Wat een spannende dag vandaag...

Voornamelijk voor Kato, maar uiteraard ook voor de mama en de papa die supporteren vanop de eerste rij...  Figuurlijk, in mijn geval, althans vandaag...

Acrobatische gymnastiek, daar draaide alles rond.

Kato vormt samen met een toffe achttienjarige meid een duo, waarbij Kato bovenpartner is.  Degene die opgetild wordt en hoog in de lucht de bewegingen zo perfect mogelijk moet uitvoeren.  Ze komen uit in de laagste reeks in Nederland, de E-reeks.  Wat vrij normaal is aangezien Kato beginnelinge is en ze slechts eenmaal per week trainen, terwijl in de hogere reeksen soms dagelijks getraind wordt.  Dit alles schrijf ik om jullie duidelijk te maken dat er hier dus absoluut niets belangrijks op het spel staat.  Dat dit puur een hobby is.  Niets meer en niets minder.   

En toch...  en toch...   spanning!!!

In haar reeks neemt Kato het in drie wedstrijden op tegen negentien andere duo's, waarvan de vier 'beste' doorstoten naar de halve finale van Nederland.  Kato en haar partner maakten grote kans om in die top vier te eindigen als ze vandaag een foutloos parcours af zouden leggen...

De eerste wedstrijd waren ze namelijk onverwacht eerste geëindigd.

De tweede wedstrijd maakten ze een fout in de opbouw en moesten ze zich tevreden stellen met een zeventiende plaats.  

Vandaag - 1 april- was een cruciale dag...   nu goed presteren zou een plaatsje in de halve finale waard zijn...  Wat toch een mooie pluim op de acro-hoed zou zijn!

Om 13.50u moesten ze aantreden, Kato en haar partner.  Als twintigste -en dus laatste- duo van hun reeks.  In die enkele minuten moest het gebeuren.  Ze moesten beiden schitteren.  En vooral...  ze konden zich geen fouten permitteren...

  

Stress...   Help!!!

Kijk, ik ben een voetbalster.  Ik houd ervan om naar voetbalmatchen te kijken.  Goede en minder goede acties wisselen elkaar af en je maakt als het ware een balans op van beiden.  Een voetbalmatch kan ook heel spannend zijn.  De laatste minuten totdat de scheidsrechter affluit... daarin kan nog zoveel gebeuren.  Ten goede of ten kwade...   Zalig, zo'n voetbalwedstrijd.  Zeker wanneer de eigen kinderen tussen de lijnen staan.

Maar acrobatische gymnastiek.  Of voltige.  Of toestelturnen.  (Zo heb je meteen de drie hobby's die Kato uitoefent...)

Dat is iets helemaal anders.

Je oefent uren en weken en maanden aan één bepaalde oefening.  Telkens opnieuw.  En opnieuw.  En opnieuw.

En dàn, in enkele minuten (of soms zelfs in enkele seconden bij toestelturnen), dan moet het helemaal goed zitten.  Eén kans.  Eén moment om te schitteren.  Met alle ogen op jou gericht...  Bam!

Brrrr...  niets voor mij!!!

Niets voor mij om te moeten doen.

Maar ook niets voor mij om te moeten meemaken vanop de tribune...  Eén brok zenuwen ben ik dan.  Wat uiteraard totaal zinloos en uitermate nutteloos is, ik weet het.

Vandaag was ik dan ook niet kwaad dat de echtgenoot met Kato richting Nederland reed.  Terwijl ik me logistiek en emotioneel bekommerde om de  andere drie kapoenen, die elk mochten aantreden met hun voetbalploeg.

Zodat ik het opzij kon schuiven.  Mijn zinnen verzetten.  Niet denken aan 13.50u.  Aan de dochter.  Knoop in de maag.  Zelfs al ben ik er niet live bij.

Ik ga hier niet uitleggen hoe het kwam dat ik uiteindelijk, hoewel we net op tijd thuis waren van het voetbal, er toch in slaagde de livestream-beelden van de dochter in actie nog te missen.  Stress doet iets met een mens.

Maar het superformidabele gevoel toen ik een berichtje kreeg van de echtgenoot dat alles goed verlopen was...  het ongelooflijk trotse en blije gevoel toen de echtgenoot meedeelde dat Kato en haar partner door waren naar de volgende ronde...  dàt is wat ik van vandaag wil onthouden.

En dat er mij binnen een dikke maand nog zo'n stressdag te wachten staat...  al weet ik dat de kansen van de dochter om door te stoten naar de Nederlandse finale echt wel klein zijn.  En al staat er -zoals ik eerder al uitvoerig beschreef- eigenlijk helemaal niets op het spel...

Trien