Of hij nog een brood moet gaan halen in het winkeltje?

Ik herken de lach op Abel z'n gezicht...

Toen wij klein waren, kregen we thuis wekelijks evenveel (Belgische frank) zakgeld als we jaren oud waren.  Wat voor mij steevast een tocht naar het buurtwinkeltje zo'n kilometer verderop betekende.  Snoepen uitkiezen.  Uit de grote potten.  Goed uitrekenen.  Tot alle franken op waren.

Maar voor onze kinderen is het anders.

Eerst en vooral is er geen buurtwinkeltje.  Toch niet op veilige stap- of fietsafstand.  Eigenlijk begint het al met onze eigen straat die uitblinkt door de afwezigheid van voet- of fietspad.  En die, hoewel er maar vijftig kilometer per uur mag gereden worden, absoluut niet veilig is.

Ten tweede zijn snoepen in deze tijd niet meer wat snoepen in onze tijd waren; een uitzonderlijk privilege.  Iets waar je naar uitkeek, bereid was om de nodige moeite voor te doen om eraan te geraken en nadien met mondjesmaat van genoot.

In deze tijd worden kinderen overladen met snoepen.  Ze krijgen ze met zakken tegelijk.  Er staat absoluut geen maat meer op.  Genieten van één snoepje zoals wij toentertijd genoten, ik probeer het mijn kinderen bij te brengen.  Maar ik vecht tegen de bierkaai.

Alleszins, wij waren al van kleinsaf aan gewoon om alleen -lees: zonder volwassenen- naar de winkel te gaan.  En dat zijn mijn kinderen dus niet.

Dat was wat ik zag in de lach van Abel.

We zijn namelijk niet thuis, maar in een vakantiepark.  Hier kan het wel.  Het winkeltje ligt zo'n kilometer verderop.  De maximumsnelheid voor auto's is 10km/uur.  Abel geniet ervan om in z'n eentje -of samen met Toon- te gaan winkelen.  Met de step.  

Kijk, er worden soms foutjes gemaakt.  Dat wel.

Gisteren hadden de jongens geld genoeg mee om tien appels te kopen.  Bleek dat ze zich misteld hadden en maar negen appels uitgekozen hadden (terwijl ze aan de kassa wel zeiden dat ze er tien hadden, en dus ook voor tien appels betaalden).  

Dat de eerste appel die ik uit hun tas haalde helemaal rot was, dat hadden ze ook niet gezien...  

Zo waren ze nog met acht, de eetbare appels...

Maar wat kunnen foutjes ons schelen.

De lach van Abel.  De lach van Toon.

De trotsheid van de jongens wanneer ze thuiskomen met hun 'buit'.

Hun gevoel van zelfstandigheid.

Dàt is waar het leven hier om draait...

Trien

Ps Heb ik al gezegd dat Kato hier elke ochtend op tijd opstaat om alvast brood te halen in 't winkeltje zodat wij allen met vers brood kunnen ontbijten?  

Toon is geen durver.  Geen waaghals.  Hij zal geen onberekende risico's nemen.  Nooit.  (zie 'Toon, onze oudste zoon.')

Op zich is dat een goede eigenschap naar de zielenrust van de mama toe, ook op latere leeftijd.  

Nu speelt het hem parten.

Hij heeft er last van.

Het zorgt ervoor dat hij regelmatig erbuiten valt.  Buiten de kring van zich amuserende broer, zussen en soms ook vrienden.

Dat hij moet toekijken.

Gedegradeerd wordt tot toeschouwer.

Het gaat er niet om dat hij niet wil meedoen.  

Het gaat erom dat hij het niet durft.

Zo ook tijdens deze vakantie.

Zoals toen Nel, Kato en Abel zich inschreven om te klimmen op de hoge toren.  Beveiligd, weliswaar.  Dus eigenlijk helemaal niet echt gevaarlijk.  Maar toch als te risicovol ingeschat door Toon.

Waardoor hij als enige zich moest zien bezig te houden op het speelpleintje.  En toekijken hoe de zussen de top haalden en de broer halfweg telkens opgaf.  Ook bang, denk ik, maar hij had het tenminste wel geprobeerd.  Hij wel.

Zoals toen we in het zwembad waren.  Waar Nel, Kato en Abel zich kostelijk amuseerden op de wildwaterbaan.  Elke keer opnieuw.  En Toon alleen achterbleef...  Op den duur werd hij kwaad van de goed bedoelde aansporingen van zijn broer & zussen.  Dat het niet snel ging, dat je niet kopje onder ging, dat hij het ook superleuk zou vinden...  Allemaal goed en wel, maar bang is bang.  Het gaat er namelijk niet om dat hij niet wil meedoen, het gaat erom dat hij het niet durft... 

Op Toon inpraten helpt meestal niet.  Dat voelt hij aan als bedreigend.

Hem laten weten dat het ok is om bang te zijn, dat doen we wel.  Dat hij helemaal niet verplicht is iets te doen.  Weliswaar in het besef dat we hem daar niet echt mee vooruit helpen.  Dat hij nog steeds evenveel afgezonderd blijft van de anderen.

Daarom heb ik Toon toch even apart genomen. Hem gevraagd wat hij precies eng vond aan de wildwaterbaan.  Zo vertelde hij dat hij enkel het begin en het einde van de baan kon zien, maar helemaal niet wist wat er daartussen gebeurde...  

Toen we in het terugkeren naar onze bungalow de achterkant van het zwembad passeerden, kreeg ik een idee.  Van ietsje verder kon je namelijk wèl zien hoe de wildwaterbaan slingerde en wat het allemaal precies inhield.  Toon nam alles in zich op.

