Moederdag...  

Dubbele gevoelens. 

Het van 's morgens vroeg al bestormd worden door kinderen die drummen om hun op-school-'zelf'-gemaakte cadeautje als eerste af te kunnen geven.  De obligate 'dankjewel-datislief-zomooigemaakt'.  Zelfs bij het zoveelste onhandige prikbord.  Of 'ma-de-liefste'-kader. Waarvoor in ons huis hoegenaamd geen plaats meer is.  Het altijd terugkomende 'welk-cadeautje-vind-je-het-leukst?'  Terwijl ik eigenlijk enkel bezig  ben met het bedenken van hoe ik sommige dingen zo onzichtbaar mogelijk kan laten verdwijnen...

Ik weet het.  Het klinkt niet echt dankbaar.

Sorry hiervoor.

Maar tot voor kort -lees: tot voor enkele jaren- vond ik moederdag maar niets.

Dit jaar echter begon moederdag zich eergisteren al aan te kondigen.  Door de jongste dochter die op school op de wereldwinkel-dag chocolade voor mij gekocht had.  En die vooral wilde vermijden dat ze die chocolade zelf opgegeten zou hebben voordat ze hem aan mij kon geven...   Wat ik uiteraard een prima reden vond om er eerder mee voor de dag te komen!  Chocolade en ik...  een topcombinatie!!

Gisteren, toen ik thuiskwam van een lange dag voetbaltornooien met de jongens, stond er een bloempje op tafel.  Van de oudste dochter. Dat ze helemaal alleen met de fiets was gaan kopen.  Geflankeerd door een bib-boek dat zij meegebracht had, wetende dat ik de boeken van die auteur graag lees.  Speciaal voor mij!  Wat ik fantastisch vond.  Ook al had ik dàt boek nu net wel al gelezen...

Deze ochtend hadden de jongens de afwas helemaal alleen gedaan.  Bovendien had Abel appelsienen geperst.  Speciaal voor mij!

Van Kato lag er een superleuke kaart, die ze deze ochtend nog geknutseld had.  Speciaal voor mij!

De school-knutselwerkjes van de jongens konden er nog wel mee door.  Maar de naamdichtjes die ze er allebei bij hadden moeten verzinnen, deden mij deze keer echt glimlachen.  Helemaal spontaan.  Het realisme van Toon, tegenover het outside the box denken van Abel. Geweldig!

Toen ik het helemaal niet meer verwachtte, na de middag, kreeg ik van de oudste dochter ook een zelfgeknutselde kaart.  Die fantastisch leuk was.  En ook een doosje chocoladetruffels van de wereldwinkel.

Daarnet straalde de zon, speelden mijn vier kinderen buiten in de tuin.  En voelde ik me de rijkste moeder ter wereld.

Zelfs op moedertjesdag...

Zeker op moedertjesdag!!

Trien

Vorig jaar hebben we het bij een minieme bezetting gehouden.  Al moet ik toegeven dat de 'we' in voorgaande zin wat overdreven is.  Als het op tuinieren aankomt, sta ik namelijk helemaal achteraan in de rij.  Om het laatste -en toch niet onbelangrijke- deel voor mijn rekening te nemen.  Het oogsten.  En het verwerken.  Dat ook.

Het hele proces dat eraan voorafgaat, van het klaarmaken van de grond tot het zaaien, planten, wieden en water geven...  daar houd ik me eigenlijk niet mee bezig.  Dat doet de echtgenoot.  't Is te zeggen, dat deed de echtgenoot.  Hierbij steen en been klagend dat hij zoveel werk had en dat hij altijd tot 's avonds laat bezig was...  Wat ik maar raar vond, aangezien hij er toch zelf voor koos om een vrij uitgebreide moestuin te houden.

Dat ik er zelf mee van profiteerde, dat moest ik hem natuurlijk wel nageven.  En dat ik het heel erg zou missen, groentjes recht uit de moestuin.  Dat ook...

Om een lang verhaal kort te maken...  

