Het (h)eerlijke leven van een moeder van vier opgroeiende kinderen.
Dit is het (h)eerlijke relaas van een hoogsensitieve moeder over het opvoeden van vier hoogsensitieve kinderen. Over ups en downs. Over twijfels en onzekerheden, maar evenzeer over duizend kleine gelukjes... Welkom in onze wereld!!!
09-05-2017
Over daguitstapjes...
Vier kinderen die elk op z'n minst twee hobby's beoefenen. Twee volwassenen die elk op z'n minst één hobby beoefenen. Een huis met een grote tuin. Een echtgenoot die voltijds werkt. Een sociaal leven. Laat ons stellen dat het hier behoorlijk druk kan zijn. Dat een groot deel van de tijd ingepland wordt. Ingepalmd wordt.
Of wij dan nergens moeten aan inboeten? Als gezin?
Toch wel.
De laatste jaren is er nog maar heel weinig tijd overgebleven voor gezinsuitstapjes. Een dagje naar de dierentuin, een dagje naar een pretpark, zomaar eens een dagje met z'n allen op fietstocht of een dagje naar de kust... Laat ons zeggen dat dàt zo'n beetje tot het verleden behoort. Tot het pré-grote-kinderen-met-hobby's-tijdperk.
Als er dezer tijden in het weekend een vrije (namid)dag valt, een (namid)dag waarop we werkelijk niets ingepland hebben, dan wordt deze steevast omgetoverd tot een klusjesdag. Wat betekent dat de echtgenoot zich bezighoudt met buitenwerk of binnen-accomodatie-werk. Terwijl ik me op mijn was-, plas-, en strijkwerk stort. Meestal heb ik weinig energie over om me tot grotere klussen te laten verleiden. Mede omwille van het feit dat ik moet incalculeren om de zoveel tijd gestoord te worden door 'mama'-behoevende kinderen... Waar de echtgenoot over het algemeen minder hinder van heeft. Aangezien hij meer de neiging heeft gewoon zijn -immer nuttige, moet ik toegeven- ding te doen. Wat er dan weer voor zorgt dat hij minder lastiggevallen wordt aangezien hij minder bereikbaar is...
Of de kinderen dan niet heel hard zagen om nog eens een dagje met z'n allen weg te gaan?
Eigenlijk niet.
Eerst en vooral is het zo dat we toch zo'n drietal keer per jaar proberen erop uit te trekken met z' allen voor minstens een weekje. Enkel dan is het zowel voor de echtgenoot als voor mijzelf mogelijk om los te komen van 'al-wat-nog-moet-gebeuren' thuis. Om simpelweg te vieren dat we tijd hebben voor mekaar. Als gezin. Zalig!
Ook niet onbelangrijk is het feit dat het bij ons thuis een komen en een gaan is van vriendjes en vriendinnetjes. Mooi weer? Papa en/of mama thuis? Dan is iedereen welkom! Op voorwaarde dat het zwaartepunt van de activiteiten zich buiten afspeelt!! En op voorwaarde dat de groep kinderen 'handelbaar' is. Zelfbedruipend. Zelfentertainend. Wat meestal geen probleem is, eenmaal de 'regels' gekend zijn. Het plezier dat de kinderen in onze tuin al gehad hebben, al dan niet samen met hun speelkameraadjes, overstijgt mijns inziens het daguitstap-plezier ruimschoots. Vaak is het allerliefste wat de jongens of Kato willen... thuis blijven!
Voor Nel ligt het soms wat moeilijker. Zij heeft de leeftijd bereikt waarop 'spelen' niet meer zo 'in' is. En speelkameraadjes niet meer zo talrijk zijn... Gelukkig kan ze nog regelmatig verleid worden voor een voetbalmatchke of een trampoline-spel met de broers en de zus...
Tenslotte bestaat bij ons de 'mama-dag' en de 'papa-dag'.
Meer bepaald is het zo dat elk kind in zijn/haar jeugd twee keer een dagje de mama en twee keer een dagje de papa voor zich alleen heeft. De eerste keer ter gelegenheid van de eerste communie. De tweede keer ter gelegenheid van de plechtige communie.
Wij -de echtgenoot en ikzelf- kiezen per kind wat we op deze dag doen. Zonder het ze op voorhand te zeggen.
Wat spannend is, natuurlijk...
Dat we ondertussen een stuk achterlopen op ons schema, dat ik nog met Abel op pad moet terwijl hij twee jaar geleden zijn eerste communie deed... dat zegt natuurlijk ook veel over ons drukke leven.
Maar bij deze heb ik een dag vastgeprikt in mijn agenda... ergens in juni... mama-dag voor Abel!
Weet je wat ik dacht toen ik deze morgen, een grijze zondagochtend, zat te ontbijten?
Toen ik Toon en Abel hoorde bekvechten. Escalerend tot ruziemaken. Mekaar pijn doen. Wenen. Mama roepen. Dan toch maar naar de keuken snellen om als eerste uit te kunnen leggen dat broerlief dit en dat gedaan heeft.
Toen ik Kato hierop hoorde reageren. Op een niet al te prettige manier. Waardoor er meteen drie betrokken partijen waren.
Toen ik vast moest stellen hoe Abel Toon op stang bleef jagen. Door voortdurend boeren te laten. Luidop en dichtbij. Waarop Toon helemaal uit zijn vel dreigde te springen. Waar Abel dan weer leek van te genieten. Waarop ik mijn jongste kerel naar buiten stuurde. Om even af te koelen.
Toen ik Nel in de zetel zag liggen. Eén met haar gsm. Op exact dezelfde manier waarop ze er één uur en verschillende opmerkingen van mijnentwege later nog steeds lag. Volledig in extase turend naar een scherm van enkele vierkante centimeter groot.
Weet je wat ik toen dacht?
Dat het dringend tijd wordt dat ik dàt deel van de werkelijkheid-met-opgroeiende-kinderen ook eens beschrijf.
Zodat iedereen die dit leest weet dat het ook hier niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
Dat onze kinderen gewone kinderen zijn. Die het bloed vanonder onze nagels vandaan kunnen halen.
Zelfs op de ochtend na de avond waarop ik hier beschreef hoe harmonieus ons gezin wel kan zijn.
Heerlijke frietjes achter de kiezen. Uit de beste frituur van België. Vast en zeker.
De echtgenoot, die er een sport van maakt alle restjes op te eten, zit nog na te genieten aan tafel. Met de krant.
De zon zorgt met haar laatste krachtinspanningen voor een zalige lente-avond.
Kato is buiten, op het terras. Met een kartonnen doos knutselt ze een heus buitenverblijf in elkaar. Voor de katten. Van de buren. In de hoop dat ze hun kleintjes dan niet meer telkens naar onze garage proberen te transporteren...
Abel is ook buiten.
Ik ben eigenlijk net van plan hem binnen te roepen. Tijd om te douchen.
Maar ik doe het niet.
In plaats daarvan stap ik over de drempel, neem ik een bal en gooi ik hem naar mijn jongste zoon. Pretlichtjes in zijn ogen. Ik krijg de bal snel terug, gooi hem hoog en moeilijk op. Abel houdt wel van een uitdaging. Vangt de bal met een grote lach. En gooit hem terug naar mij. Uiteraard. Want we zitten er helemaal in, in ons spel!
