Vandaag heb ik uiteindelijk tijd gemaakt - gevonden om deze bestanden op de computer te zetten.

Wat schrok ik zelf van het beeld van mijn tocht, ik was voor de eerste keer trots en onder de indruk van mijn eigen prestatie. 

Bij deze alvast de eerste beelden - kaarten die dit opleverde. 

Na mijn avontuur in Ghana zal ik er wel nog meer mee proberen te doen.

Deze moeten dringend overgaan op Ghana,  ik betrap mezelf erop dat ik na het lezen in mijn gidsen van Ghana, toch telkens weer overschakel naar mijn foto's van de camino, ook mijn eigen blog heb ik helemaal herlezen.

De camino is duidelijk een virus die lang in je lijf blijft zitten, waar je nooit van geneest, is ook niet nodig om hiervan te "genezen".

Als ik met vrienden of familie afspraak worden ze soms wel eens "verplicht" om hierin mee te gaan.

Vorige week had ik met een vriend in Brugge afgesproken, ik wou er toch nog wel een stukje van de Via Brugensis stappen , dus moest die mee (deed dat met veel plezier)....

De schelp die ik op mijn blog van 04/06/2018 plaatste wou ik toch nog wel eens terugzien, ik heb ze gevonden

Soms is het ook moeilijk om te weten wat moet ik er nu over vertellen, welk verhaal of belevenis springt eruit, vermoedelijk zullen deze na verloop van tijd wel komen bovendrijven.

Welke verhalen zullen de mensen die er niet bij waar begrijpen, hoe kan je ze uitleggen aan iemand die er niet bij was, hoe kan je bepaalde belevenissen beschrijven ....

Zondag was er kermis in Veldegem, naar goede gewoonte nodig ik dan de familie uit en maak gerechten klaar uit het land waar ik op reis geweest ben. Dit jaar werden ze uitgenodigd in mijn Albergue voor een menu pelegrino. Met hier en daar een kwinkslag erbij, de rugzakken en schoenen moesten buiten blijven om bedwantsen te vermijden, de jongeren mochten zelf koken op mijn kampeervuurtje, de Estrella Galicia smaakte lekker en als kers op de taart mochten / moesten ze het pelgrimslied (die ondertussen opgenomen werd via karaoke versie, waarvoor Merci) uit volle borst meezingen. De meesten deden dat met veel plezier, één van de jongeren dacht  wat is dit hier, ik zit precies op een chirokamp voor volwassenen, en ja soms is de camino dat ook wel (slapen in grote slaapzalen, samen stappen, samen koken, gekke dingen doen en vooral veel plezier maken en de tijd van je leven meemaken).

Ondertussen kreeg ik ook de vraag, we hebben je diploma's nog niet gezien, bij deze.

En wat blijft er nu hangen van de camino, wat heb ik ervan opgestoken.

Mijn pelgrimage bestond naar mijn gevoel uit 3 delen.

Deel 1 : vanaf mijn huis tot in Le Puy en Velay. In dit deel was ik alleen, ik kwam slechts een 7-tal andere pelgrims tegen gedurende de ±40 dagen dat dit deel duurde.

Ik heb er geleerd om alleen te zijn, mijn plan te trekken, maar ook hulp te durven vragen, geleerd dat er heel veel vriendelijke en hulpvaardige mensen zijn zolang je ervoor open staat. En dan kom je wel eens onverwachte leuke en mooie momenten / overnachtingen tegen.

Ik heb er alle "ballast" achtergelaten, enkel nog aan de camino denken : welke weg, waar kan ik eten vinden, waar kan ik water vinden, waar kan ik slapen, alle andere zaken deden er niet meer toe.

Stappen met alles wat je nodig hebt op je rug, beseffen dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn, om rond te trekken, alle luxe achter je laten.

Mijn zintuigen zijn verscherpt, door de trage manier van reizen heb ik meer tijd gehad om rond te kijken om de natuur, de mensen en alles rondom me te zien hoe ze werkelijk zijn, alle geuren op te snuiven, de stilte te horen

En wat ik nog steeds opmerkelijk vind, ik heb dit elke dag met veel plezier gedaan, iedere dag verliep heel vlot. Ondanks ik alleen was en verwacht had het soms wel moeilijk te vinden, veel boeken (e-books) meehad om de tijd te doden, heb ik dit allemaal niet nodig gehad elke dag passeerde heel snel. Letterlijk tijd voor jezelf nemen om te onthaasten is iets heel bijzonders en deugdzaam, je wordt er een ander / rustiger mens van.

Deel 2 : van Le Puy en Velay tot Saint Jean Pied de Port.

In dit traject kwam ik vele andere pelgrims tegen, vooral Fransen, maar de meesten kwamen enkele weken of een stukje van het traject stappen. Ik kwam hen enkele weken tegen en dan verdwenen ze terug, het was een komen en gaan.Toen ik in Le Puy en Velay aankwam was ik het stappen en vooral het alleen zijn al gewoon en genoot er ook van, het was dan ook een grote aanpassing was om over te schakelen op een route waar er meer mensen waren. 

Maar uiteraard van gedachten kunnen wisselen, efkes eens kunnen praten met iemand anders, deed wel deugd

Er was al een soort camino-spirit, vooral dan als je in Gites overnachtte. De gites zijn ook veelal commercieel uitgebaat, in privaat bezit, met uitzondering van een paar.

Ikzelf had nog mijn tentje en dat deed me soms ook wel deugd, mijn eigen kleine plaats - cocoon om naar terug te gaan om wat privacy te hebben. De afwisseling tussen slapen in gites en slapen in mijn tent was voor mij een ideale overgang tussen deel 2 en deel 3.

Ook het plantrekken was hier veel minder nodig, er waren veel voorzieningen, winkels, water, ...

Deel 3 : Camino del Norte in Spanje

In Spanje beleef je de Camino veel intenser, je nadert al het doel, je ontmoet meer "echte" pelgrims, meer pelgrims die tot het eind doorstappen.

Er worden spontaan zonder veel woorden, groepjes - clubs gevormd, je helpt elkaar waar je kan, je stapt samen verder om het doel te bereiken, er heerst een verbondenheid onder de pelgrims.

De herbergen zijn ook anders, meer door de gemeente uitgebaat, je dient ze niet te reserveren, je slaapt echt in grote slaapzalen (soms met 50 personen), veel privacy blijft er niet meer over. Maar toch geven die een speciale sfeer, gemoedelijkheid, ontmoetingsmogelijkheden, verbondenheid ....

Naar gelang je het doel nadert wordt de tocht intenser, emotioneler, het doet iets met een mens.

En dan kom je aan in Compostela met gemengde gevoelens, je moet nog wat verder, tot het einde van de wereld.

Het duurt efkes om te realiseren / beseffen wat je gepresteerd hebt.

Zelfs op vandaag besef ik nog niet zo goed wat ik gedaan heb, elke dag gestapt ja toch wel 110 dagen en 2971 km, maar toch voelt dit voor mij niet zo bijzonder, ik deed dat elke dag met evenveel plezier.

Ik ben nog steeds verrast over mezelf en reuze dankbaar dat het zo vlot en zonder enige problemen verlopen is, waaraan heb ik dit verdient ...

Maar vooral neem ik een grote rugzak met "mooie herinneringen, dankbaarheid, vriendschap, rust, kalmte, herontdekken van de natuur, genieten van de stilte, open staan voor alle moois en goeds" mee naar huis en op al mijn verdere paden in de toekomst.

En dan is er nog de vraag, heeft de camino de antwoorden gebaard waar ik naar op zoek was, waarvoor ik mijn tocht startte.

Voorlopig nog niet, ze zitten waarschijnlijk ergens al wat verstopt maar zijn nog niet helemaal bovengekomen, ik ga nu eerst proberen om met volle teugen van mijn nieuwe avontuur in Ghana te genieten, heb dus nog voldoende tijd om na te denken, ik zie daarna wel wat de toekomst me brengt, wat er op mijn pad / camino komt.....

En voor de geïnteresseerden, op verzoek van Davidsfonds Veldegem zal ik in april (datum nog niet vastgelegd) een voorstelling geven over mijn pelgrimage, mogelijks komen er ook nog andere initiatieven. Ik zal deze dan wel op mijn blog noteren.

