Oefff...  

Het verjaardagsfeestje van Abel is achter de rug.  Met heel veel speelplezier.  Stralend mooi weer.  Slechts één korte ruzie.  En, heel belangrijk... zonder ongelukken!  

Erop kunnen terugblikken vind ik persoonlijk toch altijd leuker dan ervoor staan...   Het is en blijft toch een opdracht om een bende 8-9-jarigen een namiddag te animeren.  Of er tenminste voor te zorgen dat ze zichzelf animeren op een gepaste manier.  Zonder de boel af te breken, vrij vertaald.

Eerlijk...  het is heel goed meegevallen.  

Eerst en vooral was er de zon die er voor koos om de voorspellingen te negeren en volop te schijnen.  Check!

Dan was er ook de echtgenoot die werkelijk zijn best deed en deze keer niet besloot om ondertussen ook even het onkruid te wieden.

Bovendien was ik onder de indruk van het mooie samenspel van de kinderen, zelfs jongens en meisjes onder elkaar...

De wafels werden gesmaakt, het ijsje ging vlotjes binnen...

Iedereen tevreden, al zeker ons feestvarken-van-dienst, Abel.  Die het niet kon laten zijn gekregen geld te tellen terwijl het feestje in volle gang was...

En toch...

toch ben ik elke keer opgelucht als het tegen den vijven aanloopt en de ouders verschijnen om hun kapoentjes terug mee naar huis te nemen. 

En hoop ik dat de opluchting niet van mijn gezicht te lezen valt...

Trien

Wat een spannende dag vandaag...

Voornamelijk voor Kato, maar uiteraard ook voor de mama en de papa die supporteren vanop de eerste rij...  Figuurlijk, in mijn geval, althans vandaag...

Acrobatische gymnastiek, daar draaide alles rond.

Kato vormt samen met een toffe achttienjarige meid een duo, waarbij Kato bovenpartner is.  Degene die opgetild wordt en hoog in de lucht de bewegingen zo perfect mogelijk moet uitvoeren.  Ze komen uit in de laagste reeks in Nederland, de E-reeks.  Wat vrij normaal is aangezien Kato beginnelinge is en ze slechts eenmaal per week trainen, terwijl in de hogere reeksen soms dagelijks getraind wordt.  Dit alles schrijf ik om jullie duidelijk te maken dat er hier dus absoluut niets belangrijks op het spel staat.  Dat dit puur een hobby is.  Niets meer en niets minder.   

En toch...  en toch...   spanning!!!

In haar reeks neemt Kato het in drie wedstrijden op tegen negentien andere duo's, waarvan de vier 'beste' doorstoten naar de halve finale van Nederland.  Kato en haar partner maakten grote kans om in die top vier te eindigen als ze vandaag een foutloos parcours af zouden leggen...

De eerste wedstrijd waren ze namelijk onverwacht eerste geëindigd.

De tweede wedstrijd maakten ze een fout in de opbouw en moesten ze zich tevreden stellen met een zeventiende plaats.  

Vandaag - 1 april- was een cruciale dag...   nu goed presteren zou een plaatsje in de halve finale waard zijn...  Wat toch een mooie pluim op de acro-hoed zou zijn!

Om 13.50u moesten ze aantreden, Kato en haar partner.  Als twintigste -en dus laatste- duo van hun reeks.  In die enkele minuten moest het gebeuren.  Ze moesten beiden schitteren.  En vooral...  ze konden zich geen fouten permitteren...

  

Stress...   Help!!!

Kijk, ik ben een voetbalster.  Ik houd ervan om naar voetbalmatchen te kijken.  Goede en minder goede acties wisselen elkaar af en je maakt als het ware een balans op van beiden.  Een voetbalmatch kan ook heel spannend zijn.  De laatste minuten totdat de scheidsrechter affluit... daarin kan nog zoveel gebeuren.  Ten goede of ten kwade...   Zalig, zo'n voetbalwedstrijd.  Zeker wanneer de eigen kinderen tussen de lijnen staan.

Maar acrobatische gymnastiek.  Of voltige.  Of toestelturnen.  (Zo heb je meteen de drie hobby's die Kato uitoefent...)

Dat is iets helemaal anders.