Dat heeft Toon vanuit zijn zetel ook opgemerkt. Dat het buiten plezant is. Lang duurt het niet voordat ook hij komt. Het terras op. En we met z'n drietjes de bal naar mekaar gooien. Niet te gemakkelijk, niet te moeilijk. De ene keer hoog, de andere keer verrassend laag. Vangen, die bal!
Nel steekt haar hoofd uit het raam. Komt ons vervoegen. Ook zij deelt de liefde voor dat ronde voorwerp. De bal. Vindt zichzelf gelukkig niet te oud om doodgewoon buiten op het terras de bal rond te gooien. Naar haar broers. Naar haar mama.
Ondertussen is de villa voor de poesjes klaar.
Zie ik Kato enkele radslagen maken. Op het terras. Helemaal Kato.
En dan weet ik, de mama, dat ik op dat moment perfect gelukkig ben.
Persoonlijk vind ik het een heel moeilijke afweging, tussen risico en zelfstandigheid, tussen vrije tijd en tijdverlies, tussen tevredenheid en tegenstand... kortom tussen even alleen thuisblijven en mee moeten rijden. Voor 'nutteloze' ritten. Ritten die dienen om broer of zussen ergens af te zetten of juist terug te halen. En dat zijn er heel wat, dat kan ik je verzekeren.
De meisjes zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven.
Toon is oud genoeg om al even alleen thuis te blijven.
De jongens kunnen wel even alleen thuis blijven als minstens één van de zussen thuis is.
Abel kan wel even alleen thuisblijven als hij buiten aan het spelen is en als de buren thuis zijn.
Enkel de jongens in huis daarentegen...
Dat blijft een inschatting. Een dansen op een slappe koord.
Die ene keer vorig jaar toen ik maar heel even weg was, die ben ik nog niet vergeten. Toen ik ze al van buiten hoorde roepen. Mekaar achterna lopend rond de tafel. Klaar om mekaar levend te villen.
Maar dat is ondertussen natuurlijk al een hele tijd geleden. Zij zullen zich ook nog wel iets herinneren van hoe kwaad ik toen geworden ben. Van de preek die ik toen gegeven heb over vertrouwen dat moet gewonnen worden om zelfstandigheid te kunnen verdienen. Van het feit dat ze de daaropvolgende maand elke verplaatsing sowieso mee moesten, hoe kort ook...
De echtgenoot en ikzelf hebben een lichtjes andere mening over het thuisblijven van de jongens. Hij is namelijk strenger. Principiëler.
Het grootste deel van het rondrijden met de kinderen komt echter op mijn rekening. Waarschijnlijk dat ik daardoor iets losser ben. Dat ik ze al sneller thuis durf te laten. Omdat ik weet dat ze ook zo graag gewoon thuis zijn. Waarbij ik ze telkens heel goed instrueer wat ik precies van hen verwacht.
Toegegeven, soms doe ik het gewoon voor mijn gemak. Om geen gezeur te krijgen. Erger nog, soms durf ik ze zelfs alleen thuis te laten met de toestemming om te schermen. Televisie of computer, hangt ervan af. Dan weet ik namelijk zeker dat ze rustig en flink zijn...
Toch blijft het altijd een beetje spannend. Zelfs nog bij de meisjes.
Zie ik er telkens naar uit om terug thuis te komen. Om met mijn eigen ogen te zien dat alles in orde is.
Weet jij trouwens wat nog zo'n verschil is tussen Toon en Abel?
Als Toon alleen thuis is en ik zeg hem dat ik een halfuur wegblijf en dat hij niet mag schermen, dan zal hij heel veel zin hebben om toch te schermen... maar zal hij het uiteindelijk niet doen. Daar kan ik prat op gaan.
Als Abel een halfuurtje alleen thuis is en ik zeg hem niet te schermen... dan zal ik nooit weten of hij al dan niet aan de verleiding heeft kunnen weerstaan. Tenzij ik hem zou controleren. Wat ik nooit of te nimmer zal doen...
Toen Toon deze middag zijn jas uitdeed, viel ik bijna achterover. In de eerste plaats van 't verschieten. Nadien van 't lachen. Was hij er toch in geslaagd naar school te gaan met een mooie gilet en daaronder... zijn onderhemd. Zijn longsleeve was hij vergeten aan te doen. Die hing nog klaar, over de zetel. Waar ik het gisterenavond klaargelegd had.
De eerste controlepost -meer bepaald de echtgenoot- was Toon probleemloos gepasseerd. Op vestimentair gebied moet je van hem namelijk geen wonderen verwachten.
Nu ja, de juf kan er maar eens goed om gelachen hebben...
Vervelender vind ik situaties zoals gisteren.
Voetbaltornooi in de namiddag. Dat betekent dat ik Toon in de voormiddag begin aan te porren. Dat het tijd is om zijn tas te maken. En of hij dat al gedaan heeft. Net zolang tot ik een "ja" krijg als antwoord.
Namiddag.
"Nog acht minuten", laat ik Toon weten, die druk op de trampoline aan het springen is met de buurjongen.
"Ok! Dan kom ik meteen!" krijg ik als antwoord.
Waarop ik mij rustig vertrekkensklaar maak. In de veronderstelling dat alles onder controle is.
En dan komt Toon tevoorschijn...
Zijn scheenlappen en zijn kousen is hij vergeten aandoen. Waarop hij zijn scheenlappen gaat halen, maar zijn kousen niet vindt. Waarop hij met zijn voetbalschoenen aan naar boven wil lopen om kousen uit zijn schuif te halen. Wat uiteraard NIET de bedoeling is. Waarop ik uiteindelijk zelf nog vlug naar boven spurt om rode kousen.
Tot mijn oog op zijn short valt. Wat rood is, in plaats van wit. Oeps, foutje...
Ik wijs Toon op zijn halflege drinkfles en vraag hem of dat voldoende lijkt voor een volledig tornooi. Waarop ik -die geen voetbalschoenen aanheb- terug naar de keuken mag lopen om dat klusje te klaren.
Wanneer we uiteindelijk bijna de deur uit zijn, komt de echtgenoot af met de echte wedstrijdkousen van Toon. Die zo onvindbaar waren dat ze gewoon in de zetel lagen...
Als je dan weet dat Toon wekelijks een voetbalmatch speelt. Dat hij bijgevolg wekelijks een oefenmoment heeft om zich bij te scholen in het 'zich klaarmaken voor een match'. Dan kan je je wel voorstellen dat ik op dat eigenste moment behoorlijk geïrriteerd geraak... Pissig, zeg maar...
En Toon, mijn gevoelige Toon, is daarvan onder den indruk. Uiteraard. Plannen is namelijk niet zijn sterkste kant...
Een valse start, noemen ze dat.
Gelukkig hebben we dan nog een volledige rit met z'n tweetjes. Eerst om rustig te zakken... zodat ik kan stoppen met sakkeren.
Nadien om met mijn peptalk te beginnen... Zodat de dieselmotor van Toon al een beetje voorverwarmd kan worden. Om op tijd op toerental te komen. Zonder de balast van slechte gevoelens...
Ze hebben een nieuwe hobby ontdekt. De echtgenoot en de vier kids.
Na het avondeten zijn ze vertrokken. Met de fiets.