Allen bedankt voor het meevolgen en reageren, ook het horen dat er zovelen mijn blog volgenden, dit leuk vonden, deed en doet deugd.

2 weken tot aan mijn volgende vertrek zijn niet zo veel en er is behoorlijk veel te doen.

Ondertussen is de was gedaan (niet veel werk als je niet veel mee hebt) de rest van mijn rugzak moet ik wel nog verder ledigen. 

Tijd maken om familie en vrienden te zien, en goeiendag - tot ziens te zeggen... Afspraken maken met haarkapper, tandarts, dokter, visum Ghana regelen, boodschappen doen, valies maken voor Ghana, administratie bijwerken, betalingen doen ....

En toch elke dag heb ik nog nood aan een wandelingetje, gisteren nog met mijn wandelschoenen, en nu pas voel ik hoe versleten ze zijn .... 

Vandaag terug met gewone schoenen tijdens mijn tripje naar de ambassade van Ghana.

Tijdens mijn camino had ik (en alle pelgrims) de gewoonte om tegen iedereen die ik tegenkwam goeiendag te zeggen, als je dit in Belgie doet kijken ze je wat raar aan.

Ik zie ook hoe bedrukt de mensen erbij rondlopen, ikzelf loop nog steeds al fluitend en zingend rond (probeer dit wel stilletjes te doen), iedereen zou de kans moeten krijgen / grijpen om er efkes tussenuit te gaan, te gaan wandelen (al is het maar voor een paar dagen) en zo het hoofd vrij te maken en de ogen te openen, als je rond je kijkt zie je mooie zaken.

Gisteren avond toen ik naar huis wandelde na familiebezoek besefte ik terug hoe mooi alles kan zijn, ook al zijn er wolken dit kan mooi zijn.

Bij het ontbijt las ik de krant, algauw verveelde dit me (alleen maar slecht nieuws, geduw en getrek van Politiek, er zijn toch mooiere dingen) en ging ik over naar de kruiswoordraadsels en sudoku daarmee kan ik mijn hoofd leegmaken, tijdschrift De Pelgrim lezen, en daarna al wat lezen in mijn gids voor Ghana, de eerste stappen naar mijn volgend project zijn gezet.

Deze ochtend lag ik dan te denken, wat kan ik vandaag doen, waar kan ik me de hele dag mee bezighouden ... 

Ik zat zolang in een dagelijks vast ritme van : opstaan, rugzak pakken, ontbijten, stappen, pauze, stappen, pauze, stappen, bed in albergue opmaken, douchen, kleren wassen, naar de winkel, innerlijke mens spijzen, waar gaat de etappe morgen naartoe, slapen....   Dat ik me precies verloren voel nu ik geen vast patroon meer heb.

Dus besluit ik maar om te gaan stappen. 

Als ik opsta zie ik de zon al tevoorschijn komen, blijkbaar is het rondom ons ook wel mooi, als we er de tijd maar voor nemen om het te zien er aandacht aan schenken. 

Na een ontbijtje ga ik stappen naar de winkel, uiteraard niet de kortste weg maar een grote omweg, met een mini rugzakje en dikke trui want het is koud ga ik op pad. 

Onderweg zie ik een stralende mooie blauwe hemel, hoor de vogels fluiten, zie de koeien schapen paarden in de wei, en besef nog eens dat het hier ook wel mooi is. 

Iets voor de middag ben ik terug, op tijd voor een apéritiefje buiten in de zon (met een trui is het net warm genoeg). 

Na het eten neem ik een siësta, er is wielrennen op tv maar ik zie er niet veel van. 

Koffie drinken met bezoek van een oom en tante, verhalen vertellen, goededag (voor 14 dagen) en bijna al terug tot ziens... 

Ik moet dringend ook wat praktische zaken beginnen te doen, wassen (1 machine volstaat ik had dan ook bijna niets mee), briefwisseling doornemen, betalingen doen, ... Mails checken en ook wat documenten voor mijn volgend avontuur doornemen.

Maar al gauw zit ik terug bij de camino en bekijk wat filmpjes op de computer, 

Het afkicken zal meerdere dagen in beslag nemen, ik moet zelfs ook afkicken van mijn blog... 

Als ik dan toch efkes in slaap dommel rijden we Frankrijk binnen, paspoort controle gedaan met slapen. In bordeau stappen er velen uit en heb ik terug meer plaats, ik kan me nu neer leggen op de 2 zetels. 

Tussendoor bekijk ik mijn foto's vanaf mijn vertrek en komen de herinneringen boven, ach dit was waar ik die of die tegenkwam, dit was waar ik in het catecheselokaal sliep....

Ook lees ik wat in mijn eigen blog, eerste dagen - laatste dagen. 

Ik stel vast op basis van mijn foto's en blog dat ik wat veranderd ben, uiterlijk wat bruiner geworden, de haren wat langer, ietsje magerder ... Maar ook zie ik dat ik er gelukkiger - rustiger - ontspannen uitzie in vergelijking met het begin van mijn pelgrimage. Ik merk ook dat de stijl van mijn blog gedurende mijn tocht veranderde, in het begin nogal droog beschrijvend, hoe verder hoe meer ik vertel, hoe opener en persoonlijker de blog ook wordt. Voor mij is deze blog dan ook mijn dagboek geworden, in het begin hield ik er nog een afzonderlijke bij, na verloop van tijd niet meer en schreef ik op mijn blog wat ik dacht, voelde, meemaakte. Soms dacht ik zou ik dit wel schrijven (niet enkel de persoonlijke zaken maar dan ook wat raardere gekke zaken, maar nu ook wel niet alles), waarom niet, dit is gewoon wie ik ben / geworden ben.

Dit werkte ook goed om sommige dingen een plaats te kunnen geven, ik besef dat ik een wondermooi avontuur achter de rug heb. 

Tegen 8u30 kom ik in Parijs aan, na zolang in de bus te zitten doet het deugd om de benen te strekken en buiten een frisse neus op te halen. 

Om 10u40 heb ik de bus naar Brussel, na een wandeling en een sanitaire stop ga ik terug naar de bushalte, tis nogal fris buiten. Ik stel vast dat er ook om 9u40 een bus naar Brussel rijdt, en ja de chauffeur gaat akkoord dat ik de bus vroeger neem, er is trouwens meer dan plaats genoeg. 

In Brussel neem ik de trein richting Brugge en dan nog de trein naar Zedelgem. 

Ik voel me wat vreemd in het station met mijn short en sandalen, de mensen lopen er rond net alsof het al winter is, ben het ondertussen al gewoon dat ik aangestaard wordt ... 

Tegen 16u14 arriveer ik in het station in Zedelgem, daar wachten 2 van mijn broers mij op. Neen ik ga niet mee met de auto, neen ik draag mijn rugzak wel zelf. Mijn broer stapt de laatste km mee naar huis. 

Ik merk algauw weer de St Jacobs schelpen op, ofwel begin ik ze gewoon overal in te zien.

En dan kom ik thuis tegen rond 17u, raar gevoel. 

Met een lekker Belgisch biertje praat ik wat bij met mij broers, rugzak uitpakken en post nazien komt nog wel. 

Over eten hoef ik niet na te denken, ik mag bij mijn broer gaan eten, makkelijk voor mij en gezellig. 

Vooraf uiteraard eerst nog een douche en verse kledij. Wat een raar gevoel, voor mijn kleerkast staan en denken - kiezen wat ga ik aandoen, iets waar ik de voorbije 112 dagen niet moest aan denken. 

Na een gezellige avond met 2 van mijn broers en schoonzus, terug naar mijn huis voor een eerste nacht in mijn eigen bed, eens alleen in een slaapkamer slapen, benieuwd wat dit zal geven. 

Ik kom de komende dagen nog wel terug op mijn blog met wat nabeschouwingen en vertelsels over hoe ik moet afkicken ... 