Je oefent uren en weken en maanden aan één bepaalde oefening.  Telkens opnieuw.  En opnieuw.  En opnieuw.

En dàn, in enkele minuten (of soms zelfs in enkele seconden bij toestelturnen), dan moet het helemaal goed zitten.  Eén kans.  Eén moment om te schitteren.  Met alle ogen op jou gericht...  Bam!

Brrrr...  niets voor mij!!!

Niets voor mij om te moeten doen.

Maar ook niets voor mij om te moeten meemaken vanop de tribune...  Eén brok zenuwen ben ik dan.  Wat uiteraard totaal zinloos en uitermate nutteloos is, ik weet het.

Vandaag was ik dan ook niet kwaad dat de echtgenoot met Kato richting Nederland reed.  Terwijl ik me logistiek en emotioneel bekommerde om de  andere drie kapoenen, die elk mochten aantreden met hun voetbalploeg.

Zodat ik het opzij kon schuiven.  Mijn zinnen verzetten.  Niet denken aan 13.50u.  Aan de dochter.  Knoop in de maag.  Zelfs al ben ik er niet live bij.

Ik ga hier niet uitleggen hoe het kwam dat ik uiteindelijk, hoewel we net op tijd thuis waren van het voetbal, er toch in slaagde de livestream-beelden van de dochter in actie nog te missen.  Stress doet iets met een mens.

Maar het superformidabele gevoel toen ik een berichtje kreeg van de echtgenoot dat alles goed verlopen was...  het ongelooflijk trotse en blije gevoel toen de echtgenoot meedeelde dat Kato en haar partner door waren naar de volgende ronde...  dàt is wat ik van vandaag wil onthouden.

En dat er mij binnen een dikke maand nog zo'n stressdag te wachten staat...  al weet ik dat de kansen van de dochter om door te stoten naar de Nederlandse finale echt wel klein zijn.  En al staat er -zoals ik eerder al uitvoerig beschreef- eigenlijk helemaal niets op het spel...

Trien

Rust in huis. 

Eindelijk nog eens enkele uurtjes helemaal voor mezelf.  De dametjes zijn bij een vriendinnetje en gaan deze namiddag lekker zwemmen. De jongens moeten op school blijven eten.  Sobere maaltijd.  Mijn boodschappen zijn gedaan, dus ik hoef me niet meer te verplaatsen tot de schoolbel rinkelt...  zalig!!!

Het was weer enkele dagen geleden dat ik het huis even voor mij alleen had, en eerlijk...  ik snakte ernaar.  Ik heb daar namelijk behoefte aan.  En ik weet ook hoe dat komt.  Ik ben hoog-sensitief.  Hooggevoelig.    

Als kind heb ik mij altijd anders gevoeld dan de anderen.  Ik had last van dingen waar andere kinderen geen (of toch duidelijk minder) last van hadden.  Zoals van een erg sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel.  Ik voegde me vrijwillig bij kinderen die uitgesloten werden, ook al maakte me dat in de klasgroep niet altijd populair. 

Een juf of een meester die kwaad was op iemand van de klas, dat raakte mij persoonlijk.  

Een juf of een meester die in een slechte bui was om god-weet-welke-reden, het haalde mij onderuit.

Mijn hele kindertijd deed ik mijn uiterste best om mijn leerkrachten te behagen.  Omdat ik absoluut niet om kon gaan met het idee dat ze ontgoocheld zouden zijn in mij.

Pas toen ik wat ouder was, kon ik me wat vrijer voelen.  Besefte ik dat ik sowieso niet iedereen kon blijven plezieren.

Ook in de middelbare school heb ik nooit echt aansluiting gevonden met mijn klasgenoten.  Uitsluitend meisjes, trouwens.  De zaken waar de 'populaire' groep mee bezig was, konden mij niet boeien.

Erg druk doen over pietluttigheden, daar ben ik nooit goed in geweest.   Mijn muziekkennis was erg beperkt aangezien ik enkel naar zachte muziek luisterde.  Mijn televisieprogramma- en filmkennis was abominabel, aangezien ik enkel heel-erg-vredelievende-films-zonder-spanning uit kan kijken.