Op zoek naar een cach...
Geocaching. Begeleid door de smartphone fietsen en wandelen met als doel de schat te ontdekken. Je naam bij op het vindersblad te schrijven, voor zo ver ik het goed begrepen heb. Er zijn absoluut verschillende niveaus en vele varianten, maar wij zijn nog maar beginners. Op zoek naar een tweede vondst. 't Is te zeggen, mijn man en de kinderen zijn nog maar beginners. Zelf laat ik ze nog even doen. Zorg ik ervoor dat ze het al wat in de vingers en de benen krijgen. Zodat ik me nadien op sleeptouw kan laten nemen. Want ja, het lijkt me wel wat. De combinatie van het sportieve met het spel-element.
't Is natuurlijk ook een beetje spannend om alleen thuis achter te blijven. Hoe komen ze straks terug? Blij en opgewonden met de duimen omhoog? Zoals de eerste keer. Of ontgoocheld en kwaad... 't Zou zomaar kunnen, he!
'Als er maar geen ongelukken gebeuren', zegt een stemmetje diep in mij. Een stemmetje dat ik meteen in de kiem probeer te smoren. Zoals elke mama, denk ik dan...
Alleszins, op mijn manier geniet ik mee.
Van de lichte spanning voor het resultaat.
En zeker ook van het feit dat de echtgenoot vertrokken is met de vier kinderen. Allemaal even enthousiast.
Zodat ze samen een avontuur kunnen beleven.
Een stukje papa-geschiedenis kunnen schrijven.
Al is het maar omdat de kracht van mooie herinneringen zo groot is. Zoals ik gisteren mocht ondervinden...
Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest. Van nonkel Hubert, de oudste broer van mijn papa. Vier jaar geleden overleed zijn jongste broer aan kanker. Nu blijven ze nog met twee broers en een zus over.
Nonkel Hubert stierf op 81-jarige leeftijd. Vrij plotseling. Op vrijdag. Dag op dag dertig jaar nadat zijn vader, mijn opa, overleed. Voor wie hij altijd grote bewondering gehad heeft. (zie: 'Geloven jullie in tekens? - 14-03-2017)
Het was een prachtige viering. Ontroerend mooi.
Over liefde. Liefde van kinderen voor hun vader. Liefde van een vrouw voor haar man. Liefde van kleinkinderen voor hun opa.
Over liefde die sterker is dan meningsverschillen. Sterker dan conflicten, die er absoluut ook geweest zijn op zijn levenspad.
Over liefde die sterker is dan de dood.
Twee zonen die een tekst schreven over hun vaders leven. Vol leuke anekdotes. Als ultiem eerbetoon.
Een kleindochter die de moed had om zomaar te komen vertellen wat haar op het hart lag. Hoe ze niet echt afscheid heeft kunnen nemen van haar opa. En dat we dat niet mogen nalaten, zeggen hoe graag we iemand zien. Hier en nu.
Een tienjarige kleindochter die een liedje wou zingen voor haar opa. Die prachtig begon, maar te ontroerd was om de hoge noten te halen. Die daar verdriet om had, onmiddellijk erna moest komen voorlezen, en stante pede getroost werd door haar twee zussen. Vooraan in de kerk.
Een kleinzoon die een gedicht kwam voordragen. Een prachtig gedicht. Diepgaand. Waarvan ik vermoed dat hij het zelf geschreven heeft.
Na de viering werden we getrakteerd op een lekkere maaltijd.
Ik zat aan tafel met mijn oudste zus en met twee nichten. We doken terug in de tijd. Haalden herinneringen op. Aan lang vervlogen tijden. Toen de wereld nog één groot avontuur was. Toen we nog met z'n allen waren.
Beseffende dat we ondertussen, samen dertien kinderen later, allemaal op tram vier zitten. Onze jonge jeugd ver achter ons gelaten hebben...
Het heeft iets met mij gedaan, het weerzien.
Het teruggaan naar de roots.
Het besef dat je deel uitmaakt van een groter geheel.
Het persoonlijke besef dat taal mij inderdaad in het bloed zit (zie: Even voorstellen...' 06-06-2017). Net zoals zo ongeveer bij al mijn neven en nichten, en achterneven en achternichten. Schitterend hoe er vandaag dag met taal gespeeld werd!
We hebben afgesproken om nog eens samen te komen. Met de neven en de nichten, de nonkels en de tantes.
Toon volgt sinds dit schooljaar pianoles. Een halfuur per week.
Hij is gemotiveerd, oefent flink en leert goed bij. Wat ik fantastisch vind! Het is namelijk de eerste keer dat ik mee mag maken dat een instrument bij één van de kinderen echt aanslaat. Dat er sprake is van intrinsieke motivatie. Ongedwongen. Vanuit zijn eigen drive. De enige momenten waarop hij een beetje aangespoord moet worden, is wanneer hij een moeilijk nieuw lied moet beginnen ontleden. Daar is hij nog niet zo gek op. Maar voor de rest is het een plezier om de band tussen Toon en de piano te mogen aanschouwen. Om het huis zich te horen vullen met intrinsiek geproduceerde pianomuziek.
Dinsdag is pianolesdag. Van 16.30.u tot 17u. In Zelzate. Ons naburig dorp. Dat al begint in het midden van onze straat, eigenlijk. Onze overburen wonen namelijk in Zelzate. Wij in Wachtebeke.
Helaas, dwars door de gemeente Zelzate loopt het kanaal Gent-Terneuzen. Waardoor Zelzate voor ons opgedeeld wordt in het deel voor de brug, en het deel achter de brug. Waardoor een rit naar het verste deel van Zelzate normaal gezien zo'n vijf tot tien minuten duurt. Behalve wanneer je pecht hebt. En de brug openstaat. Dan kan je voor dezelfde rit op hetzelfde tijdstip van de dag soms 20 tot 25 minuten onderweg zijn.
Enfin, jullie raden het al... de pianoles van Toon gaat door in een school achter de brug.
Op een normale dinsdag rijd ik met Toon en Abel naar ginder. Zet ik Toon af. Rijd ik met Abel terug over de brug naar het voetbalveld van Wachtebeke. Zet ik Abel af. Pik ik de meisjes op aan de bushalte in Wachtebeke en voer ik ze naar huis. Rijd ik terug over de brug naar Zelzate. Pik ik Toon op die zich ondertussen al wachtend een halfuur op de tablet vermaakt heeft. Rijd ik terug over de brug naar huis waar ik Nel oppik. Rijden we naar het voetbalplein van Wachtebeke waar ik Abel afhaal. Rijden we naar huis terug en stort ik me finaal op het organiseren van het avondeten. Waarbij ik vaak het geluk heb dat de echtgenoot de allerlaatste rit op zich neemt om ook Nel terug thuis te brengen van het voetbalterrein.
Deze week dinsdag, pianolesdag. Helaas... wegens werken in de tunnel van Zelzate (het belangrijkste alternatief voor de brug over het kanaal) stropt dezer dagen het verkeer rond de brug vanaf ongeveer 16.10u hopeloos op. Het normale dinsdagtraject is vandaag dan ook absoluut niet haalbaar.
