  Lekker onderuitzakken in de stoel en zien hoe Abel zijn handstand oefent, rond de rekstok draait, aan de ringen hangt of salto's springt.  Zalig!

Vandaag niet helemaal.

Een mama komt op de stoel naast mij zitten.  Op de voet gevolgd door twee kinderen.

Gedaan met de rust.

Kinderen die achter mekaar aanrennen.  Gillende kinderen.  Tierende kinderen.  De mama die zich hierom bij mij wel excuseert, maar NIET ingrijpt.  Terwijl dat de turners toch ook moet storen.  Ongetwijfeld.

Aangezien kinderen kinderen zijn en aangezien het er blijkbaar vandaag toch niet inzit ongestoord te genieten van het enthousiasme van Abel, knoop ik een gesprekje aan met de mama.  Die best wel sympathiek is.

Dan valt mijn oog op de sokken van de kinderen.  Merk ik dat ze allebei twee -totaal- verschillende sokken aanhebben.  Dus vraag ik de mama of het in Nederland dan vandaag downsyndroomdag is.  Of ze ook de diversiteit willen vieren en dat op deze manier aan anderen duidelijk willen maken.

De mama valt uit de lucht.  Legt me al lachend uit dat ze het opgegeven heeft om sokken in paren te sorteren.  Dat ze gewoon één schuif heeft.  Een sokkenschuif.  Waar ieder gezinslid elke dag twee sokken uitneemt.  Lukraak.

Terug thuis kauw ik na over deze toevallige ontmoeting.

Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, die sokkenschuif.  

Al is het voor mij absoluut een brug te ver.  Kinderen die met twee verschillende sokken rondlopen.  Op een doodnormale dag.  Dat lukt niet in mijn hoofd.  Niet mijn kinderen.

En toch...  toch zagen de rondrennende en gillende kinderen van de mama er niet ongelukkig uit.  Allerminst.  Ondanks hun gekke sokken.

En begin ik iets te beseffen...  

In mijn zoektocht naar RIMH (Rust In Mijn Hoofd) kan ik er niet aan voorbijgaan, aan de sokkenschuif.  Aan het besef dat een -groot?- deel van mijn drukte komt, doordat ik het mezelf aandoe...  Doordat sokken in mijn hoofd wel netjes per paar gevouwen moeten zijn, bijvoorbeeld...

Net nu ik dit stukje schrijf, speelt op de achtergrond een opgenomen aflevering van 'The Voice Kids'.  En zie ik een heel coole, vlotte jongen vlak voor zijn opkomst op het podium zijn broekspijpen ietwat omhoog trekken.  Om de tv-kijkend Vlaanderen iets mede te delen. Een statement te maken.  Dat hij de wereld wèl aandurft...  met twee totaal verschillende sokken aan!!!

Trien

Noem het een zwakte, noem het een eigenaardigheidje, noem het een uitspatting, noem het een hobby...

Er is iets waar ik veel belang aan hecht.

Waar ik veel tijd aan spendeer.

En met momenten misschien ook veel geld...  

Ik kan het niet laten om voor mijn kindjes mooie kleren te kopen.

Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik de laatste mode koop.  Integendeel, het leeuwenaandeel van de kinderkleding die ik koop, koop ik uit eerdere collecties.

Vrolijke en kleurrijke kleding.  Met leuke figuurtjes en toffe prints.  Van aangename stofjes en met mooie snits.  Daar houd ik dus van!

Ideaal zou het zijn als ik zelf achter de naaimachine zou kunnen kruipen en mijn eigen gang gaan.  Maar dat is absoluut niet aan mij besteed.  Daar kan ik geen plezier aan beleven.

Dus speur ik internetwinkeltjes en facebookgroepen af op zoek naar leuke koopjes.  Waarbij ik me vooral richt op Scandinavische merken en Beligsche (al dan niet designer)merkjes.

Al zeg ik het zelf, ik ben er goed in geworden.  Ik heb een neus voor koopjes.  Mijn piek in aankopen ligt absoluut in de maanden januari en juli.  En dan liefst nog telkens op het einde van de maand, wanneer alles nog een slagje goedkoper geworden is.  Ook koop ik af en toe tweedehands kleertjes.  Liefst van mensen die ik ken, al is het maar van naam.  

Het allermeeste tijd kruipt in het doorverkopen van de kleertjes.  Wanneer ze te klein geworden zijn.  Wanneer ze niet goed zitten. Wanneer ze niet meer mooi bevonden worden...  Dan gaan ze op zoek naar een nieuwe eigenaar!  Via 2dehands.be en via mijn eigen facebookgroep.   Wat altijd een leuk gevoel geeft: een tweede leven voor een leuke trui of jas, en terug een budget om op klerenjacht te gaan...

