Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
07-07-2009
Dinsdag 7 juli 2009
Vandaag deze blog aangemaakt, ik wil de hele wereld laten zien wat wij hebben meegemaakt, maar vooral tonen dat jij,Zoë Verstraete een plaats hebt gekregen in ieders hart,
mama moet deze middag naar gynaecoloog, ik heb veel te veel pijn,heb gerust,zo nu en dan eens... Maar tgaat niet over...
Misschien krijg ik vandaag meer nieuws over wat er fout is gegaan met je.. 14u30,ik zit in de wachtzaal,kan mijn tranen niet bedwingen, zie zwangere buikjes,kan er niet tegen,zie een kindje,een meisje, blonde haren,een heel kleintje,blauwe ogen, zou jij er ook zo uitgezien hebben?
Ik mag binnen bij dokter Watty, met de echo bekijkt ze mama's baarmoeder,die is oke,wat aan de kleine kant volgens je nog maar 12 dagen uit mijn buik bent,maar alles in orde! Ik heb een scheurtje in mijn poep,van te persen! heel pijnlijk,maar al bij al niet zo erg, op te lossen met zalf en poederzakjes,
eens op haar bureau vertelt ze mij dat ze al iets weet over de autopsie, maar ook niet alles, je zou dus vlokken in je lever en hart hebben,wat het precies is kan ze mij niet zeggen je zou geboren kunnen worden,maar met een ernstige afwijking, je had twee jaar kunnen worden,zelfs tien,maar nooit als een volwaardige gezonde baby op de wereld kunnen komen.
Mama heeft het even moeilijk,slikt een keer,probeert de tranen op te houden, maar ze blijven komen,en rollen over mijn wangen, het is een goede keuze vertelt de dokter er was gewoon voor mij geen goede keuze, we hadden het ook niet in de hand he... Volgende week moeten we bij een professor langs, die zal ons in geuren en kleuren vertellen wat er is, ik krijg wel de boodschap mee,dat ... Ik 1/4 herhalingskansen heb!!!! dat is bijzonder veel!
ik hou mijn tranen een beetje op,verlaat met Toby de gynaecologie,en loop al huilend naar mijn auto! Is dit het?was je mijn laatste baby? Als het niet chromosonaal was,waarom heb ik dan herhalingskansen? En wat is nu de oorzaak? wat is de naam van die ziekte,waar kwam dat vocht vandaan? Ze hebben mij jouw afgepakt,ze gaan mij toch niet alles afnemen? het leven is niet eerlijk, ik haat de wereld!
Ik heb lang geslapen,Lynn en Kelly zijn opgestaan voor Toby, dank u wel! Ik voel me wat schuldig dat ik nog niet heb geweend voor jou lieve Zoë, sinds vrijdag heb ik wel al een traan gelaten,maar niet meer zoveel als in het begin...
we gaan mc donalds eten,daar zie ik vele zwangere vrouwen, ik heb het even moeilijk... Ik let ook heel veel op de kleine meisjes, papa ziet het ook... hij denkt ook aan jouw,dat wij jou nu niet meer hebben... kun je u dat nu voorstellen?
Toby maakt plezier,eindelijk,ik zie Toby eens gelukkig, de laatste weken verveelde hij zich snel, hij kon zich ook niet uiten, hij zat soms in het hoekje van de zetel verdrietig te kijken... Ik had soms echt medelijden met hem,maar kon niks doen... had het zelf veel te moelijk.. verloor het contact met broertje,ik vergat hem nu en dan, ik kon hem amper verdragen, ah,het spijt mij zo naar Toby toe,maar ik had mijn gevoelens niet in de hand, het is nu niet dat ik Toby niet graag zie he,hij is en blijft onze grootste bengel, maar jij Zoë,bent onze kleinste engel!
Vandaag komen nichtjes Lynn en Kelly slapen, Toby vraagt het al zolang,en nu het vakantie is en mama even thuis is, kunnen we dat gerust eens doen hé voor broertje, zo verveelt hij zich eens niet,en kan hij eens genieten van een mooie dag in plaats van een triestige mama! Morgen gaan we dan mc donalds gaan eten, Toby zaagt weleens om naar daar te gaan, en aangezien hij nog niet veel heeft gehad, gunnen we grote broer dat!
Mama stond vandaag op met vreselijke pijn in haar onderbuik en rug, het doet verschrikkelijk veel pijn als ik naar het toilet ga, een kleine en grote boodschap doen is zeer pijnlijk, de tranen schieten mij in de ogen als ik ook maar iets doe.
Wat heb ik nu weer,misschien is mijn baarmoeder uitgezakt, want ik voel werkelijk iets zakken als ik ga plassen. Mijn bloedverlies is al heel wat verminderd,maar als ik plas dan verlies ik heel wat klonters bloed.
Ik zal het nu nog even volhouden,en als het niet over gaat, dan ga ik terug naar de dokter. Ik wil niet nog iets erbij,straks is het iets ernstigs. Ik zal in ieder geval toch ee beetje meer moeten rusten, want sinds mijn bevalling heb ik dit nog niet gedaan.
Het is ook de eerste dag dat ik me eens een klein beetje op tut om buiten te gaan, ik had trouwens nooit gedacht dat ik daar nog zin in zou hebben. Ik trek mij recht aan een nieuwe zwangerschap,het kan niet vlug genoeg gaan!
Snikheet buiten! Ik schrijf buiten op terras je dagboek,die ik dan zal in kleven in je album... Ik huil en snotter de ganse voormiddag,ik schrijf alsof mijn leven er van af hangt, ik wil het nu doen,nu mijn gevoelens nog vers zijn, en ik alles mooi op papier kan zetten,het is mijn enige herinnering, en zo vers als nu zal ze nooit meer zijn.
Het is een mooi dagboek,je zou het zelf ook mooi vinden. daar ben ik zeker van. Het is mijn manier van verwerken.
Weet je,ik mis je... Ik vertel soms tegen je als ik het gras sproei met water.. Ik kijk dan naar de blauwe hemel,en ik denk dan dat je me hoort.. Ik heb alleen maar schulgevoelens, ik kan het niet beschrijven hoe rot ik me wel voel, ik had je in mijn armen,ik moest je wel laten gaan, ik kon niet meer,je kreeg koud,je huidje was zo teer, Je zien vertekken met de vroedvrouw,was een hel!
Ik zal elke dag naar de hemel kijken,en als er iets is, iets dat je me wilt zeggen, laat dan een wolkje donker worden,en als ik dat zie.. dan zal ik luisteren,dan zal ik buiten komen kijken.
En als het regent,dan weet ik dat je huilt, dat je bij mama en papa wilt zijn, dan zal ik je troosten, dan zal ik in de regen lopen...
hup,we zijn een andere maand, alsof Zoë nu al een maandje weg is, maar ze is nog maar 6 dagen heen gegaan...
Iedereen is je al vergeten,papa spreekt niet meer over jou... hij wil het ook niet,kan het ook niet...
Ik vind het jammer,ik trek me weg in mijn kamer als ik wil huilen, ik ben bang dat hij het zou zien,
dat hij kwaad zou zijn,als ik verdrietig ben,en het niet wil aanvaarden, ik moet van papa sterk zijn voor broertje Toby, ook hij heeft mama nodig,meer dan we soms denken.. Maar ik kan het niet..hij is zo stout,profiteert van mama haar verdriet, anderzijds komt hij me ook wel troosten, vraagt waarom mama huilt,ziet dat mama pijn heeft, voelt dat er iets is... Het word tijd dat ik het hem vertel,hoe klein hij ook is, hij verdiend de waarheid,en ik wil dat hij jou leert kennen, ook al ben je een sterretje,ik wil dat je in zijn hartje bent, dat hij weet dat hij een zusje heeft!
Ik ontvang de foto's van jou,de bevalling... Ik toon ze aan Toby,hij doet even raar... Ik zeg hem dat jij het bent,kijk Toby dat is baby Zoë, hij huilt en zegt neen, ik laat hem..hij begrijpt het niet..
de bel gaat,oei wie nu? Ik doe open,en voila ik krijg mijn kader in handen gestopt, een koerierdienst is die komen brengen, wat is hij prachtig,hé Zoë? mooi he kindje,je straalt op een wit doek, alsof je in de wolken ligt,en ja he,daar ben je ook!
Het huilen houd niet op, ik kan maar niet begrijpen dat je er niet meer bent, Ik zal het ook nooit begrijpen, ik wil wel direct terug zwanger zijn,als de dokters mij de toelating geven en mij kunnen garanderen dat dit een eenmalige kwestie was! Ik weet dat ik je nooit zal kunnen vervangen,maar mama wil toch iets in haar handen, ik wil dat er nog iets geluk kan brengen in mijn leven, papa is hiervan ook overtuigd dat dit ons leven nog een beetje op het juiste pad zou brengen. Natuurlijk blijf jij onze meid,en wij zullen jou ook niet vergeten, maar die enorme leegte in dat kamertje,die kleertjes en spulletjes voor jou.. die blijven onaangeraakt,en ik zou ze toch(niet allemaal)toch wel willen gebruiken, al is het maar om mijn verdriet te kunnen verwerken!
12uur ,ik ben op weg naar zeeman,ik kan amper auto rijden,al mijn gehuil brengt mij in de war... Ik hoop dat ik niet huil als ik mevrHuyghe voor de eerste keer in zes maanden tijd terug zie. Mevr Huyghe is mijn regiomanager,en is als een mama voor ons in de winkel, je kan er alles aan kwijt,en ik wou per se,haar vandaag zien... Ik wil mijn hartje eens luchten..
Jawel,als ik nog maar de winkel binnen ga,kan ik mijn tranen niet bedwingen, Ik ga in het dagverblijf en krijg een stevige knuffel,heel even zie ik haar een traantje wegpinken, Ik ontvang van haar een grote bos zonnebloemen,om de zon in mijn huis te krijgen..
Ik dank je wel,voor de goede ontvangst,de troostende woorden,de warme handen... Ik dank mijn werk,voor de enorme steun! zo zijn er geen twee!
Papa moet vandaag terug gaan werken,neen hoor,je krijgt geen verlof na zo een gebeurtenis! Je moet terug aan de slag,hoe hard het ook is,het leven krijgt zijn gewone routine terug! Ik kan het niet begrijpen,voor mij gaat het allemaal veel te snel. Ik voel aan alles en iedereen dat alleen ik verdriet lijd, dat alleen ik nog steeds blijf denken aan mijn kleine meid. Ik kan nog niet mijn normale leven terug leiden,het is nog te vers...
Ik kan ook niet begrijpen dat sommige mensen niet denken aan jou, alsof er niks is gebeurd! Ik wil huilen,alleen zijn,in mijn bedje liggen,terug opstaan en aan niemand te hoeven denken, ik wil gewoon verdrietig zijn. Ik wil aan je denken,terwijl ik 100 zakdoeken opsnuit! Ik wil je foto's laten afmaken,100 dubbeltjes afmaken,voor iedereen! Ik wil een kader van je maken,om in mijn nieuwe slaapkamer te hangen.
Ik verlang om je kaartje te zien,of die wel goed gelukt is, ik loop wel tien keer naar de brievenbus,alsof mijn leven ervan af hangt.
Ah...wat is het leven toch ingewikkeld... Ik heb geen zin in eten,moet iets eten,dan vlug een koekje in mijn mond, en voila ik heb toch iets binnen.
Ik ga toch best eens uit mijn kamertje komen,en onder de mensen komen, anders maak ik van mezelf een depressief kind!
Ik ga langs in het moederhuis,daar waar mijn kleine meid is geboren, Het doet me veel verdriet aan de materniteit zo moederziel alleen binnen te wandelen, maar ik ben er vrijdag mijn siskaart vergeten en paspoort, ik had niet eens de papieren ondertekend dat ik toegang geef aan alle dokters om Zoë te onderzoeken en al haar gegevens te kunnen inzien
De vroedvrouw die de ganse bevalling met mij heeft doorstaan roept me binnen op haar bureau, ik mag me op haar stoel plaatsen en vertellen hoe het met mij gaat, Ik kan amper een woord zeggen,ik huil...ik kan niet meer... Ik vraag haar wanneer ze mijn kindje hebben laten gaan, ze vertelt mij dat ze haar zaterdag hebben komen halen... Het voelt als een pijl door mijn hart als ze dat zegt... Ze is weg....voor goed... Ik kan ze donderdag gaan bezoeken op het kerkhof in Roeselare, daar is een wijde voor babytjes ,ze zal er niet alleen liggen,en zo heb ik het gewild! Ik vertrek uit de materniteit,ik krijg een stevige kus van de vroedvrouw en ze vertelt mij dat ik altijd mag langs gaan als ik wil praten...
Ik ga eens langs bij zeeman,mijn collega's zijn mijn beste vriendinnen, ja hoor,voor alles kan ik er terecht,het is mijn houvast! Je hebt meer aan je vrienden dan aan je eigen familie soms!
Weeral huil ik als ik hen vertel hoe mijn bevalling is verlopen, het doet mij deugd het te vertellen,maar de pijn is zo verschrikkelijk... Ik huil,zij huilen....
En ik ga weer naar huis...waar ik verdrietig kan zijn,zonder dat iemand mij ziet...
Vandaag komen tante Wendy en nonkel Dominiek en neefjes Baptiste en Nathan! Ze blijven eten,tante Wendy zal iets klaar maken..
Ik maak Jouw overlijdenskaartje,heb tante haar mening nodig... Ik wil een foto op het kaartje,zodat de mensen kunnen zien dat jij een echte baby was.. Wij zijn ook trots op onze kleine bengel!
Het word even moeilijk,heel moeilijk...maar ik moet erdoor! Ik wil je kaartje nu maken,nu! Ik wil geen weken wachten tot ik er echt klaar voor ben, klaar zijn ben je nooit!
Ik heb een tekstje voor je klaar... eentje die mij tranen bezorgd,maar die ik heel mooi vind, al zeg ik het zelf!
Ik hoop dat jij,Zoë ,het ook even mooi vind, mama heeft er bloed,zweet en tranen voor over gehad om dit te maken, Ook tante Wendy heeft het zeer moeilijk,
Vandaag opgestaan... Beetje getrokken in mijn gezicht,gisterenavond nog lang liggen huilen in papa zijn armen... Jouw verlies heeft ons getekend voor het leven.. Ik kan en wil niet zonder jouw doorgaan,ik kan niet voor Toby zorgen, ik kan niet in mijn kamer liggen,ik zie alles wat me doet herinneren aan jou, en ik wil ook alles zien wat van jou is,ik wil het voelen,ruiken,...
Jouw kamertje blijft leeg,mijn buikje is leeg... En toch...ik heb je voelen schoppen in mijn buik, ik voel je nu en dan nog...
Deze middag tot bij opa en oma,... We gaan eens een paar winkels bezoeken,gewoon..we willen er eens uit zijn, Het is geen schande als we ergens heen gaan, het zal er toch niks aan veranderen.
Ik kreeg van papa vandaag mijn nieuwe bedje,waar ik al zolang naar uitkeek.. Ah,ik kan voor die ene keer niet gelukkig zijn.. Maar ben toch blij dat papa alles doet om mij te zien glimlachen..
Dank u wel papa voor het bedje..
Straks terug wat gaan rusten,bij tante Anja... Daar kan ik wat in de zetel liggen,en kan papa zijn gedachten een beetje verzetten, mama kan ns haar hartje luchten..traantje laten en dan weer verder gaan..
Beste familie,vrienden,collega's en bloggenootjes,onderstaand vind je mijn boekje terug waaar ik de afgelopen dagen,weken,maanden en zelfst jaren heel hard heb aan gewerkt,met de nodige tranen natuurlijk. Ik heb mijn boek laten drukken voor mijzelf en mijn familie,maar ik kon het niet aan iedereen overhandigen,en omdat vele mensen mij vragen naar mijn boek,heb ik het speciaal over geschreven op mijn blogje,voor jullie... Het ging iets moeilijker dan gedacht om dit te publiceren op deze site,aangezien mijn blogje niet genoeg ondersteuning biedt voor zulke grote tekstbestanden,dus het zal wat moeilijk zijn om alles in de juiste volgorde te lezen. Ik heb in ieder geval ervoor gezorgd dat de teksten telkens genummerd zijn,het boekje bestaat hier dan ook uit 10 delen... Deel 1 vind je onderaan en telkens het volgende deel staat er boven,dus het is wat ingewikkeld Voor wie niet wegwijs geraakt,graag een seintje,dan help ik je er door, bedankt voor de fijne momenten en alle steun die ik hier ooit heb gekregen,voortaan zijn wij te vinden op de site van onze kleine spruit Manu en binnenkort ook op de site van Toby,maar daar word nog aan gewerkt. Met dit boek hier te publiceren wil ik dan ook een beetje mijn verdriet afsluiten en tijd maken voor wat mij op 31 mei heeft gebracht,namelijk het grootse geluk,die ik niet meer had verwacht. Mijn verdriet en mijn meisjes zullen elke dag in mijn gedachten zijn,waar ik ook ben,en waar ik ook ga, hopelijk veel leesgenot,en alle reacties zijn welkom omtrent mijn boekje,
veel plezier, Bren
Opgedragen aan mijn allerliefste kleinste engeltjes, R I P
Ze schreeuwt nog altijd,nog iedere dag.Inwendig is ze nog altijd dezelfde bange vrouw als toen,maar de pijn wordt draaglijker .Iedereen vertelt haar altijd dat het verdriet met tijd zal slijten,en als ze eerlijk is dan moet ze toegeven dat daar einige waarheid in zit.Maar nooit of te nimmer zal die pijn haar lichaam voor altijd verlaten.
