Het (h)eerlijke leven van een moeder van vier opgroeiende kinderen.
Dit is het (h)eerlijke relaas van een hoogsensitieve moeder over het opvoeden van vier hoogsensitieve kinderen. Over ups en downs. Over twijfels en onzekerheden, maar evenzeer over duizend kleine gelukjes... Welkom in onze wereld!!!
14-04-2017
Dadenkracht.
Er is iets wat ik niet heb... en ik ben best wel jaloers op mensen die dat wèl hebben...
Mijn echtgenoot, bijvoorbeeld. Of Nel. Zij zeker en vast ook.
Dadenkracht.
De kracht om ideeën om te toveren in daden. Om deze dan ook volledig uit te voeren. Tot het einde.
De kracht om door te werken. Er gewoon voor te gaan. Zonder te treuzelen omdat je tussendoor bedenkt dat je evengoed ondertussen dit en dat ook aan kan pakken.
De kracht om van niets naar iets te gaan, ondertussen alle hindernissen wegwerkend, zonder vermurwen.
Ik heb het niet.
Nooit gehad.
Waarom niet, dat is een goede vraag...
Kijk, ik ben een denker. Ik heb vaak nieuwe ideeën. Schitterende plannen. Prachtige bedenkingen.
Maar het lukt mij meestal niet om deze te realiseren. Steevast heb ik er hulp voor nodig. Een duwtje in de rug, of een grote duw zelfs.. Hier thuis komt het er vaak uiteindelijk op neer dat ik bedenk, en dat de echtgenoot uitvoert...
Bovendien lijk ik niet recht op een doel af te kunnen gaan. Steeds opnieuw word ik afgeleid door wat op mijn weg komt. Zie ik bergen waar anderen hooguit een heuveltje lijken te bespeuren. Neem ik keer op keer de langste weg. Met veel bochten.
Ook ontbreekt het mij aan volharding om eentonige fysieke taken uit te voeren. Wil mijn lichaam dan vaak niet mee. Wat ik niet zo goed begrijp. Laat mij een voetbalmatch spelen en ik loop me te pletter. Maar onkruid wieden, bijvoorbeeld, houd ik niet langer dan een kwartier vol.
Ten slotte is het voor mij vaak heel moeilijk om een overzicht te krijgen over wanorde. Verlies ik mij in details. Moet ik stukje per stukje kunnen bekijken.
Soms denk ik dat ik gewoon niet genoeg gestimuleerd ben in mijn dadenkracht. Dat in mijn schoolcarrière een grote potentie aan dadenkracht verloren is gegaan. Om nooit meer terug te komen...
Soms denk ik dat het gewoon aan mezelf ligt. Dat ik eerder een lui type ben.
Soms denk ik dat ik gewoon teveel denk.
Alleszins,
ik ben blij dat er mensen bestaan die wèl dadenkracht bezitten. Die effectief en onverzettelijk te werk kunnen gaan. In een rechte lijn tot aan de finish.
Zodat ik het niet hoef te doen.
Of tenminste, zodat ik me kan concentreren op de dingen waar ik wèl goed in ben... en waar anderen misschien blij om zijn dat ik die dingen aanpak. Zodat zij het niet hoeven te doen...
Hoe frustrerend kan het zijn om enkele uurtjes zoet te zijn met het bereiden van een nieuwe kookboek-maaltijd... die nadien door niemand gesmaakt wordt... Meer dan dat, die volledig tot aan de grond afgebroken wordt...
Ok, ik geef het toe. Mijn verhouding zat fout. De preien waren veel te groot en te dik, waardoor de spekblokjes in verhouding eilandjes werden. Waardoor er veel te weinig smaak zat in de quiche Lorraine. Deze keer had ik wel eens kwistig moeten zijn met zout, maar dat is tegen mijn principes...
Ok, ik geef het toe. Dat ik zelf ook speciaal om blikjes coca cola gereden ben naar de winkel. Dat ik die extra smaak nodig had, ook al drink ik thuis normaliter geen cola meer. Uit principe. Of eigenlijk meer om mezelf te beschermen tegen overdaad.
Maar mèt die cola erbij vond ik het wèl lekker. De quiche. Met heel veel prei en weinig spek.
Gelukkig, want ik zal er nog enkele dagen mogen van eten, vrees ik...
Kato liet meteen blijken dat ze het NIET lustte en dat ze er bijgevolg ook NIET van zou eten. Op misschien een hapje na. Voor de goede vrede.
Nel was daarentegen erg stil. Maar ze zette wel door. En mits ook wat cola, at ze toch haar stuk op. Waarbij ze het niet naliet op te merken dat ze trots was op zichzelf. (waaronder een goede verstaander mag aanvullen: 'dat ik zoiets smaakloos toch binnen gekregen heb...')
De jongens zijn nog niet thuis. Ze zijn op triatlonkamp. Straks mag ik ze afhalen. Doodmoe en... uitgehongerd. Ik kan je nu al zeggen dat Toon NIET blij zal zijn. Gisteren zat het er al op omdat hij mijn versgemaakte spaghetti moest eten. Daar is deze quiche in vergelijking niets mee, dat kan ik je vertellen.
Gelukkig heb ik met de overschot van het deeg twee extra quichjes gemaakt, met veel minder prei en in verhouding meer spek. Hopelijk slaat deze wel een beetje aan... Dan kan hij achteraf nog een boterham eten...
En Abel? Het blijft natuurlijk afwachten, maar Abel is -samen met Nel- mijn leukste eter. Hij staat wel open voor nieuwe smaken. Dat komt wel goed.
Of de echtgenoot vanavond mijn kookkunsten zal loven, valt zwaar te betwijfelen. Hij is namelijk een functionele eter. Voor hem doet het er veel minder toe of iets lekker is of niet, als het maar voldoende is.
Ik durf te voorspellen dat hij niet enthousiast zal zijn, maar wel in stilte zijn portie binnen zal werken. Overgoten door een geutje wijn, natuurlijk...
Voila,
dit heb ik ook al weer eens van mij afgeschreven.
Al denk ik dat ik niet helemaal fair was...
zelf ben ik namelijk ook een heel slechte eter...
Altijd al geweest.
Heel gevoelig aan smaken en texturen.
Weinig leren eten omdat, tja... waarom?
Hadden mijn ouders strenger moeten zijn? Mij meer moeten forceren? Zou dat geholpen hebben? Ik betwijfel het...
Pas toen ik vrij was om zelf dingen te ontdekken, leerde ik nieuwe dingen eten... al blijft het bij mij ook altijd beperkt...
Het is grappig om bij je kinderen kleine stukjes van jezelf te herkennen...
Zo zag ik Abel weer eens bezig met opruimen.
Waar voor de meeste mensen opruimen iets saai is, is het voor hem een spel.
