Waaaaaaaahhhh...

Hoe frustrerend kan het zijn om enkele uurtjes zoet te zijn met het bereiden van een nieuwe kookboek-maaltijd...  die nadien door niemand gesmaakt wordt...    Meer dan dat, die volledig tot aan de grond afgebroken wordt...

Ok, ik geef het toe.  Mijn verhouding zat fout.  De preien waren veel te groot en te dik, waardoor de spekblokjes in verhouding eilandjes werden.  Waardoor er veel te weinig smaak zat in de quiche Lorraine.  Deze keer had ik wel eens kwistig moeten zijn met zout, maar dat is tegen mijn principes...  

Ok, ik geef het toe.  Dat ik zelf ook speciaal om blikjes coca cola gereden ben naar de winkel.  Dat ik die extra smaak nodig had, ook al drink ik thuis normaliter geen cola meer.  Uit principe.  Of eigenlijk meer om mezelf te beschermen tegen overdaad.

Maar mèt die cola erbij vond ik het wèl lekker.  De quiche.  Met heel veel prei en weinig spek.

Gelukkig, want ik zal er nog enkele dagen mogen van eten, vrees ik...

Kato liet meteen blijken dat ze het NIET lustte en dat ze er bijgevolg ook NIET  van zou eten.  Op misschien een hapje na.  Voor de goede vrede.

Nel was daarentegen erg stil.  Maar ze zette wel door.  En mits ook wat cola, at ze toch haar stuk op.  Waarbij ze het niet naliet op te merken dat ze trots was op zichzelf.  (waaronder een goede verstaander mag aanvullen: 'dat ik zoiets smaakloos toch binnen gekregen heb...')

De jongens zijn nog niet thuis.  Ze zijn op triatlonkamp.  Straks mag ik ze afhalen.  Doodmoe en...  uitgehongerd.  Ik kan je nu al zeggen dat Toon NIET blij zal zijn.  Gisteren zat het er al op omdat hij mijn versgemaakte spaghetti moest eten.  Daar is deze quiche in vergelijking niets mee, dat kan ik je vertellen.

Gelukkig heb ik met de overschot van het deeg twee extra quichjes gemaakt, met veel minder prei en in verhouding meer spek.  Hopelijk slaat deze wel een beetje aan...  Dan kan hij achteraf nog een boterham eten...

En Abel?  Het blijft natuurlijk afwachten, maar Abel is -samen met Nel- mijn leukste eter.  Hij staat wel open voor nieuwe smaken.  Dat komt wel goed.

Of de echtgenoot vanavond mijn kookkunsten zal loven, valt zwaar te betwijfelen.  Hij is namelijk een functionele eter.  Voor hem doet het er veel minder toe of iets lekker is of niet, als het maar voldoende is.

Ik durf te voorspellen dat hij niet enthousiast zal zijn, maar wel in stilte zijn portie binnen zal werken.  Overgoten door een geutje wijn, natuurlijk...

Voila, 

dit heb ik ook al weer eens van mij afgeschreven.  

Al denk ik dat ik niet helemaal fair was...

zelf ben ik namelijk ook een heel slechte eter...

Altijd al geweest.

Heel gevoelig aan smaken en texturen.

Weinig leren eten omdat, tja...  waarom?  

Hadden mijn ouders strenger moeten zijn?  Mij meer moeten forceren?  Zou dat geholpen hebben?  Ik betwijfel het...  

Pas toen ik vrij was om zelf dingen te ontdekken, leerde ik nieuwe dingen eten...   al blijft het bij mij ook altijd beperkt...

Trien