Noem het een zwakte, noem het een eigenaardigheidje, noem het een uitspatting, noem het een hobby...

Er is iets waar ik veel belang aan hecht.

Waar ik veel tijd aan spendeer.

En met momenten misschien ook veel geld...  

Ik kan het niet laten om voor mijn kindjes mooie kleren te kopen.

Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik de laatste mode koop.  Integendeel, het leeuwenaandeel van de kinderkleding die ik koop, koop ik uit eerdere collecties.

Vrolijke en kleurrijke kleding.  Met leuke figuurtjes en toffe prints.  Van aangename stofjes en met mooie snits.  Daar houd ik dus van!

Ideaal zou het zijn als ik zelf achter de naaimachine zou kunnen kruipen en mijn eigen gang gaan.  Maar dat is absoluut niet aan mij besteed.  Daar kan ik geen plezier aan beleven.

Dus speur ik internetwinkeltjes en facebookgroepen af op zoek naar leuke koopjes.  Waarbij ik me vooral richt op Scandinavische merken en Beligsche (al dan niet designer)merkjes.

Al zeg ik het zelf, ik ben er goed in geworden.  Ik heb een neus voor koopjes.  Mijn piek in aankopen ligt absoluut in de maanden januari en juli.  En dan liefst nog telkens op het einde van de maand, wanneer alles nog een slagje goedkoper geworden is.  Ook koop ik af en toe tweedehands kleertjes.  Liefst van mensen die ik ken, al is het maar van naam.  

Het allermeeste tijd kruipt in het doorverkopen van de kleertjes.  Wanneer ze te klein geworden zijn.  Wanneer ze niet goed zitten. Wanneer ze niet meer mooi bevonden worden...  Dan gaan ze op zoek naar een nieuwe eigenaar!  Via 2dehands.be en via mijn eigen facebookgroep.   Wat altijd een leuk gevoel geeft: een tweede leven voor een leuke trui of jas, en terug een budget om op klerenjacht te gaan...

Soms, heel soms, besef ik dat ik overdrijf.  Dat de kleerkasten van de kinderen absoluut al vol genoeg zitten.  Dat ik me moet inhouden. Soms lukt dat.  Soms minder.  

Ik paai mezelf met de gedachte dat dit eindig is.  Zo heeft Nel al haar eigen kledingsbudget waarbij ik volledig overbodig geworden ben bij het aanschaffen van nieuwe kleding. Zo moet ik al niet meer kijken naar maten onder de acht jaar, en blijft deze grens gestaag opschuiven...

Toch zijn er ook heel belangrijke persoonlijke voordelen aan deze verslaving.

Eerst en vooral ben ik elke avond blij wanneer ik de kleren voor Kato (zij heeft hierbij graag nog wat hulp), Toon en Abel voor de volgende dag klaar mag leggen.

Bovendien kan het mij zelfs blij maken wanneer ik was en strijk, om al die vrolijke patroontjes te zien passeren.  

En uiteraard vind ik mijn kinderen nog meer om op te eten wanneer ze zo leuk gekleed gaan!

Kunnen jullie dan ook raden wat de eerste regel is als de jongens van school thuis komen?  Een regel die ik me nog heel goed herinner van mijn eigen jeugd...    Thuiskomen is...   speelkleren aantrekken!!!!  

Hoeveel leuke kleertjes er ook in de kasten liggen, we blijven er zuinig op zijn!

Trien