Toon volgt sinds dit schooljaar pianoles.  Een halfuur per week.  

Hij is gemotiveerd, oefent flink en leert goed bij.  Wat ik fantastisch vind!  Het is namelijk de eerste keer dat ik mee mag maken dat een instrument bij één van de kinderen echt aanslaat.  Dat er sprake is van intrinsieke motivatie.  Ongedwongen.  Vanuit zijn eigen drive.  De enige momenten waarop hij een beetje aangespoord moet worden, is wanneer hij een moeilijk nieuw lied moet beginnen ontleden.  Daar is hij nog niet zo gek op.  Maar voor de rest is het een plezier om de band tussen Toon en de piano te mogen aanschouwen.  Om het huis zich te horen vullen met intrinsiek geproduceerde pianomuziek.  

Dinsdag is pianolesdag.  Van 16.30.u tot 17u.  In Zelzate.  Ons naburig dorp.  Dat al begint in het midden van onze straat, eigenlijk.  Onze overburen wonen namelijk in Zelzate.  Wij in Wachtebeke.

Helaas, dwars door de gemeente Zelzate loopt het kanaal Gent-Terneuzen.  Waardoor Zelzate voor ons opgedeeld wordt in het deel voor de brug, en het deel achter de brug.  Waardoor een rit naar het verste deel van Zelzate normaal gezien zo'n vijf tot tien minuten duurt. Behalve wanneer je pecht hebt.  En de brug openstaat.  Dan kan je voor dezelfde rit op hetzelfde tijdstip van de dag soms 20 tot 25 minuten onderweg zijn.

Enfin, jullie raden het al...   de pianoles van Toon gaat door in een school achter de brug.  

Op een normale dinsdag rijd ik met Toon en Abel naar ginder.  Zet ik Toon af.  Rijd ik met Abel terug over de brug naar het voetbalveld van Wachtebeke.  Zet ik Abel af.  Pik ik de meisjes op aan de bushalte in Wachtebeke en voer ik ze naar huis.  Rijd ik terug over de brug naar Zelzate.  Pik ik Toon op die zich ondertussen al wachtend een halfuur op de tablet vermaakt heeft.  Rijd ik terug over de brug naar huis waar ik Nel oppik.  Rijden we naar het voetbalplein van Wachtebeke waar ik Abel afhaal.  Rijden we naar huis terug en stort ik me finaal op het organiseren van het avondeten.  Waarbij ik vaak het geluk heb dat de echtgenoot de allerlaatste rit op zich neemt om ook Nel terug thuis te brengen van het voetbalterrein.

Deze week dinsdag, pianolesdag.  Helaas...  wegens werken in de tunnel van Zelzate (het belangrijkste alternatief voor de brug over het kanaal) stropt dezer dagen het verkeer rond de brug vanaf ongeveer 16.10u hopeloos op.  Het normale dinsdagtraject is vandaag dan ook absoluut niet haalbaar. 

Omdat zowel de echtgenoot als ikzelf Toon toch de pianoles willen gunnen, hebben we een alternatief plan uitgedokterd.  Terwijl de echtgenoot -die glijdende werkuren heeft- vroeger op het werk vertrekt om de ritten naar het voetbalveld op zich te kunnen nemen, hoef ik me enkel om de pianoles van Toon te bekommeren.  

Ik ben van plan om goed op tijd te vertrekken.  Op het laatste moment bedenk ik echter dat de voetbalkleren van Abel nog niet klaar liggen.  Wat ik uiteraard snel nog even in orde breng.  

Wanneer we onze straat bijna uit rijden, merk ik dat ik mijn boek thuis vergeten ben.  Aangezien ik weinig zin heb om een halfuur met mijn vingers te draaien, en aangezien het verder lezen in mijn boek best wel een aantrekkelijke gedachte is, keer ik de auto om.  Rijden we nog even naar huis en pikken we het boek mee, net op het moment dat de echtgenoot thuiskomt.  Aan wie ik ook nog even moet uitleggen dat ik nu absoluut geen tijd heb om iets te zeggen.

Wanneer we het centrum van Zelzate naderen, merk ik dat er al een stevige -doch niet gigantische- opstopping is.  Aangezien we nog zo'n twaalf minuten de tijd hebben voordat de muziekles begint, besluit ik mijn wagen -niet reglementair, toegegeven- te draaien en via het land van onze Noorderburen te rijden.  Over de brug van 't Sas van Gent.  Wat nog net zou moeten lukken als de brug niet opengedraaid zou zijn om de schepen te laten passeren.

Neen, de brug is niet gedraaid.  De brug is doodgewoon afgesloten.  Ik kan niets anders doen dan stomweg het volledige ronde punt rond te rijden om in dezelfde richting te vertrekken als waarvan ik gekomen ben.  Net zoals trouwens alle auto's voor en achter mij...  Met z'n allen richting...   Zelzate.  Om daar lekker in de file te gaan staan.  De file die ondertussen -hoe kan het ook anders- stevig toegenomen is.

Een sorry is hier wel op zijn plaats.  Sorry aan alle mensen die ik toen voorgestoken ben in mijn poging om onze pianospelende zoon Toon op tijd bij zijn wachtende pianojuf te krijgen.  Ritsen is namelijk nog niet in bij ons.  Hier dient nog van achteren in de rij aangeschoven te worden.  Wat op dat moment natuurlijk geen optie is.  En waarbij ik heel veel geluk heb een mooi gat te zien en er vakkundig in te kunnen duiken.  Achter een chauffeur die zich nadien kapot manoevreert met zijn auto-met-kar om degenen die na mij van plan zouden zijn zo'n asociaal verdrag te tonen de weg af te snijden.  

Nu ja, als je rond 17.50u in Zelzate op deze dagen vanaf de staart van de file moet aanschuiven om helemaal over de brug te geraken op tien minuten tijd, dan ben je eraan voor de moeite.  Even schuiven we nog flink mee, centimeter per centimeter.  Gefrustreerd omdat langs alle kanten uit zijwegen chauffeurs blijven 'voorsteken', hierbij zowel de verkeersreglementen als de kleinste vorm van hoffelijkheid volledig aan hun laars lappend.  Dan bellen we de pianojuf op om te laten weten dat Toon ofwel te laat, ofwel helemaal niet komt.

Toon en ik zijn het er samen over eens dat tien minuten te laat komen geen ramp is.  Dat vijftien minuten te laat komen spijtig is.  Dat twintig minuten te laat komen zielig is.  En uiteindelijk ook dat vijfentwintig minuten te laat komen not done is.  

Op dat moment - enkele minuten vooraleer we daadwerkelijk de kans krijgen de brug over te steken- geven we er de brui aan.  En keer ik mijn wagen.  Reglementair, deze keer...

Tot volgende week, pianoles...

Al vertrekken we dan zeker en vast wèl goed op tijd.  Mèt een boek in de hand.  En zonder omwegen...

Trien