Terwijl ze in haar auto zit,op weg naar haar werk,denkt ze aan haar vier meisjes die geen kans kregen.Zoë,Amy,Chloë en Elle ...Iedere dag opnieuw wordt ze ermee geconfronteerd.Een mama met een bolle buik,kindjes in een kinderwagen,meisjes met staartjes in hun haar..Het doet pijn,maar toch is ze trots op haar vier meisjes.
Wat van hen zou geworden zijn weet niemand.Er is maar één zekerheid,ze zouden geliefd zijn geweest.Niet alleen door haarzelf en hun vader,ook door hun tante's,hun oma's en opa's,hun nichtjes,hun broertje...nu worden ze vooral gemist;
Een traan biggelt over haar wang.Waarom mochten mijn kindjes geen kindjes zijn?Het is de vraag van een moeder die al haar hoop zag verdwijnen maar er niettemin nog altijd staat.Ze weet dat ze niets anders kan.Ze heeft nog altijd haar zoontje,die voor haar belangrijker is dan wat dan ook.Het zou niet eerlijk zijn om op te geven,wetende dat hij haar nodig heeft.
Het gebouw waar ze werkt komt langzaam in zicht en ze neemt diep adem.Wanneer ze haar vaste parkeerplaats bereikt,uit de auto stapt en haar portier sichtslaat,komt er een glimlach op haar gezicht.Ze opent de deur van haar winkel en begeeft zich in een routine die ze maar al te goed kent.
Haar leven is veranderd,niets zal ooit nog hetzelfde zijn,maar sommige dingen blijven voor altijd.Sommige van die dingen zijn goed,anderen iets minder maar ze bieden haar een houvast en tonen haar dat er ondanks alles nog altijd zaken zijn waar ze op kan rekenen.Dat er nog altijd redenen zijn om te lachen ,om te hopen,om te dromen...
Ze schreeuwt nog altijd,nog iedere dag...maar haar schreeuw wordt zwakker en het verdriet maakt plaats voor liefde.Liefde voor haar meisjes...een liefde voor het leven!
Als we buiten komen voelen we ons allebei wel raar,maar niet dat we hiulden,op dat moment begreep ik wat de natuur voor mij,voor ons,had gedaan.
Niettemin was ik natuurlijk kwaad dat het weer met mij moest gebeuren ,maar in zekere zin moest dit al bij elke zwangerschap van ons zo zijn gegaan,maar de natuur nam toen niet altijd het heft in handen ,en zo moesten wij telkens de beslissing nemen over leven en dood van onze kinderen.Nu de natuur het voor ons deed ,konden we niet anders dan die accepteren,en geloven in het feit dat deze baby iets mankeerde ,en al bij de opbouw van de cellen niet kon overleven,maar natuurlijk...elk verlies ,hoe dan ook,doet altijd pijn???
En hier zitten we da weer...met lege handen,en een buikje waar niks in kan groeien...
En weer hebben we de discussie of we nu wel of niet aan de nieuwe techniek moeten toegeven...
Lieve Zoê,lieve Amy,Lieve Chloë,lieve Elle... Het is niet eenvoudig,het is niet mooi...Je kan op geen enkel moment,op geen enkele plek enige vorm van rust vinden.Je wilt altijd bezig blijven,maar het komt nooit tot iets wezenlijks.Veel dingen van vroeger lijken nu zo zinloos.Maar ik vind dat je jezelf af en toe zo'n dag vol zinloze momenten moet gunnen.Het is te lastig om je steeds weer af te vragen wat deze wrede wereld met je doet en waarom net met jou.
Het verwerken van verdriet heeft tijd nodig en kent afwisselende behoeften.Het ene moment wil je wegduiken als een gewond dier,het andere moent heb je mensen rondom je nodig die steun bieden.Op nog andere momenten wil je alleen maar boos zijn,je schuldig en gefaald voelen .Het is niet de bedoeling over je verdriet te komen,wel om er doorheen te raken.
Een baby verliezen ,dat weet ik nu,vergt heel wat van een relatie .Maar eenmaal je de harde ,rauwe en pijnlijke periode door bent kan het de kwaliteit van je relatie ook versterken.Wat je voelt in het begin grenst echter aan vervreemding,eenzaamheid.Je kunt je echter wel alleen voelen,iets wat zowel papa als ik hebben meegemaakt.
In tegenstelling tot wat anderen denken ,is het ook niet zo gemakkelijk om de draad terug op te nemen.Je moet jezelf dwingen om van het leven te houden.Er is niets in je toekomst dat de moeite waard lijkt om voor te leven.
Je moet ook zoveel emoties verbergen voor de buitenwereld,net omdat die mensen de draad hebben opgenomen.Ze hebben nooit dat intense verdriet beleeft en gaan verder.Kun je het hen kwalijk nemen?
Soms wil ik gewoon weglopen van de wereld,omdat ik denk dat niemand mij volledig zal begrijpen.Ook papa niet....Soms maak ik me druk om de kleinste dingen terwijl ik weet dat ze in het niets verdwijnen als ik ze tegenover mijn verlies zet.Vertellen jullie mij waarom ik me zo eenzaam voel.Ben ik dan anders dan andere mensen?Kan ik,als enige,mijn verdriet geen plaats geven?Vertel me Zoë,wat ik kan doen om de pijn te vergeten?Vertel me Amy,wanneer ik weer onbezorgd van het leven zal kunnen genieten?Vertel me Chloë of Elle,waaraan wij dit hebben verdiend?
Ik heb zoveel aandacht en liefde nodig dat het net daardoord verkeerd loopt.Ik kan urenlang discussiëren over zaken die het niet waard zijn,ik kan dagen vitten of wachten op een verontschuldiging die er eigenlijk niet hoeft te komen.Soms denk ik echt dat wat papa en ik ooit hadden weg is,maar bijna meteen haat ik mezelf om die gedachte.
Elke dag opnieuw,probeer ik mezelf terug te vinden tussen de wanhoop en verdriet.Hoe hard ik ook zoek,ik vind de echte Brenda niet meer terug.En dat doet pijn...Vroeger kon ik lachen,echt lachen om allerlei dingen ,terwijl dit nu allemaal zo belachelijk lijkt.Er is niets,mijn lieve kindjes,die me kan helpen het verleden achter me te laten.Misschien is dat wel mijn probleem.Op het moment dat ik dit nu schrijf kan ik mezelf niet echt gelukkig noemen want ik lig in de knoop met mezelf.Papa en ik praten bijna nooit over jullie .Het lijkt alsof het ons niet lukt.En ik wil het nochtans zo graag.Ik heb behoefte om mijn hart te luchten en begrepen te worden,daarom ook mijn vele brieven aan jullie.Ik wil gewoon dat het goed komt.Niet weten wat jullie papa denkt,maakt mij gek.Hij keert zich van mij af,van ons verdriet...En ik weet dat dit zijn manier is om met de pijn om te gaan maar ik wenste dat hij het niet deed.
Ik weet ook dat ons besluit om geen poging meer te ondernemen,misschien de meest veilige is ,in die zin dat het ons nog meer teleurstellingen en verdriet bespaart.Toch zou ik het nog tientallen keren willen proberen,in de hoop dat er ooit een dag komt waarop ze mij goed nieuws brengen,maar papa is op.Hij kan het verdriet niet meer aan,misschien ikzelf ook niet?
Ik voel hoe jullie tergend langzaam aan mijn vingers ontglippen .De woorden voor het afscheid liggen op mijn lippen,toch zal ik ze nog niet gauw gebruiken.Ik denk niet dat er een dag komt waarop ik de moed heb om ze uit te spreken.Want ik weet dat als ik niet meer naar jullie zal schrijven,niet meer aan jullie zou denken,mijn leven steeds grijzer zou worden.Dus houd ik jullie nog voor een levenslang bij me zodat ik kan genieten van alle dagen die nog zullen komen.Het is en blijft niet eerlijk...de manier waarop jullie zijn heengegaan.
Ik zal altijd van jullie houden tot in de eeuwigheid!
Ik mag mij op bed zetten en het mij comfortabel maken,eenmaal ze de deur uit is,trek ik al mijn pyama aan en leg mij in het bed,waar ik al veel heb in gelegen....
De vroedvrouw komt binnen en zegt;"jij hebt al u pyama aan",en ik zeg al lachend;"tja ik ben het best gewend,ik weet hoe het gaat".Wat moet ik anders zeggen,het is de waarheid,en ik weet perfect wat er stap voor stap gaat gebeuren.En weer moet ik die hele rim ram doorstaan!
Na 7 uurtjes zucht en pullen komt kleine Elle tevoorschijn!Welgeteld om 10 voor 2 op 18 janurai 2011,de verjaardag van mijn moeder,die het elk jaar opnieuw zal herinneren hoe mooi haar verjaardag wel kon zijn door het goede nieuws,en hoe erg het wel moet zijn,door het slechte nieuws,het ging zo snel van euforie naar de hel,zoals onze gynaecologe het vertaalde.
Ik besef dat het verdriet weer tijd zal vragen,en dat het nu met vallen en opstaan zal moeten lukken ,maar nu zijn beide gynaecologes het er unaniem over eens dat spontaan zwanger zijn nu uiteindelijkgeen mogelijkheid meer is voor mij,en op dit moment....zakt mijn droom ineen...!
het enige wat je in 't leven verlangt is het geen je niet krijgen kan, 't enige hart dat je hart soms begeert is dat ene dat niets om je geeft,niemand is blij met zijn eigen bestaan en daarom reikt iedereen naar de maandag,zo wacht je soms jaren lang vol geduld tot je vurigste wens word vervuld,krijg je dan eindelijk wat je begeert,dan waardeer je het dikwijls niet meer,is het uit angst zo gelukkig te zijn dat we zo tegenstrijdig zijn,daar iedereen in het leven verlangt naar hetgeen hij niet krijgen kan
Nu we het verlies alweer een beetje hebben kunnen verwerken voel ik de hormonen zich telkens weer goed herpakken en hun werk willen doen in mijn lichaam.Het is heel vreemd hoe ik mij soms voel en ik denk ook dat het de controle over gans mijn leven wil overnemen,want mijn verstand zegt altijd dat ik mijn kinderwens moet opgeven,maar mijn hart zegt van niet. Op zo een momenten moet ik thuis dan ook mijn mening kunnen zeggen ,en dat gaat zoals gewoonlijk heel moeilijk.Yves wil van het leven genieten en het bij onze Toby houden,terwijl ik zo hunker naar een tweede telg,waardoor Yves mij natuurlijk ook wel weer kan begrijpen.En niet tegenstaande er een oplossing is voor ons probleem met de chromosomen,wil Yves kost wat het kost'als het dan toch moet' op de normale manier zwanger worden.
In onze omgeving zijn de meningen zeer dezelfde,iedereen vind dat de invitro maturatie techniek de beste is,op 1 uitzondering na van zijn familie zeggen ze allemaal dat ik moet stoppen en doen wat ze mij voorleggen.
Als we dit gesprek dan onder vier ogen bespreken komt er alleen maar meer ruzie van,en uiteindelijk bereik ik dan ook dat Yves het zomaar zou doen om mij te plezieren,maar zo zit het leven niet in elkaar.
Als je er niet beiden achter staat,dan gaat het helemaal niet.Ondertussen neem ik alweer maanden geen anticonceptie meer,sinds de geboorte van onze kleine Elle ben ik zelfs neit meer begonnen met mijn nuva ring.Ik heb er gewoon geen zin meer in,wat komen moet,dat komt!
Al ben ik er dit keer van overtuigd mijn hormonen niet de baas te laten zijn,en pas aan een zwangerschap start na de zomer,zo kunnen we rustig genieten van elkaar en het mooie weer. Donderdag 19 mei 2011. Ik heb de laatste weken niet zo goed opgelet en ben natuurlijk al weer 5 weken zwanger,ik had dit natuurlijk echt niet verwacht,al kon eht er wel van komen als je u anticonceptiemiddel niet inneemt,dat beseffen wij ook,maar ik ben er natuurlijk niet zo blij om.Helaas zit er niks anders op dan doorgaan met de zwangerschap,het zit er nu in,en het kan er nu ook niet meer uit.Ik had me natuurlijk nog niet kunnen voorbereiden op wat komen kan,maar misschien komt het nu in orde,nu het allemaal niet gepland is.We hebben ons een kleine puppy aangeschaft en die brengt meer leven in de brouwerij,ik heb haar zelfs een kleedje gekocht,want kleine Nina,zoals we haar genoemd hebben is een kleine meid die wel een kledingstukje verdiend.De laatste weken zien we ook bijna ons bed niet,een oude vriend is opnieuw in ons leven opgedoken,en dat vraagt natuurlijk wel weer wat tijd en energie,maar op dit moment nemen we er dat graag bij.
Zaterdag 28 mei 2011
Vandaag het schoolfeest van Toby,het weer zit niet goed mee ,is heel koud,maar af en toe schijnt de zon wel weer.Ik voel mij vandaag en trouwens al een halve week niet te best,heb geen energie meer over ,ik heb ook een soort van koude op mijn ogen,maar probeer er toch het beste van te maken.
Toby,die zoals elk jaar nooit mooi mee danst met de rest van zijn klasgenootjes,doet deze keer heel goed zijn best.Hij is geschilderd in een mooie tijger en ziet er echt schattig uit.Hoe groot hij ook word,hij blijft ook mijn kleine jongen;na het schoolfeest houden we een kleine party bij ons thuis,en tot in de vroege uurtjes dansen we op de domste liedjes die er bestaan en hebben we plezier.Als ik de volgende ochtend wakker word voel ik dat ik krampen heb,ik ga plassen en zie dat mijn toiletpapier een beetje bruin uitslaat.'Vreemd";zei ik nog tegen mijzelf,maar sta echter nier stil bij de gevolgen.
Als ik voel dat ik even onwel word beslis ik toch even te gaan liggen,maar de pijn gaat niet over.Kim komt langs en ziet aan mijn gezicht dat ik mij toch echt niet lekker voel ,ze zegt mij dat ik moet rusten ,maar de pijn blijft doorgaan en verergert alleen maar.
Als ik ga plassen zie ik een rood dun velletje hangen op de boord van de wc,en als ik afveeg zie ik hoe ik begin te bloeden ,en meteen sla ik in paniek.Ik heb al veel meegemaakt in verband met zwangerschappen,maar dit toch niet hoor,dus probeer ik mij dan ook kalm te houden,en val in slaap in de zetel. Als ik de volgende dag wakker word voel ik een inmense druk in mij omlaag komen,ik ga plassen en zie dat het bloed blijft aanhouden en de paniek kan niet meer bedoezeld worden,"dit is serieus",zei ik tegen mezelf,ik voel me onwel worden en besluit mij op de grond te leggen want straks val ik op de grond en heb ik nog andere schade.Na een twintig minuten ingedommeld te zijn geraakt sta ik recht en probeer ik mij aan te kleden want Toby moet naar school gebracht worden en Yves ligt nog te slapen in de zetel. Met in momenten te stoppen en mij op het toilet te zetten geraak ik uiteindelijk klaar met mij te wassen en met Toby klaar te maken,en kunnen we vertrekken naar school.Onderweg krijg ik felle krampen die ik amper kan verdragen ,maar moet doorrijden of ik geraak nergens.Toby vraagt nog;"mama gaat het niet meer om te rijden";maar zelfs dat is niet meer goed genoeg,ik ben onrustig en een klein beetje bozer dan ik had willen zijn;De pijn is ondraaglijk...
Intussen geraak ik toch thuis en bel ik zo snel ik kan mijn gynaecologe op,ik kan er nog even niet naartoe want ze is nog niet aanwezig,maar de assistente van de balie vraagt mij om een halfuurtje later terug te bellen,en tegen dat ik het goed en wel besef,krijg ik telefoon terug met de mededeling dat ik direct naar het zieknhuis moet.
Eenmaal bij de gynaecologe ziet ze op de echo dat ik het vruchtje ben verloren,ik was 6 weken zwanger,maar helaas heeft de baby het niet overleeft in mijn buik....
Op dat moment waren we 45 weken verwijderd van de geboorte van Zoë,24 weken van die van Amy en 7 weken van die van Chloë en ik wist niet of er me ooit nog iets zou overkomen dat erger is dan mijn kind verliezen.Waarschijnlijk niet,want iedereen zei me dat dit het ergste is wat je in je leven kunt meemaken.
We naderden stilletjes de maand juni.De maand waarin het allemaal begon en ik wist dat het moeilijk zou worden,omdat ik hoopte dat Zoë zou worden herdacht maar bang dat niemand het zou doen .IK voelde niet de behoefte om ieder jaar te worden bijgestaan met woorden en daden maar omdat het pas een jaar geleden was zou het me verschrikkelijk veel deugd doen als ik wist dat er nog zijn die aan haar denken.
We hadden de laatste maanden ons verdriet verwerkt door materiële dingen te kopen.Een nieuw bed,een nieuw salon,een andere kast,een auto...maar niets kon ons verdriet compenseren.Als we eerlijk zijn,wisten we ook dat dat niet het geval zou zijn.
