Donderdagavond.

Sas-van-Gent, Nederland.

Een uurtje toestelturnen voor Abel.

Dat betekent een uurtje relaxen voor mezelf.  Lekker onderuitzakken in de stoel en zien hoe Abel zijn handstand oefent, rond de rekstok draait, aan de ringen hangt of salto's springt.  Zalig!

Vandaag niet helemaal.

Een mama komt op de stoel naast mij zitten.  Op de voet gevolgd door twee kinderen.

Gedaan met de rust.

Kinderen die achter mekaar aanrennen.  Gillende kinderen.  Tierende kinderen.  De mama die zich hierom bij mij wel excuseert, maar NIET ingrijpt.  Terwijl dat de turners toch ook moet storen.  Ongetwijfeld.

Aangezien kinderen kinderen zijn en aangezien het er blijkbaar vandaag toch niet inzit ongestoord te genieten van het enthousiasme van Abel, knoop ik een gesprekje aan met de mama.  Die best wel sympathiek is.

Dan valt mijn oog op de sokken van de kinderen.  Merk ik dat ze allebei twee -totaal- verschillende sokken aanhebben.  Dus vraag ik de mama of het in Nederland dan vandaag downsyndroomdag is.  Of ze ook de diversiteit willen vieren en dat op deze manier aan anderen duidelijk willen maken.

De mama valt uit de lucht.  Legt me al lachend uit dat ze het opgegeven heeft om sokken in paren te sorteren.  Dat ze gewoon één schuif heeft.  Een sokkenschuif.  Waar ieder gezinslid elke dag twee sokken uitneemt.  Lukraak.

Terug thuis kauw ik na over deze toevallige ontmoeting.

Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, die sokkenschuif.  

Al is het voor mij absoluut een brug te ver.  Kinderen die met twee verschillende sokken rondlopen.  Op een doodnormale dag.  Dat lukt niet in mijn hoofd.  Niet mijn kinderen.

En toch...  toch zagen de rondrennende en gillende kinderen van de mama er niet ongelukkig uit.  Allerminst.  Ondanks hun gekke sokken.

En begin ik iets te beseffen...  

In mijn zoektocht naar RIMH (Rust In Mijn Hoofd) kan ik er niet aan voorbijgaan, aan de sokkenschuif.  Aan het besef dat een -groot?- deel van mijn drukte komt, doordat ik het mezelf aandoe...  Doordat sokken in mijn hoofd wel netjes per paar gevouwen moeten zijn, bijvoorbeeld...

Net nu ik dit stukje schrijf, speelt op de achtergrond een opgenomen aflevering van 'The Voice Kids'.  En zie ik een heel coole, vlotte jongen vlak voor zijn opkomst op het podium zijn broekspijpen ietwat omhoog trekken.  Om de tv-kijkend Vlaanderen iets mede te delen. Een statement te maken.  Dat hij de wereld wèl aandurft...  met twee totaal verschillende sokken aan!!!

Trien