Dit jaar hebben we het anders aangepakt.

De grote moestuin is onderverdeeld in vijf stukken.

Het grootste stuk is voor de echtgenoot.  En een beetje voor mij, want ik heb er mijn drie nieuwe vlinderstruiken in mogen (laten) planten. Waarvan er eentje heel hard aan het treuren is en ik heel hard hoop dat hij toch zal overleven.  Dankzij de dagelijkse intensieve zorgen van mijnentwege...

Alleszins, op het stuk van de echtgenoot komen de groenten die weinig onderhoud vragen.  Courgettes, pompoenen en komkommers.  Dat zal het zo'n beetje zijn.

De rest van de moestuin is verdeeld in vier gelijke delen.  Vier rechthoeken.  

Voor ieder kind een rechthoek.

Waarbij op voorhand afgeproken is wie wat zaait.  In samenspraak met de verwerkster.  Uiteraard.

Nel heeft zich op het project gestort als een stier op een rood doek.  Ze is als een bezetene beginnen wieden en nivelleren en composteren. Uren van haar vakantietijd zitten in de moestuin.  Waarbij ze zich niet beperkte tot haar eigen deel.  Zelfs mijn kruidentuinje is Nel te lijf gegaan.  In een poging er orde en variëteit te creëren.  Wat haar aardig gelukt zou zijn...  indien àlle zaden uit zouden gekomen zijn.  Niet enkel de peterselie...  

Misschien is Nel wat ontmoedigd door het flauwe resultaat van de kruidentuin.

Misschien is Nel wat ontmoedigd door haar schoolwerk, waardoor haar vrije tijd haar weer zo kostbaar geworden is.

Alleszins, Nel is zo'n beetje stilgevallen.

Al zal ik haar straks toch even laten zien dat de oregano in mijn kruidentuintje misschien toch aan het doorbreken is...

Ook de andere drie kinderen hebben al in hun tuintje gewerkt. 

De meeste overgave hierbij moet toebedeeld worden aan Abel.  Als hij in de tuin mag werken, voelt hij zich als een vis in het water.  Al gaat hij soms wat grof te werk...  Het feit dat we gisteren ontdekt hebben dat de prei en de pijpajuintjes toch aan het doorbreken zijn, zal zijn enthousiasme enkel voeden.  Wat absoluut positief is.  Hij zal dat nog goed kunnen gebruiken.  In de eerste plaats alvast om zijn hoopjes gezaaide preiplantjes wat uit te dunnen...

Kato heeft nog niet veel geluk gehad.  De worteltjes die ze in alle varianten gezaaid heeft, lijken weinig haast te hebben.  Integendeel, zelfs. Het onkruid lijkt veel happiger om te groeien dan iets wat zelfs maar in de verte op een wortelplantje lijkt...   Al kan het niet liggen aan een gebrek aan vocht.  Zelfs gisteren, vlak voordat de hemelsluizen zich openden, was Kato haar would-be-worteltjes nog aan het begieten...

En Toon?

Toon die vindt het geweldig om zijn favoriete computerspel, landleven, nu eens in real life uit te mogen testen.  Met een minimale eigen inspanning, weliswaar.  En een maximum aan externe hulp.  Van de echtgenoot.  En  van de broer en de zussen die soms mee water geven aan zijn deel van de moestuin...   

En toch...  toch is het bij Toon dat de moestuin zich van zijn beste kant laat zien.  

In de vorm van een prachtige rij veelbelovende doperwtenplantjes...

Wordt vervolgd.

Trien

Vier kinderen die elk op z'n minst twee hobby's beoefenen.  Twee volwassenen die elk op z'n minst één hobby beoefenen.   Een huis met een grote tuin.  Een echtgenoot die voltijds werkt.  Een sociaal leven.  Laat ons stellen dat het hier behoorlijk druk kan zijn.  Dat een groot deel van de tijd ingepland wordt.  Ingepalmd wordt.  

Of wij dan nergens moeten aan inboeten?  Als gezin?