Toch werd mijn leven zo stilaan weer aangenaam.Niet overdreven gelukkig,maar ook niet barslecht.Ik probeerde meer te genieten van de kleine dingen in het leven en we hadden natuurlijk nog Toby.Hij kon ons vaak doen lachen door zijn kinderlijke enthousiasme.Op het werk ging het echter bergaf.Mijn prestaties werden niet slechter door mijn verdriet,maar door de teleurstelling in bepaalde collega's.Zij deden alsof ze er voor mij waren,maar probeerden achteraf hun vel te redden door mijn privéproblemen tegen me te gebruiken.Dat ik me zo hard had kunnen vergissen in die mensen gaf mijn zelfvertrouwen een grote deuk.Maar ik wist dat ik enkel moest vergeten.Mijn werk verder moest zetten zoals ik het altijd al had gedaan.
Iedereen denkt altijd,ik begrijp wat je bedoeld,maar ze weten niet eens waar ik het over heb,ja ik heb inderdaad soms pijn en verdriet,maar wie heeft dat nu niet?Maar dat betekend niet dat zij begrijpen wat ik bedoel,dus als die mensen mij toch niet boeiend vinden kunnen ze me maar beter alleen laten en ze moeten vooral niet gaan faken dat ze er voor mij zijn!Want uiteindelijk blijven zij dan over met die pijn!
In augustus 2010 reisden we naar het warme en mooie Gran Canaria,waar we een hele mooie en gezellige tijd samen doorbrachten met ons kleine gezinnetje en onze mooie sterretjes aan ons prachtig heelal.
We ploeterden er samen in het mooie zwembad en kregen weer hoop in ons leven,alles zag er weer prachtig uit en voor heel even vergaten we wat we ervoor allemaal hadden meegemaakt.
We konden ook met elkaar praten en begrepen elkanders gevoelens ook beter.Eenmaal thuis begon mijn biologische klok mij weer parten te spelen en hoewel ik wist wat mij te wachten stond,die drang naar een baby bleef mij maar ambeteren,maar ik zou mij niet laten kennen.
In september 2010 stopte ik alweer met mijn nuva ring,het was toch maar miserie ,want de ene keer viel hij er zomaar uit,de andere keer vergat ik hem ,en ik wist ook...Ik zou hem toch nooit lang inhouden!
Toen we nog maar pas gestopt waren met mijn anticonceptie voelde ik al snel weer dat iets niet juist zat,ik voelde mij weer zwanger! Ik kon niet spreken van een roze wolk,en ik kon niet zeggen dat ik ongelukkig was,maar alweer groeide er een baby in mij...
Op het werk wisten ze natuurlijk alweer heel snel dat ik zwanger was,mijn regiomanager en tevens ook nog steeds de enige waar ik ook altijd kan rekenen was ook al snel op de hoogte gebracht.Eerst durfde ik het haar niet te vertellen,maar eerlijk duurt het langst en zolang mijn werk niet in gevaar komt,zal zij dat ook appreciëren.
Op 30 november 2010 kreeg ik de eerste echo van onze kleine spruit,het hartje slaat opnieuw heel normale hoge pieken en de kleine garnaal zwemt van links naar rechts alsof het leven hem of haar goed mee zit.
Weer ziet mijn gynaecologe bij deze echo helemaal niks verkeerd,maar durft haar allicht niet meer uit te spreken over de gezondheid van dit kindje.
Ze belt dokter Logghe op om een afspraak te maken zodat de punctie weer op 11 weken kan uitgevoerd worden en wij snel resultaten zullen weten.Op 27 december mag ik naar Brugge ,het is natuurlijk net tussen kerst en nieuwjaar,maar zoiets kan je toch niet plannen,en bij ons is kerstavond heel wat lastiger dan Nieuwjaar.
Vooral omdat we met oudejaar samen zitten met mijn ouders en meter en peter,meestal gaat het er dan wat rustiger aan toe,en het is nu niet dat ik zal rondspringen als een zotje of zo.
Zoals gewoonlijk ben ik weer heel erg misselijk,heb mij zelfs al laten verleiden door het meest verboden eten in een zwangerschap,namelijk de verukkelijke preparé!
Eentje kan natuurlijk geen kwaad he,wij hebben zelfst al iets van ;"daar zal het nu wel niet meer aan liggen".Maar je denkt natuurlijk altijd wel van ;"zou het nu toch kwaad kunnen"?Al weet ik wel dat het niet goed is,ik kan er niet aan weerstaan,en heb natuurlijk al minder schrik omdat ik denk dat mijn zwangerschappen sowieso gaan mislukken. Ja....op den duur zou je helemaal negatief beginnen denken,ook al hopen er een heleboel mensen met je mee en weten we hoeveel kansen we hebben op een gezond kind,het zit gewoon niet mee voor ons,en op dit moment beseffen wij dat wel.
"27 december 2010 ",Wij komen aan in Brugge Sint Lucas,we zetten ons in de wachtzaal die zoals altijd heel rustig is en waar geen mens te bespeuren is.Ik zoals altijd weer heel nerveus voor wat mij te wachten staat...Om de 5 minuten gaan plassen en hopen dat ze mij nog even laten zitten,en dan toch weer hopen dat ze mij snel komen halen."Wat een tegenstrijdige gedachten heb ik vandaag weer",dacht ik bij mezelf. Het duurde heel lang alvorens het mijn beurt was,voor mij was er waarschijnlijk ook een vrouw die een punctie kreeg want ik zag dat ze ook met veel mensen aanwezig waren .Eenmaal de deur open ging kon ik plaats gaan nemen om eerst een uitgebreide echo te nemen en zo weer de placenta ligging te kunnen bepalen.
Bij de echo ziet dokter Logghe iets waardoor ze perse de nekplooi wil meten,maar de baby wil zich niet draaien en daardoor moet ik een beetje op en neer huppelen zodat hij/zij wil keren.Omdat de baby wel erg rustig ligt kan ik ze maar niet doen omdraaien ,dus moet ik meer en meer huppelen,en eigenlijk is het wel nog hilarisch.
Maar goed,uiteindelijk lukt het dan toch...maar de nekplooi deed ons allemaal meteen zorgen baren,en ik wist op de slag wat dat betekende,"een baby met een chromosoomafwijking"!Omdat de nekplooimetingen niet altijd goede en duidelijke resultaten toont,wil de gynaecologe alsnog een punctie uitvoeren om met zekerheid een diagnose te kunnen geven,en wij stemmen toe.
De punctie ging vrij vlot en heel pijnloos,ik zou op deze manier wel nog honerd puncties willen uitvoeren,want eigenlijk voelde ik niks.Het was wonderbaarlijk hoe snel ik er dan ook door herstelde en praktisch niets van complicaties nadien voelde.Ik ging dan ook weer werken zoals gewoonlijk.
Omdat we alle vorige zwangerschappe al na tien dagen na depunctie uitslag wisten,belde ik ze ook op toen ik die periode niks bleek te horen van hen,misschien waren ze mij vergeten,of als dokter logghe mijn gynaecologe niet opbelde,kon zij het ook niet doorbelleb naar mij;"dacht ik".
Na drie weken bellen en zagen naar beide gynaecologes kreeg ik het nieuws van de assistente van dokter Logghe aan de balie te horen;Ik dacht dat het gezond was mevrouw,ik zal nog even u dossier nemen om het te bevestigen ",klonk het aan de overkant.Ik kon mijn emoties niet bedwingen ,ik huilde en snikte van geluk,dit gevoel was overheersend,ik was zo blij,maar ik zat nog even in met de nekplooi die niet goed zat,en vroeg nog wat er daar dan mee aan de hand was maar ze kon dokter Logghe niet bereiken omdat ze bezig was,maar ik mocht in de namiddag terug bellen ,de assistente zei me dat het een meisje was,zei me al lachend proficiat en haakte in.
Ik was op het werk,iedereen stond rond mij en zag hoe moeilijk ik het had met het aanvaarden van het goeie nieuws.Ik had in geen jaren nog zo een goed nieuws ontvangen,ik was het zodanig gewend van slecht nieuws te moeten horen ,dat dit wel de kers op de taart was.Na drie kwartier huilen van geluk besloot ik Yves te bellen ,met hikken en snikken vertelde ik hem het goede nieuws,dat hij vader werd van een dochter dan nog,hij twijfelde heel lang aan het feit dat het gezond was,maar niettemin was hij heel gelukkig met het nieuws.
Toen ik die namiddag Toby van school haalde en hem vertelde dat hij een zusje kreeg was zjn gezichtje goud waard...Hij gaf mij zo het gevoel gelukkig te zijn dat hij straks niet meer alleen zou zijn.Eenmaal thuis gaf ik hem een boterhammetje en gingen e samen naar kzoom kijken tot papa thuis was,maar toen ging mijn telefoon af,ik nam op en hoorde de bekende stem van dokter Logghe van het uz Brugge,"mevrouw Chielens "?klonk het aan de overkant,ik zei;"ja".U heeft het nieuws al vernomen hoop ik"?Ik lachte en zei ;"ja hoor alles is goed zei u assistente","wie heeft u dat verteld,dat is helemaal niet waar,u baby heeft dezelfde ziekte als de vorige"klonk het wat nors.
Ik kon mijn oren niet geloven,ze bleef me maar zeggen dat ik het niet mocht opgeven,dat ik zo vruchtbaar ben ,dat er een nieuwe methode is die mij namelijk wel een gezonde baby kan geven,in vitro maturatie heet het,waar ze mijn eitje buiten de baarmoeder gaan bevruchten met de sperma van Yves en dan testen op de stofwisselingsziekte waar wij drager van zijn,het is wel intensief en zwaar ,maar het is de enige mogelijkheid volgens haar om nog zwanger te worden en een gezond baby'tje ter wereld te zetten zonder al dit gedoe er rond.Ik heb er natuurlijk maar half oor naar,want op dit moment zakt de moed mij in de schoenen ,ik kon niet geloven dat het weeral mis ging en vooral door de grote fout die hun assistente in Brugge gemaakt heeft,ik had mijn ganse familie al opgebeld,zij hadden met zijn allen een vreugdedansje gedaan en nu moest ik hun geluk en ook dat van ons weer verstoren door dit ongelooflijk slecht nieuw!
Yves zat op dat moment bij de huisdokter omdat hij zich niet lekker voelde en had al telefoon gekregen van de gynaecologe met het slechte nieuws,terwijl ik hem belde en de bezettoon hoorde liep ik al naar de douche om mij te wassen want straks mag ik weer naar het moederhuis om te gaan bevallen.Yves had intussen al het slechte nieuws aan mijn ouders gezegd en intussen opvang bij hen geregeld voor onze kleine Toby,want de volgende dag moest hij wel weer naar school kunnen gaan en wij zouden de nacht in de materniteit moeten doorbrengen.
Op 17 januari 2011 om 19uur ga ik binnen in de materniteit van Roeselare met mijn zak vol spulletjes om mij die nacht bezig te houden.De vroedvrouw die ik op dat moment kreeg,had ik van mijn leven nog niet daar gezien,en ik zag en voelde ook dat zij niet echt wist hoe en wat te doen,zij had waarschijnlijk nog niet veel mensen over de vloer gehad die een bevalling moeten inleiden die negatief uitdraait.
Toen de vroedvrouw binnenkwam,vertelde ze mij dat ze me direct zouden komen halen.Maar mijn gynaecologe was net bezig met een bevalling en zou nadien curretteren.Ik voelde me zo raar,met mijn kindje tussen mijn benen.Ik kon er niets aan doen dat ik was bevallen ,maar daar lag ik wel.En ik kon haar niet verleggen want ze hing nog aan mij vast.Ik was zo bang dat ik op haar zou gaan zitten of steunen.Uiteindelijk kwam mijn gynaecologe binnen.Ze keek vluchig onder het deken."Ja ,ze is er.We nemen u onmiddellijk mee naar de verloskamer.",zei ze me.Toen ze me probeerde te verleggen van het bed op de operatietafel zag ze dat ik niet goed genoeg was verdoofd .Ze deed nors tegen de verpleegster ,want ik moest nu ook nog gecuretteerd worden ,en dat zonder dat de verdoving op het juiste peil was.Ik voelde echt alles wat ze deed.Ik kan heel wat pijn verdragen maar ik moest haar vragen te stoppen.Ik kon het amper verdragen.
Ze spoten mijn verdoving helemaal uit en wachtten tot de haar werking deed.Intussen lag ik daar maar...Het was er behoorlijk warm en in tegenstelling tot de vorige keer kon ik alles goed bekijken.Yves stond naast me.Hij zag er helemaal niet goed uit en zijn ogen bleven afdwalen naar ons kindje.De jonge vroedvrouw wist niet dat ze Chloë moest voorzien van een badje.Ze had wat bloed moeten afvegen maar deed het niet.Ook de lengte werd niet bepaald en ik kreeg geen foto op haar overlijdenskaartje.Wat was er gebeurd in de tijd tussen de vorige bevalling en nu?Alles was zo verzorgd en tot in de puntjes geweest...Het is net alsof ik in een ander ziekenhuis was terecht gekomen.
Na een tijdje te hebben gewacht,besloot mijn gynaecologe om nogmaals te proberen de curretage uit te voeren,maar opnieuw voelde ik alles wat ze deed en was de pijn ondraaglijk.Ze hield op en en ze verhoogden mijn verdoving voor de tweede keer die nacht.Ik voelde een hoge nood om mij te verontschuldigen tegenover haar.Het is natuurlijk haar job,maar toch.
drie kwartier later probeerde ze het opnieuw.Ik kon intussen mijn benen niet meer bewegen.Maar weer voelde ik die pijn!Ik zei de gynaecologe dat ze kon verdergaan,ik zou wel op mijn tanden bijten.Ik was te moe om nog langer hier te blijven liggen.Ik was moe en wilde afscheid nemen!
Toen de curretage was uitgevoerd,reden ze mij terug naar mijn kamer.Daar konden we met zijn tweetjes afscheid nemen van onze kleine meid.Ik nam het bekkentje in mijn armen en probeerde foto's van haar te maken.Ik nam haar heel even in mijn hand,maar ze was zo breekbaar dat ik haar niet langer dan een minuut kon vasthouden.Ik vond dit wezentje even uniek as al onze kindjes.Ze zag er heel fragiel uit en in vergelijking met Amy ook helemaal niet zo mooi.Maar daar legde ik de schuld bij de vroedvrouw.Normaal is het haar taak om alle bloedresten af te vegen en haar dan pas aan de ouders te laten zien.Het zou ons niet mogen afschrikken,want het is ons kind,maar toch waren we een beetje geschokt.
Het was zo ontzettend jammer dat Chloë niet dezelfde goeie zorgen had gehad als Amy en Zoê,maar hoe ze eruit zag,nam niets weg van mijn liefde voor haar.De foto's zagen er ook niet al te best uit,maar haar kaartje werd toch van een foto voorzien,als herinnering.
En dan,heel stilletjes en met een verdriet dat niet te beschrijven is,namen we afscheid.Yves en ik besloten haar af te geven zodat ze kon worden uitgestrooid bij haar twee zusjes.Met dit afscheid ging ook alle hoop dat er ooit nog een goede afloop zou zijn verloren.
mijn gedachten zijn nergens,en mijn dromen heel ver alweer is er in mijn leven ,hierboven een ster het kindje is gekomen uit mijn schoot,maar ik,ik houd mij groot weer hoor ik de woorden ,ze zijn nog jong ik zou willen schreeuwen,terwijl ik liever zong een liedje voor jullie,mijn engelenkinderen want ook voor jullie geboorte ,werden jullie al echt bemind ik hou van jullie,al waren jullie nog zo klein helaas mochten jullie bij mij niet zijn als ik naar de hemel kijk en ik zie een kleine ster dan denk ik,mijn kleine kindjes,wat zijn jullie ver maar ik voel die liefde van jullie stromen en dan hoop ik,dat wij ooit bij die ster zullen komen er werd zo naar jullie komst uitgekeken waren trots,wilden jullie verwennen nu blijkt,dat wij jullie niet mochten leren kennen Zoë,jij was pas zes maanden,Amy en Chloë jullie hebben pas drie maanden ons met de aanwezigheid mogen verblijden een hel voor ieder die bij ons zo dichtbij staat geen woord heb je tot ons kunnen richten in alle droefheid zien wij toch hetgeen ons verzoende de liefde voor al het leven de liefe voor het leven te laten en dan weer heel even relativeren afzien van resultaten in onze harten staan jullie namen gegrift zullen je bestaan nooit ontkennen herinneren jullie geboorte als een gift aan jullie afscheid waarschijnlijk nooit wennen Zoë,iedereen die je lief heeft was daar en jij omsloten door liefde lag daar Amy en Chloë,eigenlijk heel eenzaam in ons midden ik krijg het moeilijk nu.... Wij moeten door nu....maar jullie....zijn al klaar...
Toen ik wakker werd besefte ik plots wat er was gebeurd.Het was allemaal zo snel gegaan.Het eerste wat ik dacht was:ik ben niet meer zwanger.Ik had niets meer om naar uit te kijken,ik voelde me rot en alleen.Ik wist echt niet hoe ik het zou overleven.De lange lijdensweg,die we ook al bewandelden toen Zoë en Amy van ons werden weggerukt,kwam nu weer in zicht.zou die weer zo lang zijn?Telkens ik het had meegemaakt had ik mijn hoofd in de lucht gehouden ,de hoop niet opgegeven op een nieuwe kans,mar nu waren er geen kansen meer.En mijn wereld stortte die dag een klein beetje in.Ik wist niet of huilen wel kon,of rouwen wel noodzakelijk was.De mensen rondom mij waren het zo gewend geworden dat ze niet meer schrokken als het verkeerd liep.Voor ons bleef het een hel en bracht het een intens verdriet met zich mee.