Abel zie je nooit zomaar iets opruimen. Dingen worden weggereden, of weggetakeld, of weggemikt,..
Net zoals ik mij door de steeds wederkerende taken sla...
Door er een spel van te maken.
Door bijvoorbeeld de kinderkledij een eigen leven te geven, en ze superblij te laten zijn dat ze na een was- en strijkbeurt terug onder de stapel belanden. En nog veel blijer wanneer ze helemaal bovenaan liggen en weldra gedragen zullen worden.
Door bijvoorbeeld de keukenhanddoeken op een speciaal bepaalde volgorde te leggen. Waarbij je als handdoek ook een beetje geluk moet hebben om niet telkens helemaal onderaan te belanden.
Door bijvoorbeeld de vaatwasmachine te proberen legen in één trek, zonder dat er ondertussen iemand de keuken binnen mag komen... Waarbij het enkel gaat om de spanning of het lukt of niet.
Stom, he!
Ik weet het!
Het is alleszins niet altijd even functioneel. Daar ben ik me absoluut van bewust.
Maar zo zit ik in mekaar. Zo beleef ik ook plezier aan mijn dagdagelijkse Moetjes.
En blijkbaar zit het dan toch een beetje in mijn genen... ;-)
Of hij nog een brood moet gaan halen in het winkeltje?
Ik herken de lach op Abel z'n gezicht...
Toen wij klein waren, kregen we thuis wekelijks evenveel (Belgische frank) zakgeld als we jaren oud waren. Wat voor mij steevast een tocht naar het buurtwinkeltje zo'n kilometer verderop betekende. Snoepen uitkiezen. Uit de grote potten. Goed uitrekenen. Tot alle franken op waren.
Maar voor onze kinderen is het anders.
Eerst en vooral is er geen buurtwinkeltje. Toch niet op veilige stap- of fietsafstand. Eigenlijk begint het al met onze eigen straat die uitblinkt door de afwezigheid van voet- of fietspad. En die, hoewel er maar vijftig kilometer per uur mag gereden worden, absoluut niet veilig is.
Ten tweede zijn snoepen in deze tijd niet meer wat snoepen in onze tijd waren; een uitzonderlijk privilege. Iets waar je naar uitkeek, bereid was om de nodige moeite voor te doen om eraan te geraken en nadien met mondjesmaat van genoot.
In deze tijd worden kinderen overladen met snoepen. Ze krijgen ze met zakken tegelijk. Er staat absoluut geen maat meer op. Genieten van één snoepje zoals wij toentertijd genoten, ik probeer het mijn kinderen bij te brengen. Maar ik vecht tegen de bierkaai.
Alleszins, wij waren al van kleinsaf aan gewoon om alleen -lees: zonder volwassenen- naar de winkel te gaan. En dat zijn mijn kinderen dus niet.
Dat was wat ik zag in de lach van Abel.
We zijn namelijk niet thuis, maar in een vakantiepark. Hier kan het wel. Het winkeltje ligt zo'n kilometer verderop. De maximumsnelheid voor auto's is 10km/uur. Abel geniet ervan om in z'n eentje -of samen met Toon- te gaan winkelen. Met de step.
Kijk, er worden soms foutjes gemaakt. Dat wel.
Gisteren hadden de jongens geld genoeg mee om tien appels te kopen. Bleek dat ze zich misteld hadden en maar negen appels uitgekozen hadden (terwijl ze aan de kassa wel zeiden dat ze er tien hadden, en dus ook voor tien appels betaalden).
Dat de eerste appel die ik uit hun tas haalde helemaal rot was, dat hadden ze ook niet gezien...
Zo waren ze nog met acht, de eetbare appels...
Maar wat kunnen foutjes ons schelen.
De lach van Abel. De lach van Toon.
De trotsheid van de jongens wanneer ze thuiskomen met hun 'buit'.
Hun gevoel van zelfstandigheid.
Dàt is waar het leven hier om draait...
Trien
Ps Heb ik al gezegd dat Kato hier elke ochtend op tijd opstaat om alvast brood te halen in 't winkeltje zodat wij allen met vers brood kunnen ontbijten?
Op dat gebied kan er geen groter verschil bestaan tussen onze twee zonen.
Enerzijds heb je Toon.
Toon is best wel een beetje speciaal. Hij kan namelijk gekieteld worden zonder dat je hem daar maar zelfs voor hoeft aan te raken. Van zodra je in zijn persoonlijke ruimte komt en de bewegingen maakt, kan hij zich al niet meer houden van het lachen. Toon ècht kietelen daarentegen is not done. Dat houdt hij geen twee seconden uit. Vindt hij bovendien ook helemaal niet leuk.
Anderzijds heb je Abel.
Abel vindt het fantastisch leuk om afgekriebeld te worden. Hij kan er niet genoeg van krijgen. Letterlijk. Af en toe moet je hem natuurlijk een ademruimte gunnen, maar daarna smeekt hij om meer. En nog meer. En nog meer. Zelfs na tien minuten is hij het nog niet beu. En 's avonds komt hij gegarandeerd terug vragen om nog...
Toon is geen durver. Geen waaghals. Hij zal geen onberekende risico's nemen. Nooit. (zie 'Toon, onze oudste zoon.')
Op zich is dat een goede eigenschap naar de zielenrust van de mama toe, ook op latere leeftijd.
Nu speelt het hem parten.
Hij heeft er last van.
Het zorgt ervoor dat hij regelmatig erbuiten valt. Buiten de kring van zich amuserende broer, zussen en soms ook vrienden.
Dat hij moet toekijken.
Gedegradeerd wordt tot toeschouwer.
Het gaat er niet om dat hij niet wil meedoen.
Het gaat erom dat hij het niet durft.
Zo ook tijdens deze vakantie.
Zoals toen Nel, Kato en Abel zich inschreven om te klimmen op de hoge toren. Beveiligd, weliswaar. Dus eigenlijk helemaal niet echt gevaarlijk. Maar toch als te risicovol ingeschat door Toon.
Waardoor hij als enige zich moest zien bezig te houden op het speelpleintje. En toekijken hoe de zussen de top haalden en de broer halfweg telkens opgaf. Ook bang, denk ik, maar hij had het tenminste wel geprobeerd. Hij wel.
Zoals toen we in het zwembad waren. Waar Nel, Kato en Abel zich kostelijk amuseerden op de wildwaterbaan. Elke keer opnieuw. En Toon alleen achterbleef... Op den duur werd hij kwaad van de goed bedoelde aansporingen van zijn broer & zussen. Dat het niet snel ging, dat je niet kopje onder ging, dat hij het ook superleuk zou vinden... Allemaal goed en wel, maar bang is bang. Het gaat er namelijk niet om dat hij niet wil meedoen, het gaat erom dat hij het niet durft...
