Het hoge woord is eruit.

Hij heeft lang getwijfeld of hij dit mij zou durven vertellen, maar vandaag lukt het hem.  Nadat we samen in bed gelezen hebben in 'Vos en haas' en hij veilig tegen me aanligt.  Abel beseft natuurlijk ook dat het niet zo stoer is voor een achtjarige om bang te zijn 's nachts. Zelfs niet van boeven.  Dat hij bijna niet uit zijn bed durft om te plassen, vertrouwt hij mij toe.  

Ik val een beetje uit de lucht.  Natuurlijk heb ik wel door dat Abel niet graag alleen naar boven gaat, maar ik had dat nog niet in verband gebracht met boevenangst.  Absoluut niet.

Enkele weken later wil Toon mij iets vertellen.  Dat hij weet dat het belachelijk is, zo begint hij.  En dat hij weet dat ze niet bestaan, voegt hij eraan toe.  Maar dat hij elke nacht bang is in zijn bed.  Voor spoken...  Dat hij heel lang wakker ligt, maar te bang is om tot bij ons te komen...

Ik heb meteen heel hard met hem te doen...

Bang zijn in het donker... 

Hoe reageer je daar het beste op?

Ik kan jullie enkel zeggen hoe ik het met mijn jongens heb aangepakt.      

Dat is wat ik mijn jongens vertel...

Ik zeg ze dat bang zijn héél normaal is voor jongens van die leeftijd

dat best wel veel kindjes bang zijn in het donker

dat ik vroeger 's nachts ook soms bang was alleen in mijn kamer

dat ik nog weet hoe dat voelt...

Nadien leg ik uit dat dat komt door hun hersentjes,

dat de hersens van kinderen nog niet volgroeid zijn,

ook niet dàt deel van de hersenen dat er voor moet zorgen dat onze gedachten baas zijn van onze angsten

en dat het bijgevolg heel normaal is dat ze nu nog niet tegen zichzelf kunnen zeggen:

"Komaan, Abel, de kans dat hier boeven komen is ongelooflijk klein."

"Komaan, Toon, spoken bestaan niet."

Ook al weten ze dat eigenlijk wel.

MAAR ik laat hen ook weten dat hun hersenen èlke dag een beetje groeien

dat de kans dus groot is dat ze nog een tijdje bang zullen blijven

maar dat de kans ook heel groot is dat het langzaamaan wel beter zal gaan...

dat ikzelf nu helemaal niet bang meer ben voor boeven of voor spoken.

En natuurlijk druk ik hen ook op het hart om naar ons toe te komen als ze teveel schrik hebben.

Zowel Abel als Toon luisteren heel aandachtig, knikken bevestigend en stellen interessante vragen.  Zo komt Toon er zelf op dat de vele kindjes die bang zijn in hun bed daar waarschijnlijk ook niet over praten omdat ze zich er een beetje voor schamen...  Hij geeft ook zelf aan dat het het beste is voor hem om 's avond niet meer naar enge programma's te kijken...

Het is een last die van hun schouders valt, dat ze het verteld hebben...   Ze zijn zo dankbaar na ons gesprek.  Allebei.  Een dikke, stevige knuffel...   

...

Af en toe vraag ik het nog eens aan Abel en aan Toon.

Hoe het gaat met hun bang zijn in het donker.

Ze praten er nu heel open over.  Soms ook spontaan.

Het is nog niet over.  De boeven niet.  De spoken ook niet.

Maar allebei geven ze aan dat het beter gaat.  En zijn ze wel wat fier op zichzelf.

Ik merk dat ze beiden vlot naar boven gaan 's avonds.  

Terwijl Toon vroeger vaak nog wakker was wanneer ik een uur later boven ging kijken, slaapt hij nu zo goed als altijd als een roosje...

Trien