Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
18-02-2010
Donderdag 18 februari 2010
Hallo Zoë en Amy... Mijn kleine engeltjes,hier ben ik dan maar weer.. En ondertussen al wel een beetje uitgerust,al geraak ik dat niet meer de laastste dagen. Ik kan amper wakker blijven,en als ik tv wil kijken dan lukt het zelfs niet meer om mijn oogjes open te houden. De kilotjes gaan ook heel snel naar boven,en ben er hoe dan ook nog wel gelukkig om, het is een teken dat het groeit hier in mijn buik. Vroeger zou ik kwaad zijn als ik iets verdikte,maar nu...Het is voor een goed doel he. Ondertussen vraag ik mij wel al af hoe het nu zou gaan met het babytje in mijn buikje. Of het nu al veel zou gegroeid zijn,en of het eigenlijk wel een gezond babytje zou zijn. Maar die vraag zullen we ons wel nog een tijdje gaan stellen he. Nog een paar dagen en dan weten we ook al weer hoe ver we staan met dat.
Ik vroeg me vandaag weer voor de zoveelste keer af hoe het komt dat ik niet over jullie heen geraak,is dat omdat ik zwanger ben,is dat omdat ik zo ingesteld ben,of hoe komt dat? Ik heb wel een boekje waar in staat dat rouwverwerkingen bij doodgeboortes tot twee jaar kunnen duren voor die intense pijn en verdriet weg is... Weet je kindjes...ik dacht eigenlijk dat dat allemaal wel veel sneller zou gaan. Dat ik dat wel goed zou doorstaan,en dat het allemaal wel niet zo erg zou zijn dan je kunt lezen op internet en zo.. Helaas,net voor de bevalling had ik het meteen door;dit zou ik nooit kunnen verwerken. Dit zal ik nooit kunnen vergeten En waarom niet?het antwoord is simpel hoor,omdat ieder van jullie een kind van ons is. Omdat jullie in mama's buik hebben geleefd,en hoe klein jullie ook mochten zijn, ik had al een band met jullie. En ik hoef niet eens altijd over mijzelf te praten,want papa heeft die band niet gekend met jullie en ook hij is er nog steeds kapot van. Wij zijn s'avonds blij als wij samen zijn,als wij het even niet meer zien zitten, dan kruipen wij dicht tegen elkaar,en weten wij dat wij elkaar nodig hebben, omdat enkel en alleen wij tweetjes jullie kennen,en om jullie verdrietig zijn,wij waren jullie mama en papa.
Ik was vandaag naar muziek aan het luisteren,en toen hoorde ik het liedje van Clouseau,ik denk aan jou.. Hoe toepasselijk dat wel niet kon zijn.. Morgen schijnt de zon weer..er is leven na de dood.. Alleen al de herinnering vervult mijn hart met hoop... Dat ik al genoeg tranen heb gelaten is natuurlijk wel een feit,maar het gaat gewoon niet over. Ik blijf van je houden,je bent al mijn tranen waard. Het liedje beschrijft al mijn gevoelens,alles wat ik denk... En het doet mij deugd mijn woorden en gevoelens terug te vinden in een liedje want dan weet ik dat er woorden bestaan voor iemand als ik... Voor de pijn die wij voelen,de angsten..de stress..De paniek.