Soms, heel soms, besef ik dat ik overdrijf.  Dat de kleerkasten van de kinderen absoluut al vol genoeg zitten.  Dat ik me moet inhouden. Soms lukt dat.  Soms minder.  

Ik paai mezelf met de gedachte dat dit eindig is.  Zo heeft Nel al haar eigen kledingsbudget waarbij ik volledig overbodig geworden ben bij het aanschaffen van nieuwe kleding. Zo moet ik al niet meer kijken naar maten onder de acht jaar, en blijft deze grens gestaag opschuiven...

Toch zijn er ook heel belangrijke persoonlijke voordelen aan deze verslaving.

Eerst en vooral ben ik elke avond blij wanneer ik de kleren voor Kato (zij heeft hierbij graag nog wat hulp), Toon en Abel voor de volgende dag klaar mag leggen.

Bovendien kan het mij zelfs blij maken wanneer ik was en strijk, om al die vrolijke patroontjes te zien passeren.  

En uiteraard vind ik mijn kinderen nog meer om op te eten wanneer ze zo leuk gekleed gaan!

Kunnen jullie dan ook raden wat de eerste regel is als de jongens van school thuis komen?  Een regel die ik me nog heel goed herinner van mijn eigen jeugd...    Thuiskomen is...   speelkleren aantrekken!!!!  

Hoeveel leuke kleertjes er ook in de kasten liggen, we blijven er zuinig op zijn!

Trien

Of ze al een topje zou moeten dragen, vroeg Kato onlangs...  Dat iedereen van haar klas al een topje of een bh droeg en dat zij in de kleedkamer de enige was zonder iets.  Dat ze zich daardoor bekeken voelde.

Ik liet even mijn oog vallen op haar platte boezem -waar weliswaar de eerste tekenen van reliëf zich begonnen te voltrekken- en stelde dat hier absoluut nog niet van een noodzaak gesproken kon worden.  

Of het dan ontwikkelingsgewijs geen kwaad kon om zo rond te lopen, wou Kato nog weten.

Ik verzekerde Kato dat er absoluut nog geen nadeel aan was om geen topje te dragen.  Toevoegend dat ik met plezier naar de winkel wou om topjes in haar maat te kopen als ze zich daar beter bij zou voelen.  

Het feit dat Kato hier ontkennend op antwoordde, dat ze liet weten in dat geval liever nog te wachten, vind ik een uiting van haar sterke persoonlijkheid.  Kato vs groepsdruk: 1 - 0.

Heel vroeg begint het al, die groepsdruk.  Op ondergoed.  Sommige kinderen lijken er meer ontvankelijk voor dan anderen...  En wie zal zeggen wat het beste is?

Bij jongens lijken 'gewone' onderbroeken niet meer in te zijn.  Waar ik aanvankelijk steevast de meest comfortabel ogende, korte onderbroekjes kocht, was het Abel die me in het eerste leerjaar erop wees dat dat niet meer ok was.  Boxershorts, van het aanspannende type, dàt was de nieuwe norm.  En dat hij in het vervolg geen korte onderbroekjes meer wou dragen, stelde hij vastbesloten...

Moeilijk doe ik daar niet over.  Als de groepsdruk gewonnen heeft, geef ik me graag over.  Toch in dit geval.  Al betekent het wel dat de onderbroeken van broer Toon geen tweede leven meer krijgen bij broer Abel.  Dat er een verhoging van de kosten mee gepaard gaat...

Op het gebied van onderbroeken, en misschien ook wel in het algemeen, heeft Toon minder last van groepsdruk.  Bij hem is het simpel. Boxershorts kan hij niet verdragen.  Denkt hij, want iets nieuws uitproberen is niet zo meteen aan de orde bij Toon.  Het kan Toon dan ook helemaal niets schelen wat de groep ervan vindt.  Hij draagt korte onderbroeken.  Punt uit.

Ik hoop van ganser harte dat de 'produkten' van mijn opvoeding zelfstandig denkende wezens worden.  Die niet zomaar met de stroom meegaan.  Die zichzelf durven uiten op hun helemaal eigen en unieke manier.  Die hiervan de consequenties kunnen inschatten en durven trotseren.

Maar ik ben me er wel van bewust dat groepsdruk meespeelt en zal blijven meespelen.  Dat het een belangrijke factor is.

Ik wens mijn kinderen dan ook toe dat ze af en toe toegeven aan de groepsdruk.  Om zich comfortabel te kunnen voelen.  Maar dat ze, op de momenten waarop het écht belangrijk is, ook durven tegen de stroom in te gaan. Om helemaal zichzelf te zijn...  

Ooit.  Later...

Laat ze nu maar eens flink oefenen met hun ondergoed...

Trien