Ik wilde heel graag proberen om toch het beste van mijn leven te maken en ervoor te zorgen dat het ook weer wat zin kreeg.Zorgen dat we weer eens gelukkig konden zijn...Maar ik wist dat dit niet gemakkelijk zou zijn.We zouden nog zo vaak geconfronteerd worden met de zwangerschappen,bevallingen en kleine wondertjes,allemaal in de wetenschap dat wij die kans nooit meer kregen.Hoe hard iedereen ook probeerde ,niemand wist hoe het voelde en welke leegte en pijn deze verliezen met zich mee hadden gebracht.Er was niemand die ons kon helpen ;niemand die ons het geluk kon schenken dat we verloren waren.
Het was nu pas een dag geleden en het leek alsof ik van de avond ervoor tot op dat moment verdoofd was.Ik kon niet huilen,geen emotie tonen en ik kon er gewoon niet aan denken.
Wetende dat ik niet zoveel later weer zou moeten werken,terwijl alles pijn deed,was lastig.Ik had geen zon om weer te werken.Ik wist niet eens hoe ik me wou gedragen .Weer alles moeten uitleggen ,weer huilen als iemand ernaar vraagt...Maar ik had vooral geen zin om de draad van mijn leven opnieuw op te pakken en verder te gaan.Dat maakte wat gebeurd was zo defintief,maar ik wist dat er geen ontkomen aan was.Dus,ik besliste om de volgende dinsdag terug te gaan werken.Als ik dat niet deed,dan zou er alleen de leegte zijn.Yves was naar zijn werk,Toby zou naar school zijn en ik zou alleen achterblijven met mijn verdriet.Een onbeschrijflijk verdriet!
"Ik voel je niet meer...Ik mis het gekriebel..ik mis de misselijkheid ook al is die zo vreselijk..Ik mis jou!Ik zal je altijd blijven missen!".
Ik verwijt je niets,maar geef toe,dat het anders kan ik verberg mijn verdriet,voor ons verdriet dat niemand won ik lig hier steeds en jullie,jullie zijn daar is het dat wat je wil,waar jullie heen willen gaan een verder leven,zonder jullie bestaan de gdachte aan jullie klinkt alsmaar door in ons huis,dat je achterliet waar leef ik nu nog voor? Nu ik de toekomst helemaal anders zie ik vind nooit meer zo een baby als jou, al is er meer dan ik hebben wou het is jou dat ik wil,waar ik heen wil gaan een verder leven ,met jou bestaan
Zoals gezegd,startte ik de volgende dinsdag opnieuw.IK had het moeilijk omdat er niemand was die me echt kon steunen.Drie keer was echt te veel geweest.Terwijl ik werkte dacht ik na over mijn verdere leven.Af en toe had ik een goed gesprek met één van mijn collega's,terwijl er anderen waren die zelfs de moed niet hadden erover te beginnen.Nog anderen vonden dat ik een nieuwe pagina in mijn leven moest openslaan.Ikzelf vond het te vroeg om al een andere weg in te slaan,maar ik wist dat er een moment zou komen dat ik er klaar voor was.Het is zoveel makkelijker voor een buitenstaander...
Het feit dat wij met die laatste bevalling beseften dat er voor ons weinig hoop meer is en dat alleen verdriet en pijn overbleef maakte ons leven alleen maar moeilijker .Ik haatte het als ik zag dat iedereen plezier had zonder zich ook maar af te vragen hoe het nu eigenlijk met ons was.Ik haatte het idee dat iedereen het normaal vond dat wij ons kindje het voordeel van de twijfel niet hadden gegund.Ik haatte het als mensen drama's maakten van banale dingen;terwijl alles zoveel erger kon.
Ik bleef twijfelen,zal dat ook blijven doen,of we de goeie beslissing hadden genomen.Hadden wij het recht om in hun plaats te beslissen over leven en dood?Zou dit mijn relatie in gevaar brengen?Het enige antwoord dat ik had was die op de laatste vraag.Het zou heel moeilijk worden om onze relatie in stand te houden en het verdriet te overwinnen,maar het moest!
Ook Toby was er nog.Als moeder wilde ik hem meer dan ooit alles geven wat hem gelukkig kon maken.Ik genoot van zijn aandacht,van zijn lieve woordjes..Kon alleen maar dankbaar zijn wanneer hij me zei dat hij me graag zag.Mijn moederhart was gebroken,maar als er iemand was die de brokken kon lijmen,dan was het Toby.De tranen schoten me steevast in de ogen als hij vroeg wanneer zijn zusje kwam spelen.Het idee dat Yves en ik er ooit niet meer zullen zijn maakt me bang,want dan zal mijn kindje alleen zijn op deze wereld en dat wil ik niet.Ik zie Toby zo ontzettend graag en ondanks zijn grillige buien en zijn stoute maniertjes nu en dan ,blijft hij een lot uit de loterij.Na de drie zwangerschappen besefte ik pas echt hoe veel ik van mijn jongen hield.
De dagen kropen tergend langzaam voorbij ,tot het uiteindelijk dinsdag werd.De dag waarop we te horen zouden krijgen of dit kindje wel een kans kreeg.In tegenstelling tot de vorige keer,toen ik al om tien uur in de voormiddag een antwoord op mijn vragen kreeg,duurde het deze keer veel langer.Halverwege de middag hadden we nog steeds geen telefoontje gehad.Ik was amper in staat mij te concentreren op mijn werk,want mijn gedachten dwaalden steeds af naar de telefoon .Iedere keer toen ik het bekende deuntje van mijn gsm hoorde,trilde ik van angst.
Toen mijn werkdag erop zat reed ik diep ontgoocheld naar huis.Ik had nog steeds geen nieuws."Goed of slecht?"Misschien duurden de testen langer omdat ze de mogelijkheid op stapelingsziekte hadden uitgesloten en bijkomende ,standaard testen deden.Ik wist dat het niet slim was om daarop te hopen,maar het ging zo gemakkelijk."Goed of slecht?"Misschien was mijn gynaecologe ons vergeten ,of wachtte ze tot we donderdag op controle moesten gaan om ons het goede nieuws mee te delen.Ik voelde hoe mijn angst met de minuut afnam,terwijl mijn hoop steeds groter werd."Goed of slecht?"Het werd bijna onmogelijk om nog negatief te denken,en het gevaar dat ik een nog grotere slag zou komen te verwerken als het toch slecht nieuws bleek nam met de seconde toe.Voor even was ik trots op wat ik had bereikt.Voor even deed al de rest er niet meer toe....
Woensdag was mijn vrije dag.Er was een grote mogelijkheid dat ik vandaag wel de uitslag van de test kreeg.De zenuwen staken de kop op en ik was enorm prikkelbaar.Waarom duurde het toch zolang vooraleer ik een bevestiging kreeg?Bovendien leek het labo van Leuven nog inefficiënt.Ze hadden mijn gynaecologe iets verteld dat geen steek hield."Het kan niet dat jullie vorige keer zo vlug een uitslag te horen kregen.De vlokken zullen nog een tijdje op de kweek staan....",luidde hun uitspraak.Wisten ze eigenlijk zelf wel waar ze mee bezig waren?Hadden ze ons de vorige keer verkeerde informatie verschaft dan?Stel dat de uitsag niet voor ons bestemt was?Stel dat ons kindje wel kon hebben geleefd maar dat zij een fout hadden gemaakt?Ik mocht er niet aan denken....
Intussen telde ik iedere uur,iedere minuut,iedere seconde af.Blijf ik zwanger of niet?Hoe langer ik wachtte,hoe meer hoop ik kreeg.Ik zou in september bevallen van een mooie baby,dat kon niet anders.Ik bedacht reeds hoe ik mijn werkgevers het nieuws zou vertellen,hoe ik de meter en peter het goede nieuws zou aanbrengen...Eindelijk,na twee mislukte pogingen zou onze droom uitkomen.Toch was er ergens diep in mijn hart een stemmetje dat me bleef waarschuwen.Ik mocht niet te enthousiast worden,dat zou de klap bij mislukking alleen maar groter maken.Er was nog altijd de kans dat ik een einde zou moeten maken aan mijn kinderwens want ik had mezelf en Yves beloofd dat ik zou stoppen als het nu niet lukte.
Vrijdag kreeg ik plots telefoon van Yves.Hij zei me dat de gynaecolge had gebeld om te zeggen dat we de uitslag pas volgende week dinsdag zouden krijgen.De vlokken stonden nog steeds op kweek,en de resultaten zouden ze pas de dinsdag kunnen aflezen.Zijn woorden zorgden ervoor dat er een grote last van mijn schouders viel.Ik zou nog het ganse weekend kunnen genieten van mijn buikje en dat vooruitzicht bracht een gimlach op mijn gezicht.
Om kwart na vijf belde Yves me opnieuw.Ditmaal op de telefoon van het werk omdat ik blijkbaar niet te bereiken was via de gsm.Op het moment dat ik zijn stem hoorde ,wist ik al dat het niet goed zat.Hij had nog een telefoontje gekregen van de gynaecologe."Dat kan niet!",riep ik.Ik kon mijn oren niet geloven.Enkele uren voordien was ik nog zo opgelucht geweest,maar nu hoorde ik hem de hartverscheurende woorden zeggen.Onze baby had net dezelfde aandoening als Zoë en Amy.Opnieuw werd ons een kind afgenomen....Hoe hebben ze zo snel toch uitsluitsel kunnen krijgen?Moesten de vlokken niet nog een weekend op de kweek staan?Mijn gynaecolge had wel drie keer gevraagd of ze met zekerheid konden zeggen dat de testen negatief waren en tot grote spijt had ze drie keer hetzelfde antwoord gekregen:ja.....
Ik hoorde hoe kapot Yves van dit alles is,maar kon me niet voor hem inhouden.Ik huilde en huilde...Het zou weer een meisje zijn geweest.Was het me dan echt niet gegund?Het van Yves te moeten horen was heel moeilijk.Ik wist dta hij zich sterk probeerde te houden,iets wat ik enorm bewonderenswaardig en lief vond,maar ik voelde ook dat hij niet meer kon.
Ik moest beslissen wanneer en hoe laat ik naar het ziekenhuis zou gaan.Ik wilde er niet te lang mee wachten,dus besloot ik eerst naar huis te rijden en dan meteen naar de materniteit.Er stond me weer een lange en pijnlijke nacht te wachten.Het was de enige zekerheid die ik nog had.Toen ik het gesprek had beëindigd kwam Kim naast me zitten.Ik huilde en vloekte,bijna niet in staat te geloven dat dit ons weeral overkwam.Ook Kim stond versteld,zij was van in het begin positief geweest.Ze had erin geloofd dat alles zou goed komen...
Waarom was het allemaal zo moeilijk?Verdorie!Hoe is het mogelijk dat alles me van de ene op de andere dag kon worden ontnomen?Mijn laatste kans,mijn wens,mijn dromen...allemaal foetsie!Ik gaf op,ik kon niet meer.Op dat moment besliste ik dat het voor mij ophield.Ik had genoeg van de pijnlijke testen,de teleurstelling,het inmense verdriet dat mijn hele leven in beslag nam.Ik wist dat er ons moeilijke tijden te wachten stonden en dat ik voor altijd een zeker verlangen zou hebben,maar dat woog niet op tegen het leed dat er bij kwam kijken.Met die gedachte verliet ik mijn winkel en stapte in mijn auto.
Terwijl ik de bekende weg naar huis volgde ,kwam alles van de laatste maanden weer aan het oppervlak.Nog steeds rolden de tranen over mijn wangen.Ik probeerde uit alle macht het liedje te vinden dat me aan Zoë deed denken.Toen ik het vond kalmeerde ik enigzins.Aarzelend zong ik mee met Jermaine Jackson wiens liedje voor altijd onlosmakelijk met Zoë is verbonden.
Ik wreef over mijn buik en fluisterde tegen mijn meisje.Ik hoopte dat ze verstond wat ik tegen haar zei.Ik wist dat ik het beste deed,maar waarom deed het in godsnaam zoveel pijn?Toen ik voor het eerst zwanger werd had ik nooit gedacht dat mijn leven zo'n ingrijpende verandering zou doormaken.Nadien had ik nooit gedacht dat de pijn zo sterk zou blijven....
Ook al wist ik diep binnenin dat het een illusie was te denken dat ik ooit zou vergeten wat me zo nauw aan het hart lag.Toen ik thuiskwam trof ik Yves.Hij had,net als ik,zijn werk laten vallen om zo snel mogelijk thuis te kunnen zijn.Hij was razend,zo razend dat ik bang zou zijn geweest ware het niet dat het verdriet alles overtrof.Hij nam me in zijn armen en samen huilden we.
Ik kon hem onmogelijk tonen hoe lief ik het vond dat hij me op deze manier steunt,want er waren teveel zaken waaraan ik dacht.Ik had mijn tas al gemaakt,die zat al een week in mijn auto voor het geval ik slecht nieuws zou krijgen.
HET GAAT JE GOED IK ZAL JE MISSEN,DAT WAS HET LAATSTE WAT IK JE ZEI
LIEF EN LEED DEELDEN WE SAMEN,IS DAT NU ALLEMAAL VOORBIJ?
VOORAL DE NACHT T'IS KOUD EN DONKER,VALT ME ZWAARDER DAN IK DACHT
OM THUIS TE MOETEN KOMEN,ALS ER NIEMAND OP JE WACHT
Iets na zeven uur kwamen we aan op de materniteit.We kregen allebei iets te eten zodat we sterk genoeg zouden zijn om de nacht door te komen.Niet veel later gaven ze mij mijn eerste zetpilletje.Toen konden we alleen nog maar wachten.Het viel me op dat ik opnieuw een andere kamerwas toegewezen.In Roeselare waren er op dat moment slechts drie arbeidskamers en ik had ze intussen allemaal gezien.Om me toch enigzins gerust te stellen kreeg ik dezelfde vroedvrouwen.Zij kenden mij en hadden mij al bijgestaan bij de geboorte van Zoë en Amy,daardoor wist ik dat ik in goeie handen was.
Eigenlijk was het triest.Ik had een betere band met die vroedvrouwen dan met sommige van mijn vrienden.Ik was het meisje van de zwangerschappen die steeds opnieuw mislukten...Opnieuw vonden ze het enorm jammer voor mij en kreeg ik alle steun die ik maar kon wensen."Je kunt altijd langskomen als je behoefte hebt om te praten..."?zeiden ze me.Ik wist dat dit niet het geval zou zijn,hoe veel verdriet ik ook heb gehad,ik ben nooit met een specialist gaan praten en ik zal dat waarschijnljk ook nooit doen.Toch was het fijn om te horen,om te weten dat volslagen vreemde mensen me op deze manier bijstonden.
Ik bedacht hoe het zou voelen om niet meer zwanger te zijn.Naast het lege,verschrikkelijke gevoel zijn er immers voordelen aan verbonden.Ik probeerde er zoveel mogelijk te bedenken.Ik zou weer alles kunnen eten waar ik zin in had,niet meer misselijk zijn...Daar stopte voor mij de lijst.Ik probeerde tevergeefs nog enkele voordelen te zoeken maar kon er met alle wil niet meer bedenken.
Net als vorige keer had ik alweer een centimeter ontsluiting vooraleer de pilletjes werden ingebracht.Dat betekent dat de opening die ik had een gevolg was van de vlokkentest.Het waren allemaal details die ik opnam alsof mijn leven er van afhangt.Allemaal om niet te hoeven denken aan het feit dat ik mijn baby'tje moes afgeven.
Yves leek kwaad.Hij was een hele weel druk in de weer geweest en moest na al dat harde werken,zijn enige vrije avond doorbrengen in een ziekenhuis zonder dat daar iets moois voor in de plaats zou komen.Ik vertelde hem dat ik het niet leuk vond dat hij zo kwaad deed en zei hem dat het me speet.Dat ik niet had verwacht dat dit zou gebeuren.Maar niets hielp.Ik kreeg medelijden met mezelf.Waarom was hij niet vriendelijker?Ik kon alle steun goed gebruiken en hij gaf mij die niet.
Om 20u30 voelde ik de contracties opkomen.Een paar minuten voordien had ik de vroedvrouw gezegd dat ik zo lang mogelijk wilde wachten met epidurale verdoving omdat ik daar eigenlijk bang voor was.Maar de contracties deden verschrikkelijk veel pijn waardoor ik niet anders kon dan op mijn eerste beslissing terug te komen.Ik wilde die pijn helemaal niet voelen,ik wilde geen slechte herinneringen overhouden aan het einde van deze zwangerschap.Bovendien zou het mijn rouwproces zwaarder maken en dat was niet de bedoeling.Om kwart voor negen kreeg ik mijnj verdoving en tegen mijn verwachtingen in viel het bijzonder goed mee.De pijnscheuten bleven uit ,ik hoorde geen gekraak ...Kortom het verliep heel vlot.Ik kon eindelijk rusten ,zonder pijn.
