Vier kinderen die elk op z'n minst twee hobby's beoefenen.  Twee volwassenen die elk op z'n minst één hobby beoefenen.   Een huis met een grote tuin.  Een echtgenoot die voltijds werkt.  Een sociaal leven.  Laat ons stellen dat het hier behoorlijk druk kan zijn.  Dat een groot deel van de tijd ingepland wordt.  Ingepalmd wordt.  

Of wij dan nergens moeten aan inboeten?  Als gezin?

Toch wel.

De laatste jaren is er nog maar heel weinig tijd overgebleven voor gezinsuitstapjes.  Een dagje naar de dierentuin, een dagje naar een pretpark, zomaar eens een dagje met z'n allen op fietstocht of een dagje naar de kust...  Laat ons zeggen dat dàt zo'n beetje tot het verleden behoort.  Tot het pré-grote-kinderen-met-hobby's-tijdperk.  

Als er dezer tijden in het weekend een vrije (namid)dag valt, een (namid)dag waarop we werkelijk niets ingepland hebben, dan wordt deze steevast omgetoverd tot een klusjesdag.  Wat betekent dat de echtgenoot zich bezighoudt met buitenwerk of binnen-accomodatie-werk. Terwijl ik me op mijn was-, plas-, en strijkwerk stort.  Meestal heb ik weinig energie over om me tot grotere klussen te laten verleiden. Mede omwille van het feit dat ik moet incalculeren om de zoveel tijd gestoord te worden door 'mama'-behoevende kinderen... Waar de echtgenoot over het algemeen minder hinder van heeft.  Aangezien hij meer de neiging heeft gewoon zijn -immer nuttige, moet ik toegeven- ding te doen.  Wat er dan weer voor zorgt dat hij minder lastiggevallen wordt aangezien hij minder bereikbaar is...  

Of de kinderen dan niet heel hard zagen om nog eens een dagje met z'n allen weg te gaan?

Eigenlijk niet.

Eerst en vooral is het zo dat we toch zo'n drietal keer per jaar proberen erop uit te trekken met z' allen voor minstens een weekje.  Enkel dan is het zowel voor de echtgenoot als voor mijzelf mogelijk om los te komen van 'al-wat-nog-moet-gebeuren' thuis.  Om simpelweg te vieren dat we tijd hebben voor mekaar.  Als gezin.  Zalig!

Ook niet onbelangrijk is het feit dat het bij ons thuis een komen en een gaan is van vriendjes en vriendinnetjes.  Mooi weer?  Papa en/of mama thuis?  Dan is iedereen welkom!  Op voorwaarde dat het zwaartepunt van de activiteiten zich buiten afspeelt!!  En op voorwaarde dat de groep kinderen 'handelbaar' is.  Zelfbedruipend.  Zelfentertainend.  Wat meestal geen probleem is, eenmaal de 'regels' gekend zijn. Het plezier dat de kinderen in onze tuin al gehad hebben, al dan niet samen met hun speelkameraadjes, overstijgt mijns inziens het daguitstap-plezier ruimschoots.  Vaak is het allerliefste wat de jongens of Kato willen... thuis blijven! 

Voor Nel ligt het soms wat moeilijker.  Zij heeft de leeftijd bereikt waarop 'spelen' niet meer zo 'in' is.  En speelkameraadjes niet meer zo talrijk zijn...  Gelukkig kan ze nog regelmatig verleid worden voor een voetbalmatchke of een trampoline-spel met de broers en de zus...

Tenslotte bestaat bij ons de 'mama-dag' en de 'papa-dag'.  

Meer bepaald is het zo dat elk kind in zijn/haar jeugd twee keer een dagje de mama en twee keer een dagje de papa voor zich alleen heeft. De eerste keer ter gelegenheid van de eerste communie.  De tweede keer ter gelegenheid van de plechtige communie.

Wij -de echtgenoot en ikzelf- kiezen per kind wat we op deze dag doen.  Zonder het ze op voorhand te zeggen.  

Wat spannend is, natuurlijk...  

Dat we ondertussen een stuk achterlopen op ons schema, dat ik nog met Abel op pad moet terwijl hij twee jaar geleden zijn eerste communie deed...   dat zegt natuurlijk ook veel over ons drukke leven.

Maar bij deze heb ik een dag vastgeprikt in mijn agenda...  ergens in juni...  mama-dag voor Abel!

En ik verklap niet waar we naartoe trekken...  ;-)

Trien