Omdat zowel de echtgenoot als ikzelf Toon toch de pianoles willen gunnen, hebben we een alternatief plan uitgedokterd. Terwijl de echtgenoot -die glijdende werkuren heeft- vroeger op het werk vertrekt om de ritten naar het voetbalveld op zich te kunnen nemen, hoef ik me enkel om de pianoles van Toon te bekommeren.
Ik ben van plan om goed op tijd te vertrekken. Op het laatste moment bedenk ik echter dat de voetbalkleren van Abel nog niet klaar liggen. Wat ik uiteraard snel nog even in orde breng.
Wanneer we onze straat bijna uit rijden, merk ik dat ik mijn boek thuis vergeten ben. Aangezien ik weinig zin heb om een halfuur met mijn vingers te draaien, en aangezien het verder lezen in mijn boek best wel een aantrekkelijke gedachte is, keer ik de auto om. Rijden we nog even naar huis en pikken we het boek mee, net op het moment dat de echtgenoot thuiskomt. Aan wie ik ook nog even moet uitleggen dat ik nu absoluut geen tijd heb om iets te zeggen.
Wanneer we het centrum van Zelzate naderen, merk ik dat er al een stevige -doch niet gigantische- opstopping is. Aangezien we nog zo'n twaalf minuten de tijd hebben voordat de muziekles begint, besluit ik mijn wagen -niet reglementair, toegegeven- te draaien en via het land van onze Noorderburen te rijden. Over de brug van 't Sas van Gent. Wat nog net zou moeten lukken als de brug niet opengedraaid zou zijn om de schepen te laten passeren.
Neen, de brug is niet gedraaid. De brug is doodgewoon afgesloten. Ik kan niets anders doen dan stomweg het volledige ronde punt rond te rijden om in dezelfde richting te vertrekken als waarvan ik gekomen ben. Net zoals trouwens alle auto's voor en achter mij... Met z'n allen richting... Zelzate. Om daar lekker in de file te gaan staan. De file die ondertussen -hoe kan het ook anders- stevig toegenomen is.
Een sorry is hier wel op zijn plaats. Sorry aan alle mensen die ik toen voorgestoken ben in mijn poging om onze pianospelende zoon Toon op tijd bij zijn wachtende pianojuf te krijgen. Ritsen is namelijk nog niet in bij ons. Hier dient nog van achteren in de rij aangeschoven te worden. Wat op dat moment natuurlijk geen optie is. En waarbij ik heel veel geluk heb een mooi gat te zien en er vakkundig in te kunnen duiken. Achter een chauffeur die zich nadien kapot manoevreert met zijn auto-met-kar om degenen die na mij van plan zouden zijn zo'n asociaal verdrag te tonen de weg af te snijden.
Nu ja, als je rond 17.50u in Zelzate op deze dagen vanaf de staart van de file moet aanschuiven om helemaal over de brug te geraken op tien minuten tijd, dan ben je eraan voor de moeite. Even schuiven we nog flink mee, centimeter per centimeter. Gefrustreerd omdat langs alle kanten uit zijwegen chauffeurs blijven 'voorsteken', hierbij zowel de verkeersreglementen als de kleinste vorm van hoffelijkheid volledig aan hun laars lappend. Dan bellen we de pianojuf op om te laten weten dat Toon ofwel te laat, ofwel helemaal niet komt.
Toon en ik zijn het er samen over eens dat tien minuten te laat komen geen ramp is. Dat vijftien minuten te laat komen spijtig is. Dat twintig minuten te laat komen zielig is. En uiteindelijk ook dat vijfentwintig minuten te laat komen not done is.
Op dat moment - enkele minuten vooraleer we daadwerkelijk de kans krijgen de brug over te steken- geven we er de brui aan. En keer ik mijn wagen. Reglementair, deze keer...
Tot volgende week, pianoles...
Al vertrekken we dan zeker en vast wèl goed op tijd. Mèt een boek in de hand. En zonder omwegen...
Vrijaf op de huidige school. Een dagje volgen op de nieuwe school. De leefschool.
Zowel Toon als Abel zijn vol goede moed vertrokken.
Dat Abel overschakelt staat vast. (zie: 'Een nieuwe school voor Abel; 23-03-2017)
Ik kan dus enkel maar duimen dat deze probeerdag goed meevalt. Voor Abel had deze dag namelijk niet gehoeven. Hem niet mee laten gaan terwijl Toon wel naar school zou 'moeten' gaan op een verlofdag, was natuurlijk ook geen optie. Ik heb er alle vertrouwen in. Hoewel een eerste dag altijd spannend is, verwacht ik dat Abel zich zal voelen als een vis in het water.
Bij Toon is het een ander verhaal. Hij weet nog niet welke school hij zal 'kiezen'. Deze probeerdag zou hem daarbij moeten helpen. Dat hij tenminste een zicht krijgt op de voor- en nadelen. Het feit dat hij vanmorgen vroeger moest opstaan, bijvoorbeeld. Dat moet hij van tevoren eens beleefd hebben...
Ik weet dat het dubbel is. Dat één dagje niet zoveel zegt. Zeker niet voor iemand als Toon. Iemand die tijd nodig heeft om te wennen. Om op gang te komen.
Misschien komt hij vanavond thuis met een vaste zekerheid wat het zal worden voor volgend jaar. Misschien doet deze dag zijn twijfel enkel toenemen. We zullen wel zien...
Een feit is dat ik weet waar ik op hoop...
Ik hoop dat Abel helemaal vol is van zijn nieuwe school. Dat hij bij wijze van spreken niet meer kan wachten tot september begint.
En ik hoop ook dat Toon enthousiast genoeg zal zijn om te durven springen. Zodat zijn rechter hersenhelft (waar zich de creativiteit, intuïtie en het leggen van verbanden bevinden) gestimuleerd wordt om onder de onderdrukking van zijn linker hersenshelft (waar zich de logica en het rationele bevinden) uit te komen...
Dat betekent een uurtje relaxen voor mezelf. Lekker onderuitzakken in de stoel en zien hoe Abel zijn handstand oefent, rond de rekstok draait, aan de ringen hangt of salto's springt. Zalig!
Vandaag niet helemaal.
Een mama komt op de stoel naast mij zitten. Op de voet gevolgd door twee kinderen.
Gedaan met de rust.
Kinderen die achter mekaar aanrennen. Gillende kinderen. Tierende kinderen. De mama die zich hierom bij mij wel excuseert, maar NIET ingrijpt. Terwijl dat de turners toch ook moet storen. Ongetwijfeld.
Aangezien kinderen kinderen zijn en aangezien het er blijkbaar vandaag toch niet inzit ongestoord te genieten van het enthousiasme van Abel, knoop ik een gesprekje aan met de mama. Die best wel sympathiek is.
Dan valt mijn oog op de sokken van de kinderen. Merk ik dat ze allebei twee -totaal- verschillende sokken aanhebben. Dus vraag ik de mama of het in Nederland dan vandaag downsyndroomdag is. Of ze ook de diversiteit willen vieren en dat op deze manier aan anderen duidelijk willen maken.
De mama valt uit de lucht. Legt me al lachend uit dat ze het opgegeven heeft om sokken in paren te sorteren. Dat ze gewoon één schuif heeft. Een sokkenschuif. Waar ieder gezinslid elke dag twee sokken uitneemt. Lukraak.
Terug thuis kauw ik na over deze toevallige ontmoeting.
Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, die sokkenschuif.