De medicijnen bezorgden me wel een gek gevoel.Ik zag dingen die er eigenlijk niet waren en ik sprak wat raar.Telkens wanneer ik besefte dat ik domme dingen deed ,kon ik eventjes lachen,ook al voelde ik nog steeds pijn.Kim,mijn collega ging zo nu en dan een luchtje scheppen met Yves.Je kunt niet geloven hoe leuk ik het vond dat zij er was,zo kon Yves af en toe met iemand praten en moest hij niet alleen zitten.Normaal mocht er geen bezoek meer binnen maar de vroedvrouw was zo vriendelijk geweest om Kim bij ons te laten blijven.
Een beetje na tien vertrok Kim naar huis.Ik vroeg een bedje voor Yves zodat hij wat kon slapen .Hij had immers een vermoeiende werknacht achter de rug.Ik besloot om ook mijn ogen eventjes dicht te doen,maar ik twijfelde of slaen wel zou lukken.We lieten de televisie aan zodat we het geluid van mijn bloeddrukmachine niet constant hoefden te horen .Om de vijf minuten mat dit toestel mijn bloeddruk en het was enorm vervelend.
Omstreeks elf uur kreeg ik mijn tweede reeks pilletjes ,nodig om de weeën op te wekken."Dit zullen de laatste pilletjes zijn...de baby zal nu snel komen",dacht ik bij mezelf.Ik wist niet waarom ik dit precies dacht,en had absoluut nog niet genoeg ontsluiting maar ik voelde het gewoon.Het meisje belast met de nachtdienst was nog tamelijk jong.Ze had merkbaar minder ervaring in dit soort bevallingen dus vroeg ik haar zelf of wij ook deze keer een dekentje zouden krijgen.Niet veel later dan wanneer ze de kamer had verlaten,kwam ze opnieuw binnen.Ze had de dekentjes bij zich en ik mocht net als de andere keren een keuze maken.
Rond middernacht voelde ik hele felle weeën.Mijn epidurale deed zijn werk helemaal niet.de pijn was bijna niet te harden.Ik wilde zo vlug mogelijk de vroedvrouw zien.Toen ze,na wat voor mij een eeuwigheid leek,binnenkwam checkte ze enkel mijn bloeddruk.Die stond inderdaad weer zeer laag en ik werd er heel misselijk van.Ze deden iets in mijn baxter maar de verdoving werd niet bijgesteld.
Om vijf voor één brak mijn water.Ik voelde druk en belde onmiddellijk de vroedvrouw op.Ze kwam niet meteen maar ik had persdrang en ik wilde bevallen dus ik duwde...en ik beviel.Om twee minuten over één werd onze Chloë geboren .Het derde meisje intussen die van ons werd afgepakt.
De gedachte dat er nu twee kindjes in de heldere hemel aanwezig waren,onze twee kindjes,was bijna onwerkelijk.We troostten ons met het idee dat zij over ons waken en dat ze ons in moeilijke tijden een zekere steun zullen bieden.
Toby was opnieuw zeer verdrietig toen hij besefte dat er voor hem weer geen speelkameraadje kwam.Ik vond het zo oneerlijk.Ik had hem beloofd dat hij een broertje of een zusje zou krijgen,een meisje of een jongen waarmee hij zijn jonge leven zou kunnen delen maar ik moest hem voor de tweede keer op rij teleurstellen.Het voelde alsof ik mijn belofte aan hem verbrak en dat deed pijn.Daarbovenop had ik ons leven op korte tijd overhoop gehaald en ook al begreep hij dat niet,het kon onmogelijk gemakkelijk voor hem zijn.
Vroeger-daarmee bedoel ik voor de geboorte van onze meisjes-stond ik geen seconde stil bij wat er allemaal kon mislopen.Die dingen gebeurden enkel in films,anderen maakten het mee,maar niet jij..Nu denk ik daar helemaal anders over.Hoe goed iemand ook leeft en hoezeer je er ook naar streeft om het beste te doen voor iedereen,het is geen garantie dat er jou geen wrede dingen overkomen.Dingen die niet eerlijk lijken,en dat waarschijnlijk ook niet zijn,maar niettemin gebeuren.Een jaar geleden had ik nooit kunnen denken dat dit mij zou overkomen,anders was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen.Ik heb enerzijds mooie herinneringen aan mijn meisjes,maar anderzijds heeft het me geweldig veel pijn gedaan.Het heeft me zo diep geraakt....
Yves en ik waren allebei kapot van verdriet,maar we probeerden het voor de buitenwereld verborgen te houden.Voor hen leek het leven zoveel makkelijker,zij konden gewoon verdergaan met het leven terwijl het onze bleef stil staan.Konden de mensen horen hoe ik vanbinnen schreeuwde?Ik had behoefte om gehoord te worden,maar niemand kon echt helemaal begrijpen hoe wij ons voelden.Als het even moeilijk ging dat was het noodzakelijk dat we bij elkander terecht konden,we moesten in staat zijn op elkanders schouder uit te huilen en dan weer verder te gaan.We probeerden ons met alle macht vast te klampen aan elk moment die ons een beetje van ons geluk kon terugbrengen,we wilden zo graag weer gelukkig zijn.Maar tegelijkertijd beseften we maar al te goed dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat ook het geluk die we vroeger kenden niet meer volledig kan worden hersteld.
Ik durf met zekerheid zeggen dat een kind afgeven het pijnlijkste was die ons kon overkomen.We verlangen nog altijd,met elke vezel van ons lichaam,naar een gezond broertje of zusje voor Toby.Dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven,maar het moet haalbaar zijn en niet alleen op fysiek vlak.Voor Amy en Zoë twijfelde ik altijd aan het bestaan van God.Nu niet meer...Voor mij bestond hij niet,of niet meer.Tijdens mijn zwangerschappen had ik gebeden,dag in dag uit.Heeft het ook maar iets uitgehaald?Waarom zou ik nog geloven?Waarom zou ik nog bidden?Mijn kindje heeft het niet gehaald.Is dat wat God doet?
Zoals ik al zei stond de wereld voor ons weer even stil,maar in werkelijkheid ging het natuurlijk gewoon door.Er kwamen drukke tijden op het werk en dat leek mij het ideale moment om te bewijzen dat ik er terug stond,ondanks de pijn die meer dan goed voor mij was.Ik had weer energie en ik straalde die ook uit.Het was leuk om mijn gedachten even op iets anders te kunnen richtten.Ik kon de winkel opnieuw op pijl krijgen en nam de leiding heel vlotjes terug over.Het moeilijkste bleven de vragen,en de reacties uit onze omgeving.Hoe hard zij ook hun best deden,niets kon ons verdriet stillen.
"Gelukkig hebben jullie al een kindje...",zeiden velen.God ,wat haatte ik die reactie en daardoor haatte ik weer mezelf.Ze probeerden ons alleen maar te steunen,probeerden ons moed in te spreken maar ik haatte het meer dan welke reactie ook.we hadden inderdaad al Toby,een schat van een kind,maar dat liet niet weg dat wij heel graag onze meisjes hadden gekend.Dat verhinderde ons niet om te dromen over hoe het zou zijn geweest als er geen problemen hadden opgetreden.Is dat zo slecht?Is dat onverstaanbaar?Waarschijnlijk vonden zij dat niet,maar wanneer ze me dit zeiden kreeg ik soms wel dat gevoel.Sommige momenten had ik het gevoel dat dergelijke reacties ons het recht op verdriet ontnamen terwijl dat natuurlijk helemaal niet het geval was.
Soms vroegen mensen mij hoe het met mij ging,dan antwoordde ik dat alles goed was.Een uitspraak die mij keer op keer verdriet bezorgde,waar ik keer op keer spijt van had,,want alles ging niet goed.Alles liep verkeer!Andere keren zeiden ze me dat ik nog jong was,ik kon nog veel kindjes krijgen,maar velen kenden de echte oorzaak van ons probleem niet....Toch had ik en heb ik,nog altijd heel wat behoefte aan praten met andere mensen.Het deed me deugd wanneer ik zag dat ze geboeid en geïnteresseerd luisterden en ze ook enigzins begrepen waarover ik het had.
Op oudjaar vierden we bij mijn zus.Het feest ging door bij haar omdat ze meer plaats had dan mijn ouders en omdat ze niet wilde dat al het voorbereidend werk op hun schouders viel.Het vraagt immers enorm veel inspanning en werk om mensen te ontvangen en mijn moeder werd toch al een dagje ouder..Ik zag het eerlijk gezegd niet zo zitten.Net als Yves had ik niet zoveel redenen om het jaar feestelijk af te sluiten.Afsluiten voelde trouwens alsof we onze kindjes moesten vergeten en dat konden we niet.Meer nog,dat wilden we niet.
Yves had eerder die week een glaasje te veel op gehad en toen was alles naar boven gekomen.Hij had me gezegd dat hij het verschrikkelijk vond ,dat hij het maar niet te boven kwam.Hij zei me dat hij het niet kon vergeten en dat ons leven er zoveel moeilijker op was geworden.De dag van oudejaar zouden we onze baby hebben getoond aan familie,maar het leek alsof zij het feit dat we onze kindjes hadden verloren liever negeerden.Kon ik het hen kwalijk nemen?Ze deden het met de beste bedoelingen.Ze wilden ons er niet constant mee confronteren en dat was verstaanbaar,maar wij dachten er toch aan.Soms leek het alsof ze geen deel uitmaakten van hun leven,van de familie...en dat deed pijn.
Daarbij kwam dat er zoveel vrouwen uit mijn omgeving een baby verwachtten.Ik zag hen rondlopen met hun buik en dat haatte ik.Ik wist dat zij het moeilijk vonden om mij te benaderen,maar het omgekeerde gelde ook.Ik wilde niet dat ze me uit de weg gingen omwille van hetgeen ik had meegemaakt.Ik wilde niet worden uitgesloten,ik wilde dat ze me geboortekaartjes stuurden.Ik zou dan zelf wel uitmaken of ik klaar was voor een kraamvisite.Ik was er tot dan toe nog niet in geslaagd om die drempel te overschrijden maar ik was van plan om dit wel te doen wanneer mijn zus beviel.Daar zou ik kunnen wenen,zonder dat iemand mij erom zou veroordelen.
Ik voelde me enigzins schuldig ten opzichte van Toby.Hij had het allesbehalve gemakkelijk gehad.Gelukkig hadden de juffen hem gedurende een hele tijd extra in de watten gelegd .Ook hij maakte een rouwproces door ,hij zag zijn mama en papa al maandenlang huilen.Hij zag iedere keer een buikje,maar geen kindje in de wieg.Ik was blij dat ze hem af en toe even uit die verdrietige omgeving konden halen.Bovendien gaf dat mij ook wat tijd om tot rust te komen.
Want niet zo heel veel later bleek dat ik die rust heel goed kon gebruiken.
vele nachten hebben we gebeden,zonder bewijs dat iemand het kon horen on onze harten klonk een hoopvol lied, wat we amper begrepen we zijn niet bang meer al weten we dat er veel is om te vrezen we hebben bergen verzet, lang voordat we wisten dat we dat konden er kunnen wonderen bestaan, als je erin gelooft hoewel hoop broos is, is het moeilijk kapot te maken
In januari 2010 werd ik,per ongeluk,opnieuw zwanger .We hadden het niet gepland maar waren niettemin hoopvol.Alhoewel,als ik eraan terugdenk was dit niet het eerste wat ik voelde.Het eerste was angst.Hoe zou het nu weer aflopen?Was onze hoop dit keer terecht?
Niet lang nadat ik erachter was gekomen had ik een afspraak met mijn gynaecologe.We moesten opnieuw regelingen treffen ,opnieuw afspraken maken met de artsen in Brugge om zo snel mogelijk de tests te laten uitvoeren .Mijn dokter schatte dat,wanneer alles goed ging,ik op 23 september 2010 het leven zou schenken aan mijn baby.
Naast de vreugde dat we een derde kans kregen,de angst dat alles weer verkeerd kon lopen ,de hoop dat het dat niet zou doen,waren er ook de alledaagse zwangerschapskwaaltjes.Net als bij mijn vorige zwangerschappen,inclusief die van Toby,was ik ook nu weer ziek.Ik had heel weinig energie en gebruikte die vooral om te gaan werken.Dat betekende dat ik s'avonds zo uitgeput was dat het werk zich opstapelde.Ik wist wel dat het discussie uitlokte maar ik kon het niet helpen.
Het was sowieso niet gemakkelijk om na alles onze relatie op het rechte pad te houden.We waren allebei kribbig ,moe,bang,ziek..Kortom het werd ons allemaal een beetje te veel.Hoe lang zouden we op deze manier nog kunnen doorgaan?Het is een vraag waar ik urenlang over heb nagedacht maar het antwoord leek verstopt op een plaats waar ik niet kon komen.Ik wist dat als het ons nogmaals overkwam,als we het kindje opnieuw zouden moeten afgeven dat misschien de spreekwoordelijke druppel kon zijn.
Op acht februari kregen we de eerste beelden van ons kleine wonder te zien.Mijn gynaecologe vertelde me dat het eitje genomen werd van mijn linker eierstok.Dit was niet van belang,maar het was de eerste keer dat ze dit kon zien en ze vond het leuk om het met ons te delen.Het was ongelooflijk om alweer een hartje te horen kloppen,onwerkelijk bijna .Was het de derde keer,de goede keer?De tijd zou het uitwijzen,maar op dat moment kon ik enkel verwonderd kijken naar het leven dat in mijn buik groeide.Misschien mocht het dit keer blijven groeien....
Omdat ik op korte tijd al twee keer was bevallen en de hormonenschommelingen mij het knap lastig maakten,maakte mijn dokter een afspraak met een fysiotherapeut.Ik had immers last van mijn bekken en hij kon dat misschien verhelpen.Nadat ze de afspraak had vastgelegd,belde ze ook nog naar Brugge.Zeven weken later,op 16 maart ,zou ik de uitslag van de vlokkentest te weten komen.Dat betekende ook dat de bevalling op die dag kon plaatsvinden.
Hoe verder in de zwangerschap,hoe lastiger we het kregen.De positieve gedachten,die we ondanks alles toch weer hadden,brachten ons in de zevende hemel.Dit kon ons toch niet nog eens overkomen?Onze familie dacht er net zo over.Zij hoopten dat het deze keer een jongen zou zijn.Alhoewel de diagnose niet geslachtsgebonden was,vonden zij het raar dat het telkens een meisje was geweest toen het fout liep.
"Toby is een jongen,hij is gezond...",was de algemene gedachte.Ik kon hun standpunt wel begrijpen,maar ik wist dat als ik het puur wetenschappelijk benaderde ,het onzin was.De patholoog die de autopsie van Zoë voor zijn rekening had genomen was een zeer bekwaam persoon en daarbovenop werd zijn diagnose bevestigd door de specialisten in Leuven.Dat zijn mensen die weten waarover ze spreken,wat niet wegliet dat ik heel graag wilde geloven dat mijn familie gelijk had.
Iedere dag was een strijd om het hoofd boven water te houden.Ik zoch tevergeefs naar zaken die mij een beetje rust konden verschaffen.Ik surfte op het internet naar elk woord die mij hoop kon geven.Waren er mensen die hetzelfde hadden doorgemaakt,maar toch een gezonde baby op de wereld hadden gezet?Waren er dokters,waar ook ter wereld,die mij konden helpen?Elke dag las ik mijn horoscoop of voorspelde ik mijn toekomst online.Helaas bood niets van wat ik probeerde ,waar ik zo naar verlangde.Ik kon me enkel voorbereiden op het ergste....
Een collega van mij weer me erop dat ik niet zo negatief mocht denken.Zij hecht heel wat belang aan haar geloof,de islam,en ze probeerde me ervan te overtuigen dat als ik negatief bleef,mijn lichaam het mij niet zou gunnen.Vreemd genoeg was haar mening voor mij een drijfveer om tenminste een poging te doen iets hoopvoller te zijn.Ik hield nog steeds in mijn achterhoofd dat er een mogelijkheid was dat ik mijn kindje opnieuw zou moeten afgeven,maar probeerde desondanks te geloven dat alles goed zou komen.
Een maand later,op 8 maart 2010 moesten we naar Brugge.Aangezien ik vorige keer al was ingeschreven liet de bediende ons doorgaan naar de verdieping waar ik de pijnlijke test moest ondergaan.Eenmaal boven,kwam een verpleegster mij vragen of ik mijn klevers bij me had.Ik viel compleet uit de lucht,maar besefte al snel dat de bediende beneden was vergeten om die met me mee te geven.Dus moest ik opnieuw de lift in,naar beneden,stomme plakkertjes halen.Waarom hielden ze zich niet bezig met nuttige zaken?
Uiteindelijk hadden we alles en namen we plaats in de wachtzaal.Tegenover mij zaten twee vriendinnen,tenminste dat dacht ik toch.Een van hen was zwanger,de ander had een pasgeboren baby in haar armen.Het trof me harder dan ik kon verwachten en ik kon het niet nalaten om te staren.Het deed pijn om te zien hoe trots ze was op haar kind,hoe ze haar met een tedere blik bekeek."En ik?Krijg ik die kans?",dacht ik bij mezelf.Ik hoopte van wel want ik was niet zeker of ik nog een kind kon verliezen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.Waarom moest ik zo vechten voor een baby?Anderen kregen het zomaar in hun schoot geworpen.Sommigen verdienden het wel,maar anderen zou ik niet eens mijn hond toevertrouwen.Dat idee maakte me zo moe en nam me vaak alles strijdlust uit handen.Het had toch geen zin....
