Familiefeest!

Alle vijf de neefjes op bezoek!!  Met de bijhorende tantes en nonkels, uiteraard.  (Enkel mijn jongste, kinderloze zus ontbrak wegens werkomstandigheden.)

Dat betekent...  zeven dagen op voorhand beginnen offeren aan de weergoden...

Dat betekent...  enkele dagen op voorhand zorgen dat alles van eten en drinken in huis of besteld is.

Dat betekent...  zorgen dat het huis opgeruimd is en dat alles klaarstaat.

Dat betekent...  

Eigenlijk valt het niet in één zin te zeggen wat het betekent om met de familie samen te zijn.  

Wij wonen allemaal nogal ver van mekaar.  We zien mekaar niet zo vaak, enkele keren per jaar.  Maar mekaar zien is telkens thuiskomen. Bijpraten.  Over de kindjes.  Over de koetjes en de kalfjes.  Over het leven zoals het is.  Het is een namiddag waarin heden en verleden moeiteloos in mekaar overgaan.  Om zin te geven aan het nu.

Mekaar zien is altijd feest.  Vieren hoeveel geluk we hebben om als familie samen te kunnen zijn.

Een topdag werd het.  Met buiten spelende kinderen en zich kind voelende volwassenen.  De warmte van de dag smeult nog na in mijn hart...

Helaas wordt het de komende jaren wat moeilijker om onze bende bijeen te krijgen.

Broerlief is toe aan een volgende stap in zijn leven.  Samen met z'n Mexicaanse vrouw en de twee kindjes trekt hij voor drie jaar naar Brazilië.  Dit feest was dan ook zo'n beetje een afscheid.  Een stel-het-daar-heel-goed.  En ook een hopelijk-voelen-jullie-je-ginder-snel-thuis.  Waarbij ik vooral mijn hand op het hart houd voor de twee neefjes.  Die na de combinatie Nederlands (papa) - Spaans (mama) -Duits (op school) overstappen naar de combinatie Nederlands (papa), Spaans (mama), Engels (school) en Portugees (de landstaal)...  Al zijn ze gelukkig te klein om dat voor hun vertrek volledig te beseffen...

Trien

Er is iets wat ik niet heb...  en ik ben best wel jaloers op mensen die dat wèl hebben...

Mijn echtgenoot, bijvoorbeeld.  Of Nel.  Zij zeker en vast ook.

Dadenkracht.

De kracht om ideeën om te toveren in daden.  Om deze dan ook volledig uit te voeren.  Tot het einde.

De kracht om door te werken.  Er gewoon voor te gaan.  Zonder te treuzelen omdat je tussendoor bedenkt dat je evengoed ondertussen dit en dat ook aan kan pakken.

De kracht om van niets naar iets te gaan, ondertussen alle hindernissen wegwerkend, zonder vermurwen.

Ik heb het niet.

Nooit gehad.

Waarom niet, dat is een goede vraag...

Kijk, ik ben een denker.  Ik heb vaak nieuwe ideeën.  Schitterende plannen.  Prachtige bedenkingen.  

Maar het lukt mij meestal niet om deze te realiseren.  Steevast heb ik er hulp voor nodig.  Een duwtje in de rug, of een grote duw zelfs.. Hier thuis komt het er vaak uiteindelijk op neer dat ik bedenk, en dat de echtgenoot uitvoert...

Bovendien lijk ik niet recht op een doel af te kunnen gaan.  Steeds opnieuw word ik afgeleid door wat op mijn weg komt.  Zie ik bergen waar anderen hooguit een heuveltje lijken te bespeuren.  Neem ik keer op keer de langste weg.  Met veel bochten.

Ook ontbreekt het mij aan volharding om eentonige fysieke taken uit te voeren.  Wil mijn lichaam dan vaak niet mee.  Wat ik niet zo goed begrijp.  Laat mij een voetbalmatch spelen en ik loop me te pletter.  Maar onkruid wieden, bijvoorbeeld, houd ik niet langer dan een kwartier vol.

Ten slotte is het voor mij vaak heel moeilijk om een overzicht te krijgen over wanorde.  Verlies ik mij in details.  Moet ik stukje per stukje kunnen bekijken.

Soms denk ik dat ik gewoon niet genoeg gestimuleerd ben in mijn dadenkracht.  Dat in mijn schoolcarrière een grote potentie aan dadenkracht verloren is gegaan.  Om nooit meer terug te komen...

