's Avonds op het strand,

naar de hemel starend,

volgde ik een arend

die laag over 't water scheerde,

plotseling erin dook

-terwijl het visje nog geen onraad rook-

en dan terugkeerde

Ik liet m'n gedachten zweven

en kwam zelf tot leven

als een grote vogel in de lucht;

de aarde onder mij sierde m'n vlucht

Ik vloog over een stad,

allemaal huisjes naast elkaar,

mensen als mieren krioelden daar,

ik denk dat iedereen het heel druk had

Ik vloog over een zee,

bootjes dreven met de golven mee

en de zon zakte achter de horizon

zodat stilletjesaan de nacht begon

Ik vloog over plekken,

vol van drukte, rumoer en gepest

en ik deed mijn best

om m'n vleugels te strekken

Na veel dolen

bereikte ik een strand,

en daar

-helemaal alleen in het zand-

lag iemand te dromen.

Ik waagde het dichterbij te komen,

en mijn ogen herkenden die blik,

want die eenzame, stille dromer...

dat was ik

Trien,

lang geleden

Het nieuws waarom ook de hemel blij was... (cfr 'Geloven jullie in tekens?)

Volgend schooljaar gaat Abel naar een nieuwe school.  Naar een leefschool, een methode-school.

We hopen dat op die manier de echte talenten van Abel meer aan bod gaan komen.  En dat hij eindelijk eens graag naar school zal gaan... Deze keuze voelt voor ons helemaal aan als een juiste keuze.  Abel zelf is ook helemaal mee in het verhaal.

Er is echter iets waar we onvoldoende rekening mee gehouden hadden.

Doordat Abel van school verandert, ontstaat er voor Toon een dilemma.  Plotseling heeft ook Toon een keuze.  Ofwel blijft hij in zijn school, in zijn klas waar hij eigenlijk tevreden is.  Met ups en downs, dat wel...

Ofwel verandert hij mee met zijn broer en begint hij aan een nieuw hoofdstuk in de school waar mama en papa nu vol van zijn...

Kiezen is verliezen.  

In dit geval is dit een absolute waarheid.  

Waar Abel niet zoveel te verliezen heeft, heeft Toon dat wel.  Een hechte vriendengroep, voetbalvrienden op de speelplaats, duidelijke en gekende regels, fietsen naar school,...

Hoewel vooral ikzelf ervan overtuigd ben dat het methode-onderwijs ook voor Toon veel te bieden heeft, weten we niet op voorhand of Toon zèlf dit als een verbetering zou ervaren.  En dat maakt het moeilijk.

Anderzijds kan je je kinderen niet behoeden voor tegenslagen.  Mag je ze aanleren dat er altijd een weg is, ook al is dat mogelijks een weg terug.  Mislukkingen kunnen even goede leerscholen zijn als successen...

Maar daar is Toon momenteel niet zo vet mee, natuurlijk.  Hij zit met een dik dilemma.  Door onze schuld.  We proberen hem zo goed als het kan hiermee te helpen.  Hij mag een dag meevolgen op de nieuwe school, bijvoorbeeld.  Om een beter idee te krijgen.  Waarbij wij maar al te goed beseffen dat geen ultieme zekerheid zal geven.  Maar toch...

Wordt vervolgd...

Trien

 

Het hoge woord is eruit.

Hij heeft lang getwijfeld of hij dit mij zou durven vertellen, maar vandaag lukt het hem.  Nadat we samen in bed gelezen hebben in 'Vos en haas' en hij veilig tegen me aanligt.  Abel beseft natuurlijk ook dat het niet zo stoer is voor een achtjarige om bang te zijn 's nachts. Zelfs niet van boeven.  Dat hij bijna niet uit zijn bed durft om te plassen, vertrouwt hij mij toe.  

Ik val een beetje uit de lucht.  Natuurlijk heb ik wel door dat Abel niet graag alleen naar boven gaat, maar ik had dat nog niet in verband gebracht met boevenangst.  Absoluut niet.

Enkele weken later wil Toon mij iets vertellen.  Dat hij weet dat het belachelijk is, zo begint hij.  En dat hij weet dat ze niet bestaan, voegt hij eraan toe.  Maar dat hij elke nacht bang is in zijn bed.  Voor spoken...  Dat hij heel lang wakker ligt, maar te bang is om tot bij ons te komen...