Driekwartier later mocht ik eindelijk de kamer binnen waar de onderzoeken zouden worden uitgevoerd.Dokter Logghe,die me ook de vorige keer had behandeld,was weer van dienst.Eerst voerden ze een standaard echografie uit,gewoon om te kijken of ze zonder tests al iets konden vaststellen en om na te gaan of de ligging geschikt was om een vlokkentest te ondergaan.
Omdat mijn placenta onderaan leek te liggen waren ze genoodzaakt de test via de vagina te doen.Ik schrok,maar ze verzekerden mij dat de pijn minder fel zou zijn dan vorige keer net omdat ze het op die manier moesten doen.In gedachten ging ik terug naar die vorige keer en ik herinnerde me dat ik veel pijn had gehad.Het idee dat ik dat opnieuw zou moeten doormaken ontnam me alle kracht.Ik had geen zin,maar het moest.Als ik mijn kinderwens niet wilde opgeven dan moest ik dergelijke tests erbij nemen.
Na enkele minuten waren de dokters klaar met de voorbereidingen.Dan was het de beurt aan de vroedvrouwen.Terwijl de ene via de echo mijn baby in de gaten hield,bracht de andere een lange naald in mijn vagina.Ik voelde een lichte pijn,maar bedacht dat het meer dan verdraagzaam was.Ze hadden gelijk,op deze manier deed het niet zoveel zeer.Het enige dat ik niet zoveel langer zou kunnen verdragen waren die verschrikkelijke bekkens.Het voelde alsof ze mijn ganse onderkant aan het uitrukken waren en ik had het liefst heel luid geschreeuwd.Blijkbaar was het van mijn gezicht af te lezen want niet veel later losten ze het bekken een beetje zodat deze minder gespannen was.
Er ging een hele tijd voorbij vooraleer ze vlokken begonnen te schrapen.Het duurde me allemaal veel te lang maar ik wist dat voor het welzijn van onze baby noodzakelijk was om niet gehaast te werk te gaan.Als er ook maar een iets fout liep dan kon ik mijn kindje kwijt zijn of het zou geboren worden zonder ledematen,zelfs al was het kerngezond.
Omdat ze die keer het onderzoek deden via de vagina had ik ook meer kans om de baby te verliezen.Er is bij dergelijke tests sowieso een grotere mogelijkheid dat er een miskraam volgt ,dus ik dankte hen in stilte voor de precisie en het geduld waarmee ze alles uitvoerden.Ze vertelde me dat ik,aangezien ze een gaatje hadden moeten maken in de baarmoeder,vruchtwater kon verliezen en waarschuwden me dat de weeën waarschijnlijk heel wat heviger zouden zijn.Maar ik zou er graag de pijnlijke weeën ,het bloedverlies,...hebben bijgenomen,als mijn kind maar in leven kon blijven.
Uiteindelijk vonden ze de geschikte plaats om vlokken te schrapen en ik troostte mezelf met de gedachte dat het nu niet veel langer meer kon duren.Normaal mocht ik niets hebben gevoeld,maar binnen de kortste keren kreeg ik enorme pijnscheuten.De gynaecologe had het moeilijk om de test naar behoren uit te voeren .Toch kon ze niet anders dan doorgaan want het labo eiste dat de vlokken groot genoeg zouden zijn om de vele tests grondig te kunnen doen.Mijn baarmoeder wilde echter heel weinig afgeven...
Om mij even de tijd te geven om te ontspannen,trok ze de naald terug.Ze spoot de vlokken in een klein dekseltje waarin fysiologisch water zat.Dat water diende om de bebloede vlokken schoon te maken en de dokter de kans te geven te kijken hoeveel er al waren.Nog steeds hadden ze niet genoeg ."Ik zal het nog eens opnieuw proberen.",zei ze me.Meteen daarna voelde ik weer die vreselijke pijn.Mijn baarmoeder zat klem tussen de bekkens en ik kon niet anders dan zeggen dat het te veel pijn deed.Toen ze de lange naad terug hadden ingebracht ,loste ze de bekkens zodat mijn benen weer wat minder gespannen waren en ik op mijn gemak kon meekijken met wat er binnen in mij gebeurde.
Na nog een paar keer met de naald heen en weer te hebben geschraapt,kon ik de pijn echt niet meer aan.voor hen was het lastig om het onderzoek naar behoren uit te voeren,maar voor mij was het vooral enorm pijnlijk.Opnieuw trokken ze de naald terug en verwijderden ze de bekkens .Ze wilden niet meer doorgaan omdat ik te veel pijn had,maar ze vertelden me dat als het labo niet genoeg had,ze mij opnieuw zouden opbellen.Dan moest ik nogmaals de test ondergaan.Waarom deden ze dan nu niet verder?Ik kon niet nog eens die pijn doorstaan.En ook de klol tikte verder.Hoe langer dit alles duurde,hoe langer onze baby in mijn buik groeide.Ik had geen zin meer om weer te moeten bevallen,dat kon ik zowel fysiek als psychisch niet meer aan.Ik zei hen dat ik wilde dat ze doorgingen.De lichamelijke pijn van die onderzoeken was namelijk niets in vergelijking met het verdriet dat ik zou voelen als bleek dat ik mijn kindje weer moest afgeven.Daarom wilde ik ook zo vlug mogelijk een antwoord.Ja of neen?Geluk of verdriet?Mag ik het deze keer houden,of moet ik opnieuw afgeven?
Nadat ik hen had verzekerd dat ze konden doorgaan,bevestigden ze de bekkens opnieuw in mijn baarmoederhald.Ik verbeet de pijn zo goed ik kon,en probeerde mijn verkrampte gezicht zo goed mogelijk voor de gynaecologe verborgen te houden.Zij zou meteen zijn gestopt......
Uiteindelijk lukte het hen om voldoende vlokken te verzamelen en maakten ze alles in gereedheid om ze zo vlug mogelijk naar het labo te kunnen opsturen.Hadden ze nog niet genoeg,dan zou ik binnen de twee dagen een telefoontje hebben gekregen om een nieuwe afspraak te regelen.Na de test werd ik naar een kamertje gestuurd waar ik even op een bed kon uitrusten.Het was pas nadat ik wat water had gedronken en er bloed was afgenomen dat ik naar huis mocht.
De artsen in Brugge vonden het geen probleem dat ik mijn werk twee dagen nadien al terug zou hervatten,maar op advies van mijn gynaecologe bleef ik een weekje thuis.Ik had voldoende overuren gedaan voor de zwangerschap zodat niemand hoefde te weten dat ik een hele week thuis bleef.Ik had mijn bazen immers nog altijd niet op de hoogte gesteld van deze nieuwe zwangerschap omdat ik vermoedde dat het voor hen nogal een schok zou zijn.Heel veel mensen waren trouwens versteld van de snelheid waarmee ik opnieuw zwanger was geworden.Niemand vond het logisch en gezond,vooral voor mijn lichaam,dat de zwangerschappen elkaar zo snel opvolgden.Daarom had ik besloten te zwijgen,tot wanneer zou blijken dat de test positief was.Ik zou hen dan met een glimlach het goede nieuws kunnen melden.Ik hoopte zo hard dat ik hen goed nieuws zou kunnen brengen....
Toen we thuiskwamen ging ik in de zetel liggen.Ik voelde me helemaal niet zo beroerd en ik dacht terug aan de vorige keer.Ik had een hele nacht contracties gehad,had niet geslapen....en alleen al de gedachte bezorgde me kippenvel.Gelukkig leek alles goed te gaan.Ook de volgende dag voelde ik me goed.Ik besloot mijn zus te bellen en haar te vragen Toby naar huis te brengen want aangezien ik me goed voelde kon ik hem zonder moeite opvangen.De ganse dag liep ik door het huis,poetste ik van boven tot onder en hief en sleurde ik alles op zijn plaats.De energie die mij de hele middag op de been had gehouden,verdween echter net zo vlug als die gekomen was.'s Avonds kreeg ik felle contracties en was ik niet meer in staat nog iets voor elkaar te krijgen.Ik besloot vol te houden,ook al leefde er diep in mij een angst die met de minuut groter werd.Was ik de baby aan het verliezen?Het voelde net alsof ik een miskraam had...ik was zo verschrikkelijk bang."Als het morgen nog zo voelt dan bel ik mijn gynaecooge."
De dag nadien ,nadat ik was opgestaan,voelde ik dat het niet zo klopte.Tijdens het plassen had ik een grote prop met bloedklontertjes verloren en dat boezemde mij heel wat schrik in.De artsen in Brugge hadden me immers gezegd dat bloedverlies maar kon gedurende de middag van het onderzoek zelf.
Twee dagen later echter sloeg de paniek pas echt toe,en dit in zijn meeste pure vorm.Hetgeen ik verloor was geen bloedprop,maar leek eerder een vruchtje.Ik wist niet wat te doen.Mijn baby was waarschijnlijk gestorven als gevolg van de de zware testen.Ik belde mijn gynaecologe op en was ontgoocheld toen bleek dat ze een dagje vakantie had.Er werd me aangeraden om langs te gaan in de spoedafdeling als de pijn bleef aanhouden.
Diezelfde dag nog begaf ik me naar de afdeling gynaecologie.Mijn dokter zat middenin een behandeling en kon me dus daardoor niet ontvangen.Wel lag er een briefje klaar voor mij waarop stond dat er geen reden was tot paniek.Het was heel normaal dat ik na de vlokkentest ,stukjes verloor die leken op een vruchtje maar in feite niets anders waren dan deeltjes van de placenta.Ik wist niet waar ik het meest zin in had,iemand een mep verkopen of lachen.Hoe onverantwoord!Een briefje?Echt?Wat als er wel iets mis was met mijn kind?Zouden ze dan later een briefje schrijven met hun excuses?Niemand had het recht om mij zomaar aan de kant te schuiven!Niet wanneer er zoveel op het spel stond.Ik wist dat er niet veel was dat ik kon doen ,dus legde ik me neer bij de situatie en besloot hen op hun woord te geloven.Ontgoocheld draaide ik me om en liep naar de uitgang in de veronderstelling dat dokters wisten waarover ze spraken.
Ik liet er geen gras over groeien .Begin september 2009 groeide er alweer een nany in mijn buikje.Het had me amper vier weken gekost om opnieuw zwanger te raken.Vanaf dat moment moest het verdriet voor Zoë even wijken want ik wilde me volledig richten op deze nieuwe zwangerschap.Ik moest alles onder controle zien te houden.Ik wist dat ik rond mijn elfde week een test zou moeten doen.Die test zou ons vertellen of dit kindje dezelfde aandoening had als Zoë.
Als alles goed ging zou ik mijn kindje op 29 mei 2010 gezond en wel in mijn armen houden.Volgens de chinese horoscoop zou het ook dit keer een meisje worden.Ik hoopte dat dit waar zou zijn.Ik wilde niets liever.
Op vijftien oktober moesten we voor de eerste keer naar de gynaecologe .Ik zag de eerste echo,de eerste beelden van dit klein wondertje.HEt hartje klopte zoals het zou moeten ,de baby groeide volgend het gemiddelde.Alles leek in orde te zijn.
Onze gynaecologe uimde voor ons en maakte onmiddellijk een afspraak met Brugge.Leuven leek haar iets te ver indien we slecht nieuws zouden krijgen.Zoals ook bij mijn zwangerschappen van Toby en Zoë was ik weer ontzettend misselijk.Ik kon geen eten binnen houden.
'Het wordt weer een meisje',zeiden vele mensen.En diep in mijn hart hoopte ik met hen mee.Misschien zouden ze me op die manier teruggeven wat ik in juni verloor.Was me dat gegund?Ik hoopte van wel...ik wilde het zo graag.De periode die vooraf gingen aan de testen waren enorm stressvol.We moesten blijven werken,gemotiveerd en positief naar de toekomst kijken.Maar dit was zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.Urenlang piekerden we over de uitslag.In diezelfde tijd werd ik ook ziek.Ik had koorts en kon amper bewegen door het weinge eten die ik nog binnen kreeg .Ik nam nu en dan wat verlof zodat ik kon rusten want ik was moe!Moe van het denken,het hopen,het dromen....
Op 9 november 2009 ,om 9u30 hadden we een afspraak bij mevr Logghe,dokter in het AZ van Brugge.Nadat we ons hadden ingeschreven aan de loketjes namen we de lift naar boven.We moesten op de tweede verdieping zijn en aan onze rechterkant lag prenatale diagnostiek.Ik zag meteen dat het een stuk rustiger was dan in Leuven.Daar bedienen ze jou aan de lopende band.Het gaf me een rustgevend gevoel.Misschien zal ik hier beter behandeld worden,misschien zal hier alles wel goed komen...Mijn hart bonsde en mijn maag deed raar.Ik was zo verschrikkelijk nerveus voor de testen!En ik had schrik dat ze enorm pijnlijk zouden zijn.Het was ook zo anders dan de eerste keer.Toen hadden ze een vruchtwaterpunctie afgenomen maar deze keer was het een vlokkentest.De eerste keer was het in Leuven,deze keer in Brugge.Er viel niets te vergelijken....
De vruchtwaterpunctie en de vlokkentest zijn beiden tests om het dna te onderzoeken.Maar geen van beiden zijn hetzelfde om mee te maken.Tenminste dat had ik gelezen.Toen dokter Logghe ons binnen riep,sloeg de angst me om het hart.Ik kwam terecht in een kleine,donkere kamer en mocht gaan liggen.Voor me hing een enorm plasmascherm zodat ik de hele ingreep kon volgen.Ze zouden met een lange naald mijn baarmoeder verkennen en stukjes van de moederkoek schrapen om dan te onderzoeken.Om de bacterieën van mijn buik te verwijderen gerbuikten ze jodium.Ze wreven er mijn hele buik mee in,zodat ik geen ziektes kon krijgen en de test zorgvuldig kon worden uitgevoerd.Daarnaast brachten ze een grote naald in mijn buikwand om op die manier de bovenkant van mijn buik voldoende te verdoven.Ik hoopte maar dat ik geen pijn zou voelen.....
Eens mijn buik verdoofd was,plaatsten ze de transducent (want zo noemen ze dat ding die ze op je buik plaatsen om echo's te nemen)op mijn buik.De gynaecologe nam plaats voor me,de assistente rechts met de transducent in haar hand.
Terwijl de gynaecologe de lange naald in mijn buik inbracht,moest de assistente kijken of ze nergens bleef steken tot ze uiteindelijk de placenta bereikte.Eenmaal ze die gevonden hadden,schraapten ze eraf wat nodig was.Het deed zo ontzettend veel pijn wanneer ze dit deden.Het voelde aan als zeer pijnlijke maandstonden.Het was haast ondraaglijk,ik wilde dat ze stopten...Ik dacht niet dat ik het nog veel langer zou kunnen volhouden,maar ik wist dat het moest.Als ik het niet deed,dan zou ik misschien weer zes maanden of langer mijn kindje hebben gedragen om dan te horen te krijgen dat het hetzelfde lot als Zoë tegemoet ging.Zou de pijn dan niet nog veel erger zijn geweest?
Telkens als ze genoeg vlokken hadden opgetrokken met de naald,keken ze onder een grote lamp of er voldoende stukjes waren om de testen te kunnen uitvoeren .En toen dit niet het geval bleek,moesten ze opnieuw in mijn buik en alles nog eens overdoen.Ik richtte mijn ogen op het scherm voor me.Ik zag mijn kindje en rechts van hem of haar zag ik de grote naald passeren.Dat beeld bezorgde me een nog grotere angst dat er iets verkeerd zou lopen.Dus keek ik naar Yves,die mijn hand vastnam telkens wanneer de pijn te hevig werd of ze de naald opnieuw naar binnen brachten.
En dan kwam er eindelijk een einde aan.Na ongeveer twintig minuten was de test voorbij.Ik kon eventjes de potjes bekijken waar de vlokken in zaten.Ze zouden die meteen naar het labo in Brussel overbrengen.Ondertussen mocht ik in een ziekenhuisbed even gaan rusten en de pijn wat laten bezinken.Ik kreeg een boterham met kaas en Yves een kopje koffie.
Nadat ik hen er van verzekert had dat ik me beter voelde en ze van Yves een staaltje bloed hadden afgenomen,mocht ik naar huis.Ik kreeg nog een brief,bestemd voor mijn gynaecologe,waarop stond dat de vlokkentest goed was verlopen en ze genoeg materiaal hadden kunnen afnemen om de testen te kunnen starten.Er stond ook dat ze haar dankbaar waren vor het doorsturen van een patiënt die een vlokkentest moest ondergaan.Ze hadden heel weinig ervaring op dat gebied en ze hadden dit nu toch eens kunnen doen.
Thuis kon ik eindelijk echt rusten.Toch was het niet zo aangenaam want ik had lichte weeën en die deden pijn.Yves maakte iets lekkers voor me klaar,maar ik twijfelde of ik het wel binnen zou krijgen.Hoe lang konden toen dagen duren?Want zolang moesten wij wachten vooraleer we de uitslag van de test te horen zouden krijgen.Ik hoopte vurig dat die positief zou zijn maar ergens diep vanbinnen had ik er geen goed gevoel bij.Ik moest verplicht een hele week platte rust nemen want zo'n tests brengen ook wel wat risico's met zich mee.Ik had de kans op een miskraam en rusten bleek noodzakelijk.