De volgende dag ging de echtgenoot met de vier kinderen naar het zwembad.  

Toen ze terugkeerden, zag ik Toon glunderen.  Hij had groot nieuws.  Hij was zomaar even DRIE keer van de wildwaterbaan gegleden!!!

Zalig!  Wéér een overwinning op zichzelf!

De echtgenoot vertelde mij later dat Toon na de eerste keer niet nog eens wou.  Dat de echtgenoot hem toen gevraagd had wat hij er precies niet leuk aan vond.  Het bleek het water te zijn dat van bovenuit op zijn hoofd terechtkwam, op het einde.  Daarop had de echtgenoot gezegd dat hij dat zelf eigenlijk ook niet zo leuk vond, maar dat hij dan tegen zichzelf zei "Ach, dat water op m'n hoofd, dat is niet zo leuk, maar dat duurt echt maar een fractie van een seconde.  Dat is heel snel voorbij. Daar ga ik het toch niet voor laten om te glijden.".  

Dat was voldoende geweest om Toon terug aan het glijden te krijgen...

Alleszins, ik heb net eens gekeken wanneer er weer een klimsessie georganiseerd wordt op de klimtoren.  Misschien is het het moment om Toon toch mee te laten doen.  En hem ervan te overtuigen dat het voor hem fantastisch is als hij twee delen beklimt, in plaats van de volledige toren.  Hij heeft nu eenmaal een duwtje nodig, die oudste zoon van ons.

Trien

nvdr   Zo gezegd, zo gedaan.  Het lukte ons om Toon warm te krijgen om zondag toch te proberen klimmen.  Door hem te laten weten dat we niet verwachtten dat hij helemaal boven raakte.  Dat twee delen (van de tien) voor hem al heel mooi zou zijn...

Uiteindelijk klom hij bij poging één zes delen hoog en bij poging twee zeven delen.  En was hij heel blij dat hij het toch gedaan had!!!!

Dertien jaar is Nel.  En eerder groot.

Zus Kato is daarentegen eerder klein.  

Waardoor Nel al haar hele leven zo'n hoofd boven Kato uittorent.  En waardoor de kans klein lijkt dat Kato ooit groter zal worden dan Nel.

Grappig genoeg is Toon eerder groot voor zijn leeftijd.  Eigenlijk ongeveer even groot als Kato.  Op enkele centimeters na misschien. Belangrijke centimeters, weliswaar, voor Kato.  Centimeters die Toon langzaamaan lijkt in te halen.  Heel langzaam.

Abel is dan weer klein voor zijn leeftijd.  Klein en geblokt.  Gespierd.  Ook Abel is al zolang hij zich kan herinneren een kop kleiner dan zijn anderhalf jaar oudere broer Toon.  

Samenvattend ziet ons gezin er momenteel als volgt uit:

De echtgenoot torent een dikke tien centimeter boven mij uit.  Hij verliest wel enkele centimeters door ietwat voorovergebogen te lopen...

Zelf ben ik niet groot, maar ook niet heel klein.

De dertienjarige Nel heeft mijn lengte bereikt.  Het feit dat haar bekken hoger komt dan het mijne doet mij vermoeden dat ze me de komende maanden met gemak het nakijken zal geven...

Kato van twaalf is een kop kleiner dan Nel, maar toch nog enkele centimeter groter dan Toon van bijna tien.

Abel van acht jaar staat helemaal onderaan de ladder en scheelt een kop met Toon.  Hij is sinds enkele maanden definitief uit zijn broeken gegroeid van maat 116 - zes jaar.  Gisteren had hij er zo nog eentje aan, maar er stond water in zijn kelder...

Heel erg intrigerend vind ik dit.

Ik vraag me namelijk af waar dit zal eindigen.

Wie wordt de grootste van de kinderen?  

Krijgen Abel en Kato nog een scheut?  Of blijven ze hun ganse leven klein?

Wie zal mij -behalve Nel- nog voorbijsteken?

Hoe groot wordt ons grootste kind?

Hoe groot wordt ons kleinste kind?

Lengte vormt mede je persoonlijkheid. 

Het kan niet anders dan compleet verschillend aan te voelen: hoog boven iedereen uittorenen of altijd de kleinste van de bende zijn.

Ook bij mijn opgroeiende kinderen heb ik een groot verschil gemerkt in reacties.

Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd vervelend deden dan zag je mensen afkeurend kijken.  "Wat een gedrag voor zo'n kleuter", voelde je ze denken.  Terwijl ze in werkelijkheid nog maar vier jaar waren...

Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd vervelend deden, werd daar nooit zo naar gekeken.

En omgekeerd...

Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes, vond niemand daar iets bijzonders aan.

Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes werd hen langs alle kanten toegeroepen hoe knap dat wel was voor zo'n kleintje...

Ja, er wordt echt anders gereageerd op grote kindjes dan op kleine kindjes. 

-Net zoals er anders wordt gereageerd op 'schattige' kindjes dan op 'gewone' kindjes, trouwens... --> heb ik het later misschien nog wel eens over-

Waarbij een voordeel dat je als kind hebt, misschien later als volwassene eerder een nadeel kan vormen...  Of misschien net niet, het ligt eraan hoe je het ervaart...

Alleszins,  in deze tijd gaat het dus gebeuren...  Mijn oudste dochter staat op het punt mij voorbij te steken...

Ik wens haar van harte een tiental centimeter extra toe.  Ik weet dat dat haar goed af zal gaan!!

Trien