Ik heb meteen heel hard met hem te doen...

Bang zijn in het donker... 

Hoe reageer je daar het beste op?

Ik kan jullie enkel zeggen hoe ik het met mijn jongens heb aangepakt.      

Dat is wat ik mijn jongens vertel...

Ik zeg ze dat bang zijn héél normaal is voor jongens van die leeftijd

dat best wel veel kindjes bang zijn in het donker

dat ik vroeger 's nachts ook soms bang was alleen in mijn kamer

dat ik nog weet hoe dat voelt...

Nadien leg ik uit dat dat komt door hun hersentjes,

dat de hersens van kinderen nog niet volgroeid zijn,

ook niet dàt deel van de hersenen dat er voor moet zorgen dat onze gedachten baas zijn van onze angsten

en dat het bijgevolg heel normaal is dat ze nu nog niet tegen zichzelf kunnen zeggen:

"Komaan, Abel, de kans dat hier boeven komen is ongelooflijk klein."

"Komaan, Toon, spoken bestaan niet."

Ook al weten ze dat eigenlijk wel.

MAAR ik laat hen ook weten dat hun hersenen èlke dag een beetje groeien

dat de kans dus groot is dat ze nog een tijdje bang zullen blijven

maar dat de kans ook heel groot is dat het langzaamaan wel beter zal gaan...

dat ikzelf nu helemaal niet bang meer ben voor boeven of voor spoken.

En natuurlijk druk ik hen ook op het hart om naar ons toe te komen als ze teveel schrik hebben.

Zowel Abel als Toon luisteren heel aandachtig, knikken bevestigend en stellen interessante vragen.  Zo komt Toon er zelf op dat de vele kindjes die bang zijn in hun bed daar waarschijnlijk ook niet over praten omdat ze zich er een beetje voor schamen...  Hij geeft ook zelf aan dat het het beste is voor hem om 's avond niet meer naar enge programma's te kijken...

Het is een last die van hun schouders valt, dat ze het verteld hebben...   Ze zijn zo dankbaar na ons gesprek.  Allebei.  Een dikke, stevige knuffel...   

...

Af en toe vraag ik het nog eens aan Abel en aan Toon.

Hoe het gaat met hun bang zijn in het donker.

Ze praten er nu heel open over.  Soms ook spontaan.

Het is nog niet over.  De boeven niet.  De spoken ook niet.

Maar allebei geven ze aan dat het beter gaat.  En zijn ze wel wat fier op zichzelf.

Ik merk dat ze beiden vlot naar boven gaan 's avonds.  

Terwijl Toon vroeger vaak nog wakker was wanneer ik een uur later boven ging kijken, slaapt hij nu zo goed als altijd als een roosje...

Trien

Ik houd niet van mijn smartphone.  En mijn smartphone houdt niet van mij.  De klik is er niet.  We doen beiden onze best, maar ik vrees dat enkel relatietherapie ons nog zal kunnen redden.

Tot voor kort had ik nog een gewone gsm.  Zowat het oudste model dat nog in staat was te functioneren.  Wij wisten perfect wat wij aan elkaar hadden, de oude gsm en ik.  Geen verplichtingen, geen valse verwachtingen.  Een latrelatie.  Ik leefde mijn eigen leventje.  Hij het zijne.   Enkel de momenten waarop een gsm functioneel nuttig kon zijn, waren we samen.  Een koppel.  Maar algemeen luidde de regel: "Bel Trien niet op haar gsm - ze neemt toch niet op."  En dat vond ik prima!

Ik houd niet van constante bereikbaarheid.  Het beklemt mij.  Het idee overal opgebeld te kunnen worden.  Op gelijk welk moment.  Waar ik ook ben.  Hoe ik me ook voel.  Neen...  Zelfs het ontvangen van een berichtje geeft mij al het gevoel onmiddellijk te moeten reageren. Actie. Reactie.  Men verwacht iets van mij.  Voldoen aan verwachtingen.  Snel.  Belangrijk.

Neen, ik houd niet van voortdurende bereikbaarheid.  Ik houd van rust.