Een echte backpacker reist met de bus. Vele pelgrims gaan met het vliegtuig terug, sommigen met de trein en een paar echte met de bus. Met de bus reizen is zonder overstsapstress je moet geen uren voordien aankomen, als je al moet overstappen is dit op dezelfde plaats. En wat er me gisteren iemand zij : na zolang weggeweest te zijn mag de terugreis niet te snel gaan, dus perfecte keuze. 

Aan de kathedraal slaak ik een vreugdekreet. 

En dan ga ik op dezelfde plaats zitten als 5 dagen geleden.

Ik zit er met volle teugen te genieten, te fluiten, luidop mijn 2 "pelgrims-songs" te zingen (ook wel niet te luid...), haal een zakje druiven en een blikje Estrella Galicia (ik weet het wel 9u is geen uur om al bier te drinken, maar vandaag mag alles) uit mijn rugzak (was bedoeld voor deze dag op de bus) en geniet met volle teugen. Een dame kijkt me lachend aan als ik alles uitstal en biedt spontaan aan om een foto voor mij te maken.

Ik zit er te genieten, met een glimlach "van hier tot in Tokio" op mijn gezicht. 

Dan komt er me een Canadese toeriste spontaan proficiat wensen en geeft me een hand, ze vraagt naar mijn verhaal (van waar kom je hoelang onderweg hoeveel km). Ook vraagt ze of ze alstublieft een selfie met mij mag maken. En dan geeft ze één van de mooiste complimenten die ik ooit gehoord heb : een foto van jouw hier op het plein is voor mij "DE Foto - het beeld van" : rust - kalmte - gelukkigheid - vredevol - tevredenheid.

En zo voel ik me ook, ze kon het niet beter beschreven hebben : een gelukkig - tevreden - dankbaar persoon.

Ik blijf er anderhalf uur zitten, genieten rondkijken, ik merk dat mensen naar mij kijken en als ik terug kijk komt er meestal ook op hun gezicht een brede glimlach. Sommigen zie ik al dan niet stiekem een foto van me maken. Laat ze maar doen als dat hen blij maakt, de camino geest - spirit toont, ben ik trots hen dit te kunnen geven. 

Ik kan voldaan de terugreis aanvatten met de bus. 

De rit passeert in steden waar ik gestapt heb, ik zie mijn voorbije camino met een gelukkig gevoel terug passeren en ik blijf er met volle teugen van genieten. 

Morgen stap ik nog een laatste stukje, van het station tot aan mijn huis, dit zal de cirkel rondmaken. 

Daar ik ervan hou om de natuur te zien ontwaken, start ik rond 7u30, de zon komt pas op rond 8u30, toen ik mijn camino startte was dat al rond 5u. 

Ik stap door kleine dorpjes, alles is nog rustig en donker.

Vervolgens veel door bossen, in de verte hoor - ruik - en zie ik soms de oceaan. Er zijn weinig pelgrims die naar muxia stappen dus is het vrij rustig, net zoals het begin van mijn pelgrimage. Ik geniet van de rust en de natuur, ik zet me 10min om nog eens alle geuren - geluiden - stiltes van de natuur in me op te nemen. Ik hoor en ruik de oceaan, de wind ruist stilletjes door de bomen, de vogels fluiten, heel basic maar o zo mooi en rustgevend.

Ik ontmoet nog een paar gekende pelgrims die eerst naar muxia stappen en dan naar fisterra, we kruisen elkaar, blij weerzien en afscheidsknuffel. 

Bij een mooie schuur staat een mobiele eettent, ik drink en eet er iets om dan weer op pad te gaan voor de laatste km. 

Ik geniet met volle teugen van het stappen, en al gauw bereik ik muxia na 32km / 751m stijgen - 726m dalen.

In de 110 dagen dat ik onderweg ben heb ik een totaal van 2971km gestapt, ik telde enkel de km tot aan de albergue alle extra km naar de winkel, dorpjes bekijken, naar de bar, restaurant zitten er niet bij.

Ik installeer me in de albergue communal, eet nog wat van mijn resterend fruit en praat met collega pelgrims.

Ik krijg heel vaak de opmerking het zal wel raar zijn om na zolang terug in het "gewone leven te komen", voorlopig nog niet voor mij, want binnen 2 weken (14 oktober) vertrek ik opnieuw, begint mijn 2e avontuur - project. 2 maanden naar Afrika, Ghana om daar als vrijwilliger te gaan werken. 

Ik vertel er later wel meer over en plan om ook van dit avontuur een blog te maken, de link noteer ik nog in een van mijn volgende berichten. 

Daarna op naar het dorpje voor mijn 3e diploma, "de muxia.

Muxia is een mooi dorpje aan de oceaan, een landtong omgeven door de oceaan, alleen jammer van de vele wolken, maar ik klaag niet als ik geen zonsondergang kan zien dan is dit maar zo. 

Ook in muxia heb je een mijlpaal met km 0,000

Nog efkes naar de winkel voor wat eten voor morgen in de bus en vanavond en dan bloggen van gisteren. 

Plots merk ik dat het al na 8u is, tijd voor de zonsondergang, en wat een geluk heb ik de wolken zijn verdwenen de zon is er terug. 

Ik geniet met volle teugen van het zicht van de zon en de oceaan, ik zie de zon ondergaan en heb een voldaan, tevreden en gelukkig gevoel, het is mooi en onvergetelijk geweest. 

Ik ben klaar om naar huis te gaan.

Fisterra, Finistère, fin, het einde van de wereld, km 0,00 : ik stapte er helemaal naartoe !!! 

Nu besef ik het, ik heb het toch maar gedaan, te voet, stap na stap tot aan de oceaan, het einde van de wereld  !!! 

Ja, inderdaad, ik begin het te beseffen, vandaag kon ik mijn pelgrimage op een mooie manier afsluiten, het voelt goed.

Vanacht toch weer nog eens niet zo goed geslapen, ik stap naar fisterra, het einde van de camino, wat zal dit met me doen, weer alleen maar triest omdat het gedaan is, zal ik ook eens trots zijn op mezelf, blij ???

Ik heb vandaag maar een 14km af te leggen tot in fisterra, dus alle tijd, maar toch was ik om 7u al op pad, kon toch niet slapen.

Mijn "club-pelgrim-maatje" komt vandaag, ondanks de helse rugpijn, toch met de bus om dan samen de laatste 4km naar de vuurtoren te stappen en dan samen het laatste pelgrim-ritueel uit te voeren (immens respect hiervoor en mille fois merci). Het was niet eenvoudig om een uitvoerbaar plan te smeden, maar toch gelukt, ik stapte de voorbije dagen grote etappes om er zeker tegen de middag te zijn, de busverbindingen zijn niet altijd ideaal maar het lukt om iets voor de middag af te spreken.

Het eerste deel van de etappe stap ik terug in het donker, de volle maan leidt me de weg. 

Een stuk van de etappe loopt langs de grote weg, of iets kleinere parallelle wegjes, ik moet de weg vaak kruisen, lijkt niet mooi, maar als ik mijn foto's bekijk, viel het toch wel mee. 

Daarna mag ik meer door bossen stappen en al gauw doemt de oceaan in de verte op. 

Na de bocht zie ik fisterra in de verte met de vuurtoren 

Veel te vroeg kom ik om 9u40 al in fisterra. 

Op naar de albergue, ik kan daar mijn rugzak achterlaten en een andere (niet bezwete) T-shirt aandoen.

Terug naar het dorpje, aan de haven plan en boek ik mijn bus voor de terugreis. Morgen nog stappen tot in muxia, Vrijdag ochtend de bus naar compostela, op de middag heb ik dan de bus die me eerst naar Parijs brengt en dan naar Brussel (26 uur in de bus) . Daar zal ik de trein nemen naar Zedelgem, en het laatste stuk van het station tot thuis wil ik te voet afleggen. Te voet vertrokken, te voet aankomen hoort erbij, is nodig om het af te sluiten. 

Een kopje koffie en croissant verorberen en dan nog efkes wachten, een biertje hoort erbij, 🎼🎼🎼I'm waiting for you while ordering another beer, and I wonder 🎼🎼🎼. 

Het pelgrims lied wordt toegepast....

De laatste 4km tot aan de vuurtoren, km 0,00 stappen we nog samen. We zien veel toeristenbussen langs de weg. Het is langs de grote weg stappen maar wel met een mooi zicht op de oceaan. 