Al is het voor mij absoluut een brug te ver. Kinderen die met twee verschillende sokken rondlopen. Op een doodnormale dag. Dat lukt niet in mijn hoofd. Niet mijn kinderen.
En toch... toch zagen de rondrennende en gillende kinderen van de mama er niet ongelukkig uit. Allerminst. Ondanks hun gekke sokken.
En begin ik iets te beseffen...
In mijn zoektocht naar RIMH (Rust In Mijn Hoofd) kan ik er niet aan voorbijgaan, aan de sokkenschuif. Aan het besef dat een -groot?- deel van mijn drukte komt, doordat ik het mezelf aandoe... Doordat sokken in mijn hoofd wel netjes per paar gevouwen moeten zijn, bijvoorbeeld...
Net nu ik dit stukje schrijf, speelt op de achtergrond een opgenomen aflevering van 'The Voice Kids'. En zie ik een heel coole, vlotte jongen vlak voor zijn opkomst op het podium zijn broekspijpen ietwat omhoog trekken. Om de tv-kijkend Vlaanderen iets mede te delen. Een statement te maken. Dat hij de wereld wèl aandurft... met twee totaal verschillende sokken aan!!!
Noem het een zwakte, noem het een eigenaardigheidje, noem het een uitspatting, noem het een hobby...
Er is iets waar ik veel belang aan hecht.
Waar ik veel tijd aan spendeer.
En met momenten misschien ook veel geld...
Ik kan het niet laten om voor mijn kindjes mooie kleren te kopen.
Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik de laatste mode koop. Integendeel, het leeuwenaandeel van de kinderkleding die ik koop, koop ik uit eerdere collecties.
Vrolijke en kleurrijke kleding. Met leuke figuurtjes en toffe prints. Van aangename stofjes en met mooie snits. Daar houd ik dus van!
Ideaal zou het zijn als ik zelf achter de naaimachine zou kunnen kruipen en mijn eigen gang gaan. Maar dat is absoluut niet aan mij besteed. Daar kan ik geen plezier aan beleven.
Dus speur ik internetwinkeltjes en facebookgroepen af op zoek naar leuke koopjes. Waarbij ik me vooral richt op Scandinavische merken en Beligsche (al dan niet designer)merkjes.
Al zeg ik het zelf, ik ben er goed in geworden. Ik heb een neus voor koopjes. Mijn piek in aankopen ligt absoluut in de maanden januari en juli. En dan liefst nog telkens op het einde van de maand, wanneer alles nog een slagje goedkoper geworden is. Ook koop ik af en toe tweedehands kleertjes. Liefst van mensen die ik ken, al is het maar van naam.
Het allermeeste tijd kruipt in het doorverkopen van de kleertjes. Wanneer ze te klein geworden zijn. Wanneer ze niet goed zitten. Wanneer ze niet meer mooi bevonden worden... Dan gaan ze op zoek naar een nieuwe eigenaar! Via 2dehands.be en via mijn eigen facebookgroep. Wat altijd een leuk gevoel geeft: een tweede leven voor een leuke trui of jas, en terug een budget om op klerenjacht te gaan...
Soms, heel soms, besef ik dat ik overdrijf. Dat de kleerkasten van de kinderen absoluut al vol genoeg zitten. Dat ik me moet inhouden. Soms lukt dat. Soms minder.
Ik paai mezelf met de gedachte dat dit eindig is. Zo heeft Nel al haar eigen kledingsbudget waarbij ik volledig overbodig geworden ben bij het aanschaffen van nieuwe kleding. Zo moet ik al niet meer kijken naar maten onder de acht jaar, en blijft deze grens gestaag opschuiven...
Toch zijn er ook heel belangrijke persoonlijke voordelen aan deze verslaving.
Eerst en vooral ben ik elke avond blij wanneer ik de kleren voor Kato (zij heeft hierbij graag nog wat hulp), Toon en Abel voor de volgende dag klaar mag leggen.
Bovendien kan het mij zelfs blij maken wanneer ik was en strijk, om al die vrolijke patroontjes te zien passeren.
En uiteraard vind ik mijn kinderen nog meer om op te eten wanneer ze zo leuk gekleed gaan!
Kunnen jullie dan ook raden wat de eerste regel is als de jongens van school thuis komen? Een regel die ik me nog heel goed herinner van mijn eigen jeugd... Thuiskomen is... speelkleren aantrekken!!!!
Hoeveel leuke kleertjes er ook in de kasten liggen, we blijven er zuinig op zijn!
Of ze al een topje zou moeten dragen, vroeg Kato onlangs... Dat iedereen van haar klas al een topje of een bh droeg en dat zij in de kleedkamer de enige was zonder iets. Dat ze zich daardoor bekeken voelde.
Ik liet even mijn oog vallen op haar platte boezem -waar weliswaar de eerste tekenen van reliëf zich begonnen te voltrekken- en stelde dat hier absoluut nog niet van een noodzaak gesproken kon worden.
Of het dan ontwikkelingsgewijs geen kwaad kon om zo rond te lopen, wou Kato nog weten.
Ik verzekerde Kato dat er absoluut nog geen nadeel aan was om geen topje te dragen. Toevoegend dat ik met plezier naar de winkel wou om topjes in haar maat te kopen als ze zich daar beter bij zou voelen.
Het feit dat Kato hier ontkennend op antwoordde, dat ze liet weten in dat geval liever nog te wachten, vind ik een uiting van haar sterke persoonlijkheid. Kato vs groepsdruk: 1 - 0.
Heel vroeg begint het al, die groepsdruk. Op ondergoed. Sommige kinderen lijken er meer ontvankelijk voor dan anderen... En wie zal zeggen wat het beste is?
Bij jongens lijken 'gewone' onderbroeken niet meer in te zijn. Waar ik aanvankelijk steevast de meest comfortabel ogende, korte onderbroekjes kocht, was het Abel die me in het eerste leerjaar erop wees dat dat niet meer ok was. Boxershorts, van het aanspannende type, dàt was de nieuwe norm. En dat hij in het vervolg geen korte onderbroekjes meer wou dragen, stelde hij vastbesloten...
Moeilijk doe ik daar niet over. Als de groepsdruk gewonnen heeft, geef ik me graag over. Toch in dit geval. Al betekent het wel dat de onderbroeken van broer Toon geen tweede leven meer krijgen bij broer Abel. Dat er een verhoging van de kosten mee gepaard gaat...
Op het gebied van onderbroeken, en misschien ook wel in het algemeen, heeft Toon minder last van groepsdruk. Bij hem is het simpel. Boxershorts kan hij niet verdragen. Denkt hij, want iets nieuws uitproberen is niet zo meteen aan de orde bij Toon. Het kan Toon dan ook helemaal niets schelen wat de groep ervan vindt. Hij draagt korte onderbroeken. Punt uit.
Ik hoop van ganser harte dat de 'produkten' van mijn opvoeding zelfstandig denkende wezens worden. Die niet zomaar met de stroom meegaan. Die zichzelf durven uiten op hun helemaal eigen en unieke manier. Die hiervan de consequenties kunnen inschatten en durven trotseren.
Maar ik ben me er wel van bewust dat groepsdruk meespeelt en zal blijven meespelen. Dat het een belangrijke factor is.
