|
Op dat gebied kan er geen groter verschil bestaan tussen onze twee zonen.
Enerzijds heb je Toon.
Toon is best wel een beetje speciaal. Hij kan namelijk gekieteld worden zonder dat je hem daar maar zelfs voor hoeft aan te raken. Van zodra je in zijn persoonlijke ruimte komt en de bewegingen maakt, kan hij zich al niet meer houden van het lachen. Toon ècht kietelen daarentegen is not done. Dat houdt hij geen twee seconden uit. Vindt hij bovendien ook helemaal niet leuk.
Anderzijds heb je Abel.
Abel vindt het fantastisch leuk om afgekriebeld te worden. Hij kan er niet genoeg van krijgen. Letterlijk. Af en toe moet je hem natuurlijk een ademruimte gunnen, maar daarna smeekt hij om meer. En nog meer. En nog meer. Zelfs na tien minuten is hij het nog niet beu. En 's avonds komt hij gegarandeerd terug vragen om nog...
Is dat niet net het leuke van kinderen opvoeden?
Dat ze allemaal zo anders en zo uniek zijn?
En dat je al die zaken zelf mag ontdekken...
Trien
|