Bij km 0,00 worden uiteraard weer zege-foto's gemaakt. Deze keer voelt het wel als een zege - overwinning - behaald doel. 

Dan rest er nog het pelgrims ritueel, verbranden van kledij (wat in principe wel verboden is, maar strikt tussen de lijnen lopen vinden we wat saai), we vinden een plaatsje tussen de rotsen en verbranden wat kledij (wat hoef je niet te weten) de kledij in brand krijgen is niet evident maar het lukt ons toch wel. 

Starend in het vuur van de kledij begint het besef te komen, ik heb toch wel een mooie en bijzondere tocht achter de rug, ik heb die helemaal zelf gestapt. 

Nog een selfie bij het vuur (we have the fire in our eyes 🎶 ...!!! ) 

Tijd voor het verorberen van de meegebrachte lunch (slaatje en Estrella Galicia) met zicht op de immense oceaan. 

Starend naar de oceaan, begin je te denken - mijmeren, wat zijn we klein nietig bij deze immense oceaan. En dan besef ik echt wat ik gedaan heb, ik heb bijna 3000km gestapt, in 109 dagen, ik mag er trots op zijn. Maar ik ben vooral ook immens dankbaar, dat dit voor mij op zo'n mooie, vlotte wijze gelukt is. Geen problemen gehad, het lichaam en hoofd stapten perfect mee. Dankbaar voor alle steun van waar of wie ook, vanuit het thuisfront (ook de blog lezeres hielpen mee), de helpende handen van de locals, de steun van alle mede pelgrims. 

Ik denk aan allen die me dierbaar zijn, Allen die iets op deze tocht betekenden, ik denk ook aan degene die me dierbaar zijn maar heb moeten afgeven... 

Ik besef dat dit een unieke en magische tocht was en voor altijd in mijn hoofd en hart zal blijven, wondermooi moment. 

Het voelt goed, ik ben er, ik heb het gedaan, een mooie afsluiter, .. . 

En dan moeten we uiteraard nog terug stappen, ik kan nog een laatste keer een helpende hand zijn en een extra rugzakje dragen. 

Na nog een biertje, ons handelsmerk, tijd voor afscheid (een tot ziens) en deze keer voelt het goed, ik ben blij en heel dankbaar dat ik deze laatse etappe met een gelijk gestemde pelgrim mocht beleven. Het is mooi geweest ik kan het een plaats geven.

Daarna haal ik nog mijn 2e diploma op, stappen naar het einde van de wereld. En geniet nog van mijn pelgrimage zittend aan de haven.

Als eten deze avond wou ik als afscheid nog eens mijn menu op mijn campeervuurtje eten, pasta koken en een pot saus erover kappen (in de keuken in de albergue gemaakt), dessert chocolade pudding, en een flesje wijn, de cirkel is rond ... 

Morgen staat nog een bonus dag op het programma, de laatse stapdag naar muxia, ik zal er met volle teugen van genieten, het is fijn - mooi geweest. 

Er stond een heel lange etappe op het programma, de langste van heel mijn pelgrimage dus niet te laat vertrokken, om 7u was ik op pad. In vergelijking met de warme dagen is het eigenlijk niet vroeg.

Vanavond is het volle maan, deze ochtend gaf ze al schitterende zichten, in het donker glinsterend tussen de bomen. 

Ondanks het licht van de maan en mijn koplamp, toch efkes mislopen, gelukkig had ik het snel door en moest maar een paar honderd meter terugkeren.

Het ene mooie zicht na het andere verscheen aan de horizon. 

%%%FOTO2%%%

Ik genoot vandaag terug met volle teugen van het stappen en de wondermooie natuur, 's ochtends was die nog aan het slapen, dan verscheen de zon en voelde en hoorde je de natuur terug ontwaken. 

Na de eerste 15km neem ik een korte pauze met koffie en chocoladekoek. 

Terug op pad voor de volgende 15km, ik merk dat ik mijn ritme van het begin van mijn pelgrimage toch wat aangepast heb, het stapritme is verhoogd, de pauzes die ik neem zijn niet meer elke 2 uur soms pas na 3uur (zoals vandaag). Mijn lichaam is het ondertussen zo gewoon om elke dag vele uren te stappen, het zal serieus afkicken worden. 

Ik stap vrolijk verder en betrap me erop dat ik terug al fluitend en al zingend (ons "pelgrims lied" blijft door  mijn hoofd malen) aan het stappen ben, alleen stappen heeft als voordeel dat je voluit en vals mag zingen. 

Ik passeer vandaag nog door wondermooie eucalyptus bossen, eens aan de kust zal ik ze niet meer zien. 

Rond 1 uur neem ik nog een pauze en eet een broodje met tomaat en omelet en een Estrella Galicia. 

Ietsje verder doemt de oceaan op, het echte einde nadert. 

Na 41,4 km / 734m stijgen / 1026m dalen kom ik tegen rond 4u30 aan in de albergue in Cee.  Ja een behoorlijk lange etappe en niet vlak, ik hoor iedereen al denken ze is helemaal zot geworden, het is inderdaad wat zot maar gezond zot. Ik ben zot geboren en hoop zot te mogen blijven, dat maakt het leven leuk en bijzonder. 

Na de klassieke pelgrim taken, ga ik de stad in om wat eten en drank te kopen voor deze avond en ontbijt voor morgen. 

Nu ik terug aan de oceaan ben, ga ik aan het strand wat relaxen en eet er een gezonde maaltijd met groeten, fruit, brood, yoghurt ... 

Dan komt ook het kind in mij naar boven (dat gebeurt wel meer) en ik schrijf mijn naam en compostela in het zand. 

De oceaan zal dit deze nacht wel uitwissen uit het zand, maar geen enkele oceaan of iets of iemand zal dit uit mijn hoofd of uit mijn hart kunnen wissen, het is er voor eeuwig en altijd ingegrift. 

Het opstaan voelt raar aan, de anderen slapen nog en hoeven niet uit bed om te gaan stappen. Ik pak stilletjes mijn rugzak in, ze zijn toch wakker en ik krijg nog een deugddoende - troostende - afscheidsknuffel.

In tranen ga ik op pad, na zolang met club-pelgrims samen geweest te zijn, het doel samen bereikt te hebben en dan alleen verder te gaan valt me blijkbaar toch zwaar, wordt er emotioneel van. Toch wetende dat het geen afscheid is maar een tot ziens, europa is niet zo groot, we spreken nog wel af. 

In Santiago staat er op de grond gemarkeerd "Europa is gemaakt - ontstaan op de pelgrims weg naar compostela"  dit is nog steeds van toepassing, elke pelgrims ongeacht afkomst, religie, rijk, arm, land, geloof, gestudeerd, analfabeet, ... Stappen dezelfde weg wat een unieke verbondenheid geeft. 

Ik moet terug aan de kathedraal passeren, het plein ervoor is nog helemaal leeg. 

Ik zet mij er in het midden 15 min neer en staar naar de kathedraal, in tranen, waarom voel ik nog geen blijdschap, besef ik nog niet dat ik naar verluid toch wel iets speciaals verwezenlijkt heb, ik ga ervan uit dat mijn missie nog niet volbracht ten einde is, daarom dat ik nog 4 dagen verder stap. Het besef en de trotsheid, vreugde zal nog wel komen.  Ligt waarschijnlijk ook wel in het karakter van een echte westvlaming, we werken (stappen in dit geval) naarstig en zwijgzaam verder, en vinden dat gewoon in onze bescheidenheid. 

Mijn rugzak voelt vandaag licht en leeg aan, al zitten er een paar kleine extra's in die ik gisteren in Santiago verdiend / bekomen / gekregen heb (oa diploma, t-shirt,...)  

Na een heuvel beklommen te hebben kijk ik efkes achterom, op het juiste moment, ik krijg een mooi zicht op de stad en de kathedraal, tijd om deze letterlijk en figuurlijk achter me te laten en verder op pad te gaan. 

De etappe vandaag was mooi maar ook wel nu en dan pittige klimmetjes. 