Ik houd niet van dansen en  uitgaan.  Het lawaai en de drukte verstikken mij.  Ik drink geen alcohol, dus ik blijf nuchter.  Altijd.  Ik kan er niet tegen om te laat op te blijven.  Ik heb heel veel nood aan slaap.  Bovendien kan ik niet genieten van dansen.  De rem die mij tegenhoudt om mezelf te durven laten gaan is veel te krachtig.  

Het flirten met jongens interesseerde mij niet.  Ik was op zoek naar een jongen die mij wilde nemen zoals ik was.  Iemand die mijn idealen kon delen.  Iemand die doorheen de buitenkant rechtstreeks mijn ziel aanschouwde.  Kortom, iemand die niet te vinden was.   Al zeker niet in een plaatselijke dancing of in een feestzaal.

Tijdens mijn jeugdjaren voelde dit gebrek aan zielsverwanten aan als een grote leegte.  Een gevoel nergens bij te horen.  Niet begrepen te worden.  Een gevoel van totaal anders zijn, maar daar geen vinger op te kunnen leggen.

Pas op, ik wil hier absoluut niet mee zeggen dat ik een slechte jeugd gehad heb.  Integendeel.

Ik heb heel veel plezier beleefd met mijn zussen en broer, met mijn voetbalvrienden.  En in het bijzonder heb ik heel veel te danken aan mijn toenmalig buurmeisje en tevens voetbal- en klasgenote.  Zij was (en is ;-) ) een durver.  Een avonturier.  Met een heel goed gevoel voor humor en met duizend talenten.  Iemand die iedereen als vriendin wou.  Hoewel het tussen ons niet altijd koek en ei was, heeft zij mij mee gemaakt tot wie ik ben.  Heeft zij mij vele keren uit mijn tent gelokt.  Heeft ze me mee laten proeven van het plezier van niet-atlijd-in-de-pas-moeten-lopen.  En daar ben ik haar nog steeds ongelooflijk dankbaar voor.

Aan de universiteit, op kot, vond ik voor het eerst in mijn leven echte zielsverwanten.  Uuuuuuren en uuuuuren en uuuuuuuren zijn opgegaan aan het openleggen van onze diepste verlangens en wensen.  Aan het analyseren van onze levens.  Aan het filosoferen over onszelf en over de hele wereld.  Daar kon ik niet genoeg van krijgen.  Nooit.

Voor mezelf is er nog een puzzelstuk op zijn plaats gevallen toen ik als twintiger mijn moeders dagboek te lezen kreeg.  Eén passage daarin heeft mij buitengewoon geraakt.  Omdat het ikzelf had kunnen zijn, die deze woorden schreef...  Het klonk ongeveer zo...

-mijn moeder over zichzelf-  "Zou iedereen zo gevoelig zijn?  Dat is toch niet goed.  Een gevoelig mens is zo kwetsbaar..."

Het was mij tot dan toe niet opgevallen dat ook mijn moeder hier -ooit- mee worstelde.  Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat zij me ergens wel begreep.  Bij haar kon ik veel kwijt.

Pas toen we in de zoektocht naar hoe we Nels gedrag konden kaderen en aanpakken, stootten op de literatuur van Elaine Aron rond hoogsensitiviteit, kon ik de volledige puzzel leggen.  Wat zij schreef, was zo herkenbaar.

Mijn anders zijn, kreeg een naam.  Hoogsensitiviteit.  En een plausibele uitleg.  

Zonder twijfel blijft dit een woord dat een erg grote verscheidenheid aan ladingen dekt.  Zonder twijfel zijn geen twee hoogsensitieve personen aan mekaar gelijk.  Toch denk ik te mogen stellen dat ik best wel hoog hoogsensitief ben.  En dan leer ik uit het boek van Aron dat ik enorm veel geluk gehad heb om in een warm en begripvol nest terechtgekomen te zijn...

Alleszins, hoewel ik me nog steeds vaak een buitenbeentje voel, ervaar ik persoonlijk mijn hoogsensitiviteit als een enorme verrijking in mijn leven.  Ik kan het me natuurlijk ook niet anders voorstellen.  Anderzijds besef ik terdege dat ik mijn grenzen moet bewaken.  Dat ik mijn beperkingen heb.  Dat ik heel zorgzaam moet omspringen met mijn energie...