Op Toon inpraten helpt meestal niet. Dat voelt hij aan als bedreigend.
Hem laten weten dat het ok is om bang te zijn, dat doen we wel. Dat hij helemaal niet verplicht is iets te doen. Weliswaar in het besef dat we hem daar niet echt mee vooruit helpen. Dat hij nog steeds evenveel afgezonderd blijft van de anderen.
Daarom heb ik Toon toch even apart genomen. Hem gevraagd wat hij precies eng vond aan de wildwaterbaan. Zo vertelde hij dat hij enkel het begin en het einde van de baan kon zien, maar helemaal niet wist wat er daartussen gebeurde...
Toen we in het terugkeren naar onze bungalow de achterkant van het zwembad passeerden, kreeg ik een idee. Van ietsje verder kon je namelijk wèl zien hoe de wildwaterbaan slingerde en wat het allemaal precies inhield. Toon nam alles in zich op.
De volgende dag ging de echtgenoot met de vier kinderen naar het zwembad.
Toen ze terugkeerden, zag ik Toon glunderen. Hij had groot nieuws. Hij was zomaar even DRIE keer van de wildwaterbaan gegleden!!!
Zalig! Wéér een overwinning op zichzelf!
De echtgenoot vertelde mij later dat Toon na de eerste keer niet nog eens wou. Dat de echtgenoot hem toen gevraagd had wat hij er precies niet leuk aan vond. Het bleek het water te zijn dat van bovenuit op zijn hoofd terechtkwam, op het einde. Daarop had de echtgenoot gezegd dat hij dat zelf eigenlijk ook niet zo leuk vond, maar dat hij dan tegen zichzelf zei "Ach, dat water op m'n hoofd, dat is niet zo leuk, maar dat duurt echt maar een fractie van een seconde. Dat is heel snel voorbij. Daar ga ik het toch niet voor laten om te glijden.".
Dat was voldoende geweest om Toon terug aan het glijden te krijgen...
Alleszins, ik heb net eens gekeken wanneer er weer een klimsessie georganiseerd wordt op de klimtoren. Misschien is het het moment om Toon toch mee te laten doen. En hem ervan te overtuigen dat het voor hem fantastisch is als hij twee delen beklimt, in plaats van de volledige toren. Hij heeft nu eenmaal een duwtje nodig, die oudste zoon van ons.
Trien
nvdr Zo gezegd, zo gedaan. Het lukte ons om Toon warm te krijgen om zondag toch te proberen klimmen. Door hem te laten weten dat we niet verwachtten dat hij helemaal boven raakte. Dat twee delen (van de tien) voor hem al heel mooi zou zijn...
Uiteindelijk klom hij bij poging één zes delen hoog en bij poging twee zeven delen. En was hij heel blij dat hij het toch gedaan had!!!!
Waardoor Nel al haar hele leven zo'n hoofd boven Kato uittorent. En waardoor de kans klein lijkt dat Kato ooit groter zal worden dan Nel.
Grappig genoeg is Toon eerder groot voor zijn leeftijd. Eigenlijk ongeveer even groot als Kato. Op enkele centimeters na misschien. Belangrijke centimeters, weliswaar, voor Kato. Centimeters die Toon langzaamaan lijkt in te halen. Heel langzaam.
Abel is dan weer klein voor zijn leeftijd. Klein en geblokt. Gespierd. Ook Abel is al zolang hij zich kan herinneren een kop kleiner dan zijn anderhalf jaar oudere broer Toon.
Samenvattend ziet ons gezin er momenteel als volgt uit:
De echtgenoot torent een dikke tien centimeter boven mij uit. Hij verliest wel enkele centimeters door ietwat voorovergebogen te lopen...
Zelf ben ik niet groot, maar ook niet heel klein.
De dertienjarige Nel heeft mijn lengte bereikt. Het feit dat haar bekken hoger komt dan het mijne doet mij vermoeden dat ze me de komende maanden met gemak het nakijken zal geven...
Kato van twaalf is een kop kleiner dan Nel, maar toch nog enkele centimeter groter dan Toon van bijna tien.
Abel van acht jaar staat helemaal onderaan de ladder en scheelt een kop met Toon. Hij is sinds enkele maanden definitief uit zijn broeken gegroeid van maat 116 - zes jaar. Gisteren had hij er zo nog eentje aan, maar er stond water in zijn kelder...
Heel erg intrigerend vind ik dit.
Ik vraag me namelijk af waar dit zal eindigen.
Wie wordt de grootste van de kinderen?
Krijgen Abel en Kato nog een scheut? Of blijven ze hun ganse leven klein?
Wie zal mij -behalve Nel- nog voorbijsteken?
Hoe groot wordt ons grootste kind?
Hoe groot wordt ons kleinste kind?
Lengte vormt mede je persoonlijkheid.
Het kan niet anders dan compleet verschillend aan te voelen: hoog boven iedereen uittorenen of altijd de kleinste van de bende zijn.
Ook bij mijn opgroeiende kinderen heb ik een groot verschil gemerkt in reacties.
Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd vervelend deden dan zag je mensen afkeurend kijken. "Wat een gedrag voor zo'n kleuter", voelde je ze denken. Terwijl ze in werkelijkheid nog maar vier jaar waren...
Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd vervelend deden, werd daar nooit zo naar gekeken.
En omgekeerd...
Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes, vond niemand daar iets bijzonders aan.
Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes werd hen langs alle kanten toegeroepen hoe knap dat wel was voor zo'n kleintje...
Ja, er wordt echt anders gereageerd op grote kindjes dan op kleine kindjes.
-Net zoals er anders wordt gereageerd op 'schattige' kindjes dan op 'gewone' kindjes, trouwens... --> heb ik het later misschien nog wel eens over-
Waarbij een voordeel dat je als kind hebt, misschien later als volwassene eerder een nadeel kan vormen... Of misschien net niet, het ligt eraan hoe je het ervaart...
Alleszins, in deze tijd gaat het dus gebeuren... Mijn oudste dochter staat op het punt mij voorbij te steken...
Ik wens haar van harte een tiental centimeter extra toe. Ik weet dat dat haar goed af zal gaan!!
Het verjaardagsfeestje van Abel is achter de rug. Met heel veel speelplezier. Stralend mooi weer. Slechts één korte ruzie. En, heel belangrijk... zonder ongelukken!
Erop kunnen terugblikken vind ik persoonlijk toch altijd leuker dan ervoor staan... Het is en blijft toch een opdracht om een bende 8-9-jarigen een namiddag te animeren. Of er tenminste voor te zorgen dat ze zichzelf animeren op een gepaste manier. Zonder de boel af te breken, vrij vertaald.
Eerlijk... het is heel goed meegevallen.