Ik stapte door bossen en over mooie oude bruggen, langs kleine wegjes... 

Iets na Santiago ontmoet ik terug gekende pelgrims die ik al een lange tijd niet meer gezien had, leuk weerzien en we stappen efkes samen verder om van gedachten te wisselen, ik kan zelfs nog eens Nederlands praten. 

Gisteren ontmoette ik trouwens 2 dames die ik op 1 augustus in Frankrijk in een Gîte had tegengekomen. Ik herkende ze niet direct (heb hen maar 1 avond = een paar uur gezien), maar zij wisten nog heel goed wie ik was, ook dat ik binnenkort naar Afrika vertrek, ze willen nog een foto met mij. En zeggen dat ze op een camino altijd een paar bijzondere figuren / mensen ontmoeten die ze niet vergeten, voor hen was ik dat. Zal het toch moeten beginnen te geloven....

Bijzonder aan de camino is dat je elkaar op de ene of andere toch wel terug tegenkomt. 

Vandaag heb ik een lange etappe gestapt, morgen opnieuw zodat ik woensdag niet al te laat in Finistère aankom, dat schijnt een speciale symbolische plaats te zijn en wil er de tijd voor nemen. 

Rond 4u was ik op bestemming n'a 36,3 km / 959m stijgen / 864m dalen.

Naar goede gewoonte de klassieke pelgrimtaken gedaan en s avonds een menu de pelegrino. 

Verhaal van de dag volgt nog

De etappe op zich was niet zo lang, maar niemand van ons 4'en wou laat vertrekken, de adrenaline is aanwezig.

De rugzakken nog eens pakken, wat een routine is, ieder item heeft zijn eigen plekje, zakje. Met de club willen we allen heelhuids arriveren, dus prop ik mijn rugzak nog eens goed vol met extra bagage. Ik vertrok op 10 juni in veldegem met een zware/ volle rugzak, onderweg gaf ik wat spullen terug mee naar huis, nu zal ik arriveren terug met een zware/volle rugzak, de cirkel is rond.

Nog voor het ochtendgloren zijn we op weg, zonder ontbijt deze keer. Een 4 tal km verder kunnen we ontbijten in een bar die al open is, niet dat ik honger heb - of voel, maar toch maar wat eten, en dan verder op weg. 

Onderweg nog een laatste (zal dit woord nog veel gebruiken vrees ik) foto van de resterende club-leden. 

De weg wordt alsmaar drukker en drukker, zou er iets speciaals te gebeuren staan ? 

We vorderen snel, na het inhalen van een "bus pelgrim toeristen" heb je heel af en toe ook wel een rustig stukje. 

De pelgrims die we zien, zijn heel verschillend, een aantal met grote rugzakken en bruine benen soms versleten schoenen (al lang onderweg) en diep in gedachten verzonken , anderen gezwind pratend en lachend, weer anderen zijn in groep en hebben precies een uniform aan, nog anderen met een  mini-rugzak met grote schelp eraan (schelp is bijna groter dan de rugzak)... 

Kortom een gevarieerde bende.  Zonder enig oordeel te vellen over hoe je de camino stapt, niet iedereen is zo gek als mezelf ... 

Na een laatste stop in een bar voor een natje en een droogje vatten we de laatste 8km aan, begint serieus te kriebelen en het rare is, ik denk alleen maar het is bijna gedaan (en vind dat triest).

Boven op de heuvel zie ik voor het eerst heel in de verte de kathedraal, het doel van mijn Pelgrimage van 106 dagen, ik vertrok als het lente was, stapte de hele zomer en kom aan als het herfst is, vreemd gevoel.

Toch wel een emotioneel moment, ik kan de tranen niet bedwingen, hoort ook bij de camino zeker. 

Rond 2u konen we aan in de albergue, die ligt op 1,5km van de kathedraal. Rugzak daar achterlaten, sandalen aan en dan net zijn 4'en samen naar ons langverwachte doel. 

De weg wordt gemarkeerd door de alomgekende schelpen, ik neem er nog eens een laatse foto van, je ziet ook mijn echte pelgrimsbenen, bruin van zolang in short te stappen, wit waar de sokken zijn. 

Dan komen we aan bij de kathedraal, km 0,00 van de pelgrimage. 

Dikke deugdoende knuffels worden uitgewisseld, zege foto's gemaakt. 

En toch weet ik niet goed hoe ik me voel, geen echte euforie, of trotsheid,... 

Uiteraard ben ik blij, trots en vooral dankbaar dat ik dit volbracht heb, maar het dringt nog niet echt door. 

Iedereen zegt me welke super prestatie ik geleverd heb, maar het voelt niet zo, ik heb gewoon elke dag vrolijk gestapt en wil dit nog niet stoppen, wil nog stappen. 

Wat ik morgen dus terug verder zal doen richting Finistère en muxia. Ik vermoed dat het besef nog moet komen, en pas zal zijn als ik echt naar huis ga of terug thuis ben. 

Daarna hebben we de rest van de dag om samen nog een paar missies te volbrengen,. eerst het diploma gaan ophalen, een uurtje aanschuiven verlichten we met een biertje. 

Daarna de kathedraal en het graf van jacobus de meerdere gaan bekijken. 

Ik moet ook nodig een nieuwe T-shirt hebben, degene die ik al 106 dagen draag hebben gaten of zijn gescheurd. De keuze valt op eentje die bij de club-geest  past, mercikes. 

's avonds gaan we naar de pelgrims-mis, maar hebben geen geluk het grote wierrook vat wordt niet aangestoken. 

Gezamenlijk gaan we nog een laatste keer eten, lekkere langoustines met een salade mixte. 

En als afsluiter de laatste missie een Estrella galicia gaan drinken. 

Nog een nachtje in de slaapzaal en morgen ga ik alleen verder op pad. 

's ochtends was er een heerlijk ontbijt klaargezet, de koffie en toast  en het persen van het verse fruitsap mochten we zelf doen, de compostelakoekjes en cake stonden etensklaar.

Rond 8u30 op pad, voor een etappe van rond de 25 km, geen gehaast de bedden in de albergue zijn gereserveerd. 

In het dorp waar we vertrekken is een splitsing van de camino, we stappen gezwind door tot we plots merken dat de km tot in compostela (deze staan hier overal goed aangegeven) plots een sprong gemaakt hebben. Eerst denken we nog dat er een cijfer verkeerd is, tot ik nog efkes de weg check met de moderne technologie, oeps verkeerde route genomen. Niemand van ons 4'en had de splitsing opgemerkt. Dus terug (want op deze route kwam je over 20km niets van winkel of bar tegen), begon al goed bij vertrek hadden we al meer dan een km extra op de teller. 

Eerst stapten we door de mist langs kleine wegjes, en door wat bossen. 

Dan komen we aan in arzua, ik heb nog een klein beetje van mijn "beroerpsmisvorming" over en merk de riooldeksels net de schelp op. 

Een koffiestop en stempel in de credential, en verder op pad. Nu stappen we verder op de camino frances. Het valt direct op dat deze toch heel anders is, veel drukker dit zowel letterlijk als figuurlijk. Er stappen heel veel "pelgrims - wandelaars", we merken  een andere spirit - gevoel op. De rust is verdwenen, men praat er veel en luid,

er stappen mensen al telefonerend met de speeker op, sommigen luisteren naar muziek zonder het gebruik van oortjes, velen ook zonder of met hele kleine rugzak, toch wel een zware aanpassing voor ons (die allen al minstens meer dan een maand onderweg zijn). Ook ligt er veel afval overal, de merkpalen en verkeersborden zijn volgegekladderd met graffiti.... 

De route zelf valt heel goed mee, veel stukken door het bos, en hier en daar langs wat grotere wegen maar dan wel op veilige naastliggende stroken.

Er zijn gigantisch veel bars onderweg (neen we stoppen niet overal), slechts 1 keer. 

Daar komt de club weer samen en ontmoeten we nog andere bekende pelgrims komende van de camino del Norte, we zijn allen tevreden dat we de keuze voor de Norte gedaan hebben en moeten nog wennen aan de drukte van de camino frances. 

