Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.  Van nonkel Hubert, de oudste broer van mijn papa.  Vier jaar geleden overleed zijn jongste broer aan kanker.  Nu blijven ze nog met twee broers en een zus over.  

Nonkel Hubert stierf op 81-jarige leeftijd.  Vrij plotseling.  Op vrijdag.  Dag op dag dertig jaar nadat zijn vader, mijn opa, overleed.  Voor wie hij altijd grote bewondering gehad heeft.  (zie: 'Geloven jullie in tekens? - 14-03-2017)

Het was een prachtige viering.  Ontroerend mooi.

Over liefde.  Liefde van kinderen voor hun vader.  Liefde van een vrouw voor haar man.  Liefde van kleinkinderen voor hun opa.  

Over liefde die sterker is dan meningsverschillen.  Sterker dan conflicten, die er absoluut ook geweest zijn op zijn levenspad.  

Over liefde die sterker is dan de dood.

 

Twee zonen die een tekst schreven over hun vaders leven.  Vol leuke anekdotes.  Als ultiem eerbetoon.

Een kleindochter die de moed had om zomaar te komen vertellen wat haar op het hart lag.  Hoe ze niet echt afscheid heeft kunnen nemen van haar opa.  En dat we dat niet mogen nalaten, zeggen hoe graag we iemand zien.  Hier en nu.

Een tienjarige kleindochter die een liedje wou zingen voor haar opa.  Die prachtig begon, maar te ontroerd was om de hoge noten te halen.  Die daar verdriet om had, onmiddellijk erna moest komen voorlezen, en stante pede getroost werd door haar twee zussen. Vooraan in de kerk.

Een kleinzoon die een gedicht kwam voordragen.  Een prachtig gedicht.  Diepgaand.  Waarvan ik vermoed dat hij het zelf geschreven heeft.  

Na de viering werden we getrakteerd op een lekkere maaltijd.

Ik zat aan tafel met mijn oudste zus en met twee nichten.  We doken terug in de tijd.  Haalden herinneringen op.  Aan lang vervlogen tijden.  Toen de wereld nog één groot avontuur was.  Toen we nog met z'n allen waren.

Beseffende dat we ondertussen, samen dertien kinderen later, allemaal op tram vier zitten.  Onze jonge jeugd ver achter ons gelaten hebben...

Het heeft iets met mij gedaan, het weerzien.  

Het teruggaan naar de roots.

Het besef dat je deel uitmaakt van een groter geheel.

Het persoonlijke besef dat taal mij inderdaad in het bloed zit (zie: Even voorstellen...' 06-06-2017).  Net zoals zo ongeveer bij al mijn neven en nichten, en achterneven en achternichten.  Schitterend hoe er vandaag dag met taal gespeeld werd! 

We hebben afgesproken om nog eens samen te komen.  Met de neven en de nichten, de nonkels en de tantes.

In leukere omstandigheden, weliswaar.

Omdat we verbonden zijn.

Op meer manieren dan we soms zelf beseffen...

Trien