Het nieuws waarom ook de hemel blij was... (cfr 'Geloven jullie in tekens?)

Volgend schooljaar gaat Abel naar een nieuwe school.  Naar een leefschool, een methode-school.

We hopen dat op die manier de echte talenten van Abel meer aan bod gaan komen.  En dat hij eindelijk eens graag naar school zal gaan... Deze keuze voelt voor ons helemaal aan als een juiste keuze.  Abel zelf is ook helemaal mee in het verhaal.

Er is echter iets waar we onvoldoende rekening mee gehouden hadden.

Doordat Abel van school verandert, ontstaat er voor Toon een dilemma.  Plotseling heeft ook Toon een keuze.  Ofwel blijft hij in zijn school, in zijn klas waar hij eigenlijk tevreden is.  Met ups en downs, dat wel...

Ofwel verandert hij mee met zijn broer en begint hij aan een nieuw hoofdstuk in de school waar mama en papa nu vol van zijn...

Kiezen is verliezen.  

In dit geval is dit een absolute waarheid.  

Waar Abel niet zoveel te verliezen heeft, heeft Toon dat wel.  Een hechte vriendengroep, voetbalvrienden op de speelplaats, duidelijke en gekende regels, fietsen naar school,...

Hoewel vooral ikzelf ervan overtuigd ben dat het methode-onderwijs ook voor Toon veel te bieden heeft, weten we niet op voorhand of Toon zèlf dit als een verbetering zou ervaren.  En dat maakt het moeilijk.

Anderzijds kan je je kinderen niet behoeden voor tegenslagen.  Mag je ze aanleren dat er altijd een weg is, ook al is dat mogelijks een weg terug.  Mislukkingen kunnen even goede leerscholen zijn als successen...

Maar daar is Toon momenteel niet zo vet mee, natuurlijk.  Hij zit met een dik dilemma.  Door onze schuld.  We proberen hem zo goed als het kan hiermee te helpen.  Hij mag een dag meevolgen op de nieuwe school, bijvoorbeeld.  Om een beter idee te krijgen.  Waarbij wij maar al te goed beseffen dat geen ultieme zekerheid zal geven.  Maar toch...

Wordt vervolgd...

Trien