Na de innerlijke mens gespijsd te hebben met wat drankjes en hapjes terug verder op pad voor de laatse 8km van vandaag. 

Ietsje verder kan ik de rugpijn van mijn Franse mede-pelgrim niet meer aanzien, mijn aanbod om nog wat extra spullen over te nemen werd de voorbije dagen telkens afgeslagen, nu bied ik het niet meer aan maar is het een verplichting / bevel, en pak wat spullen uit haar rugzak. Dan komen de sloveense club-leden erbij, en ook Tomaz neemt nog een paar spullen over (omdat hij gisteren meegaf dat hij last van zijn schouder had, geef ik hem subtiel de lichtere spullen). Samen zullen we in compostela geraken, dat is de camino-spirit, je helpt waar je kan. Ikzelf voel dat ik door de spanning van er bijna te zijn, energie over heb (is ook de reden waarom ik niet kan slapen), het voelt goed om die energie dan nuttig te gebruiken door elkaar te helpen. 

Met dit neer te schrijven wil ik niet stoefen / opscheppen met mezelf, ik besef heel goed dat ik me heel gelukkig mag prijzen en dankbaar ben dat ik deze pelgrimage zonder noemenswaardige pijn / hindernissen / tegenvallers kan ondernemen. 

Na 27km / 498m stijgen  / 502m dalen, arriveren we in de albergue. 

Morgen zijn er nog ongeveer 24km af te leggen tot in compostela. 

We gebruiken nog een keertje gezamenlijk de wasmachine, lekker aperitiefje en wat eten. 

Na zolang met verschillende club-leden / pelgrims onderweg te zijn, hebben we ondertussen onze inside - grappen, en code - taal voor bepaalde zaken, zonder verder in detail te treden. 

Eentje ervan deed ons aan het liedje "Lemmon tree" vanf"fool's garden" denken. 

Ondanks de rugpijn, slaagde de "fool's-pelgrim" erin om hiervan een nieuwe pelgrims tekst van te maken. 

Bij deze kan je de tekst vinden (excuses voor sommige woorden) van de nieuwe pelgrims song "yellow pee" van "fool's pelgrim Bernadette"

Nu nog een nachtje rusten, wakker liggen, lezen, om morgen de laatse etappe naar Santiago de compostela te stappen. 

Net als de vorige dag hebben we alle tijd om de etappe te stappen, doch gisteren beseften we nadien dat we toch niet veel gestopt hadden en flink doorgestapt hadden, dus is het voornemen om vandaag iets meer te stoppen.

Na het klassieke ontbijt op het gemakjes op stap, traag stappen is toch wel moeilijk, al gauw steken we een paar van de vroeger vertrokken pelgrims voorbij, eens je een stapritme gewoon bent is het moeilijk daarvan af te wijken.

De lucht kleurt hier en daar rood, een voorbode voor regen ??

Het eerste deel van de etappe loopt nog door bossen en kleine landwegjes. 

Rond 10u15 vinden we de eerste bar, tijd voor een koffie en toast met tomaat en kaas om de innerlijke mens te spijzen. 

In de bar kan je een stempel bekomen, ik heb nog veel plaats over in mijn credential, dus vanaf nu vraag ik in iedere bar-stopplaats een stempel. 

Na de koffie terug verder op pad, we komen een mooi meertje tegen. 

Daarna wijzigt de etappe in grotere en drukkere asfaltwegen. 

Gelukkig hebben we nu en dan nog wat tussenstukken langs kleinere wegjes en langs mooie natuur. 

Rond de middag komen we aan in een volgend dorpje met bar, dus nog een stempel en uiteraard een drankje. 

Bij iedere stop komt de "club" terug samen en wordt het een gezellige pauze. 

Kort voor we op de eindbestemming (voor vandaag) zijn, zien we de eerste wegwijzers naar het echte doel van de pelgrimage. 

Na toch weer 28,0 km / 432m stijgen / 569m dalen arriveren we. 

We hebben in de albergue een eigen kamer voor de club (4 personen) met eigen badkamer, luxe. 

Eerst de dagelijkse klusjes en nog beslissen waar we morgen heen stappen. Tot in Santiago zijn er nog 48,648 km te stappen, nog 2 dagen en we zijn er... 

Daarna nog wat eten, fruit en groenten kopen voor morgen onderweg, een glaasje drinken 

De gastvrouw van de albergue doet dit met hart en ziel, super vriendelijk en we krijgen een heerlijke maaltijd : pompoensoep, tortilla en verse tomaten uit haar tuin, als dessert koekjes met kaas en gelei. Eenvoudige, gezonde en lekkere maaltijd waar we met volle teugen van genieten. 

Ondertussen zijn een aantal van de pelgrims die ik eerder ontmoette en nog mee in  contact sta (o.a. Het pools koppel op huwelijksreis en de nederlandse moeder en dochter) in Santiago gearriveerd, de kriebels in de buik worden groter en meer, de adrenaline ook.

Vandaag terug met 2 op stap, we hebben alle tijd want de albergue is al

gereserveerd de afstand van de etappe zou iets rond de 24km moeten zijn. 

Bij het vertrek is het nog behoorlijk donker en heel mistig, het eerste stuk gaat via de grote wegen, waarna we het bos in mogen.

De nevel maakt de spinnen webben mooi. 

De eerste uren stappen we de hele tijd door het bos, de ene boon ziet er al grootser uit dan de andere. 

 Ietsje verder komen we nog een paar leden  van de "Nieuwe club" tegen. 

%%%FOTO3%%%

We spreken af om in de eerste bar te stoppen voor een koffie of iets anders. 

Tijdens de laatse 100km van de camino

dien je In principe per dag 2 stempels te bekomen (Is eigelijk enkel voor wie slechts 100km stapt ). 

Onderweg passeren we een huis van een kunstenaar we kunnen er een stempel met echte was bekomen, zo hebben we er direct genoeg voor vandaag. 

En bij deze ook nog een tekstje uit de credential : "Kun je geen grote stenen verleggen, verleg dan kleine" 

Rond 10u45 komen we uiteindelijk bij de eerste bar aan, het eerste kopje koffie van de dag (Deze ochtend geen ontbijt dus enkel banaan en yoghurt ) smaakt. 

De anderen van de club arriveren ook, waarna we via code-Taal iets anders drinken. 

Er resten nog een 13 tal km te gaan, op het gemak gaan we verder. 

Heh landschap verandert wat, er komen ruwe vlaktes aan, daarna andere bossen, de eucalyptus is veranderd naar vooral dennenbomen. 

Tegen 2u zijn we na 25,8km / 454m stijgen / 293m dalen reeds op bestemming. 

Een albergue bij een boerderij, we zijn de eersten, wat een paar voordelen oplevert, je kan het stapelbed zelf kiezen, kan de beste dekens nemen (Ook wisselen van op een ander bed, misschien niet zo vriendelijk maar toch) , geen file aan de douche, een vers gepoetste douche.... 

Iets later komt de rest van de club ook al toe. 

Na de dagelijkse klusjes tijd voor ontspanning, wat eten, iets drinken en de voetmassage . 

We zij met 10 in de albergue (Volzet) iedereen blijft er eten want het is een afgelegen plek zonder andere opties. 

Wat onze "Club" opvalt is dat de andere pelgrims allemaal nieuwe gezichten zijn die slechts een "Kort" stukje stappen, het is duidelijk een totaal ander soort publiek /Pelgrims. 

We voelen ons er wat vreemd / Raar bij, ons gevoel van camino is iets helemaal anders. Zal de komende dagen nog meer opvallen. 

Na het eten buiten nog een frisse neus halen en genieten van het mooie zicht. 

Als afsluiter helpen we de straat afzetten om de koeien naar de

stal te laten gaan. 

Uiteindelijk toch wel een 3 à 4 uur geslapen, en het rare / bijzondere is dat ik 's ochtends bij het opstaan me echt niet moe voel en zelfs veel energie heb.

's ochtends neem ik in de albergue het ontbijt, wordt pas om 7u45 geserveerd, dus is het al een stuk na 8u als ik kan vertrekken (wat voor mij laat aanvoelt) zeker met een lange etappe van meer dan 33km voor de boeg. 