Ik wens mijn kinderen dan ook toe dat ze af en toe toegeven aan de groepsdruk. Om zich comfortabel te kunnen voelen. Maar dat ze, op de momenten waarop het écht belangrijk is, ook durven tegen de stroom in te gaan. Om helemaal zichzelf te zijn...
Ooit. Later...
Laat ze nu maar eens flink oefenen met hun ondergoed...
Alle vijf de neefjes op bezoek!! Met de bijhorende tantes en nonkels, uiteraard. (Enkel mijn jongste, kinderloze zus ontbrak wegens werkomstandigheden.)
Dat betekent... zeven dagen op voorhand beginnen offeren aan de weergoden...
Dat betekent... enkele dagen op voorhand zorgen dat alles van eten en drinken in huis of besteld is.
Dat betekent... zorgen dat het huis opgeruimd is en dat alles klaarstaat.
Dat betekent...
Eigenlijk valt het niet in één zin te zeggen wat het betekent om met de familie samen te zijn.
Wij wonen allemaal nogal ver van mekaar. We zien mekaar niet zo vaak, enkele keren per jaar. Maar mekaar zien is telkens thuiskomen. Bijpraten. Over de kindjes. Over de koetjes en de kalfjes. Over het leven zoals het is. Het is een namiddag waarin heden en verleden moeiteloos in mekaar overgaan. Om zin te geven aan het nu.
Mekaar zien is altijd feest. Vieren hoeveel geluk we hebben om als familie samen te kunnen zijn.
Een topdag werd het. Met buiten spelende kinderen en zich kind voelende volwassenen. De warmte van de dag smeult nog na in mijn hart...
Helaas wordt het de komende jaren wat moeilijker om onze bende bijeen te krijgen.
Broerlief is toe aan een volgende stap in zijn leven. Samen met z'n Mexicaanse vrouw en de twee kindjes trekt hij voor drie jaar naar Brazilië. Dit feest was dan ook zo'n beetje een afscheid. Een stel-het-daar-heel-goed. En ook een hopelijk-voelen-jullie-je-ginder-snel-thuis. Waarbij ik vooral mijn hand op het hart houd voor de twee neefjes. Die na de combinatie Nederlands (papa) - Spaans (mama) -Duits (op school) overstappen naar de combinatie Nederlands (papa), Spaans (mama), Engels (school) en Portugees (de landstaal)... Al zijn ze gelukkig te klein om dat voor hun vertrek volledig te beseffen...
Er is iets wat ik niet heb... en ik ben best wel jaloers op mensen die dat wèl hebben...
Mijn echtgenoot, bijvoorbeeld. Of Nel. Zij zeker en vast ook.
Dadenkracht.
De kracht om ideeën om te toveren in daden. Om deze dan ook volledig uit te voeren. Tot het einde.
De kracht om door te werken. Er gewoon voor te gaan. Zonder te treuzelen omdat je tussendoor bedenkt dat je evengoed ondertussen dit en dat ook aan kan pakken.
De kracht om van niets naar iets te gaan, ondertussen alle hindernissen wegwerkend, zonder vermurwen.
Ik heb het niet.
Nooit gehad.
Waarom niet, dat is een goede vraag...
Kijk, ik ben een denker. Ik heb vaak nieuwe ideeën. Schitterende plannen. Prachtige bedenkingen.
Maar het lukt mij meestal niet om deze te realiseren. Steevast heb ik er hulp voor nodig. Een duwtje in de rug, of een grote duw zelfs.. Hier thuis komt het er vaak uiteindelijk op neer dat ik bedenk, en dat de echtgenoot uitvoert...
Bovendien lijk ik niet recht op een doel af te kunnen gaan. Steeds opnieuw word ik afgeleid door wat op mijn weg komt. Zie ik bergen waar anderen hooguit een heuveltje lijken te bespeuren. Neem ik keer op keer de langste weg. Met veel bochten.
Ook ontbreekt het mij aan volharding om eentonige fysieke taken uit te voeren. Wil mijn lichaam dan vaak niet mee. Wat ik niet zo goed begrijp. Laat mij een voetbalmatch spelen en ik loop me te pletter. Maar onkruid wieden, bijvoorbeeld, houd ik niet langer dan een kwartier vol.
Ten slotte is het voor mij vaak heel moeilijk om een overzicht te krijgen over wanorde. Verlies ik mij in details. Moet ik stukje per stukje kunnen bekijken.
Soms denk ik dat ik gewoon niet genoeg gestimuleerd ben in mijn dadenkracht. Dat in mijn schoolcarrière een grote potentie aan dadenkracht verloren is gegaan. Om nooit meer terug te komen...
Soms denk ik dat het gewoon aan mezelf ligt. Dat ik eerder een lui type ben.
Soms denk ik dat ik gewoon teveel denk.
Alleszins,
ik ben blij dat er mensen bestaan die wèl dadenkracht bezitten. Die effectief en onverzettelijk te werk kunnen gaan. In een rechte lijn tot aan de finish.
Zodat ik het niet hoef te doen.
Of tenminste, zodat ik me kan concentreren op de dingen waar ik wèl goed in ben... en waar anderen misschien blij om zijn dat ik die dingen aanpak. Zodat zij het niet hoeven te doen...
Hoe frustrerend kan het zijn om enkele uurtjes zoet te zijn met het bereiden van een nieuwe kookboek-maaltijd... die nadien door niemand gesmaakt wordt... Meer dan dat, die volledig tot aan de grond afgebroken wordt...
Ok, ik geef het toe. Mijn verhouding zat fout. De preien waren veel te groot en te dik, waardoor de spekblokjes in verhouding eilandjes werden. Waardoor er veel te weinig smaak zat in de quiche Lorraine. Deze keer had ik wel eens kwistig moeten zijn met zout, maar dat is tegen mijn principes...
Ok, ik geef het toe. Dat ik zelf ook speciaal om blikjes coca cola gereden ben naar de winkel. Dat ik die extra smaak nodig had, ook al drink ik thuis normaliter geen cola meer. Uit principe. Of eigenlijk meer om mezelf te beschermen tegen overdaad.
Maar mèt die cola erbij vond ik het wèl lekker. De quiche. Met heel veel prei en weinig spek.
Gelukkig, want ik zal er nog enkele dagen mogen van eten, vrees ik...
Kato liet meteen blijken dat ze het NIET lustte en dat ze er bijgevolg ook NIET van zou eten. Op misschien een hapje na. Voor de goede vrede.
Nel was daarentegen erg stil. Maar ze zette wel door. En mits ook wat cola, at ze toch haar stuk op. Waarbij ze het niet naliet op te merken dat ze trots was op zichzelf. (waaronder een goede verstaander mag aanvullen: 'dat ik zoiets smaakloos toch binnen gekregen heb...')
De jongens zijn nog niet thuis. Ze zijn op triatlonkamp. Straks mag ik ze afhalen. Doodmoe en... uitgehongerd. Ik kan je nu al zeggen dat Toon NIET blij zal zijn. Gisteren zat het er al op omdat hij mijn versgemaakte spaghetti moest eten. Daar is deze quiche in vergelijking niets mee, dat kan ik je vertellen.
Gelukkig heb ik met de overschot van het deeg twee extra quichjes gemaakt, met veel minder prei en in verhouding meer spek. Hopelijk slaat deze wel een beetje aan... Dan kan hij achteraf nog een boterham eten...
