Lieve meisjes,
Het is niet omdat ik op dit moment bitter weinig schrijf over jullie
en wat we hebben meegemaakt dat ik er niet aan denk .
Ik heb heel wat lastige dagen achter de rug,en het feit dat ik
jullie kwijt ben doet er ook niet veel goeds aan.
Waar jullie ook mogen zijn,ik denk nog elke dag aan jullie tweetjes.
Niemand kan hem dat inbeelden dat het zo een verschrikkelijke
lange lijdensweg is.
Dat het nog altijd zeer veel pijn doet.
Niemand kan mijn pijn voelen,het is echt niet uit te drukken in woorden.
Als alles nu zou mislopen dan hou ik  er echt mee op,
en zal ik mijzelf de nodige rust geven en mezelf eens tijd
geven om te rouwen om jullie.
Ik heb mezelf nooit die kans willen geven omdat ik alsmaar bezig ben
met zwanger zijn en dat heeft mijn verdriet een beetje op de tweede
plaats gezet,maar ik heb wel mijn tijdje gehad hoor.
Ik heb dagen,weken gehuild,ik was mezelf niet meer,
en ik denk nu wel,dat ik dat nooit meer zal zijn.
Toen jullie er niet meer waren,is er een deeltje van mijzelf
met jullie meegestorven..
En ik voel dat..en papa ook.
Ik denk soms wel..laat het gaan,laat het los...
Maar ik kan dat niet,dat zal ik niet ontkennen,ik wil dat niet.
Ik wil jullie vasthouden,en jullie nooit laten vallen.
Jullie zijn zo hemels voor mij,jullie zijn een deeltje van mij.
En nooit zal ik dat kunnen vergeten.
Nu zit ik hier,zo veel tijd later..niet te schatten hoe snel de tijd gaat,
hoe vlug alles is gegaan,en ik heb het gevoel dat ik in die tijd
nog niets heb bereikt,en dat we even op dezelfde plaats blijven trappelen.
Wij zullen pas rusten als alles voorbij is,niet meer zwanger willen zijn,
of als de baby die nu in mijn buikje zit geboren is.
Pas dan zal de rust terug keren in ons gezinnetje.
En dat zal ik ook doen,ik zal ermee ophouden dan,of het nu goed
of slecht is,niemand kan dat aan zoveel zwanger zijn na elkaar.
Je mag dat echt niet onderschatten.
Echt niet...
Elke keer als ik aan jullie denk,dan komt het niet goed met mij.
De mensen zeggen dat wij het moeten vergeten...
Maar ze zijn zo verkeerd,hoe kan een mens dat nu vergeten?
Telkens als ik eraan denk,dan vloeien de traantjes nog steeds hoor.
En ik moet mezelf telkens weer bedwingen,want als ik het de kans zou
geven dat ik mezelf laat gaan,dan zou het helemaal gedaan zijn.
Ik raad iedereen aan,die ditzelfde of in die aard heeft meegemaakt niet
hetzelfde te doen als wij,niet zo snel zwanger zijn,en jezelf tijd te geven
want de kans zit er telkens weer dik in dat je er weer eentje verliest
en dan stel je jezelf de vraag weer opnieuw,zal ik dit nog erbij kunnen verwerken?
En de waarheid is;neen,ja kan dat niet.
Je moet er mee leren leven,of je nu wilt of niet.

Ik geloof in jullie als engeltjes,en ik geloof dat jullie er zijn voor mama
en papa en broertje Toby.
Ik zie er het wonder van in,en ik ben ervan overtuigd dat jullie onze
toekomst zullen maken voor ons,dat er iets goeds voor ons is weggelegd.
En jullie hierboven zullen waken over ons.
Als ik over straat wandel,voel ik dat jullie er zijn voor ons.
Jullie helpen mij door de realiteit te gaan.
En mijn bestemming maakt het de moeite waard.
Ik geloof in jullie,jullie zijn goed,jullie zijn van ons.
Ik zou alles doen om jullie nog ene keer te mogen zien,
jullie ruiken,jullie te voelen.
terwijl jullie sliepen,terwijl jullie zo vredig in mij armen lagen,
dat is een moment dat ik koester,ik was zo moe,
en kon mijn ogen toen niet sluiten,want ik was bang dat
ik iets zou missen.
Dicht bij jullie liggen,en jullie hartjes voelen kloppen,moet zalig zijn
geweest,dat heb ik nooit gevoeld,nooit kunnen weten wat het was.


Ik wil nu niet praten met mensen over de testen,ik wil er niet aan denken,
niet denken aan de dingen die er kunnen komen,toch kwetst het mij
en vooral nu jullie voor iedereen geschiedenis zijn.
Er valt niks te zeggen,we kunnen gewoon winnen en verliezen.
Je mag mij een huis bouwen,mij alles geven,ik geef er niet om,
ik wil gewoon slagen door deze testen,niemand verliezen.
Maar de winnaar zal alles nemen,zal alles krijgen..