Als ik mezelf -ter afsluiting- mag voorstellen met een metafoor, dan ben ik degene die houdt van gezelligheid, van ambiance en van plezier.  Maar op het moment dat het feest losbarst in al z'n glorie...  dan glip ik er stilletjes onderuit...  Elke keer opnieuw...

Trien

Je hoort verhalen.  Van kinderen die vallen.  Van armen en benen die breken.  Van pijnlijke ruggen en zelfs van nekletsels.

Dat kan natuurlijk al tellen.

Ongelooflijk hoeveel tijd de kinderen al op de trampoline gespendeerd hebben!  

Ongelooflijk hoe werkelijk àlle kinderen naar de trampoline toe gezogen worden.

Jong en oud.  Groot en klein.  Jongens en meisjes.  Zomer of winter.  

Regen, dat is een boosdoener, dat wel.  Een natte trampoline is verraderlijk glad.  Dus dan kan het even niet.

Op een trampoline kan je springen.  Vandaar ook de aankoop toentertijd.

Op een trampoline kan je echter véél meer dan enkel het verfijnen van je springkunsten.

Een trampoline is de ideale plek om tikkertje te spelen.  Liefst nog met minstens één bal erbij.

Een trampoline is de ideale plek om een ongelooflijke hoeveelheid aan zelfverzonnen spelletjes in de praktijk te brengen.  

Een trampoline is de ideale plek om turnoefeningen uit te voeren.  Je landt altijd zacht en de netten houden je tegen als je te ver dreigt te vliegen.

Een trampoline is de ideale plek om samen lekker te zitten kletsen.

Een trampoline is de ideale plek om eens flink ruzie te maken.

Een trampoline is de ideale plek om te liggen zonnen of om op te drogen als je in de zomer uit het zwembadje komt.

Kort samengevat.  De trampoline heeft zich in géén tijd weten te profileren als the-place-to-be.  Voor alle kinderen van de buurt.  Hoewel in elke tuin een trampoline staat, is de grootste trampoline het meest geschikt om de hoeveelheid aan buurtkinderen te trotseren.  

Nu de stalende zon de kinderen moeiteloos naar buiten lokt, is het er een drukte van jewelste.  Wat een plezier dat die generatie kinderen beleeft op de trampoline...   om jaloers op te zijn!    

Het moet gezegd zijn, we hebben met de trampoline een hele weg afgelegd.  We groeien mee met onze kinderen.  De regels versoepelen.  

Van 'om beurten springen' via 'maximum twee tegelijk' naar af en toe -als het echt té hevig wordt- 'rustig aan, hoor, kindjes, dit is net iets te gevaarlijk'.

Van 'geen ballen op de trampoline'  via 'niet meer ballen dan dat er kinderen zijn' naar af en toe -als het echt té gevaarlijk lijkt- 'doe eens wat ballen van de tramoline!'.

Van 'geen salto's' via 'enkel salto's met hulp als je het nog niet goed kan' naar 'Probeer nog eens een salto?!'.

Ondertussen zijn er weinig grenzen.  De kinderen zijn groot genoeg om te weten wat kan en wat niet kan.  Meestal toch.  Terwijl ik in mijn herinnering regelmatig naar buiten moest komen om trampoline-brandjes te blussen, lijken de kinderen nu ook veel beter samen te kunnen spelen zonder ruzie.

En de blessures?

Natuurlijk zijn die er geweest.  Pijn door verkeerd te vallen.  Rugpijn door onverwacht in de lucht te worden gekatapulteerd.  Een bloedneus of een fikse buil door een botsing.  Een licht verzwikte enkel door een foute landing.  Ja, dat wel.

Grote ongelukken zijn er daarentegen op onze trampoline niet gebeurd.  Hoegenaamd niet.  Gelukkig niet.

Door op te groeien op de trampoline, lijken de kinderen er een band mee op te bouwen.  Een band van wederzijds respect en vertrouwen. En hoewel ik me er terdege bewust van ben dat het zomaar ineens toch mis kan gaan, is dàt misschien net het voordeel van deze trampoline-generatie.  Dat ze zo geoefend zijn...

Trien

 

Hobby's...

Daar valt heel wat over te schrijven.

