hup,we zijn een andere maand,
alsof Zoë nu al een maandje weg is,
maar ze is nog maar 6 dagen heen gegaan...

Iedereen is je al vergeten,papa spreekt niet meer over jou...
hij wil het ook niet,kan het ook niet...

Ik vind het jammer,ik trek me weg in mijn kamer als ik wil huilen,
ik ben bang dat hij het zou zien,

dat hij kwaad zou zijn,als ik verdrietig ben,en het niet wil aanvaarden,
ik moet van papa sterk zijn voor broertje Toby,
ook hij heeft mama nodig,meer dan we soms denken..
Maar ik kan het niet..hij is zo stout,profiteert van mama haar verdriet,
anderzijds komt hij me ook wel troosten,
vraagt waarom mama huilt,ziet dat mama pijn heeft,
voelt dat er iets is...
Het word tijd dat ik het hem vertel,hoe klein hij ook is,
hij verdiend de waarheid,en ik wil dat hij jou leert kennen,
ook al ben je een sterretje,ik wil dat je in zijn hartje bent,
dat hij weet dat hij een zusje heeft!

Ik ontvang de foto's van jou,de bevalling...
Ik toon ze aan Toby,hij doet even raar...
Ik zeg hem dat jij het bent,kijk Toby dat is baby Zoë,
hij huilt en zegt neen,
ik laat hem..hij begrijpt het niet..

de bel gaat,oei  wie nu?
Ik doe open,en voila ik krijg mijn kader in handen gestopt,
een koerierdienst is die komen brengen,
wat is hij prachtig,hé Zoë?
mooi he kindje,je straalt op een wit doek,
alsof je in de wolken ligt,en ja he,daar ben je ook!