Eerst en vooral was er de zon die er voor koos om de voorspellingen te negeren en volop te schijnen. Check!
Dan was er ook de echtgenoot die werkelijk zijn best deed en deze keer niet besloot om ondertussen ook even het onkruid te wieden.
Bovendien was ik onder de indruk van het mooie samenspel van de kinderen, zelfs jongens en meisjes onder elkaar...
De wafels werden gesmaakt, het ijsje ging vlotjes binnen...
Iedereen tevreden, al zeker ons feestvarken-van-dienst, Abel. Die het niet kon laten zijn gekregen geld te tellen terwijl het feestje in volle gang was...
En toch...
toch ben ik elke keer opgelucht als het tegen den vijven aanloopt en de ouders verschijnen om hun kapoentjes terug mee naar huis te nemen.
En hoop ik dat de opluchting niet van mijn gezicht te lezen valt...
Voornamelijk voor Kato, maar uiteraard ook voor de mama en de papa die supporteren vanop de eerste rij... Figuurlijk, in mijn geval, althans vandaag...
Acrobatische gymnastiek, daar draaide alles rond.
Kato vormt samen met een toffe achttienjarige meid een duo, waarbij Kato bovenpartner is. Degene die opgetild wordt en hoog in de lucht de bewegingen zo perfect mogelijk moet uitvoeren. Ze komen uit in de laagste reeks in Nederland, de E-reeks. Wat vrij normaal is aangezien Kato beginnelinge is en ze slechts eenmaal per week trainen, terwijl in de hogere reeksen soms dagelijks getraind wordt. Dit alles schrijf ik om jullie duidelijk te maken dat er hier dus absoluut niets belangrijks op het spel staat. Dat dit puur een hobby is. Niets meer en niets minder.
En toch... en toch... spanning!!!
In haar reeks neemt Kato het in drie wedstrijden op tegen negentien andere duo's, waarvan de vier 'beste' doorstoten naar de halve finale van Nederland. Kato en haar partner maakten grote kans om in die top vier te eindigen als ze vandaag een foutloos parcours af zouden leggen...
De eerste wedstrijd waren ze namelijk onverwacht eerste geëindigd.
De tweede wedstrijd maakten ze een fout in de opbouw en moesten ze zich tevreden stellen met een zeventiende plaats.
Vandaag - 1 april- was een cruciale dag... nu goed presteren zou een plaatsje in de halve finale waard zijn... Wat toch een mooie pluim op de acro-hoed zou zijn!
Om 13.50u moesten ze aantreden, Kato en haar partner. Als twintigste -en dus laatste- duo van hun reeks. In die enkele minuten moest het gebeuren. Ze moesten beiden schitteren. En vooral... ze konden zich geen fouten permitteren...
Stress... Help!!!
Kijk, ik ben een voetbalster. Ik houd ervan om naar voetbalmatchen te kijken. Goede en minder goede acties wisselen elkaar af en je maakt als het ware een balans op van beiden. Een voetbalmatch kan ook heel spannend zijn. De laatste minuten totdat de scheidsrechter affluit... daarin kan nog zoveel gebeuren. Ten goede of ten kwade... Zalig, zo'n voetbalwedstrijd. Zeker wanneer de eigen kinderen tussen de lijnen staan.
Maar acrobatische gymnastiek. Of voltige. Of toestelturnen. (Zo heb je meteen de drie hobby's die Kato uitoefent...)
Dat is iets helemaal anders.
Je oefent uren en weken en maanden aan één bepaalde oefening. Telkens opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.
En dàn, in enkele minuten (of soms zelfs in enkele seconden bij toestelturnen), dan moet het helemaal goed zitten. Eén kans. Eén moment om te schitteren. Met alle ogen op jou gericht... Bam!
Brrrr... niets voor mij!!!
Niets voor mij om te moeten doen.
Maar ook niets voor mij om te moeten meemaken vanop de tribune... Eén brok zenuwen ben ik dan. Wat uiteraard totaal zinloos en uitermate nutteloos is, ik weet het.
Vandaag was ik dan ook niet kwaad dat de echtgenoot met Kato richting Nederland reed. Terwijl ik me logistiek en emotioneel bekommerde om de andere drie kapoenen, die elk mochten aantreden met hun voetbalploeg.
Zodat ik het opzij kon schuiven. Mijn zinnen verzetten. Niet denken aan 13.50u. Aan de dochter. Knoop in de maag. Zelfs al ben ik er niet live bij.
Ik ga hier niet uitleggen hoe het kwam dat ik uiteindelijk, hoewel we net op tijd thuis waren van het voetbal, er toch in slaagde de livestream-beelden van de dochter in actie nog te missen. Stress doet iets met een mens.
Maar het superformidabele gevoel toen ik een berichtje kreeg van de echtgenoot dat alles goed verlopen was... het ongelooflijk trotse en blije gevoel toen de echtgenoot meedeelde dat Kato en haar partner door waren naar de volgende ronde... dàt is wat ik van vandaag wil onthouden.
En dat er mij binnen een dikke maand nog zo'n stressdag te wachten staat... al weet ik dat de kansen van de dochter om door te stoten naar de Nederlandse finale echt wel klein zijn. En al staat er -zoals ik eerder al uitvoerig beschreef- eigenlijk helemaal niets op het spel...
Eindelijk nog eens enkele uurtjes helemaal voor mezelf. De dametjes zijn bij een vriendinnetje en gaan deze namiddag lekker zwemmen. De jongens moeten op school blijven eten. Sobere maaltijd. Mijn boodschappen zijn gedaan, dus ik hoef me niet meer te verplaatsen tot de schoolbel rinkelt... zalig!!!
Het was weer enkele dagen geleden dat ik het huis even voor mij alleen had, en eerlijk... ik snakte ernaar. Ik heb daar namelijk behoefte aan. En ik weet ook hoe dat komt. Ik ben hoog-sensitief. Hooggevoelig.
Als kind heb ik mij altijd anders gevoeld dan de anderen. Ik had last van dingen waar andere kinderen geen (of toch duidelijk minder) last van hadden. Zoals van een erg sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Ik voegde me vrijwillig bij kinderen die uitgesloten werden, ook al maakte me dat in de klasgroep niet altijd populair.
Een juf of een meester die kwaad was op iemand van de klas, dat raakte mij persoonlijk.
Een juf of een meester die in een slechte bui was om god-weet-welke-reden, het haalde mij onderuit.
Mijn hele kindertijd deed ik mijn uiterste best om mijn leerkrachten te behagen. Omdat ik absoluut niet om kon gaan met het idee dat ze ontgoocheld zouden zijn in mij.
Pas toen ik wat ouder was, kon ik me wat vrijer voelen. Besefte ik dat ik sowieso niet iedereen kon blijven plezieren.