Soms denk ik dat het gewoon aan mezelf ligt.  Dat ik eerder een lui type ben.

Soms denk ik dat ik gewoon teveel denk.

Alleszins, 

ik ben blij dat er mensen bestaan die wèl dadenkracht bezitten.  Die effectief en onverzettelijk te werk kunnen gaan.  In een rechte lijn tot aan de finish.

Zodat ik het niet hoef te doen.

Of tenminste, zodat ik me kan concentreren op de dingen waar ik wèl goed in ben...  en waar anderen misschien blij om zijn dat ik die dingen aanpak.  Zodat zij het niet hoeven te doen...

Trien

Waaaaaaaahhhh...

Hoe frustrerend kan het zijn om enkele uurtjes zoet te zijn met het bereiden van een nieuwe kookboek-maaltijd...  die nadien door niemand gesmaakt wordt...    Meer dan dat, die volledig tot aan de grond afgebroken wordt...

Ok, ik geef het toe.  Mijn verhouding zat fout.  De preien waren veel te groot en te dik, waardoor de spekblokjes in verhouding eilandjes werden.  Waardoor er veel te weinig smaak zat in de quiche Lorraine.  Deze keer had ik wel eens kwistig moeten zijn met zout, maar dat is tegen mijn principes...  

Ok, ik geef het toe.  Dat ik zelf ook speciaal om blikjes coca cola gereden ben naar de winkel.  Dat ik die extra smaak nodig had, ook al drink ik thuis normaliter geen cola meer.  Uit principe.  Of eigenlijk meer om mezelf te beschermen tegen overdaad.

Maar mèt die cola erbij vond ik het wèl lekker.  De quiche.  Met heel veel prei en weinig spek.

Gelukkig, want ik zal er nog enkele dagen mogen van eten, vrees ik...

Kato liet meteen blijken dat ze het NIET lustte en dat ze er bijgevolg ook NIET  van zou eten.  Op misschien een hapje na.  Voor de goede vrede.

Nel was daarentegen erg stil.  Maar ze zette wel door.  En mits ook wat cola, at ze toch haar stuk op.  Waarbij ze het niet naliet op te merken dat ze trots was op zichzelf.  (waaronder een goede verstaander mag aanvullen: 'dat ik zoiets smaakloos toch binnen gekregen heb...')

De jongens zijn nog niet thuis.  Ze zijn op triatlonkamp.  Straks mag ik ze afhalen.  Doodmoe en...  uitgehongerd.  Ik kan je nu al zeggen dat Toon NIET blij zal zijn.  Gisteren zat het er al op omdat hij mijn versgemaakte spaghetti moest eten.  Daar is deze quiche in vergelijking niets mee, dat kan ik je vertellen.

Gelukkig heb ik met de overschot van het deeg twee extra quichjes gemaakt, met veel minder prei en in verhouding meer spek.  Hopelijk slaat deze wel een beetje aan...  Dan kan hij achteraf nog een boterham eten...

En Abel?  Het blijft natuurlijk afwachten, maar Abel is -samen met Nel- mijn leukste eter.  Hij staat wel open voor nieuwe smaken.  Dat komt wel goed.

Of de echtgenoot vanavond mijn kookkunsten zal loven, valt zwaar te betwijfelen.  Hij is namelijk een functionele eter.  Voor hem doet het er veel minder toe of iets lekker is of niet, als het maar voldoende is.

Ik durf te voorspellen dat hij niet enthousiast zal zijn, maar wel in stilte zijn portie binnen zal werken.  Overgoten door een geutje wijn, natuurlijk...

Voila, 

dit heb ik ook al weer eens van mij afgeschreven.  

Al denk ik dat ik niet helemaal fair was...

zelf ben ik namelijk ook een heel slechte eter...

Altijd al geweest.

Heel gevoelig aan smaken en texturen.

Weinig leren eten omdat, tja...  waarom?  

Hadden mijn ouders strenger moeten zijn?  Mij meer moeten forceren?  Zou dat geholpen hebben?  Ik betwijfel het...  

Pas toen ik vrij was om zelf dingen te ontdekken, leerde ik nieuwe dingen eten...   al blijft het bij mij ook altijd beperkt...

Trien