Wat als... opvoeden eenvoudig was???

Je hoort verhalen. Van kinderen die vallen. Van armen en benen die breken. Van pijnlijke ruggen en zelfs van nekletsels.

Dat kan natuurlijk al tellen.

Toch zijn we ervoor gegaan. Omwille van de pretlichtjes in de ogen van de kinderen. Omwille van de sportieve waarde. De trampoline! Uiteraard de allergrootste die we toen konden krijgen (met als belangrijk nadeel dat het momenteel niet zo eenvoudig meer is om reserve-onderdelen te kopen aangezien deze maat niet meer geproduceerd wordt...). Een dure aankoop, dat wel. Maar uitgedrukt in speelplezier per vierkante centimeter werkelijk een koopje...

Ongelooflijk hoeveel tijd de kinderen al op de trampoline gespendeerd hebben!

Ongelooflijk hoe werkelijk àlle kinderen naar de trampoline toe gezogen worden.

Jong en oud. Groot en klein. Jongens en meisjes. Zomer of winter.

Regen, dat is een boosdoener, dat wel. Een natte trampoline is verraderlijk glad. Dus dan kan het even niet.

Op een trampoline kan je springen. Vandaar ook de aankoop toentertijd.

Op een trampoline kan je echter véél meer dan enkel het verfijnen van je springkunsten.

Een trampoline is de ideale plek om tikkertje te spelen. Liefst nog met minstens één bal erbij.

Een trampoline is de ideale plek om een ongelooflijke hoeveelheid aan zelfverzonnen spelletjes in de praktijk te brengen.

Een trampoline is de ideale plek om turnoefeningen uit te voeren. Je landt altijd zacht en de netten houden je tegen als je te ver dreigt te vliegen.

Een trampoline is de ideale plek om samen lekker te zitten kletsen.

Een trampoline is de ideale plek om eens flink ruzie te maken.

Een trampoline is de ideale plek om te liggen zonnen of om op te drogen als je in de zomer uit het zwembadje komt.

Kort samengevat. De trampoline heeft zich in géén tijd weten te profileren als the-place-to-be. Voor alle kinderen van de buurt. Hoewel in elke tuin een trampoline staat, is de grootste trampoline het meest geschikt om de hoeveelheid aan buurtkinderen te trotseren.

Nu de stalende zon de kinderen moeiteloos naar buiten lokt, is het er een drukte van jewelste. Wat een plezier dat die generatie kinderen beleeft op de trampoline... om jaloers op te zijn! Wink

Het moet gezegd zijn, we hebben met de trampoline een hele weg afgelegd. We groeien mee met onze kinderen. De regels versoepelen.

Van 'om beurten springen' via 'maximum twee tegelijk' naar af en toe -als het echt té hevig wordt- 'rustig aan, hoor, kindjes, dit is net iets te gevaarlijk'.

Van 'geen ballen op de trampoline' via 'niet meer ballen dan dat er kinderen zijn' naar af en toe -als het echt té gevaarlijk lijkt- 'doe eens wat ballen van de tramoline!'.

Van 'geen salto's' via 'enkel salto's met hulp als je het nog niet goed kan' naar 'Probeer nog eens een salto?!'.

Ondertussen zijn er weinig grenzen. De kinderen zijn groot genoeg om te weten wat kan en wat niet kan. Meestal toch. Terwijl ik in mijn herinnering regelmatig naar buiten moest komen om trampoline-brandjes te blussen, lijken de kinderen nu ook veel beter samen te kunnen spelen zonder ruzie.

Natuurlijk zijn die er geweest. Pijn door verkeerd te vallen. Rugpijn door onverwacht in de lucht te worden gekatapulteerd. Een bloedneus of een fikse buil door een botsing. Een licht verzwikte enkel door een foute landing. Ja, dat wel.

Grote ongelukken zijn er daarentegen op onze trampoline niet gebeurd. Hoegenaamd niet. Gelukkig niet.

Door op te groeien op de trampoline, lijken de kinderen er een band mee op te bouwen. Een band van wederzijds respect en vertrouwen. En hoewel ik me er terdege bewust van ben dat het zomaar ineens toch mis kan gaan, is dàt misschien net het voordeel van deze trampoline-generatie. Dat ze zo geoefend zijn...