Ook in de middelbare school heb ik nooit echt aansluiting gevonden met mijn klasgenoten. Uitsluitend meisjes, trouwens. De zaken waar de 'populaire' groep mee bezig was, konden mij niet boeien.
Erg druk doen over pietluttigheden, daar ben ik nooit goed in geweest. Mijn muziekkennis was erg beperkt aangezien ik enkel naar zachte muziek luisterde. Mijn televisieprogramma- en filmkennis was abominabel, aangezien ik enkel heel-erg-vredelievende-films-zonder-spanning uit kan kijken.
Ik houd niet van dansen en uitgaan. Het lawaai en de drukte verstikken mij. Ik drink geen alcohol, dus ik blijf nuchter. Altijd. Ik kan er niet tegen om te laat op te blijven. Ik heb heel veel nood aan slaap. Bovendien kan ik niet genieten van dansen. De rem die mij tegenhoudt om mezelf te durven laten gaan is veel te krachtig.
Het flirten met jongens interesseerde mij niet. Ik was op zoek naar een jongen die mij wilde nemen zoals ik was. Iemand die mijn idealen kon delen. Iemand die doorheen de buitenkant rechtstreeks mijn ziel aanschouwde. Kortom, iemand die niet te vinden was. Al zeker niet in een plaatselijke dancing of in een feestzaal.
Tijdens mijn jeugdjaren voelde dit gebrek aan zielsverwanten aan als een grote leegte. Een gevoel nergens bij te horen. Niet begrepen te worden. Een gevoel van totaal anders zijn, maar daar geen vinger op te kunnen leggen.
Pas op, ik wil hier absoluut niet mee zeggen dat ik een slechte jeugd gehad heb. Integendeel.
Ik heb heel veel plezier beleefd met mijn zussen en broer, met mijn voetbalvrienden. En in het bijzonder heb ik heel veel te danken aan mijn toenmalig buurmeisje en tevens voetbal- en klasgenote. Zij was (en is ;-) ) een durver. Een avonturier. Met een heel goed gevoel voor humor en met duizend talenten. Iemand die iedereen als vriendin wou. Hoewel het tussen ons niet altijd koek en ei was, heeft zij mij mee gemaakt tot wie ik ben. Heeft zij mij vele keren uit mijn tent gelokt. Heeft ze me mee laten proeven van het plezier van niet-atlijd-in-de-pas-moeten-lopen. En daar ben ik haar nog steeds ongelooflijk dankbaar voor.
Aan de universiteit, op kot, vond ik voor het eerst in mijn leven echte zielsverwanten. Uuuuuuren en uuuuuren en uuuuuuuren zijn opgegaan aan het openleggen van onze diepste verlangens en wensen. Aan het analyseren van onze levens. Aan het filosoferen over onszelf en over de hele wereld. Daar kon ik niet genoeg van krijgen. Nooit.
Voor mezelf is er nog een puzzelstuk op zijn plaats gevallen toen ik als twintiger mijn moeders dagboek te lezen kreeg. Eén passage daarin heeft mij buitengewoon geraakt. Omdat het ikzelf had kunnen zijn, die deze woorden schreef... Het klonk ongeveer zo...
-mijn moeder over zichzelf- "Zou iedereen zo gevoelig zijn? Dat is toch niet goed. Een gevoelig mens is zo kwetsbaar..."
Het was mij tot dan toe niet opgevallen dat ook mijn moeder hier -ooit- mee worstelde. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat zij me ergens wel begreep. Bij haar kon ik veel kwijt.
Pas toen we in de zoektocht naar hoe we Nels gedrag konden kaderen en aanpakken, stootten op de literatuur van Elaine Aron rond hoogsensitiviteit, kon ik de volledige puzzel leggen. Wat zij schreef, was zo herkenbaar.
Mijn anders zijn, kreeg een naam. Hoogsensitiviteit. En een plausibele uitleg.
Zonder twijfel blijft dit een woord dat een erg grote verscheidenheid aan ladingen dekt. Zonder twijfel zijn geen twee hoogsensitieve personen aan mekaar gelijk. Toch denk ik te mogen stellen dat ik best wel hoog hoogsensitief ben. En dan leer ik uit het boek van Aron dat ik enorm veel geluk gehad heb om in een warm en begripvol nest terechtgekomen te zijn...
Alleszins, hoewel ik me nog steeds vaak een buitenbeentje voel, ervaar ik persoonlijk mijn hoogsensitiviteit als een enorme verrijking in mijn leven. Ik kan het me natuurlijk ook niet anders voorstellen. Anderzijds besef ik terdege dat ik mijn grenzen moet bewaken. Dat ik mijn beperkingen heb. Dat ik heel zorgzaam moet omspringen met mijn energie...
Als ik mezelf -ter afsluiting- mag voorstellen met een metafoor, dan ben ik degene die houdt van gezelligheid, van ambiance en van plezier. Maar op het moment dat het feest losbarst in al z'n glorie... dan glip ik er stilletjes onderuit... Elke keer opnieuw...
Je hoort verhalen. Van kinderen die vallen. Van armen en benen die breken. Van pijnlijke ruggen en zelfs van nekletsels.
Dat kan natuurlijk al tellen.
Toch zijn we ervoor gegaan. Omwille van de pretlichtjes in de ogen van de kinderen. Omwille van de sportieve waarde. De trampoline! Uiteraard de allergrootste die we toen konden krijgen (met als belangrijk nadeel dat het momenteel niet zo eenvoudig meer is om reserve-onderdelen te kopen aangezien deze maat niet meer geproduceerd wordt...). Een dure aankoop, dat wel. Maar uitgedrukt in speelplezier per vierkante centimeter werkelijk een koopje...
Ongelooflijk hoeveel tijd de kinderen al op de trampoline gespendeerd hebben!
Ongelooflijk hoe werkelijk àlle kinderen naar de trampoline toe gezogen worden.
Jong en oud. Groot en klein. Jongens en meisjes. Zomer of winter.
Regen, dat is een boosdoener, dat wel. Een natte trampoline is verraderlijk glad. Dus dan kan het even niet.
Op een trampoline kan je springen. Vandaar ook de aankoop toentertijd.
Op een trampoline kan je echter véél meer dan enkel het verfijnen van je springkunsten.
Een trampoline is de ideale plek om tikkertje te spelen. Liefst nog met minstens één bal erbij.
Een trampoline is de ideale plek om een ongelooflijke hoeveelheid aan zelfverzonnen spelletjes in de praktijk te brengen.
Een trampoline is de ideale plek om turnoefeningen uit te voeren. Je landt altijd zacht en de netten houden je tegen als je te ver dreigt te vliegen.
Een trampoline is de ideale plek om samen lekker te zitten kletsen.