De week die daarop volgde ging ik zoals gewoonlijk weer aan het werk.Ik moest wel aan de slag in een ander filiaal in Oostkamp maar ik kon het werk al zittend doen.Ik was enorm blij,want ik had nog altijd heel wat pijn in mijn baarmoeder.Ik zou nu heel gauw te weten komen wat de uitslag van de vlokkentest was en ik telde ieder uur af.Hoe lang konden tien dagen duren?Ik kwam tot de ontdekking dat het antwoord hierop een eeuwigheid inhield.Niets in mijn leven had ooit langer geduurd dan die tie verschrikkelijke dagen.
Mijn tweede dag in Oostkamp was ook de dag dat ik een telefoontje kon krijgen van mijn gynaecologe.Alhoewel ze ook naar Yves kon bellen.Ik wist het niet zeker.Ik deed een werkje die niemand graag doet.Maar ik kon het zittend uitvoeren dus bood ik mijn hulp aan.Het was simpel,alle spulletjes die klanten uit elkaar hadden getrokken moest ik opnieuw bundelen.Mijn telefoon week geen minuut van mijn zijde.Ik wilde direct kunnen opnemen wanneer hij rinkelde.
Om tien uur kon ik even naar buiten gaan om een sigaret te roken en net toen ik terug op mijn plaats zat,klaar om verder te werken ging de telefoon.Het nummer op de display was me onbekend dus het kon mijn gynaecologe zijn,of misschien iemand uit Brugge...Mijn hart sloeg een slag over en aarzelend nam ik de telefoon op.MIjn vermoeden klopte,het was mijn gynaecologe,dokter Watty.
"Mevrouw Chielens?Ik vrees dat ik geen goed nieuws voor u heb...",hoorde ik haar zeggen.Mijn mond werk kurkdroog,ik kon amper nog iets uitbrengen.Mijn keel deed ineens zoveel pijn dat ik enkel nog kon zeggen:'oh nee?'.Ze vertelde me dat ook deze baby de stapelingsziekte had en vroeg me of ik dezelfde middag nog kon langskomen om te bespreken hoe we de situatie zouden aanpakken.Viel er veel te bespreken?Ik zou weer mijn kindje verliezen!Ik zou weer datgene moeten opgeven waar ik het meest naar verlangde!Viel er daar nog meer over te zeggen?Ik voelde een onmacht toen ik haar antwoordde dat ik onmiddellijk naar huis zou rijden en Yves zou bellen om hem het slechte nieuws te vertellen.Daarna beïndigde ik het gesprek.En samen met het gesprek ook mijn moed en hoop.Waarom?Waarom deden ze ons dit aan?Het waren vragen waarvan ik zeker wist dat er geen antwoord was...behalve dan misschien :daarom.
Ik moest opnieuw bevallen een ik had er geen zin in.Ik wilde helemaal nog niet bevallen!Waarom begreep niemand dit?Kathy,mijn collega,probeerde me te kalmeren.Ik zag in haar ogen wat ik voelde.Onmacht,verdriet,onbegrip...Ze huilde met me mee.Al snikkend zocht ik mijn spullen bij elkaar en stapte toen in mijn auto.Ik vloekte,tierde,huilde,liet echt alle remmen los.Ik wist dat het niets uithaalde maar ik had het nodig.Waarom kon het geen goed nieuws zijn?Het kan gewoonweg niet!Verdomme!Hoe moest ik dit aan Yves uitleggen?
Ik belde hem op,en alhoewel ik het slechte nieuws amper over mijn lippen kon brengen door mijn gesnik,begreep hij wat ik bedoelde.Ik smeekte hem om naar huis te komen maar ik wist zeker dat hij zijn werk zou laten vallen,nog voor ik de tijd had mijn zin af te maken.Omdat ik de weg naar huis niet wist,schakelde ik de GPS aan en toen reed ik de parking af.Richting Izegem,richting pijn...
Ik belde ook mijn zus op.Ik hoopte dat ze even aan de lijn kon blijven,ik had behoefte een stem te horen."Blijf kalm...ik kom meteen naar jullue toe.",zei ze me.Het regende heel fel en ik zat gevangen tussen twee grote vrachtwagens.Ik reed amper de snelheid die ik mocht rijden maar het leek genoeg om mezelf te verongelukken.Tussen de tranen en het gesnik door probeerde ik mijn kapotte gsm te herstellen en intussen het verkeer in de gaten te houden.Maar alles werkte tegen.Ik kreeg mijn gsm niet aan de praat,geraakte niet van tussen de vrachtwagens.Alles liep tegenwoordig verkeerd!
Toch raakte ik veilig en wel in Izegem.Uiteindelijk draaide ik mijn straat in,reed tot aan de deur en stapte uit.Daar zat ik dan.Ik rookte de ene sigaret na de andere en ijsbeerde door de kamer.Ik faalde opnieuw,dat was hoe ik het voelde.Niet veel later kwam ook Yves thuis.Hij nam me vast en we huilden samen...Toen ook Wendy ons huis binnenkwam praatten we over van alles.Over hoe de afgelopen paar maanden een hel waren geweest,over het feit dat we onze kinderwens beter zouden staken al was het maar voor even....Maar ik had daar verdomme helemaal geen zin in!Hoe konden ze me vragen op te geven?Ik wilde niet opgeven!Ik zou niet opgeven! `` Ik kreeg geen hap door mijn keel.Het was middag en binnen enkele uren zou ik naar het ziekenhuis moeten.Ik had een vermoeden dat ik snel terug thuis zou zijn...Ik was pas drie maanden zwanger,het zou nooit zo'n bevalling worden als van Zoë,toch?Een simpele curretage en ik kon terug naar huis.Omstreeks 14u zaten we in de wachtzaal van het ziekenhuis.Er zat ook een dame met een mooie kleine baby.Ik wilde niet kijken,,maar steeds weer gingen mijn ogen die kant op.Het was zo'n schattige baby...Ik bedacht dat ik al die kansen weer niet kreeg.Ik zou weer niet kunnen pronken met mijn baby,ik moest opnieuw alles opzij schuiven.Het enige waar ik mee naar huis zou gaan was een hels verdriet en een gevoel van leegte.
Baby's,mama's met bolle buiken...Ik kon ze niet meer verdragen.In mijn ogen waren ze allemaal even slecht.Ik haatte hartgrondig dat iedereen kreeg wat ze wilden terwijl ik voor alles moest vechten.Het leven leek me helemaal niet eerlijk.Waarom werd ik telkens weer met mijn lichaam tegen de muur gedrukt?Wat hadden wij in Godsnaam verkeerd gedaan?Verdienen we geen klein beetje geluk?
Ik moest mijn zakkendoek bovenhalen want de tranen stroomden over mijn wangen.We gingen binnen en plaatsten ons aan het bureau van de gynaecologe.Ze vertelde ons opnieuw wat de baby mankeerde en besloot dat we de zwangerschap beter konden afbreken.Deden we dit niet,dan waren de tests voor niets geweest.Aangezien wa van in het begin hadden gezegd dat we de zwangerschap zouden stop zetten indien bleek dat het kindje dezelfde aandoening had als Zoë was de beslissing snel gemaakt.Ik vroeg haar hoe alles in zijn werk zou gaan.Ik dacht nog altijd dat een curretage zou volstaan maar ik dacht verkeerd.Ik moest naar de materniteit om te bevallen want de baby was te groot en bovendien leefde het kindje nog.Het wasalsof iemand me recht in het gezicht had geslagen.Ik zou om vier uur diezelfde namiddag een bevalling opwekken van een kindje dat niet eens de kans kreeg te leven.
Toby kon opnieuw bij mijn ouders verblijven en zij reageerden net als de eerste keer.Het was beter nu...Ze hadden gelijk,maar dat maakte mijn verdriet er niet kleiner op.Ik zag heel weinig emotie in hun ogen maar ik wist dat ze hun best deden die voor mij verborgen te houden.
Zoals afgesproken stapten we om vier uur de materniteit binnen.Ik kreeg direct mijn eerste zetpilletjes.Ik had dezelfde vroedvrouw als bij Zoë en ook zij herinnerde haar wie ik was.Ze toonden mij hun steun door hun hand op mijn schouder te leggen en door mij moed in te spreken voor de dagen die komen.Dagen die er voor ons allemaal hetzelfde uitzagen....grijs.
Ik had enorm veel schrik omwille van wat de vorige keer was gebeurd inzake verdoving maar ik wist dat zij het zich niet konden permitteren dat ik weer zo'n pijn zou lijden.Mijn gynaecologe vond het van het grootste belang dat ik geen pijn had en door haar vastberadenheid kreeg ik de beste anesthesist mogelijk.
Om half negen kreeg ik koorts.Ik rilde van de kou en in tegenstelling tot vorige keer was het ook buiten barkoud.Ik voelde me verschrikkelijk.Yves en ik hadden de laatste uren niet veel meer gedaan dan huilen.Maar we hielden ons allebei sterk en probeerden ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling.Ik had tijd om na te denken....Op een bepaald moment geraak je gewend aan het feit dat het telkens weer slecht afloopt maar ik had dit in geen honderd jaar verwacht.Iedereen had me verzekerd dat alles goed zou komen.Een keer?Ja,maar toch geen twee keer na elkaar?Achteraf lijkt het allemaal zo naiëf,maar eigenlijk is het gewoon hoop.
We probeerden wat televisie te kijken en elkaar wat op te krikken door schunnige praat te verkopen.We konden er al eens om lachen.We moesten op een bepaald moment toch beseffen dat het geen zin had om ons leven stil te leggen.Het was belangrijk om vooruit te blijven kijken.Ook hier moesten we weer door.En het zou pijn doen...maar het was niet onmogelijk.Dat wist ik,dat wist Yves,dat wisten we allebei maar al te goed.
we hadden nog altijd onze zoon.Toby had en heeft nog steeds heel hard een mama en papa nodig in zijn leven.Bovendien zijn wij enorm dankbaar en gelukkig dat hij ons tenminste de kans heeft ons te bewijzen als ouders.Misschien wel onze enige kans.Was dit de ultieme relatietest van God?Moesten we ons nog meer bewijzen,nog harder verchten om onze droom te realiseren?Maar wat dan met al die mensen die hun kinderen dumpen in een schuif in Brussel?Moeten zij zich dan niet bewijzen?Het blijft me tot op vandaag een raadsel hoe een mensenleven in elkaar zit.Hoe is het mogelijk dat de ene het wel overleeft en de andere niet?Zelfs onze diagnose snap ik niet.Hoe is het mogelijk dat we niet meer in staat zijn om een baby op de wereld te zetten,terwijl het bewijs dat het wel mogelijk is rondloopt? Wanneer ben je het waard om geluk te hebben?En misschien belangrijker...wanneer niet?
Terwijl we wachtten mocht ik een dekentje kiezen voor onze baby.Dat betekende dat ik ook dit kindje te zien zou krijgen.Ik keek Yves aan,een bezorgde blik in mijn ogen.Ik dacht dat we dit kindje niet te zien zouden krijgen.Was het wel aanzienbaar?Omdat roze geen optie meer was,koos ik voor het gele denkentje.Ik kreeg ook een quiltje,net als bij Zoë.Opnieuw kregen we de keuze:meenemen naar huis of meegeven met de baby?
We zouden Amy,want dat zou de naam van onze meid worden,bij haar zusje laten uitstrooien.Op die manier zou Zoë niet meer zo alleen zijn en waren we er zeker van dat onze kleine Amy de weg naar het hiernamaals zou vinden.
Terwijl Yves een luchtje ging scheppen,lag ik in bed.Opeens voelde ik de dingen die ik,hoe graag ik ook wil,niet kan beschrijven.Ik begon overal te tasten want de vroedvrouw was net weg en ik wilde haar niet opnieuw storen.Toen ik tussen mijn benen keek en bloed zag begon ik te panikeren.Er was niemand in de buurt om mij te helpen.Yves was net de kamer uitgegaan,de vroedvrouw was weg,en ik kon de bel niet bereiken.Ik kon onmogelijk uit mijn bed stappen want de verdoving was deze keer wel goed.Ik besloot dan maar om mezelf recht te trekken en terwijl ik dat doe voel ik iets'kwakken in mijn buik.Ik voelde tussen mijn benen maar trok bijna onmiddellijk mijn hand weer terug.Tergelijkertijd kreeg ik persdrang en aangezien ik toch niets verkeerd kon doen perste ik.Terwijl ik duwde en intussen die verdomde bel nog steeds probeerde te pakken,kwakte het hevig.
Toen Yves de kamer binnenkwam,panikeerde ik nog meer."Er ligt iets tussen mijn benen!",riep ik naar hem.Hij durfde niet te kijken uit angst voor wat hij zou aantreffen.In plaats daarvan belde hij de vroedvrouw.Toen ze even vluchtig onder het deken keek,en daarna haar blik op mij richtte was hetgeen ik in haar ogen zag genoeg.Ze vertelde me dat de baby geboren was.Om tien na tien werd Amy Verstraete geboren.Ik probeerde me rechtop te plaatsen zodat ik haar kon zien,maar ik wist niet goed wat ik precies zag.
Kort daarna,wanneer ze me in de verloskamer curetteren,kreeg ik mijn kleine meisje in een bekkentje bij mij.Ze was klein,maar perfect.Ze had alles wat een baby moet hebben.Haar hoofdje leek dan misschien op dat van een alien,maar het was toch mooi om te zien.Het was alsof ik een foto van haar nam en die opsloeg in mijn hart.En daar zit ze nog altijd veilig opgeborgen.Omdat ze zo fragiel was mocht ik haar niet uit het bekken nemen.Als ik dat toch zou doen,zou alles scheuren.
Het is ons kleine wonder!Ze mat amper tien centimeter en woog zesrig luttele grammetjes.Een minimensje met een enorme invloed op ons leven.Ze was niet eng of akelig,ze was uniek.Ik schrok niet van hoe ze eruit zag.Ik huiverde niet toen ik haar vasthield.Ik was niet bang om van haar te houden,ze was mijn baby...Ons kindje.Yves bekeek haar met een droefheid die ongekend zou moeten zijn voor zo'n jonge mensen als ons.Weer een kindje dat uit onze armen werd gerukt,maar een plaats innam in ons leven.Triestig....
Ook van haar namen we foto's zodat we haar zouden kunnen herinneren.....Maar waren die foto's eigenlijk niet overbodig?Ik kon elk detail van haar zo voor me zien...Niettemin wilde ik ook voor haar een afscheidsfoto kunnen maken.
Ik wil op ieder moment in mijn leven,op elk uur van elke dag in staat zijn om hen te kunnen bekijken op foto,weer alle details in me op te nemen en me door hen laten helpen om een moeilijke dag door te komen.
Ik moest die nacht doorbrengen in het ziekenhuis want ze konden me niet meer laten gaan aangezien het reeds nacht was.Dat vond ik niet erg,het gaf me de kans een goede nachtrust te nemen.Maar ik wilde toch zo vlug mogelijk de materniteit verlaten.Ik verblijf er niet graag,tenminste niet zonder baby.
ROUWKAARTE-JE AMY
geen woord drukt uit de droefheid,en niets geeft weer de pijn aan alles wat wij wensten en dat niet zo mocht zijn toch heeft jou tere leven ons in het diepst geraakt en daarom lieve kleine Amy ben jij voor ons volmaakt
Ik werd naar mijn kamer gebracht waar ik de tijd zou krijgen om haar helemaal in me op te nemen.Ik zou haar kunnen knuffelen,foto's kunnen nemen...en we zouden er haar vooral aan familie kunnen laten zien.Want sowieso waren we de trotse ouders van een prachtige dochter.
Yves nam Zoë in zijn armen en durfde amper te ademen uit schrik dat er haar iets zou gebeuren.Het is alsof ze levend in zijn armen lag en hij schrik had haar te laten vallen,zo zorgzaam.Wendy was ook al in de kamer en wanneer we binnen kwamen stond ze meteen op.Toen ze het kleine dekentje zag dat Yves vasthield,moest ze huilen.Yves en ik huilden met haar mee....We bekeken Zoë heel aandachtig.Er leek niets mis te zijn .Ze had alles wat een gezonde baby moest hebben maar de natuur had er anders over beslist.Het was echt onbegrijpelijk dat ze helemaal geen levenskansen had.
Ik probeerde me sterk te houden toen mijn ouders naar me toekwamen.Ze keken met bange ogen in mijn richting maar ik wist dat ze niets liever wilden dan Zoë zien.Wendy legde haar met veel zorg in de armen van mijn moeder.Op het moment dat ze Zoë aankeek,kon ze haar emoties niet meer te baas.Ze huilde tranen met tuiten en keek snikkend naar onze kleine,prachtige,maar levensloze meid.Mijn vader kon het niet aan en moest heel even de kamer verlaten.Toen hij terugkwam nam hij Zoë in zijn armen en kon alleen maar zien wat ook wij zagen,ze was perfect.
Het was niet eerlijk!Wat hadden we verkeerd gedaan?Dit zou niet mogen gebeuren.....Even later kwam ook mijn schoonzus langs.Ook Lynn en Kelly,haar dochters ,waren meegekomen om afscheid te nemen van hun nichtje.Ik vond het knap dat zo'n jonge meisjes als zij het aandurfden om onze meid te komen bezoeken.Ze keken van in de verte toe en zagen Zoë van de ene arm naar de andere arm gaan ,maar hun ogen waren vooral op mij gericht.