En Abel? Het blijft natuurlijk afwachten, maar Abel is -samen met Nel- mijn leukste eter. Hij staat wel open voor nieuwe smaken. Dat komt wel goed.
Of de echtgenoot vanavond mijn kookkunsten zal loven, valt zwaar te betwijfelen. Hij is namelijk een functionele eter. Voor hem doet het er veel minder toe of iets lekker is of niet, als het maar voldoende is.
Ik durf te voorspellen dat hij niet enthousiast zal zijn, maar wel in stilte zijn portie binnen zal werken. Overgoten door een geutje wijn, natuurlijk...
Voila,
dit heb ik ook al weer eens van mij afgeschreven.
Al denk ik dat ik niet helemaal fair was...
zelf ben ik namelijk ook een heel slechte eter...
Altijd al geweest.
Heel gevoelig aan smaken en texturen.
Weinig leren eten omdat, tja... waarom?
Hadden mijn ouders strenger moeten zijn? Mij meer moeten forceren? Zou dat geholpen hebben? Ik betwijfel het...
Pas toen ik vrij was om zelf dingen te ontdekken, leerde ik nieuwe dingen eten... al blijft het bij mij ook altijd beperkt...
Het is grappig om bij je kinderen kleine stukjes van jezelf te herkennen...
Zo zag ik Abel weer eens bezig met opruimen.
Waar voor de meeste mensen opruimen iets saai is, is het voor hem een spel.
Abel zie je nooit zomaar iets opruimen. Dingen worden weggereden, of weggetakeld, of weggemikt,..
Net zoals ik mij door de steeds wederkerende taken sla...
Door er een spel van te maken.
Door bijvoorbeeld de kinderkledij een eigen leven te geven, en ze superblij te laten zijn dat ze na een was- en strijkbeurt terug onder de stapel belanden. En nog veel blijer wanneer ze helemaal bovenaan liggen en weldra gedragen zullen worden.
Door bijvoorbeeld de keukenhanddoeken op een speciaal bepaalde volgorde te leggen. Waarbij je als handdoek ook een beetje geluk moet hebben om niet telkens helemaal onderaan te belanden.
Door bijvoorbeeld de vaatwasmachine te proberen legen in één trek, zonder dat er ondertussen iemand de keuken binnen mag komen... Waarbij het enkel gaat om de spanning of het lukt of niet.
Stom, he!
Ik weet het!
Het is alleszins niet altijd even functioneel. Daar ben ik me absoluut van bewust.
Maar zo zit ik in mekaar. Zo beleef ik ook plezier aan mijn dagdagelijkse Moetjes.
En blijkbaar zit het dan toch een beetje in mijn genen... ;-)
Of hij nog een brood moet gaan halen in het winkeltje?
Ik herken de lach op Abel z'n gezicht...
Toen wij klein waren, kregen we thuis wekelijks evenveel (Belgische frank) zakgeld als we jaren oud waren. Wat voor mij steevast een tocht naar het buurtwinkeltje zo'n kilometer verderop betekende. Snoepen uitkiezen. Uit de grote potten. Goed uitrekenen. Tot alle franken op waren.
Maar voor onze kinderen is het anders.
Eerst en vooral is er geen buurtwinkeltje. Toch niet op veilige stap- of fietsafstand. Eigenlijk begint het al met onze eigen straat die uitblinkt door de afwezigheid van voet- of fietspad. En die, hoewel er maar vijftig kilometer per uur mag gereden worden, absoluut niet veilig is.
Ten tweede zijn snoepen in deze tijd niet meer wat snoepen in onze tijd waren; een uitzonderlijk privilege. Iets waar je naar uitkeek, bereid was om de nodige moeite voor te doen om eraan te geraken en nadien met mondjesmaat van genoot.
In deze tijd worden kinderen overladen met snoepen. Ze krijgen ze met zakken tegelijk. Er staat absoluut geen maat meer op. Genieten van één snoepje zoals wij toentertijd genoten, ik probeer het mijn kinderen bij te brengen. Maar ik vecht tegen de bierkaai.
Alleszins, wij waren al van kleinsaf aan gewoon om alleen -lees: zonder volwassenen- naar de winkel te gaan. En dat zijn mijn kinderen dus niet.
Dat was wat ik zag in de lach van Abel.
We zijn namelijk niet thuis, maar in een vakantiepark. Hier kan het wel. Het winkeltje ligt zo'n kilometer verderop. De maximumsnelheid voor auto's is 10km/uur. Abel geniet ervan om in z'n eentje -of samen met Toon- te gaan winkelen. Met de step.
Kijk, er worden soms foutjes gemaakt. Dat wel.
Gisteren hadden de jongens geld genoeg mee om tien appels te kopen. Bleek dat ze zich misteld hadden en maar negen appels uitgekozen hadden (terwijl ze aan de kassa wel zeiden dat ze er tien hadden, en dus ook voor tien appels betaalden).
Dat de eerste appel die ik uit hun tas haalde helemaal rot was, dat hadden ze ook niet gezien...
Zo waren ze nog met acht, de eetbare appels...
Maar wat kunnen foutjes ons schelen.
De lach van Abel. De lach van Toon.
De trotsheid van de jongens wanneer ze thuiskomen met hun 'buit'.
Hun gevoel van zelfstandigheid.
Dàt is waar het leven hier om draait...
Trien
Ps Heb ik al gezegd dat Kato hier elke ochtend op tijd opstaat om alvast brood te halen in 't winkeltje zodat wij allen met vers brood kunnen ontbijten?
Op dat gebied kan er geen groter verschil bestaan tussen onze twee zonen.
Enerzijds heb je Toon.
Toon is best wel een beetje speciaal. Hij kan namelijk gekieteld worden zonder dat je hem daar maar zelfs voor hoeft aan te raken. Van zodra je in zijn persoonlijke ruimte komt en de bewegingen maakt, kan hij zich al niet meer houden van het lachen. Toon ècht kietelen daarentegen is not done. Dat houdt hij geen twee seconden uit. Vindt hij bovendien ook helemaal niet leuk.
Anderzijds heb je Abel.
Abel vindt het fantastisch leuk om afgekriebeld te worden. Hij kan er niet genoeg van krijgen. Letterlijk. Af en toe moet je hem natuurlijk een ademruimte gunnen, maar daarna smeekt hij om meer. En nog meer. En nog meer. Zelfs na tien minuten is hij het nog niet beu. En 's avonds komt hij gegarandeerd terug vragen om nog...
Toon is geen durver. Geen waaghals. Hij zal geen onberekende risico's nemen. Nooit. (zie 'Toon, onze oudste zoon.')
Op zich is dat een goede eigenschap naar de zielenrust van de mama toe, ook op latere leeftijd.
Nu speelt het hem parten.
Hij heeft er last van.
Het zorgt ervoor dat hij regelmatig erbuiten valt. Buiten de kring van zich amuserende broer, zussen en soms ook vrienden.
Dat hij moet toekijken.
Gedegradeerd wordt tot toeschouwer.
Het gaat er niet om dat hij niet wil meedoen.
Het gaat erom dat hij het niet durft.
Zo ook tijdens deze vakantie.