Een trampoline is de ideale plek om eens flink ruzie te maken.
Een trampoline is de ideale plek om te liggen zonnen of om op te drogen als je in de zomer uit het zwembadje komt.
Kort samengevat. De trampoline heeft zich in géén tijd weten te profileren als the-place-to-be. Voor alle kinderen van de buurt. Hoewel in elke tuin een trampoline staat, is de grootste trampoline het meest geschikt om de hoeveelheid aan buurtkinderen te trotseren.
Nu de stalende zon de kinderen moeiteloos naar buiten lokt, is het er een drukte van jewelste. Wat een plezier dat die generatie kinderen beleeft op de trampoline... om jaloers op te zijn!
Het moet gezegd zijn, we hebben met de trampoline een hele weg afgelegd. We groeien mee met onze kinderen. De regels versoepelen.
Van 'om beurten springen' via 'maximum twee tegelijk' naar af en toe -als het echt té hevig wordt- 'rustig aan, hoor, kindjes, dit is net iets te gevaarlijk'.
Van 'geen ballen op de trampoline' via 'niet meer ballen dan dat er kinderen zijn' naar af en toe -als het echt té gevaarlijk lijkt- 'doe eens wat ballen van de tramoline!'.
Van 'geen salto's' via 'enkel salto's met hulp als je het nog niet goed kan' naar 'Probeer nog eens een salto?!'.
Ondertussen zijn er weinig grenzen. De kinderen zijn groot genoeg om te weten wat kan en wat niet kan. Meestal toch. Terwijl ik in mijn herinnering regelmatig naar buiten moest komen om trampoline-brandjes te blussen, lijken de kinderen nu ook veel beter samen te kunnen spelen zonder ruzie.
En de blessures?
Natuurlijk zijn die er geweest. Pijn door verkeerd te vallen. Rugpijn door onverwacht in de lucht te worden gekatapulteerd. Een bloedneus of een fikse buil door een botsing. Een licht verzwikte enkel door een foute landing. Ja, dat wel.
Grote ongelukken zijn er daarentegen op onze trampoline niet gebeurd. Hoegenaamd niet. Gelukkig niet.
Door op te groeien op de trampoline, lijken de kinderen er een band mee op te bouwen. Een band van wederzijds respect en vertrouwen. En hoewel ik me er terdege bewust van ben dat het zomaar ineens toch mis kan gaan, is dàt misschien net het voordeel van deze trampoline-generatie. Dat ze zo geoefend zijn...
Niet in het minst dat ik hobby's heel belangrijk vind. Uitermate belangrijk.
De ideale manier om talenten te ontwikkelen. Meer dan op school - als je 't mij vraagt...
Daarom moedig ik hobby's aan bij de kinderen. En ik moet bekennen dat ik een grote voorkeur heb voor sportieve hobby's. Meer nog, een sportieve hobby vind ik voor mijn kinderen een must. Ik beschouw het absoluut als mijn taak mijn kinderen een sportieve levensstijl te promoten. In de hoop dat ze de smaak te pakken krijgen voor een levenslange passie voor bewegen...
Tot nu toe slaag ik daar goed in. Meer nog... ik ben slachtoffer van mijn eigen succes. Door de hoeveelheid aan voornamelijk sportieve hobby's ben ik namelijk halftijds taxichauffeur-tegen-wil-en-dank. En dat voor iemand die niet van autorijden houdt...
Hoe groot de inspanning is om onze vier kinderen telkens ter plaatse te krijgen op trainingen en wedstrijden, hoe groot de inspanning is om alle trainingen en lessen in het schema te laten passen, hoe groot de inspanning is om ervoor te zorgen dat er ook altijd eten op tafel is voor de hongerigen tussen de activiteiten door, hoe groot de inspanning is om ervoor te zorgen dat alle sportkledij op tijd gewassen is... minstens even groot is mijn plezier om mijn kinderen te zien stralen als ze in hun sas zijn! Als ze volop in het nu zijn. Als ze plezier beleven aan het bijleren. Als ze één zijn met hun sport... Die stralende gezichtjes, daar doe ik het voor.
Jammer genoeg is het niet altijd zo evident. Het vinden van de ideale, perfecte sport, bijvoorbeeld. Er zijn veel voorwaarden. Natuurlijk moet dat ene kind die bepaalde sport leuk vinden en er liefst toch wat aanleg voor hebben. Maar dan moet ook de trainer nog meevallen. En de groep. En het niveau van de groep. Het moet bovendien haalbaar zijn qua tijdstip, qua kosten en zeker ook qua bereikbaarheid.
Laat dat nu wel heel veel voorwaarden zijn om te kunnen realiseren dat vier totaal verschillende kinderen hun passie binnen de sport kunnen vinden. Wat mijn doel is. Zonder twijfel.
Breed gaan, is mijn tactiek. Verschillende mogelijkheden bekijken. Veel proberen. Toch ook wat volhouden, want een passie moet kunnen groeien.
Als ze nu een sportieve basis hebben, kunnen ze later nog kiezen welke richting ze precies uit willen.
Het gaat er mij namelijk niet om dat mijn kinderen de beste moeten worden in hun sport. Goed, dat mag wel. Maar dè beste, neen...
Als ik heel eerlijk moet zijn, ben ik zelf erg competitief ingesteld. Dat is mijn aard. Weinig aan te doen.
Gelukkig zie ik in dat ik mijn kinderen geen dienst bewijs als ik hen mijn competitiviteit opdring. Motivatie moet namelijk van binnenuit komen. Vanuit hun ziel.
Veel belangrijker is dat de kinderen gelukkig zijn in wat ze doen. Tegenslagen mogen ze ervaren, maar zeker ook succes. Bijleren, Vooruitgaan. Toenemen in kunnen, maar ook in zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Zodat ze op het moment dat ze besluiten ergens volledig voor te willen gaan, daar helemaal klaar voor zijn. En dan zal ik er zijn. Om ze bij te staan. Op alle manieren die mogelijk zijn.
Ja, ik heb er heel wat voor over om mijn kinderen hun sportieve (en muzikale) talenten te laten ontdekken.
Als je mij op een doordeweekse dag tegenkomt in de auto, dan heb je veel kans dat ik weer eens op weg ben naar de één of andere kinder-activiteit...
Waarbij er iets is wat ik zeker niet uit het oog mag verliezen... gewoon buiten spelen met de vriendjes uit de buurt is ook een echte en tevens vaak erg sportieve hobby. Ook daar moeten de kinderen voldoende tijd voor hebben!
met veel ruimte voor de kinderen om buiten te spelen
dankbaar om alle kansen die ik krijg
om nieuwe uitdagingen aan te gaan
om mezelf in vraag te stellen en te vernieuwen
dankbaar om onze vrienden en familie
om zoveel mensen die ik zo graag zie...
dankbaar
om er te mogen zijn
hier en nu
Ik ben ervan overtuigd
dat in dankbaarheid de kern ligt
van een gelukkig leven...