Bitter bekeek ik alle mensen die huilden en probeerden het beste te zeggen tegen Yves en mij.Ik was nog altijd niet in staat emoties te tonen.Ik dacht alleen maar aan hoe mijn leven erna zou worden.Hoe zou ik hier in godsnaam mee om kunnen gaan?Ik zou nooit meer kunnen lachen,ik zou nooit nog gelukkig zijn en ik zou nooit meer dat meisje krijgen die ik nu had verloren.
Ook Heidy,mijn andere zus,kwam langs.Ze kon niet lang blijven omdat haar kinderen alleen thuis waren.Ze mochten niet komen,ze had schrik dat het beeld van Zoë hen zou achtervolgen.En ik begreep het maar al te goed.Voor mij was Zoë een gewoon meisje,maar voor anderen bleef ze iets raars.
Na iets minder dan twee uur besloot ik Zoë af te geven.Ik had beloofd haar niet al te lang in de kamer te houden zodat de autopsie nog die dag zou kunnen plaatsvinden.Het was namelijk belangrijk voor hen,maar ook voor ons,dat we de oorzaak van deze gruwel konden achterhalen.Mijn ouders geven haar nog een laatste kruisje op haar voorhoofd.Yves streelde haar gezichtje en ik gaf haar een kus.Daar ging ze dan,ik wilde schreeuwen!Ik wilde roepen,ik wilde hen stoppen!Ze moesten mijn kindje bij mij laten.Ik was hier niet klaar voor,ik wilde haar niet afgeven....Maar ik kreeg geen woord over mijn lippen.Yves neemt me in zijn armen en samen huilen we."Ik zal goed voor je zorgen,ik hoop dat je sterk blijft voor de toekomst...",fluisterde hij me toe.
Toby was nu onze prioriteit.Hij wist nog niet dat zijn zusje er niet meer was en zou al helemaal niet begrijpen wat doodgaan of sterven betekende maar wij wilden dat hij wist dat hij een zusje had.Hij zou opgroeien met een zusje.Dat zusje heette Zoë,was prachtig en één van de sterretjes aan de hemel.
Een doom ben je gebleven wij hadden je alles willen geven je zoveel willen leren,laten zien voelen en genieten je alle liefde willen geven en ons geluk met je willen delen een droom ben je gebleven en als een wondermooie droom zul je met ons verder leven
Maar toen kwamen we thuis,zonder dochter.De kinderkamer bleef onaangeroerd.ik zag de spulletjes liggen die ik voor haar had gekocht.Het deed me allemaal zo verschrikkelijk veel pijn.In de warmte van de zomerzon probeerde ik mijn verhaal op een website te plaatsen.Ik hoopte op die manier mijn verdriet een plaats te kunnen geven,ik zou het allemaal van me kunnen afschrijven.De mensen die mijn blog zouden lezen ,zouden hopelijk iets meer kunnen begrijpen van de vreselijke situatie waarin we verzeild waren.Ik hoopte de mensen te kunnen tonen dat de wereld vreselijk is...
Mijn vader zorgde,ondanks alles,dat de kamer helemaal af raakte zodat wij ons bedje konden verhuizen naar de kamer waar normaal ons meisje zou slapen.Het enige waar ik aan kon denken was haar...Ze was het beeld waarmee ik opstond,het beeld waarmee ik ging slapen,het beeld dat de hele dag in mijn gedachten bleef.Toby leed eronder want ik kon amper voor hem zorgen.Het enige wat ik deed was de hele dag huilen.Het verstikte mijn relatie.We konden bij iedereen terecht voor steun,troostende woorden maar het was nooit genoeg.Niemand kon ons volledig begrijpen ,hoe hard ze ook probeerden.
Om ons verdriet te verzachten ,kochten we nutteloze zaken ,die dan toch geen oplossing bleken.We kochten meubels om ons huis op te fleuren maar de pijn bleef hangen.Het was overal aanwezig.In ons hart,in ons huis,bij familie,op mijn werk...en het wilde maar niet weggaan.
Twee dagen na de bevalling ging Yves opnieuw werken.Ik begon me zo stilaan te vervelen.Na een bezoekje van mijn team besloot ook ik opnieuw de draad op te pakken en aan het werk te gaan.Iedere dag kreeg ik kaartjes toegestuurd van mensen die mij het hart onder de riem wilden steken.Ik was hen ontzettend dankbaar.Dankbaar dat ze er voor mij wilden zijn,dat ze me begrepen en ons wilden steunen in die moeilijke periode.Ook mijn website had dagelijks heel wat bezoekers.Veel mensen wisten niet eens dat ik zwanger was en waren ondersteboven van het vreselijke nieuws.
De juffen van Toby wisten niet goed wat te zeggen maar toch schreven ze allebei een mooie tekst op mijn blog.Telkens als ik die brieven las moest ik ontzettend hard huilen.Ik weet nog altijd niet waarom.Ook toen mijn regiomanager mij een sms stuurde ,kreeg ik het hard te verduren.Er stonden zoveel lieve en tegelijk pijnlijke woorden in....
Het leek alsof mijn lichaam niet wilde dat ik kon doorgaan met mijn leven.Het huilen wilde maar niet stoppen en ik was zo uitgeput.Ik wilde zo graag dat de pijn verzachtte,maar het leek ijdele hoop.
Het is bijna onmogelijk om alle reacties van vrienden,familie en kennissen in mijn boek te verwerken maar ik wil toch proberen om de meeste aan jullie te laten zien.Ik heb er kracht uitgeput toen ik die het meest nodig had...en tot op vandaag en ook in de toekomst zullen deze woorden me nauw aan het hart blijven liggen.
REACTIES VAN FAMILIE EN VRIENDEN
ZOÊ
Lief klein kindje,
Het had zo mooi kunnen zijn maar als je had blijven leven was dat een leven geweest vol pijn dat jij er niet meer bent zullen wij moeten accepteren om zonder jouw verder te leven iets dat we allen moeten gaan leren wij geven je een kruisje en een zoen wij moeten je laten gaan en dat doet pijn toch zal je ons hele verdere leven onze lieve kleine kleindochter zijn
Van opa en oma
Zoë blijft verder leven in ons hart,en bij iedere gebeurtenis,groot of klein,verdriet of blij, we zullen haar altijd missen! Maar ergens denk ik dat jullie,en ook wij,daar sterker zullen uitkomen,leren relativeren in soms kleine akkefietjes waar we ons nu druk in maken! Ze blijft het allerkleinste meisje van de familie! Waar ze nu ook mag zijn,ik ben er zeker van dat ze daar goed is en dat ze met haar kleine handjes eens zal wuiven naar grote broer,papa en mama jullie hebben een moeilijke maar correcte beslissing genomen! ze was volmaakt in haar onvolmaaktheid Liefs,tante Wendy
Het verlies van een jong leven is moeilijk te dragen heel veel sterkte en steun gewenst om dit te verwerken Christine Werbrouck
Lieve Zoë, ook al ken ik je niet en zal ik je nooit kennen,voor mij was je al bijzonder.Ik heb je gevoeld,gezien....En ik hield al van je vanaf het moment dat ik wist dat je er was.Door het dolle heen omdat ik er een nichtje bij kreeg.
Maar toen kwam er slecht nieuws,je had water rond je kleine longetjesen geen enkele van die 'slimme ' dokters met hun stapels diploma's konden jouw ouders vertellen wat er met je aan de hand was.
Toen moesten je ouders naar Leuven voor een onderzoek en voor heel even kregen we weer hoop,alles zal wel in orde komen.De dokters spraken zich echter niet uit,als het vocht zou afnemen zou het wel goed komen,maar dat deed het niet!
Op donderdag 25 juni moesten je ouders weer naar Leuven en nog diezelfde avond werd beslist dat je ter wereld zou komen.
Zoë Verstraete,een klein wonder met een andere bestemming.Een kindje te speciaal voor het leven op aarde.Wat ik het jammerst vind,is dat ik je nooit zal horen wenen,noch lachen,geen tandjes en allures zal zien krijgen.
Ik wilde dat er iets was dat ik kon doen maar dat ligt jammer genoeg niet in mijn macht.Op de vraag of ik geloof in God,zeg ik vanaf nu resoluut'neen.Want ik zou van hem walgen.
In jouw geloof ik wel,dat zeker!Je wordt een sterretje aan de hemel,en iedere keer als ik naar de sterren zal kijken weer ik dat er een heel bijzonder persoon verblijft.En dan wordt het nu tijd dat ik je zal laten gaan.Ik zal eeuwig van je houden.
Kusjes,je nicht Lynn
Mama Brenda,papa Yves en broertje Toby Ik wil jullie heel veel sterkte en liefde toewensen om het verdriet van Zoë te verwerken.Ik heb je buikje zien groeien,je straalde elke morgen bij het brengen van broertje Toby naar ons klasje.Grote broer is daar.....en plots die morgen toen je later aankwam op school.Die tranen in je ogen....het slechte nieuws.....Ik wist niet wat ik zeggen moest...het afwachten...,de onderzoeken...terug hoop...en dan...de moeilijkste beslissing ooit!Dokters moeten ouders nu eenmaal de keuze laten...waarom?Alleen om hen een schuldgevoel te geven?Neen hoor,indien Zoë een normaal en gezond leven had kunnen leiden hadden de dokters dat wel laten weten hoor en dan hadden ze alles op alles gezet om Zoë een kans te geven.Dus mama Brenda,laat je niet meeslepen door een gevoel van,misschien was ze alleen maar een beetje ziek,nen,ze had geen kans.Ik begrijp jullie reacties als ouders,de eeuwige vraag of jullie wel de juiste beslissing hebben genomen.Maar wat is juist?Op deze vraag zal je nooit een antwoord kunnen krijgen,maar je hebt samen beslist en het was een keuze die voor jullie als mama en papa en grote broer de beste beslissing was.De kleine Zoë had geen kansen om zo te worden als grote broer.Is het de keuze van God,de natuur...we blijven zoeken naar antwoorden.Wat heel belangrijk is,is dat jullie er als gezin mee omgaan,het verdriet samen en elk op zijn eigen manier verwerken.De blog is zeer mooi en grijpt me bij de keel.Ik heb gehuild,gesnikt en vooral meegeleefd...het is hartverscheurend jullie verhaal.Probeer grote broer Toby er zoveel mogelijk bij te betrekken.Ook al is het voor een kleuter soms moeilijk te vatten,hij zal zijn zusje in zijn hartje dragen,zijn leven lang.Ze is een sterretje geworden in de mooie hemel...en niet langer meer in mama's buik.Ook wij zullen Toby op school heel goed opvangen, Juf Corine,eerste kleuterklas
Alle reacties kunnen gelezen worden via de blog,ik heb ze niet allemaal opnieuw van mijn boek overgeschreven omdat sowieso hier op mijn blogje te vinden zijn,maar in het boek zijn ze wel verwerkt.Ook de foto's zijn hier niet bijgevoegd omdat je ze ook hier kan vinden.
De eerste week op het werk ging vlot en onverwachts goed.Ik zag niemand die ik kende ,moest nergens mijn verhaal vertellen .Ik kon gewoon rustig mijn ding doen.'s Avonds ging het steevast moeilijker.Wanneer ik naar huis reed,alleen in de wagen,kreeg ik meer dan eens een huilbui die pas overging als ik mijn huisje naderde.Ik probeerde mijn betraande gezicht en mijn rode ogen zo goed mogelijk te verbergen voor Yves zodat hij zich geen zorgen zou gaan maken.Toch besefte ik dat hij ze wel degelijk zag.Hij voelt wanneer ik niet meer kan.
Omdat mijn eerste week zo vlotjes ging,was het een klap toen de tweede werkweek moeilijker bleek te zijn.Er kwamen veel klanten die wisten dat ik zwanger ben geweest en die zich nu,geheel terecht,afvroegen hoe het was gelopen.Dat betekende dat ik meerdere keren mijn verhaal moest doen maar ook dat ik vaak te horen kreeg dat mensen me niet durfden aanspreken.Dat raakte me want het voelde net alsof ik iets verkeerd had gedaan.
Net voordat ons verlof begon kregen we de uitslag van de autopsie.Op een vrije dag moesten Yves en ik naar het ziekenhuis van Roeselare waar een patholoog ons zou uitleggen wat Zoë mankeerde.Hij vertelde ons dat zij een stofwisselingsprobleem had,die het gevolg was van een chromosonale aandoening.Zowel bij Yves als bij mij ontbreekt chromosoom zeven.Zij noemen het een lysosomale stapelingsziekte.Er zijn meer dan veertig ziekten die onder deze categorie worden onderverdeeld.Elk van deze ziekten word veroorzaakt door een probleem met een specifiek enzym in het lichaam.Hoewel deze ziekten elk op zich vrij zeldzaam zijn treffen ze samen ongeveer 1 op de 7700 baby's die geboren worden.De symptonen van deze LSD's zijn heel uiteenlopend.Sommige kunnen betrekkelijk kleine problemen veroorzaken,terwijl andere heel ernstig kunnen zijn.De opties voor medische behandeling omvatten vaak verschillende medische specialismen.Voor sommige lysosomale stapelingsziekten zijn er specifieke behandelingsopties die kunnen overwogen worden.
Wat dat voor ons betekent sloeg in als een bom.Een op de vier zwangerschappen is gedoemd om te mislukken...Het wordt ons aangeraden om bij een volgende zwangerschap,als die er zou komen,zo vroeg mogelijk testen te laten doen zodat we al vroeg zouden weten of onze baby een kans had op leven.Hetgeen we daar te horen kregen was voor ons verschrikkelijk.Het ontnam ons alle hoop.De weken die daaraan vooraf gingen hadden we gedacht dat het verliezen van onze baby puur toeval was.Ik had dat liever gehad dan zou ik zonder angst aan een volgende zwangerschap kunnen denken.Nu lagen de kaarten heel anders....Ik weigerde mijn kinderwens op te geven ongeacht de diagnose.MIjn gevoel zou altijd de bovenhand blijven houden!
We hadden nooit gedacht dat het probleem bij onszelf zou liggen en het plaatste een extra druk op onze relatie.Het zou ongetwijfeld moeilijk zijn om als koppel door het leven te blijven gaan.Niettemin hadden we al een zoon op de wereld gezet en dat maakte onze binding groter dan bij andere koppels.Meestal gingen koppels die dezelfde diagnose als ons kregen uit elkaar omdat de kans klein was dat ze samen een gezonde baby op de wereld zouden kunnen zetten maar daar waren wij wel in geslaagd.
We probeerden onszelf hoop te geven door ervan uit te gaan dat we nog altijd 75% kans hadden op een gezonde baby.Moesten dit de winstkansen zijn bij de lotto dan speel je gegarandeerd mee,maar voor ons bracht het nachten van onrust en gewoel met zich mee.Zouden we nog een keer onze hoop durven vestigen op een goede afloop?
Er waren natuurlijk ook andere opties.We zouden kunnen adopteren of een spermadonor zoeken maar dat betekende dat ons kind nooit meer echt van ons beiden zou zijn.Wilden we dat wel?Yves zag dit niet zitten,en ik was het eigenlijk wel met hem eens,maar mijn moederinstinct zei me dat ik het toch zou proberen als hij me de kans gaf.In het kantoor van de patholoog kon ik me amper bedwingen en moest ik heel wat huilen.Er was niet meer alleen het verdriet van Zoë,maar nu moesten we ook begrijpen,aanvaarden en verwerken.Ik wilde het liefst meteen beginnen aan een tweede zwangerschap maar de patholoog vond dat ik beter nog zou afwachten.Tenminste tot mijn rouwproces voorbij is...
"Je bent nog niet klaar om opnieuw te bgeinnen...Probeer niet te lopen als wandelen nog niet lukt",zei hij me.Maar ik sloeg zijn advies in de wind.Ik besliste nog altijd zelf wat ik wel en niet zou doen.Hij probeerde me te overtuigen door te zeggen dat onze relatie momenteel geen tweede zwangerschap kon overleven.We zouden het geen jaar meer uithouden maar ik lachte alles zuur weg.
Na drie weken besloten we om toch een reis te maken.We hadden dat eigenlijk niet voorzien,maar ik wilde weg.Weg van alle verdriet,weg van de mensen die mij proberen te steunen,weg van mijn huis waarin alles me blijft herinneren aan wat er gebeurd was,gewoon weg! Ik geef toe dat het ruzies gekost heeft om op reis te kunnen.Ik verplichtte Yves bijna om een reis te boeken,hij moest me dit toch gunnen?Het was mij om het even wat de bestemming zou worden,als ik maar weg was.
We raadpleegden het internet en beslisten uiteindelijk dat Tunesië onze bestemming zou worden.We boekten voor acht,heerlijke,warme dagen.Weg van onze zorgen....Toby zou de hele dag kunnen ploeteren en spelen in het water en ik was blij om even alleen te zijn met Yves.
Tunesië viel ietwat tegen maar ondanks alles kon ik er goed nadenken.Na lange tijd te hebben gepraat,beslisten Yves en ik uiteindelijk om een tweede poging te wagen.Net als ik,is ook hij enorm bang dat het opnieuw zal gebeuren.En ook al wist ik niet zeker of Yves het voor honderd procent zag zitten,ik besefte maar al te goed dat hij alles zou doen om mij gelukkig te maken.Maar ik moest wel beloven dat het geen vervanging zou worden voor Zoë.
IN DEZE TIJD VAN VREES WAARIN GEBEDEN ZO VAAK TEVERGEEFS BLEKEN ,
LEEK DE HOOP ALS OP VOGELS IN DE ZOMER;
VEEL TE SNEL VERVLOGEN
