Bloemen, daar houd ik van. 

In alle mogelijke kleuren en vormen.  Liefst allemaal door elkaar.

Zoals het was in de bloementuin van mijn moeder.  Waarmee ze alle passanten kon laten meegenieten van de pracht van de natuur.  

De dadenkracht van dochter Nel zorgde ervoor dat zij en ik dit voorjaar samen naar de bloemenwinkel reden.  Om onze voortuin op te vrolijken. Hoewel ik haar op voorhand voorhield dat we samen bloemen zouden kiezen, kwam het er in principe op neer dat vooral ik koos.  Zoals zo vaak als het om bloemen gaat.  Omdat onze smaken nogal uiteen durven te liggen.  En ook omdat bloemen voor mij niet enkel mooi moeten zijn, maar eveneens juist moeten aanvoelen.

Viooltjes, dus.  Waarbij Nel mee mocht helpen kleuren kiezen.  Elk de helft van de plantjes.  Of toch zo ongeveer...

Margrietjes, dus.  Voor in de grote pot aan de voordeur.  Een weelde van knopjes.  Prachtig in zijn eenvoud.

Nog één grote bloempot bleef er over om te vullen.  Een bloempot waar Nel zelf ooit mee naar huis kwam, toen ze met de echtgenoot op pad geweest was.  Een bloempot die ik volledig aan Nel overliet om er bloemen voor te kiezen.  Wat ze met veel plezier deed.  Kleine donkerroze anjers werden het.  Die ik nog nooit eerder gezien had.  Vier plantjes.  Heel mooi.  

Wel een beetje leeg, vond ik toen ik thuis de bloempot bekeek.  Wat Nel beaamde, maar ze had de vier laatste plantjes gekocht.  Niets aan te doen. 

In april ben ik gestart met een cursus.  In een opleidingscentrum dat mij volledig onbekend was.  Dat ik via internet ontdekt had.  Maar dat mij wel al een hele tijd aantrok. En dat aan mij bleef trekken.  Bleef terugkeren wanneer ik op internet mijn zoektermen intypte.  Ook al waren die zoektermen niet steeds dezelfde.

Ik heb nog getwijfeld om die cursus aan te vangen.  Heb me veel te laat in willen schrijven, waardoor de cursus al volzet was.  Maar door een duwtje in de rug van een collega, trok ik toch mijn stoute schoenen aan.  Kwam ik op de wachtlijst terecht. Op de zevende plaats, weliswaar.  Durfde ik zelfs te vragen of er toch geen mogelijkheid was om dan een parallelle cursus te organiseren aangezien er blijkbaar zoveel vraag was.  En kreeg ik uiteindelijk enkele weken voor de aanvang te horen dat ik deel kon nemen.  Dat ze de groep uitgebreid hadden.

Die cursus doet iets met mij.  Het opleidingscentrum maakt iets in me los.  Ik voel me er als een vis in het water.  Ik ontdek nieuwe stromingen, nieuwe bronnen.  Nieuwe mogelijkheden.  Het nodigt mij uit verder te gaan.  Dieper te gaan.  Wat ik enerzijds met mijn ganse wezen toejuich, maar wat anderzijds ook betekent dat er praktische problemen zullen ontstaan.  Hindernissen.  Dat ik nieuwe wegen zal moeten inslaan.  Ooit, als de tijd er rijp voor is.  En dat maakt mij onzeker.  En een beetje bang.

Ik heb erover gepraat met de echtgenoot.  Die mij wel lijkt te begrijpen.  Zijn hooggevoelige vrouw.  

Hij gaf me zijn zegen om me in te schrijven voor een volgende cursus.  Een volgende stap.  Die niet geheel vrijblijvend is.  Al is het maar door het prijskaartje dat eraan vasthangt.

Gisteren was het de voorlaatste cursusdag van mijn eerste reeks.  

Goed op tijd kwam ik toe op het centrum.  Het zonnetje scheen.  Het was een prachtige lentedag.