Mijn plan is om me vandaag wat af te matten, flink door te stappen, weinig pauze nemen en ook geen siësta in de namiddag, dan zal ik 's avonds wel moe genoeg zijn om te slapen, benieuwd of dit lukt. 

Omdat het zo'n lange etappe is (er zijn weinig albergue dus zijn er geen andere opties) stap ik vandaag alleen, de club-pelgrim is omwille van de hevige rugpijn genoodzaakt om een stukje de bus te nemen en pas daarna een deel te stappen. Ik heb al heel veel pelgrims tegengekomen die op deze route stukken met de bus moeten doen omwille van medische reden, wat begrijpelijk is, de etappes zijn soms behoorlijk zwaar door het vele klimmen en dalen en omdat er soms over lange afstanden geen overnachtingsmogelijkheden zijn. 

's ochtends hangt er een dikke nevel, mijn haren worden er nat van, het levert wel mooie zichten op. 

De weg zelf is super mooi, vaak mag ik door de heerlijk ruikende eucalyptus bossen stappen, men plant er nog veel bomen bij. 

Na ongeveer 14 km kom ik in een stadje aan, in de supermarkt koop ik wat krachtvoer (banaan, drinkyoghurt, tomaatjes, brood en beleg), snel iets eten en dan weer op pad. 

Het stappen gaat vlot, een behoorlijk vlakke etappe, en ik kom heel weinig andere pelgrims tegen. Nu en dan een paar (meestal haal ik ze in en stap ze voorbij), het valt me op dat het bijna allemaal nieuwe gezichten zijn. 

Ik stap verder door de mooie bossen, steek riviertjes over en weer een ander bos, ...

Als ik nog een 7km moet stappen, krijg ik een "whatsapje" je bed is gereserveerd met een foto erbij, eens geen stapelbed deze nacht. 

Tegen rond 3u30 na 34,9km / 475m stijgen / 549m dalen, arriveer ik in de albergue. 

En een tof weerzien, ik ontmoet er terug een sloveens koppel dat ik al een aantal keren gezien had, de club wordt weer wat groter. 

De man geeft zijn vrouw een voetmassage, ik zeg al lachend, een nieuwe job kunnen we aanschuiven, en ja hoor met veel plezier masseert hij nog een aantal (vrouwelijke) pelgrims hun voeten, hij doet dat goed, ik boek hem al voor morgen. 

Daarna de dagelijkse routine, douche, was, boodschappen ... 

De albergue heeft een gezellige tuin, we apéritieven er met de club en er is ook nog een Japanner die ik ook al eerder zag. Hij maakt nogal "gekke" geluidjes als hij luistert, wat een slappe lach bij een paar teweegbrengt het wordt een gezellige boel. 

Daarna nog een lekkere hamburger gegeten met een slaatje en is het al na 9u, dus bedtijd en de blog nog schrijven voor het slapengaan. 

Goede intenties maar dan ontmoet ik een Duitser die ook van thuis vertrokken is, hij gaat nog met een aantal andere in de tuin een wijntje drinken en nodigt me uit om erbij te komen zitten.  Als beleefde Belg kan je zo'n aanbod niet afslaan, dus nog niet gaan slapen maar nog een babbeltje en drankj met een 7 tal pelgrims in de tuin. 

Veel albergue gaan dicht om 10 uur 's avonds, iets voor tien komen ze zeggen dat we naar binnen moeten en naar bed, net als in de kostschool. 

Dus doen we dit maar, en hopen dat ik nu moe genoeg ben om te slapen deze nacht. 

Een paar keer gestopt met lezen in de hoop toch in slaap te vallen en uiteindelijk is het wel gelukt pas na 2u. En na een uur terug wakker, beetje slapen, raar dromen, beetje wakker... Ach het is al 5u50, nog efkes en de wekker loopt af zoals gewoonlijk om 6u30, dan kan ik opstaan. En dan wordt ik wakker iets voor 7u30, had mijn wekker vergeten aan te zetten, en men was zo vriendelijk om stil te zijn en me te laten slapen, dus toch nog een paar uurtjes rust gehad.

Als gevolg zijn we vandaag eens vertrokken als het al licht was, geen probleem de bedden zijn gereserveerd en de etappe is niet te lang. 

We gaan tot in as Paredes, daar is één van de betere alberge op de camino, naar het schijnt een waar paradijs in een oud en mooi gerenoveerd gebouw. 

Er zijn 2 mogelijkheden vandaag, een korte route, en eentje die een 5 tal km langer is, de korte zal lang genoeg zijn, gisteren hadden we al gekeken waar we verder mij moesten, kan dus geen probleem zijn. 

De zon probeert door de wolken heen te priemen, het levert aardige zichten op. 

Ietsje verder stellen we vast dat we toch niet zo goed opgelet hebben, we zitten op de langere weg, de camino complémentario, wordt dus toch weer langer dan gedacht. 

Ook mijn wandel gps wil vandaag niet meewerken, hij slaat helemaal tilt, denkt om 12u dat het nog 9u is, zegt dat ik nog maar 677m gestapt hebt als het er al 13km zijn. Na 100 dagen had hij een dagje rust nodig en kwam in opstand, ik zal er vanavond een motivatiegesprekje mee voeren. Hopelijk is dit het laatste dat vandaag "verkeerd" loopt. 

Onderweg even halt houden voor een sanitaire stop, ik besefte vandaag dat ik daar ik nog niets over verteld heb, bij deze, wie het niet wil lezen slaat deze passage gewoon over (geen foto van het toilet). Op de camino zijn er uiteraard geen toiletten aanwezig (alhoewel ik er op de weg naar st Jean pied de port wel veel tegenkwam), veel dorpjes met openbare toiletten (of een bar) kom je ook niet tegen, dus blijft er maar één optie over. Het bush-toilet, dat is er overal te vinden, heel proper (of toch meestal), hier in Spanje ruikt het vaak naar eucalyptus, geen wachtenden voor je, het enige nadeel het heeft geen deur (of muur). 

Efkes kijken of er niemand in de buurt is, een zijwegje of wat struiken zoeken, rugzak voor de "deur" achterlaten, en de rest spreekt voor zich. 

Als het regent heb ik zelfs de gewoonte (of de luiheid) om de rugzak aan te houden. Een regenponcho is dan ook handig, niet zelf gemerkt ik heb deze niet, maar van horen zeggen en gezien ... 

Belangrijk, er zijn geen vuilbakjes dus neem aub alle papier mee (als je dit gebruikt). 

Wat opvalt is dat ook in de natuur iedereen wel toevallig hetzelfde toilet vind, ik ontdekte dit o.a. door het vele papier dat ik er soms vind, en één keertje doordat het toilet bezet was, dan lach je eerst (was ene van de club) en wacht je efkes tot het toilet vrij is. 

En als je niet alleen bent en geen "discreet toilet" vind, is het handig als de leden van de pelgrim-club een schild rond je vormen... 

Tot zover dit bizarre maar natuurlijke intermezzo, hoort ook bij de camino

De etappe zelf was net zoals gisteren langs kleine wegjes, vaak door bossen en kleine dorpjes met boerderijen. 

Ook vandaag zat er wat klim-en daalwerk bij, om dan langs een mooie rivier of beek te passeren. 

Hoeveel km ik vandaag gestapt heb, ben ik niet zeker omdat mijn GPS in staking was, mijn stappenteller op de gsm gaf 24,24 km aan, cfr de gids zou dit ongeveer correct moeten zijn. 

Ik heb er ondertussen 2700 km opzitten, de uitgerekende afstand tot in compostela, het zullen er dus een 135 meer worden + dan nog de km die ik naar Finistère zal stappen. 

De alberge is inderdaad een waar paradijs, verse echte lakens, een donsdeken, een kamer met 6 personen, een disco-douche (met kleurlichtjes)  hangmatten in de tuin, een zwembad in de tuin.... 

Na de douche en de was nog lekker gerelaxt in de hangmat, uiteraard met een drankje erbij maar dat konden jullie ondertussen wel al raden .. 

's avonds krijgen we een heerlijke maaltijd : linzensoep, tortilla met slaatje, rijstpudding met Santiago taart, vino tinto en daarna nog een lokaal degustiefje.