Trien
PS een DIKKE PROFICIAT aan onze fantastische buurman met zijn 78e verjaardag!!! Ik kan alleen maar hopen er op die leeftijd ook zo jong uit te zien!!!!!
Nu alle betrokken partijen op de hoogte zijn, mag het wereldkundig worden gemaakt...
Het nieuws waarom ook de hemel blij was... (cfr 'Geloven jullie in tekens?)
Volgend schooljaar gaat Abel naar een nieuwe school. Naar een leefschool, een methode-school.
We hopen dat op die manier de echte talenten van Abel meer aan bod gaan komen. En dat hij eindelijk eens graag naar school zal gaan... Deze keuze voelt voor ons helemaal aan als een juiste keuze. Abel zelf is ook helemaal mee in het verhaal.
Er is echter iets waar we onvoldoende rekening mee gehouden hadden.
Doordat Abel van school verandert, ontstaat er voor Toon een dilemma. Plotseling heeft ook Toon een keuze. Ofwel blijft hij in zijn school, in zijn klas waar hij eigenlijk tevreden is. Met ups en downs, dat wel...
Ofwel verandert hij mee met zijn broer en begint hij aan een nieuw hoofdstuk in de school waar mama en papa nu vol van zijn...
Kiezen is verliezen.
In dit geval is dit een absolute waarheid.
Waar Abel niet zoveel te verliezen heeft, heeft Toon dat wel. Een hechte vriendengroep, voetbalvrienden op de speelplaats, duidelijke en gekende regels, fietsen naar school,...
Hoewel vooral ikzelf ervan overtuigd ben dat het methode-onderwijs ook voor Toon veel te bieden heeft, weten we niet op voorhand of Toon zèlf dit als een verbetering zou ervaren. En dat maakt het moeilijk.
Anderzijds kan je je kinderen niet behoeden voor tegenslagen. Mag je ze aanleren dat er altijd een weg is, ook al is dat mogelijks een weg terug. Mislukkingen kunnen even goede leerscholen zijn als successen...
Maar daar is Toon momenteel niet zo vet mee, natuurlijk. Hij zit met een dik dilemma. Door onze schuld. We proberen hem zo goed als het kan hiermee te helpen. Hij mag een dag meevolgen op de nieuwe school, bijvoorbeeld. Om een beter idee te krijgen. Waarbij wij maar al te goed beseffen dat geen ultieme zekerheid zal geven. Maar toch...
Hij heeft lang getwijfeld of hij dit mij zou durven vertellen, maar vandaag lukt het hem. Nadat we samen in bed gelezen hebben in 'Vos en haas' en hij veilig tegen me aanligt. Abel beseft natuurlijk ook dat het niet zo stoer is voor een achtjarige om bang te zijn 's nachts. Zelfs niet van boeven. Dat hij bijna niet uit zijn bed durft om te plassen, vertrouwt hij mij toe.
Ik val een beetje uit de lucht. Natuurlijk heb ik wel door dat Abel niet graag alleen naar boven gaat, maar ik had dat nog niet in verband gebracht met boevenangst. Absoluut niet.
Enkele weken later wil Toon mij iets vertellen. Dat hij weet dat het belachelijk is, zo begint hij. En dat hij weet dat ze niet bestaan, voegt hij eraan toe. Maar dat hij elke nacht bang is in zijn bed. Voor spoken... Dat hij heel lang wakker ligt, maar te bang is om tot bij ons te komen...
Ik heb meteen heel hard met hem te doen...
Bang zijn in het donker...
Hoe reageer je daar het beste op?
Ik kan jullie enkel zeggen hoe ik het met mijn jongens heb aangepakt.
Dat is wat ik mijn jongens vertel...
Ik zeg ze dat bang zijn héél normaal is voor jongens van die leeftijd
dat best wel veel kindjes bang zijn in het donker
dat ik vroeger 's nachts ook soms bang was alleen in mijn kamer
dat ik nog weet hoe dat voelt...
Nadien leg ik uit dat dat komt door hun hersentjes,
dat de hersens van kinderen nog niet volgroeid zijn,
ook niet dàt deel van de hersenen dat er voor moet zorgen dat onze gedachten baas zijn van onze angsten
en dat het bijgevolg heel normaal is dat ze nu nog niet tegen zichzelf kunnen zeggen:
"Komaan, Abel, de kans dat hier boeven komen is ongelooflijk klein."
"Komaan, Toon, spoken bestaan niet."
Ook al weten ze dat eigenlijk wel.
MAAR ik laat hen ook weten dat hun hersenen èlke dag een beetje groeien
dat de kans dus groot is dat ze nog een tijdje bang zullen blijven
maar dat de kans ook heel groot is dat het langzaamaan wel beter zal gaan...
dat ikzelf nu helemaal niet bang meer ben voor boeven of voor spoken.
En natuurlijk druk ik hen ook op het hart om naar ons toe te komen als ze teveel schrik hebben.
Zowel Abel als Toon luisteren heel aandachtig, knikken bevestigend en stellen interessante vragen. Zo komt Toon er zelf op dat de vele kindjes die bang zijn in hun bed daar waarschijnlijk ook niet over praten omdat ze zich er een beetje voor schamen... Hij geeft ook zelf aan dat het het beste is voor hem om 's avond niet meer naar enge programma's te kijken...
Het is een last die van hun schouders valt, dat ze het verteld hebben... Ze zijn zo dankbaar na ons gesprek. Allebei. Een dikke, stevige knuffel...
...
Af en toe vraag ik het nog eens aan Abel en aan Toon.
Hoe het gaat met hun bang zijn in het donker.
Ze praten er nu heel open over. Soms ook spontaan.
Het is nog niet over. De boeven niet. De spoken ook niet.
Maar allebei geven ze aan dat het beter gaat. En zijn ze wel wat fier op zichzelf.
Ik merk dat ze beiden vlot naar boven gaan 's avonds.
Terwijl Toon vroeger vaak nog wakker was wanneer ik een uur later boven ging kijken, slaapt hij nu zo goed als altijd als een roosje...
Elke keuze die ik in mijn leven gemaakt heb, is in functie hiervan gebeurd. Of met dit in het achterhoofd.
Ik heb nooit moeten twijfelen. Omdat ik diep vanbinnen wist wat ik wilde.
Ik ben moeder geworden.
