Snikheet buiten!
Ik schrijf buiten op terras je dagboek,die ik dan zal in kleven in je album...
Ik huil en snotter de ganse voormiddag,ik schrijf alsof mijn leven er van af hangt,
ik wil het nu doen,nu mijn gevoelens nog vers zijn,
en ik alles mooi op papier kan zetten,het is mijn enige herinnering,
en zo vers als nu zal ze nooit meer zijn.

Het is een mooi dagboek,je zou het zelf ook mooi vinden.
daar ben ik zeker van.
Het is mijn manier van verwerken.

Weet je,ik mis je...
Ik vertel soms tegen je als ik het gras sproei met water..
Ik kijk dan naar de blauwe hemel,en ik denk dan dat je me hoort..
Ik heb alleen maar schulgevoelens,
ik kan het niet beschrijven hoe rot ik me wel voel,
ik had je in mijn armen,ik moest je wel laten gaan,
ik kon niet meer,je kreeg koud,je huidje was zo teer,
Je zien vertekken met de vroedvrouw,was een hel!

Ik zal elke dag naar de hemel kijken,en als er iets is,
iets dat je me wilt zeggen,
laat dan een wolkje donker worden,en als ik dat zie..
dan zal ik luisteren,dan zal ik buiten komen kijken.

En als het regent,dan weet ik dat je huilt,
dat je bij mama en papa wilt zijn,
dan zal ik je troosten,
dan zal ik in de regen lopen...