"Dat betekent dat de gouden medaille gaat naar...   Abel!"

In lichte looppas begeeft hij zich naar het podium en met een mooi berekende sprong staat hij op het hoogste schavot.  Te glunderen.

Op de tribune glunderen twee mensen met hem mee: de echtgenoot en ikzelf.

De eerste plaats op de clubkampioenschappen toestelturnen in zijn reeks.  Knap.

Op zo'n moment kun je als ouder niets anders doen dan blinken, van trots.

Toch zijn wij de allereersten om Abels prestatie te relativeren.

Het klopt waarschijnlijk wel wat een trainer me nadien zei.  Dat Abel het in zich heeft om een goede turner te worden. 

Daar ben ik oprecht blij om.

Het is leuk om ergens goed in te zijn.  

Voorlopig is dat echter absoluut niet het belangrijkste.

Wat voor ons telt, is dat Abel uitgedaagd wordt.  Dat hij bij kan leren.  

Wat absoluut het geval is.  Abel heeft een prima trainer met tonnen ervaring.  Op de wedstrijd konden we ook zien wat de grotere turners presteerden.  Hij heeft nog een lange weg te gaan.  Een weg die hij samen met zijn turnvriendjes op zijn eigen tempo mag uitstippelen.

Voor ons telt dat Abel er plezier aan beleeft.

En dat doet hij!   Nooit is het een opgave voor hem om te gaan trainen.  Drie uren per week geeft hij het beste van zichzelf.  Meestal toch. Het andere deel van de tijd is hij met z'n vriendjes aan het spelen of aan het dromen.  Dat doet een kind nu eenmaal, niet?

Voor ons telt dat Abel sportief is. In elke zin van het woord.  Dat hij beseft dat winnen relatief is.  Dat oefenen aan de basis ligt van succes.  Dat een verliezer de volgende keer de winnaar kan zijn.  Dat het een momentopname is.  Geen waarde-oordeel.

Toen ik Abel terugzag na de wedstrijd heb ik hem dan ook gecomplementeerd voor zijn concentratie tijdens de oefeningen en voor zijn inzet.  Niet om zijn eerste plaats.

En weet je wat?  Het voelde helemaal ok!  

Ikzelf, van nature uit een competitiebeest, een winnerstype, een medaillespeler, ik voel dat mijn eigen mindset op dat gebied aan het veranderen is.

Hoewel ik nog steeds heel trots ben op zijn eerste plaats, ben ik vooral trots op wat hij al geleerd heeft.  En ben ik blij dat zijn vriendjes, 'de concurrenten', het ook echt heel erg goed doen.  Zodat ze samen mekaar naar een hoger niveau kunnen brengen.  Nu eens Abel op het hoogste schavotje, dan eens een vriendje!!!

Trien

Naar vaste traditie krijgt elkeen van de kinderen zowel ter ere van de eerste als ter ere van de plechtige communie een mama- èn een papadag.  Een dag waarop ze door mama of papa rondgetroond worden.   Om een dag lang verrast en verwend te worden.  Zo helemaal alleen met mama of papa, dat gebeurt natuurlijk niet zo vaak...

Vandaag was het de mama-Abeldag.  Met zo'n twee jaar vertraging, weliswaar.  Gelukkig gaat het bij ons meer om de beleving dan om de timing.  Voor een mama- of papadag moeten namelijk verschillende ingrediënten aanwezig zijn.  Het vergt wat planning.  Het kan niet zomaar tussen de soep en de patatten...

Maar vandaag was het dus dé dag...

Abel en ik begonnen met een georganiseerde sneukelfietstocht van zomaar eventjes 33km.

Onze 8- jarige Abel, die dol is op fietsen, op zijn kleine fiets.  Ikzelf, die niet zo dol ben op fietsen maar gelukkig wel op sneukelen, op de fiets van oudste dochter Nel.

De eerste helft van de tocht viel goed mee.  Wind in de rug, lekkere tussenstops, een duidelijke wegwijzering...

Toen we echter in de tegenovergestelde richting moesten rijden, in de prachtige omgeving van de uitgestrekte polders, met bijhorende polderwind die ons zwaar terugfloot, hing mijn tong bijna tot op mijn tenen terwijl zoonlief zich als het ware fluitend inhield zodat zijn mama hem toch ietwat bij kon houden.  Jaloers was ik op onze voorliggers.  Met hun elektrische stalen rossen.  Hoewel mijn sporthart innerlijk juichte.  Omdat het ook nog eens aan z'n trekken kon komen.  

Terwijl ik na 33km erg blij was dat mijn achterwerk niet meer naar het zadel hoefde te kijken, vroeg zoonlief doodleuk of we misschien nog een fietstochtje zouden maken...

Gelukkig kon mijn volgende activiteit Abel ook wel bekoren.

Na het fietsen doken we namelijk het zwembad in.  

Aangezien ik niet erg watergezind ben, probeer ik in het dagelijkse leven zwembaden zoveel mogelijk te mijden.  Probeer ik op reis zoveel mogelijk de echtgenoot mee het water in te sturen.  En probeer ik bovendien, wanneer ik echt mijn badpak aan moet,  dit zo lang mogelijk droog te houden.  

Vandaag gooide ik al deze principes aan de kant en ging ik er volledig voor.  Abel was de gids, ik volgde hem in al zijn omzwervingen. Wat in concreto betekende: wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - glijbaan met banden - glijbaan met banden - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - toilet - golvenbad - Turks stoombad - buitenbad - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - glijbaan met banden - glijbaan met banden - wildwaterbaan - wildwaterbaan en om af te sluiten toch nog zo'n twee keer de wildwaterbaan.

Waar in het begin de klok -die ik bij elke afdaling van de wildwaterbaan in het vizier kreeg- tergend traag vooruit tikte, raakte ik precies toch ergens tussendoor in de ban van het glijden.  Schrok ik toen ik merkte dat het plotseling tijd was om drogere oorden op te zoeken.

Het bijhorende protest kon in de kiem gesmoord worden met de belofte aan buikvulling om de leuke dag af te sluiten.

Zo zaten we met z'n tweetjes naast mekaar in het zwembad-restaurant.  Mijn jongste zoon en ikzelf.  

Helemaal vol van onze gezamenlijke sportieve activiteiten.

En iets later helemaal vol dankzij een lekkere warme maaltijd.

Toen in de auto naast mij het vrolijke kwetteren van mijn ventje stilletjesaan afbrokkelde en ik mijn keppe na een tijdje scheef zag zakken met zijn hoofd tegen het raam geleund, besefte ik dat zijn batterij eindelijk aan het leeglopen was.

33km fietsen en minstens evenveel km op de waterglijbaan later...

Wat een kanjer, die zoon van mij!!!!

Trien