|
Het is grappig om bij je kinderen kleine stukjes van jezelf te herkennen...
Zo zag ik Abel weer eens bezig met opruimen.
Waar voor de meeste mensen opruimen iets saai is, is het voor hem een spel.
Abel zie je nooit zomaar iets opruimen. Dingen worden weggereden, of weggetakeld, of weggemikt,..
Net zoals ik mij door de steeds wederkerende taken sla...
Door er een spel van te maken.
Door bijvoorbeeld de kinderkledij een eigen leven te geven, en ze superblij te laten zijn dat ze na een was- en strijkbeurt terug onder de stapel belanden. En nog veel blijer wanneer ze helemaal bovenaan liggen en weldra gedragen zullen worden.
Door bijvoorbeeld de keukenhanddoeken op een speciaal bepaalde volgorde te leggen. Waarbij je als handdoek ook een beetje geluk moet hebben om niet telkens helemaal onderaan te belanden.
Door bijvoorbeeld de vaatwasmachine te proberen legen in één trek, zonder dat er ondertussen iemand de keuken binnen mag komen... Waarbij het enkel gaat om de spanning of het lukt of niet.
Stom, he!
Ik weet het!
Het is alleszins niet altijd even functioneel. Daar ben ik me absoluut van bewust.
Maar zo zit ik in mekaar. Zo beleef ik ook plezier aan mijn dagdagelijkse Moetjes.
En blijkbaar zit het dan toch een beetje in mijn genen... ;-)
Trien
|