Zoals toen Nel, Kato en Abel zich inschreven om te klimmen op de hoge toren. Beveiligd, weliswaar. Dus eigenlijk helemaal niet echt gevaarlijk. Maar toch als te risicovol ingeschat door Toon.
Waardoor hij als enige zich moest zien bezig te houden op het speelpleintje. En toekijken hoe de zussen de top haalden en de broer halfweg telkens opgaf. Ook bang, denk ik, maar hij had het tenminste wel geprobeerd. Hij wel.
Zoals toen we in het zwembad waren. Waar Nel, Kato en Abel zich kostelijk amuseerden op de wildwaterbaan. Elke keer opnieuw. En Toon alleen achterbleef... Op den duur werd hij kwaad van de goed bedoelde aansporingen van zijn broer & zussen. Dat het niet snel ging, dat je niet kopje onder ging, dat hij het ook superleuk zou vinden... Allemaal goed en wel, maar bang is bang. Het gaat er namelijk niet om dat hij niet wil meedoen, het gaat erom dat hij het niet durft...
Op Toon inpraten helpt meestal niet. Dat voelt hij aan als bedreigend.
Hem laten weten dat het ok is om bang te zijn, dat doen we wel. Dat hij helemaal niet verplicht is iets te doen. Weliswaar in het besef dat we hem daar niet echt mee vooruit helpen. Dat hij nog steeds evenveel afgezonderd blijft van de anderen.
Daarom heb ik Toon toch even apart genomen. Hem gevraagd wat hij precies eng vond aan de wildwaterbaan. Zo vertelde hij dat hij enkel het begin en het einde van de baan kon zien, maar helemaal niet wist wat er daartussen gebeurde...
Toen we in het terugkeren naar onze bungalow de achterkant van het zwembad passeerden, kreeg ik een idee. Van ietsje verder kon je namelijk wèl zien hoe de wildwaterbaan slingerde en wat het allemaal precies inhield. Toon nam alles in zich op.
De volgende dag ging de echtgenoot met de vier kinderen naar het zwembad.
Toen ze terugkeerden, zag ik Toon glunderen. Hij had groot nieuws. Hij was zomaar even DRIE keer van de wildwaterbaan gegleden!!!
Zalig! Wéér een overwinning op zichzelf!
De echtgenoot vertelde mij later dat Toon na de eerste keer niet nog eens wou. Dat de echtgenoot hem toen gevraagd had wat hij er precies niet leuk aan vond. Het bleek het water te zijn dat van bovenuit op zijn hoofd terechtkwam, op het einde. Daarop had de echtgenoot gezegd dat hij dat zelf eigenlijk ook niet zo leuk vond, maar dat hij dan tegen zichzelf zei "Ach, dat water op m'n hoofd, dat is niet zo leuk, maar dat duurt echt maar een fractie van een seconde. Dat is heel snel voorbij. Daar ga ik het toch niet voor laten om te glijden.".
Dat was voldoende geweest om Toon terug aan het glijden te krijgen...
Alleszins, ik heb net eens gekeken wanneer er weer een klimsessie georganiseerd wordt op de klimtoren. Misschien is het het moment om Toon toch mee te laten doen. En hem ervan te overtuigen dat het voor hem fantastisch is als hij twee delen beklimt, in plaats van de volledige toren. Hij heeft nu eenmaal een duwtje nodig, die oudste zoon van ons.
Trien
nvdr Zo gezegd, zo gedaan. Het lukte ons om Toon warm te krijgen om zondag toch te proberen klimmen. Door hem te laten weten dat we niet verwachtten dat hij helemaal boven raakte. Dat twee delen (van de tien) voor hem al heel mooi zou zijn...
Uiteindelijk klom hij bij poging één zes delen hoog en bij poging twee zeven delen. En was hij heel blij dat hij het toch gedaan had!!!!
Waardoor Nel al haar hele leven zo'n hoofd boven Kato uittorent. En waardoor de kans klein lijkt dat Kato ooit groter zal worden dan Nel.
Grappig genoeg is Toon eerder groot voor zijn leeftijd. Eigenlijk ongeveer even groot als Kato. Op enkele centimeters na misschien. Belangrijke centimeters, weliswaar, voor Kato. Centimeters die Toon langzaamaan lijkt in te halen. Heel langzaam.
Abel is dan weer klein voor zijn leeftijd. Klein en geblokt. Gespierd. Ook Abel is al zolang hij zich kan herinneren een kop kleiner dan zijn anderhalf jaar oudere broer Toon.
Samenvattend ziet ons gezin er momenteel als volgt uit:
De echtgenoot torent een dikke tien centimeter boven mij uit. Hij verliest wel enkele centimeters door ietwat voorovergebogen te lopen...
Zelf ben ik niet groot, maar ook niet heel klein.
De dertienjarige Nel heeft mijn lengte bereikt. Het feit dat haar bekken hoger komt dan het mijne doet mij vermoeden dat ze me de komende maanden met gemak het nakijken zal geven...
Kato van twaalf is een kop kleiner dan Nel, maar toch nog enkele centimeter groter dan Toon van bijna tien.
Abel van acht jaar staat helemaal onderaan de ladder en scheelt een kop met Toon. Hij is sinds enkele maanden definitief uit zijn broeken gegroeid van maat 116 - zes jaar. Gisteren had hij er zo nog eentje aan, maar er stond water in zijn kelder...
Heel erg intrigerend vind ik dit.
Ik vraag me namelijk af waar dit zal eindigen.
Wie wordt de grootste van de kinderen?
Krijgen Abel en Kato nog een scheut? Of blijven ze hun ganse leven klein?
Wie zal mij -behalve Nel- nog voorbijsteken?
Hoe groot wordt ons grootste kind?
Hoe groot wordt ons kleinste kind?
Lengte vormt mede je persoonlijkheid.
Het kan niet anders dan compleet verschillend aan te voelen: hoog boven iedereen uittorenen of altijd de kleinste van de bende zijn.
Ook bij mijn opgroeiende kinderen heb ik een groot verschil gemerkt in reacties.
Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd vervelend deden dan zag je mensen afkeurend kijken. "Wat een gedrag voor zo'n kleuter", voelde je ze denken. Terwijl ze in werkelijkheid nog maar vier jaar waren...
Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd vervelend deden, werd daar nooit zo naar gekeken.
En omgekeerd...
Als grote Nel of Toon op -ik zeg maar wat- vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes, vond niemand daar iets bijzonders aan.
Als kleine Kato of Abel op vierjarige leeftijd konden fietsen zonder zijwieltjes werd hen langs alle kanten toegeroepen hoe knap dat wel was voor zo'n kleintje...
Ja, er wordt echt anders gereageerd op grote kindjes dan op kleine kindjes.
-Net zoals er anders wordt gereageerd op 'schattige' kindjes dan op 'gewone' kindjes, trouwens... --> heb ik het later misschien nog wel eens over-
Waarbij een voordeel dat je als kind hebt, misschien later als volwassene eerder een nadeel kan vormen... Of misschien net niet, het ligt eraan hoe je het ervaart...
Alleszins, in deze tijd gaat het dus gebeuren... Mijn oudste dochter staat op het punt mij voorbij te steken...
Ik wens haar van harte een tiental centimeter extra toe. Ik weet dat dat haar goed af zal gaan!!