Niet in het minst dat ik hobby's heel belangrijk vind.  Uitermate belangrijk.  

De ideale manier om talenten te ontwikkelen.  Meer dan op school - als je 't mij vraagt...

Daarom moedig ik hobby's aan bij de kinderen.  En ik moet bekennen dat ik een grote voorkeur heb voor sportieve hobby's.  Meer nog, een sportieve hobby vind ik voor mijn kinderen een must.  Ik beschouw het absoluut als mijn taak mijn kinderen een sportieve levensstijl te promoten.  In de hoop dat ze de smaak te pakken krijgen voor een levenslange passie voor bewegen...  

Tot nu toe slaag ik daar goed in.  Meer nog...   ik ben slachtoffer van mijn eigen succes.  Door de hoeveelheid aan voornamelijk sportieve hobby's ben ik namelijk halftijds taxichauffeur-tegen-wil-en-dank.  En dat voor iemand die niet van autorijden houdt... 

Hoe groot de inspanning is om onze vier kinderen telkens ter plaatse te krijgen op trainingen en wedstrijden, hoe groot de inspanning is om alle trainingen en lessen in het schema te laten passen, hoe groot de inspanning is om ervoor te zorgen dat er ook altijd eten op tafel is voor de hongerigen tussen de activiteiten door, hoe groot de inspanning is om ervoor te zorgen dat alle sportkledij op tijd gewassen is...   minstens even groot is mijn plezier om mijn kinderen te zien stralen als ze in hun sas zijn!   Als ze volop in het nu zijn. Als ze plezier beleven aan het bijleren.  Als ze één zijn met hun sport...  Die stralende gezichtjes, daar doe ik het voor.  

Jammer genoeg is het niet altijd zo evident.  Het vinden van de ideale, perfecte sport, bijvoorbeeld.  Er zijn veel voorwaarden.  Natuurlijk moet dat ene kind die bepaalde sport leuk vinden en er liefst toch wat aanleg voor hebben.  Maar dan moet ook de trainer nog meevallen. En de groep.  En het niveau van de groep.  Het moet bovendien haalbaar zijn qua tijdstip, qua kosten en zeker ook qua bereikbaarheid.  

Laat dat nu wel heel veel voorwaarden zijn om te kunnen realiseren dat vier totaal verschillende kinderen hun passie binnen de sport kunnen vinden.  Wat mijn doel is.  Zonder twijfel.

Breed gaan, is mijn tactiek.  Verschillende mogelijkheden bekijken.  Veel proberen.  Toch ook wat volhouden, want een passie moet kunnen groeien.  

Als ze nu een sportieve basis hebben, kunnen ze later nog kiezen welke richting ze precies uit willen.

Het gaat er mij namelijk niet om dat mijn kinderen de beste moeten worden in hun sport.  Goed, dat mag wel.  Maar dè beste, neen...

Als ik heel eerlijk moet zijn, ben ik zelf erg competitief ingesteld.  Dat is mijn aard.  Weinig aan te doen.  

Gelukkig zie ik in dat ik mijn kinderen geen dienst bewijs als ik hen mijn competitiviteit opdring.  Motivatie moet namelijk van binnenuit komen.  Vanuit hun ziel.  

Veel belangrijker is dat de kinderen gelukkig zijn in wat ze doen.  Tegenslagen mogen ze ervaren, maar zeker ook succes.  Bijleren, Vooruitgaan.  Toenemen in kunnen, maar ook in zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Zodat ze op het moment dat ze besluiten ergens volledig voor te willen gaan, daar helemaal klaar voor zijn.  En dan zal ik er zijn.  Om ze bij te staan.  Op alle manieren die mogelijk zijn.

Ja, ik heb er heel wat voor over om mijn kinderen hun sportieve (en muzikale) talenten te laten ontdekken.  

Als je mij op een doordeweekse dag tegenkomt in de auto, dan heb je veel kans dat ik weer eens op weg ben naar de één of andere kinder-activiteit...

Waarbij er iets is wat ik zeker niet uit het oog mag verliezen...  gewoon buiten spelen met de vriendjes uit de buurt is ook een echte en tevens vaak erg sportieve hobby.  Ook daar moeten de kinderen voldoende tijd voor hebben!

Trien