Ik ben er volledig voor gegaan. Vier kinderen op een dikke zes jaar tijd. Negen jaar lang thuis om er voor hen te zijn. Ondanks alle kritiek en soms zelfs minachting.
maar ook fysieke uitputting, onmogelijke situaties, mentale leegheid, dagdagelijkse sleur en onbereikbare idealen. Niemand kan je ooit voorbereiden op wat het moederschap allemaal met zich meebrengt. Op hoe het ècht is om moeder te zijn. Dag in, dag uit.
Ik ben moeder. Tot vier maal toe.
Ik voel me rijk.
Ik voel me trots.
Het leven is gul voor mij.
Ik ben ongelooflijk dankbaar die taak te mogen vervullen, waarvan ik weet dat het mijn levenstaak is... mijn kinderen te mogen begeleiden op hun weg naar volwassenheid.
Met vallen en opstaan. Met hoogte- en dieptepunten. Met ups en downs. Met gevoelens van succes, maar evenzeer met gevoelens van diep falen.
Ik blijf moeder.
Voor altijd.
Supporter op de eerste rij.
Grootste fan.
Vertrouwenspersoon.
Raadgeefster.
Redder in nood.
Net zoals jij,
allerbeste
mama van mij...
Dankjewel aan iedereen die samen met mij deze weg bewandelt.
Dankjewel in het bijzonder aan de echtgenoot, die mij neemt zoals ik ben.
Ik houd niet van mijn smartphone. En mijn smartphone houdt niet van mij. De klik is er niet. We doen beiden onze best, maar ik vrees dat enkel relatietherapie ons nog zal kunnen redden.
Tot voor kort had ik nog een gewone gsm. Zowat het oudste model dat nog in staat was te functioneren. Wij wisten perfect wat wij aan elkaar hadden, de oude gsm en ik. Geen verplichtingen, geen valse verwachtingen. Een latrelatie. Ik leefde mijn eigen leventje. Hij het zijne. Enkel de momenten waarop een gsm functioneel nuttig kon zijn, waren we samen. Een koppel. Maar algemeen luidde de regel: "Bel Trien niet op haar gsm - ze neemt toch niet op." En dat vond ik prima!
Ik houd niet van constante bereikbaarheid. Het beklemt mij. Het idee overal opgebeld te kunnen worden. Op gelijk welk moment. Waar ik ook ben. Hoe ik me ook voel. Neen... Zelfs het ontvangen van een berichtje geeft mij al het gevoel onmiddellijk te moeten reageren. Actie. Reactie. Men verwacht iets van mij. Voldoen aan verwachtingen. Snel. Belangrijk.
Neen, ik houd niet van voortdurende bereikbaarheid. Ik houd van rust.
Al moet ik natuurlijk toegeven dat het ook z'n voordelen heeft, die bereikbaarheid. Dat wel. Voor in noodgevallen. Als er iets belangrijks over het hoofd gezien is, bijvoorbeeld. Of bij pech.. Of om iets bij te kunnen sturen, in het weekend-over-en-weer-gecross, bijvoorbeeld. Op die momenten ben ik blij wanneer ik de echtgenoot kan bereiken.
De echtgenoot is namelijk wel altijd bereikbaar. Hij wel.
Maar ik niet. En dat vindt de echtgenoot soms vervelend. Terecht, natuurlijk. De gevallen waarin het handig zou zijn geweest als ik mijn gsm/smartphone bij zou gehad hebben, zijn namelijk niet te tellen... Ik pleit schuldig. Telkens opnieuw.
Toen de echtgenoot op 't werk een nieuwe dure smartphone kreeg en de oude dure smartpone voor een prikje over kon kopen, heb ik heel lang getwijfeld. Stokoude gsm houden of inwisselen voor vrij nieuwe oude smartphone. Nog een groter machien om altijd bij me te hebben...
Maar ja, omdat het handig kan zijn in sommige (nood)situaties om internet bij de hand te hebben, ben ik gezwicht. Voor de smartphone. Wat wil zeggen dat ik nu wel een smartpone hèb, maar wat mij absoluut niet laat behoren tot de club van 'the-real-smartphone-users'. Je kent ze wel, die mensen die vastgegroeid zijn aan hun machien. Die mensen die er niet voor terugdeinzen middenin een face-to-face gesprek hun smartphone boven te halen en er op te beginnen tokkelen. Zonder enig woordje uitleg of verontschuldiging.
Het klikt niet echt tussen mijn smartphone en ikzelf. Zoals ik al schreef, we liggen mekaar niet. Berichtjes schrijven is nu net iets eenvoudiger geworden dan het was op de oude gsm. Dat wel. En ik houd ook meer van mijn wek-melodietje dat 's morgens langzaamaan toeneemt in volume dan van het veeleisende sta-nu-onmiddellijk-op-gepiep van mijn oude gsm. Dat wel.
Altijd een fototoestel bij de hand te hebben, dat bevalt mij ook. Dat wel.
Maar op de momenten waarop ik mijn smartphone het meest nodig heb, is hij er niet voor mij. Of is hij er wel, maar doet hij niet wat hij hoort te doen. Begrijpt hij mij niet. Wil hij mij niet op internet laten, bijvoorbeeld, ook al ben ik niet vergeten de mobiele gegevens op te zetten. Of doet hij al mijn ontvangen berichtjes samen toekomen met vertraging. De saboteur. Of begint hij zomaar te piepen, middenin de nacht, zodat ik noodgedwongen mijn bed uit moet - enkel en alleen om dat rot-machien te doen stoppen met lawaai maken.
Waarschijnlijk is er gewoon iets technisch fout met de smartphone sinds ik hem overnam van de echtgenoot. Of misschien doe ik iets totaal verkeerd. Het zou zomaar kunnen. Ik begrijp er allemaal nog niet zoveel van, van al die mogelijkheden. Eigenlijk zouden de echtgenoot en ikzelf de tijd eens moeten nemen voor een grondigere uitleg en om de zaken in orde te krijgen. Hij kan dat wel, de echtgenoot.
Maar iets weerhoudt mij ervan. Van het uitdiepen van onze relatie, de smartphone en ik. Van relatietherapie.
Ik vind het namelijk vrij goed zoals het nu is. De smartphone ligt 's avonds boven in de kamer om op te laden en om mij zachtjes te wekken. 's Morgens komt hij -afhankelijk van de dagtaak- in mijn werk-tas of in mijn handtas terecht. En daar blijft hij meestal de ganse dag zitten. Wat maakt dat ik een beetje bereikbaar ben. Als je geluk hebt. Als ik toevallig in de buurt van de juiste tas ben... Vandaar de nieuwe regel: "Bel Trien maar op haar smartphone, maar wees niet boos als ze niet opneemt... en houdt er rekening mee dat berichtjes vaak met veel vertraging toekomen!!!"
Trien
ps Over het smartphone-en ander schermgebruik van de kinderen valt ook heel wat te zeggen... Daar kom ik in een later schrijven zeker nog op terug!
