Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
08-03-2010
Maandag 8 maart 2010
Hallo mijn kleine meisjes, Vandaag moesten papa en ik naar het ziekenhuis in Brugge naar dokter Logghe. Wij hadden een afspraak om negen uur,maar konden niet direct binnen. Na een uur wachten werd het ons even te veel,en zijn we gaan rond kijken of we niemand zagen die ons kon zeggen of ze ons niet vergeten waren, of als ze belet zijn door iets. Helaas vonden wij op de ganse afdeling van prenatale diagnostiek niemand die ons uiteindelijk kon helpen. Dan maar weer gaan wachten in de wachtzaal. Met spanning zat ik daar te wachten samen met papa.. Het bleef maar geduren,iedere voetstap die ik hoorde werd ik bang,iedere minuut kon het aan mij zijn,en dan moest ik die verschrikkelijke en pijnlijke test weer ondergaan. Die test die ik eigenlijk helemaal niet wil doen,maar niet anders kan als ik wil weten als er iets aan de hand is. Uiteindelijk zie ik dokter Logghe,ze gaat in de kamer binnen waar het allemaal zal gebeuren en heeft nog een collega vroedvrouw bij,en er komt straks nog iemand langs die er zal bij zijn om haar te assisteren. Intussen mag ik binnen gaan,eerst verteld ze ons dat de vorige testen van jou Amytje helemaal niet goed waren,en dat zij dus ook niet kan uitsluiten dat het nu al dan niet goed zal zijn,dat de diagnose 1op 4 niet zo is dat er eentje mis kan gaan,en drie goed kunnen zijn.Wij begrijpen dat ook wel,zo ver waren we al.. Intussen mag ik plaats nemen. Ben heel nerveus,leg mij op het bed en ze leggen alles klaar. Eerst kijken ze langdurig via de echo...Na een kwartier ,twintig minuutjes zeggen ze mij dat ze weer niks verkeerd zien met de baby,dat het hartje goed klopt,het wuifde zelfs naar ons...En ja..eigenlijk zou je niks kunnen aanmerken op de baby. Ze verteld mij wel dat de baby van onder ligt,naar mijn rug toe,en daardoor de punctie enkel kan gedaan worden via de vagina.. Ik schrik;want ik heb al zoveel gelezen dat vaginaal zo pijnlijk is,en de vorige keer was het via mijn buikwand,en die was al zo pijnlijk. Ze stelt mij gerust en zegt dat de punctie helemaal niet zo erg zal zijn als de vorige keer. Maar als ik pijn heb,ze zal stoppen. Ik mag mijn kleren uitdoen en gaan liggen met mijn benen in de bekkens die er daarvoor bevestigd worden. Ze steken er bekkens op mijn vagina om die zo wijd mogelijk open te rekken. Ik heb nog nooit graag die bekkens gehad,en heb het deze keer ook niet graag. Het doet pijn en heeft inmens koud. Eens de bekkens erop zitten,haalt ze en naald boven en heeft een prikje om het begin van de baarmoederhals te verdoven. Het prikje doet pijn. Terwijl de gynaecloge met de lange naald van zo een 15 cm lang in mij gaat,kijkt de vroedvrouw met de echo op mijn buik naar waar de naald heen gaat. Ze moeten goed kijken zodat ze niet aan de baby kunnen haperen,want anders kan die zijn ledemaatjes verliezen,of iets ergs hebben als afwijking. Het is geconcentreerd werken en ik moet gewoon ontspannen blijven liggen. Helaas doen mijn benen pijn van in die metalen voetbekkens te liggen,krijg ik de kramp van mijn poep op te spannen,en heb ik bovendien pijn van alles wat van onder in mij gaat. Ik ben even opgelucht en vrij..de gynaecologe stopt even want ze vind geen goede plaats waar de placenta kan geschraapt worden. Opnieuw die lange naald erin,en weer gaan steken in mijn baarmoeder. Na een twintig minuten zoeken met de naald,vinden ze eindelijk een plaats waar het kan gebeuren,ik denk bij mijzelf,oef,nog een tien minuten op mijn tanden bijten en ik ben er van af! Maar dat denk ik..... Inmiddels schrepen ze