Toen viel mijn blik op de tafel.  

In een glanzende, rode bloempot stonden heel mooie kleine bloempjes in bloei... anjertjes.  Donkerroze.  Identiek aan deze uit de bloempot van Nel.

Met mijn ogen ging ik alle tafels af.

Jullie kunnen waarschijnlijk wel raden hoeveel anjerplantjes er in het totaal op de tafels stonden?

Inderdaad.

Vier.

Trien

Toen wij klein waren passeerde er aan ons huis een ijskar.  Van zodra de zon zich van haar beste kant liet zien, weerklonk het melodietje van de ijskar door de straten van de wijk.  Lokte het ons naar buiten.  Net zoals veel andere kinderen.  Die soms onze tuin moesten doorkruisen om tot bij onze straat te raken.  Kinderen die best wel regelmatig een ijsje mochten likken...  terwijl wij met grote ogen toekeken.

Vijf keer per jaar, wanneer één van onze huisgenoten jarig was, mochten wij de ijskar doen stoppen.  Om elk een ijsje uit te kiezen.  En gezamenlijk op te smullen.  Niet nodig uit te leggen dat deze dagen hoogdagen waren.  Dagen waar lang naar uitgekeken werd.

Beetje sneu natuurlijk voor mijn broer dat hij eind oktober verjaarde.  Dat de ijskar in de herfst geen ronde meer deed.  Dat we dan maar zelf ijsjes gingen kopen in het buurtwinkeltje.  Vaak met hoorntjes die zacht geworden waren door een zomer lang in de diepvries te liggen...

Ik zou liegen als ik zou beweren dat onze gezins-ijsconsumptie zich beperkte tot deze zes dagen.  Dat was niet zo.  's Zomers zaten er altijd wel dozen ijs in de diepvries.  Hoe groter we werden, hoe meer dozen ik me kan herinneren.  Toch was het eerder uitzonderlijk dat we ervan mochten snoepen.  Het was beslist niets alledaags.

Hier, in onze straat, rijdt geen ijskar voorbij.

Wat enerzijds goed is.  Aangezien de kinderen geen 'muziekje-ijsje-bedelen'-associatie leggen.

Wat anderzijds ook wel een beetje sneu is.  Aangezien een ijsje van de ijskar altijd een vergrotende trap blijft van diepvries-ijs.  In mijn herinnering.

Toch, van zodra de zon zich van haar beste kant laat zien, wordt de diepvries gevuld met ijsjes.  Waarbij ik geen grote lolly's koop, maar de mini-versies.  Die even lekker zijn, maar net iets minder calorierijk.

Zodat ik wat guller kan zijn dan mijn ouders vroeger waren.

Omdat naar mijn gevoel ijsjes onlosmakelijk verbonden zijn met de zomer.

Toen ik gisteren thuiskwam was het dochter Kato die me verraste.  Ze had zelf fruit-ijsjes gemaakt.  Met appel en sinaasappel en banaan. En terwijl ik dit hier neerschrijf, komt het water me in de mond.  Bij de herinnering aan de fruit-ijsjes die mijn mama vroeger zo gul maakte.  In absoluut de overtreffende trap van ijs...

Trien

De kogel is door de kerk.

Vandaag is ook Toon ingeschreven in de leefschool.

Waardoor de buurtschool vanaf september -na elf trouwe jaren dienst- verleden tijd wordt.

Een dubbel gevoel.

De comfortzone die we zullen moeten verlaten...

met één allesomvattend doel...

bijleren...

waarbij we eindelijk durven afstappen van het allesoverheersende inzetten op de cognitie

zodat er meer ruimte vrij komt

om te groeien 

als persoon

Lieve Toon

Lieve Abel

Ik ben heel blij dat we de stap zullen zetten.

Het zal jullie zo goed doen.

Wordt absoluut vervolgd.  

In september.

Trien