Een laat begin, een verkeerde route, een stakende gps, maar alsnog terug een mooie dag. 

Vanacht super goed geslapen, wat een luxe slechts met 5 in de slaapzaal en niemand die snurkt, iedereen kon een onderste bed van de stapelbedden nemen, dus niemand die boven je wiebelt en ook jou bed doet bewegen. 

Een banaan, snicker en wat brood als ontbijt (je eet wat er nog in je rugzak overblijft) en dan op pad. Net zoals gisteren deze ochtend bij het pakken van mijn rugzak wat extra spullen van mijn pelgrim-maatje meegenomen.

Het was nog donker toen we vertrokken, we hebben vandaag alle tijd, de bedden zijn gereserveerd. 

Ondertussen hebben we de kust verlaten en zien we meer heuvels, we voelen deze ook wel als het bergop gaat, de nevel drijft mooi in het dal. 

De etappe verliep vandaag zo goed als volledig langs kleine rustige straatjes, soms door de geurende eucalyptus bossen. Heel rustig, bijna geen mensen of auto's te zien, lekker relaxt stappen door de stilte en genieten van de mooie natuur en omgeving. 

Regelmatig passeerden we kleine dorpjes met elk hun kerkje. 

Eén rustpauze bij een oude verlaten school, en een 2e op een terrasje in de enige stad dat we tegenkwamen. 

Uiteindelijk werd het toch een pittige etappe, van 30,0 km / 926 stijgen / 891m dalen

Omdat we gelezen hadden in de commentaren dat de alberge communal niet veel soeps was, hebben we de private alberge geboekt. Deze is iets luxueuse, verse echte lakens (geen wegwerp papier achtige zoals we ondertussen gewoon zijn) een echt donsdeken (en geen oud vergeeld deken) verse handdoeken. 

In de slaapzaal zijn er telkens 2 stapelbedden met een houten afscheiding wat apart afgemaakt, zo heb je toch wat privacy en rust. 

Na een kleine siësta en verkwikkende douche, nog eens gebruik gemaakt van de wasmachine en alle kleren gewassen (behalve wat ik aan had natuurlijk), de wasmachines zijn heel ruim dus hebben we de gewoonte om die met een paar te delen. 

En dan de gewone routine, naar de supermarkt wat eten kopen.

Een drankje, wat druiven, olijven in de tuin nuttigen om mijn 100 dagen te vieren. 

Ondertussen nog de was te drogen gehangen, wat geurde die heerlijk. Na 100 dagen vind ik verse geurende was een luxe na al het wassen met de hand en zeep. 

's avonds nog een slaatje gegeten en dan vroeg naar bed. 

 

Na een ontbijtje van banaan en een pot yoghurt (500 gram) op pad, er was geen ontbijt in de alberge maar ik had gisteren mijn inkopen gedaan.

Vandaag ben ik met een iets zwaardere rugzak op pad gegaan, mijn mede "basic-club" pelgrim, Bernadette, heeft al meer dan 3 dagen echt last van een pijnlijke rug, na lang aandringen kon ik ze toch overtuigen om wat van haar bagage aan mij te geven. Dit is ook de camino, je helpt elkaar waar je kan, soms wordt jezelf gesteund - geholpen  soms kan jij een helpende hand zijn. 

En nu we zodicht bij Santiago zijn wil je niemand achterlaten en er alles aan doen om er te geraken.

Een paar kilo meer in de Rugzak denk ik wel aan te kunnen. 

Toen ik vertrok met tent en kookvuur en slaapmat en dergelijke meer, woog mijn rugzak 4kg meer dan nu, ik heb daar een 1700 km mee gestapt, dus nu nog een 200km met een ietsje zwaardere rugzak zal ook wel lukken. 

rond kwart voor 8u vertrekken we op pad. 

De zon is nog aan het opkomen en we zien de kust nog een tijdje. 

Na een goede 10km zien we ribadeo opdoemen, de enige grotere stad die we vandaag tegenkomen. 

Het is ook de laatste stad aan de zee dat we zien

Eerst nog een lange hoge brug over, niet zo gezellig voor mij, maar verstand op nul en recht voor je kijken en dat lukt wel.

Na de brug zijn we in Galicia vanaf hier worden we om de paar Km op de hoogte gehouden van de nog te stappen afstand tot in Santiago , geen 190km meer te gaan.

In ribadeo drinken we nog een lekkere Chocomelk en hier is dit echte chocolade dat je met een lepel moet eten.

Daarna nog 7km tot in vilela een heel klein gehuchtje met een bar restaurant. 

We komen er aan rond 1u na 20,4km / 417m stijgen / 305m dalen.

We zijn de eersten in de alberge communal, er is plaats voor 28 personen. 

Blijkt dat er bij de bar ook een alberge is, de meeste pelgrims overnachten daar, uiteindelijk zijn we met 5 in de herberg wordt dus lekker rustig vanacht. 

De rest van de dag nemen we een vrije zondag namiddag ,terrasje doen in de zon met een hapje en een drankje en lekker relaxen.

's avonds eten we er heerlijke ribbekes.

Kortom een relaxte zondag 

De uitbaters van de herberg hebben vandaag familiale aangelegenheden waardoor er geen ontbijt is. Dan is het hebben van (al dan niet oud) brood altijd wel handig, oploskoffie is er voorzien, dat zal volstaan voor de eerste 5km tot aan het eerste stadje.

Na 5km arriveren we in Navia, de bakkerij - koffieshop gaat net open, heerlijke croissant met cacao-melk als laat ontbijt. 

En dan terug op pad, ik moet vandaag bij de pinken blijven want er zijn 2 opties, de kustroute (waar ik plan te overnachten) en de route meer het binnenland in. 

Toch lukt het me één keer om efkes mis te stappen, diep in gedachten ben ik aan het stappen als er plots een oudere lokale dame voor me staat "camino Santiago" en ze wijst in de richting waar ik vandaan kom. Ik had dus een afslagje gemist, gelukkig maar een 200m te ver gelopen. 's avonds verneem ik van de andere pelgrims dat er nog waren die de hulp van de dame nodig hadden.

In het volgende dorpje koop ik wat fruit en drankjes voor de lunch, iets buiten het dorp stop ik op een mooi plaatsje voor een vroege lunch, ik eet als ik honger heb en niet op vaste tijden. Als pelgrim vergeet je de dagen en uren. 

De 2 resterende "basis-club-pelgrims" passeren, de ene had net iets gegeten en stapt'tv verder, de andere vindt het een mooi plekje en luncht mee waarna we samen verder stappen. 

In deze regio staan er aparte kruisen die de weg wijzen. 

De lokale bevolking wenst ons op een originele manier een goede camino 

Ietsje verdet is de keuze tussen de kustroute of het binnenland, heel goed gemarkeerd je kan het niet missen, dus nemen we vlot de juiste weg. 

De herberg is aan de zee gelegen met een schitterend uitzicht. 

We komen er aan na 28,1 km /458m stijgen / 498 'm dalen.

Terug een vrij basic herberg, 2 ruimtes met stapelbedden, douches en toilet, een microgolf en een frigo waar je een biertje kan kopen, maar een mooie tuin met zicht op de zee. Nog efkes genieten want morgen verlaten we de kust en gaan het binnenland in. 

's avonds nuttigen we een maaltijd in het dorpje, geen menu pelegrino deze keer, maar er zijn wel plaatsen waar je een goede menu kan eten. 

In het dorp zijn we getuige van 2 totaal verschillende feesten. 

Bij aankomst zien we een bende jongeren op straat een drankspelletje doen, in 2 groepen moeten ze elk zo snel mogelijk een pint uitdrinken, de groep die verliest moet een kledingstuk afdoen. De ene groep staat met de broeken op de enkels, ik zal jullie deze foto's besparen ... 

Het 2e feest is totaal iets anders, een processie voor de lokale patroonheilige. Devoot, biddend en met een kaarsje in de hand stappen ze in optocht naar de kerk. Voorop wordt de patroonheilige gedragen door een groep mannen. 

Das ook de camino, de lokale festiviteiten aanschouwen.