Ik houd niet van mijn smartphone.  En mijn smartphone houdt niet van mij.  De klik is er niet.  We doen beiden onze best, maar ik vrees dat enkel relatietherapie ons nog zal kunnen redden.

Tot voor kort had ik nog een gewone gsm.  Zowat het oudste model dat nog in staat was te functioneren.  Wij wisten perfect wat wij aan elkaar hadden, de oude gsm en ik.  Geen verplichtingen, geen valse verwachtingen.  Een latrelatie.  Ik leefde mijn eigen leventje.  Hij het zijne.   Enkel de momenten waarop een gsm functioneel nuttig kon zijn, waren we samen.  Een koppel.  Maar algemeen luidde de regel: "Bel Trien niet op haar gsm - ze neemt toch niet op."  En dat vond ik prima!

Ik houd niet van constante bereikbaarheid.  Het beklemt mij.  Het idee overal opgebeld te kunnen worden.  Op gelijk welk moment.  Waar ik ook ben.  Hoe ik me ook voel.  Neen...  Zelfs het ontvangen van een berichtje geeft mij al het gevoel onmiddellijk te moeten reageren. Actie. Reactie.  Men verwacht iets van mij.  Voldoen aan verwachtingen.  Snel.  Belangrijk.

Neen, ik houd niet van voortdurende bereikbaarheid.  Ik houd van rust.

Al moet ik natuurlijk toegeven dat het ook z'n voordelen heeft, die bereikbaarheid.  Dat wel.  Voor in noodgevallen.  Als er iets belangrijks over het hoofd gezien is, bijvoorbeeld.  Of bij pech..  Of om iets bij te kunnen sturen, in het weekend-over-en-weer-gecross, bijvoorbeeld. Op die momenten ben ik blij wanneer ik de echtgenoot kan bereiken.

De echtgenoot is namelijk wel altijd bereikbaar.  Hij wel.

Maar ik niet.  En dat vindt de echtgenoot soms vervelend.  Terecht, natuurlijk.  De gevallen waarin het handig zou zijn geweest als ik mijn gsm/smartphone bij zou gehad hebben, zijn namelijk niet te tellen...   Ik pleit schuldig.  Telkens opnieuw.

Toen de echtgenoot op 't werk een nieuwe dure smartphone kreeg en de oude dure smartpone voor een prikje over kon kopen, heb ik heel lang getwijfeld.  Stokoude gsm houden of inwisselen voor vrij nieuwe oude smartphone.  Nog een groter machien om altijd bij me te hebben...   

Maar ja, omdat het handig kan zijn in sommige (nood)situaties om internet bij de hand te hebben, ben ik gezwicht.  Voor de smartphone. Wat wil zeggen dat ik nu wel een smartpone hèb, maar wat mij absoluut niet laat behoren tot de club van 'the-real-smartphone-users'. Je kent ze wel, die mensen die vastgegroeid zijn aan hun machien.  Die mensen die er niet voor terugdeinzen middenin een face-to-face gesprek hun smartphone boven te halen en er  op te beginnen tokkelen.  Zonder enig woordje uitleg of verontschuldiging.

Het klikt niet echt tussen mijn smartphone en ikzelf.  Zoals ik al schreef, we liggen mekaar niet.  Berichtjes schrijven is nu net iets eenvoudiger geworden dan het was op de oude gsm.  Dat wel.  En ik houd ook meer van mijn wek-melodietje dat 's morgens langzaamaan toeneemt in volume dan van het veeleisende sta-nu-onmiddellijk-op-gepiep van mijn oude gsm.  Dat wel.

Altijd een fototoestel bij de hand te hebben, dat bevalt mij ook.  Dat wel.

Maar op de momenten waarop ik mijn smartphone het meest nodig heb, is hij er niet voor mij.  Of is hij er wel, maar doet hij niet wat hij hoort te doen.  Begrijpt hij mij niet.  Wil hij mij niet op internet laten, bijvoorbeeld, ook al ben ik niet vergeten de mobiele gegevens op te zetten.  Of doet hij al mijn ontvangen berichtjes samen toekomen met vertraging.  De saboteur.  Of begint hij zomaar te piepen, middenin de nacht, zodat ik noodgedwongen mijn bed uit moet - enkel en alleen om dat rot-machien te doen stoppen met lawaai maken.

Waarschijnlijk is er gewoon iets technisch fout met de smartphone sinds ik hem overnam van de echtgenoot.  Of misschien doe ik iets totaal verkeerd.  Het zou zomaar kunnen.  Ik begrijp er allemaal nog niet zoveel van, van al die mogelijkheden.  Eigenlijk zouden de echtgenoot en ikzelf de tijd eens moeten nemen voor een grondigere uitleg en om de zaken in orde te krijgen.  Hij kan dat wel, de echtgenoot.

Maar iets weerhoudt mij ervan.  Van het uitdiepen van onze relatie, de smartphone en ik.  Van relatietherapie.

Ik vind het namelijk vrij goed zoals het nu is.  De smartphone ligt 's avonds boven in de kamer om op te laden en om mij zachtjes te wekken.  's Morgens komt hij -afhankelijk van de dagtaak- in mijn werk-tas of in mijn handtas terecht.  En daar blijft hij meestal de ganse dag zitten.  Wat maakt dat ik een beetje bereikbaar ben.  Als je geluk hebt.  Als ik toevallig in de buurt van de juiste tas ben...  Vandaar de nieuwe  regel: "Bel Trien maar op haar smartphone, maar wees niet boos als ze niet opneemt... en houdt er rekening mee dat berichtjes vaak met veel vertraging toekomen!!!"

Trien

ps Over het smartphone-en ander schermgebruik van de kinderen valt ook heel wat te zeggen...  Daar kom ik in een later schrijven zeker nog op terug!