stukjes van mijn placenta(de moederkoek),het gevoel is raar,en eerder ongemakkelijk dan pijnlijk,helaas toch niet aan te raden voor mensen die gevoelig zijn. Het is een ongemakkelijk licht pijnlijk gevoel die alsmaar verergert naarmate ze bezig zijn. Hoelanger ze bezig is,hoe meer pijn ik krijg.. Ik zeg het dat ik pijn heb,probeer mijn ogen te sluiten,ik zweet helemaal,voel mij misselijk worden, maar probeer mijzelf toch in bedwang te houden. Na een paar keer in en uit mij te gaan,steken ze de baarmoederhals klem op. Het doet inmens pijn als ze die vastknijpen op je baarmoederhals,en ze steken dan nog een compress binnenin jou,met ontsmetting op,en die doet ook ongelooflijk pijn. Na een paar keer schrepen aan mijn moederkoek kijkt ze of ze genoeg vlokken heeft kunnen trekken om dan op te sturen naar het labo in Brussel en naar Leuven. Ze ziet dat de vlokjes erg klein zijn. Ze zegt mij dat ze waarschijnlijk niet genoeg materiaal heeft om op te sturen en vraagt ons wat we gaan doen,of we nu doordoen,of als we willen terug komen om de test helemaal opnieuw te doen. Ik heb geen zin nog eens opnieuw te komen,weeral die tijd afwachten,weeral die onzekerheid,en vooral weeral die pijn! Neen,het moet nu. Ze wil mij niet zo veel pijn doen,maar ik zeg dat ik het nog wel even aankan en dat ze verder mag gaan. Ik neem diep adem,en ze gaat er weer in met de lange naald. Ze is gebogen omdat mijn baarmoederhals schuin is,eerder krom eigenlijk,dat gebeurd niet veel en van mij is dat zo. De moederkoek wil ook niets afgeven van vlokken. In onze taal gezegd wil de moederkoek geen stukjes laten schrepen van haar en dat is dus nodig om de test goed te kunnen uitvoeren. Ze gaan er dit keer van rechts in,en zien daar een goede plaats en de baby ligt er links van,dus zal hij of zij het niet merken dat ze er passeren. Ze kan er goed schrepen en na zo een 5o minuten heeft ze het op. Ze denkt dat ze er genoeg heeft. Ze spuiten dat in een potje met ontsmetting,en intussen het bloed ervan tussen halen en toont mij de vlokken,ze zijn heel erg klein. De vorige keer hadden ze er in overvloed getrokken en waren ze veel groter,nu waren ze heel klein,en Leuven heeft niet graag kleine vlokken. Ik zou liever de korte pijn hebben en vragen of ze doorgaan,en nog meer en beter trekken, maar helaas houden ze er hier mee op om mijniet nog meer te laten lijden. Tenslotte is dit geen normale punctie,en bovendien heel pijnlijk en serieus riskant voor de ongeboren baby. Intussen proberen ze de compressen uit mij te halen,maar het doet zo pijn dat ik het niet meer kan uithouden,ze moeten het voorzichtig en per milimeter uit trekken of mama schreeuwt het bijna uit. Eenmaal de naalden ,de bekkens en de compressen weg zijn,voel ik de weeën opkomen. Mijn buikje begint te gloeien en de pijn kan nu beginnen van alles wat ze nu met mij gedaan hebben. Gelukkig kan ik nog even naar de recovery kamer,om daar wat te gaan bekomen. Ze komen nog een staaltje bloed nemen,en dan ga ik naar huis. Eenmaal thuis heb ik geslapen,lang recht staan doet nog pijn en ik zou wel durven misselijk worden. Het enige probleem die ik nu heb is,dat het mogelijk kan zijn dat Leuven nog steeds geen vlokken genoeg hebben en ik die test opnieuw zal moeten doen. Ik hoop van niet,maar geluk ligt niet in onze weg. In ieder geval,als ze het genoeg vinden,weten we over 8 tot 10 dagen de uitslag. Op hoop van zegen, kusje Mama ik ga nu rusten want ik voel me niet zo lekker
Reacties op bericht (1)
08-03-2010
duimen
Fre haar kaarsje brandt....we hopen op goed nieuws! Rust nu maar uit en laat je lichaam maar bekomen!