Toch wel.

De laatste jaren is er nog maar heel weinig tijd overgebleven voor gezinsuitstapjes.  Een dagje naar de dierentuin, een dagje naar een pretpark, zomaar eens een dagje met z'n allen op fietstocht of een dagje naar de kust...  Laat ons zeggen dat dàt zo'n beetje tot het verleden behoort.  Tot het pré-grote-kinderen-met-hobby's-tijdperk.  

Als er dezer tijden in het weekend een vrije (namid)dag valt, een (namid)dag waarop we werkelijk niets ingepland hebben, dan wordt deze steevast omgetoverd tot een klusjesdag.  Wat betekent dat de echtgenoot zich bezighoudt met buitenwerk of binnen-accomodatie-werk. Terwijl ik me op mijn was-, plas-, en strijkwerk stort.  Meestal heb ik weinig energie over om me tot grotere klussen te laten verleiden. Mede omwille van het feit dat ik moet incalculeren om de zoveel tijd gestoord te worden door 'mama'-behoevende kinderen... Waar de echtgenoot over het algemeen minder hinder van heeft.  Aangezien hij meer de neiging heeft gewoon zijn -immer nuttige, moet ik toegeven- ding te doen.  Wat er dan weer voor zorgt dat hij minder lastiggevallen wordt aangezien hij minder bereikbaar is...  

Of de kinderen dan niet heel hard zagen om nog eens een dagje met z'n allen weg te gaan?

Eigenlijk niet.

Eerst en vooral is het zo dat we toch zo'n drietal keer per jaar proberen erop uit te trekken met z' allen voor minstens een weekje.  Enkel dan is het zowel voor de echtgenoot als voor mijzelf mogelijk om los te komen van 'al-wat-nog-moet-gebeuren' thuis.  Om simpelweg te vieren dat we tijd hebben voor mekaar.  Als gezin.  Zalig!

Ook niet onbelangrijk is het feit dat het bij ons thuis een komen en een gaan is van vriendjes en vriendinnetjes.  Mooi weer?  Papa en/of mama thuis?  Dan is iedereen welkom!  Op voorwaarde dat het zwaartepunt van de activiteiten zich buiten afspeelt!!  En op voorwaarde dat de groep kinderen 'handelbaar' is.  Zelfbedruipend.  Zelfentertainend.  Wat meestal geen probleem is, eenmaal de 'regels' gekend zijn. Het plezier dat de kinderen in onze tuin al gehad hebben, al dan niet samen met hun speelkameraadjes, overstijgt mijns inziens het daguitstap-plezier ruimschoots.  Vaak is het allerliefste wat de jongens of Kato willen... thuis blijven! 

Voor Nel ligt het soms wat moeilijker.  Zij heeft de leeftijd bereikt waarop 'spelen' niet meer zo 'in' is.  En speelkameraadjes niet meer zo talrijk zijn...  Gelukkig kan ze nog regelmatig verleid worden voor een voetbalmatchke of een trampoline-spel met de broers en de zus...

Tenslotte bestaat bij ons de 'mama-dag' en de 'papa-dag'.  

Meer bepaald is het zo dat elk kind in zijn/haar jeugd twee keer een dagje de mama en twee keer een dagje de papa voor zich alleen heeft. De eerste keer ter gelegenheid van de eerste communie.  De tweede keer ter gelegenheid van de plechtige communie.

Wij -de echtgenoot en ikzelf- kiezen per kind wat we op deze dag doen.  Zonder het ze op voorhand te zeggen.  

Wat spannend is, natuurlijk...  

Dat we ondertussen een stuk achterlopen op ons schema, dat ik nog met Abel op pad moet terwijl hij twee jaar geleden zijn eerste communie deed...   dat zegt natuurlijk ook veel over ons drukke leven.

Maar bij deze heb ik een dag vastgeprikt in mijn agenda...  ergens in juni...  mama-dag voor Abel!

En ik verklap niet waar we naartoe trekken...  ;-)

Trien