Al moet ik natuurlijk toegeven dat het ook z'n voordelen heeft, die bereikbaarheid.  Dat wel.  Voor in noodgevallen.  Als er iets belangrijks over het hoofd gezien is, bijvoorbeeld.  Of bij pech..  Of om iets bij te kunnen sturen, in het weekend-over-en-weer-gecross, bijvoorbeeld. Op die momenten ben ik blij wanneer ik de echtgenoot kan bereiken.

De echtgenoot is namelijk wel altijd bereikbaar.  Hij wel.

Maar ik niet.  En dat vindt de echtgenoot soms vervelend.  Terecht, natuurlijk.  De gevallen waarin het handig zou zijn geweest als ik mijn gsm/smartphone bij zou gehad hebben, zijn namelijk niet te tellen...   Ik pleit schuldig.  Telkens opnieuw.

Toen de echtgenoot op 't werk een nieuwe dure smartphone kreeg en de oude dure smartpone voor een prikje over kon kopen, heb ik heel lang getwijfeld.  Stokoude gsm houden of inwisselen voor vrij nieuwe oude smartphone.  Nog een groter machien om altijd bij me te hebben...   

Maar ja, omdat het handig kan zijn in sommige (nood)situaties om internet bij de hand te hebben, ben ik gezwicht.  Voor de smartphone. Wat wil zeggen dat ik nu wel een smartpone hèb, maar wat mij absoluut niet laat behoren tot de club van 'the-real-smartphone-users'. Je kent ze wel, die mensen die vastgegroeid zijn aan hun machien.  Die mensen die er niet voor terugdeinzen middenin een face-to-face gesprek hun smartphone boven te halen en er  op te beginnen tokkelen.  Zonder enig woordje uitleg of verontschuldiging.

Het klikt niet echt tussen mijn smartphone en ikzelf.  Zoals ik al schreef, we liggen mekaar niet.  Berichtjes schrijven is nu net iets eenvoudiger geworden dan het was op de oude gsm.  Dat wel.  En ik houd ook meer van mijn wek-melodietje dat 's morgens langzaamaan toeneemt in volume dan van het veeleisende sta-nu-onmiddellijk-op-gepiep van mijn oude gsm.  Dat wel.

Altijd een fototoestel bij de hand te hebben, dat bevalt mij ook.  Dat wel.

Maar op de momenten waarop ik mijn smartphone het meest nodig heb, is hij er niet voor mij.  Of is hij er wel, maar doet hij niet wat hij hoort te doen.  Begrijpt hij mij niet.  Wil hij mij niet op internet laten, bijvoorbeeld, ook al ben ik niet vergeten de mobiele gegevens op te zetten.  Of doet hij al mijn ontvangen berichtjes samen toekomen met vertraging.  De saboteur.  Of begint hij zomaar te piepen, middenin de nacht, zodat ik noodgedwongen mijn bed uit moet - enkel en alleen om dat rot-machien te doen stoppen met lawaai maken.

Waarschijnlijk is er gewoon iets technisch fout met de smartphone sinds ik hem overnam van de echtgenoot.  Of misschien doe ik iets totaal verkeerd.  Het zou zomaar kunnen.  Ik begrijp er allemaal nog niet zoveel van, van al die mogelijkheden.  Eigenlijk zouden de echtgenoot en ikzelf de tijd eens moeten nemen voor een grondigere uitleg en om de zaken in orde te krijgen.  Hij kan dat wel, de echtgenoot.

Maar iets weerhoudt mij ervan.  Van het uitdiepen van onze relatie, de smartphone en ik.  Van relatietherapie.

Ik vind het namelijk vrij goed zoals het nu is.  De smartphone ligt 's avonds boven in de kamer om op te laden en om mij zachtjes te wekken.  's Morgens komt hij -afhankelijk van de dagtaak- in mijn werk-tas of in mijn handtas terecht.  En daar blijft hij meestal de ganse dag zitten.  Wat maakt dat ik een beetje bereikbaar ben.  Als je geluk hebt.  Als ik toevallig in de buurt van de juiste tas ben...  Vandaar de nieuwe  regel: "Bel Trien maar op haar smartphone, maar wees niet boos als ze niet opneemt... en houdt er rekening mee dat berichtjes vaak met veel vertraging toekomen!!!"

Trien

ps Over het smartphone-en ander schermgebruik van de kinderen valt ook heel wat te zeggen...  Daar kom ik in een later schrijven zeker nog op terug!