In sommige alberge krijg je lakens en mag je geen slaapzak gebruiken, in andere mag dit wel. Waar dit niet mag is het om "beestjes" in de bedden te vermijden. Hier kregen we lakens dus hoefde ik mijn slaapzak, waarvan ik ondertussen vrees dat er beestjes inzitten niet te gebruiken, moet hem wel nog wassen. Vanacht wakker geworden van de jeuk, ik had de indruk dat ik nog wat beten bijgekregen heb. Uiteindelijk opgestaan en mijn armen onder koud water gespoeld, de krant gelezen, het ijzer van de matras in mijn rug gevoeld, naar alle gesnurk geluisterd, en na 3 uur woelen uiteindelijk toch terug in laap gevallen.

's morgens zag ik inderdaad nieuwe beten, op mijn ene arm ben ik gestopt met tellen aan 35 stuks... maar er zijn ergere dingen, je gaat daar niet van dood ... 

Vandaag een nieuwe poging voor een kortere etappe. 

De etappe verliep door veel kleine gehuchtjes en langs kleine wegjes met hier en daar een heuveltje te overwinnen. 

Onderweg kwamen we verschillende alberges tegen, allen in minieme gehuchtjes waar er niets was (geen winkel, geen bar, .. .) nu besef ik dat het uiteindelijk toch goed was dat we gisteren nog 10km extra moesten doen, anders zaten we vandaag in een mini gehuchtje en moesten we al het eten meesleuren. 

Ik stap al een aantal dagen door de provincie asturie, dat gekend is voor zijn appels en de cider die ze ervan maken, het stadje waar we naartoe gaan is het Mekka van de cider, mag dus niet vergeten die te proeven. 

Onderweg kwam ik al veel appel plantages tegen, meestal vrij kleinschalig. 

Men heeft hier ook speciale schuren. 

Vandaag is het gelukt, een kleine etappe van 23,4 km / 494m stijgen / 497 'm dalen tot in villavisciosa. We vinden nog voldoende bedden (het zijn zelfs eens geen slaapzalen maar kamers voor 4 personen, wat een luxe. 

Ik begin met al mijn kleren, slaapzak en dergelijke te wassen in de wasmachine om alle vervelende / bijtende beestjes te doden, en dan nog de droogkast in en hopelijk ben ik ze kwijt. Onderweg viel de jeuk nogal mee, zolang ik er niet te veel aan dacht. 

In de stad is er het jaarlijkse feest van de patroonheilige, de mensen komen allen samen om te feesten sommigen in lokale klederdracht. Onze alberge ligt midden in de stad, vanop ons balkon kunnen we alles gadeslaan. Enige nadeel, stil zal het vanacht niet zijn. 

We zien de mensen cider drinken, maar nog leuker om te zien is de manier hoe ze deze uitschenken.

Fles in de rechterarm, gestrekt boven het hoofd, in de linker hand het glas terug met gestrekte arm nu naar beneden, het lijkt wel de "Spaanse manneke pis" 

En dan proberen om niet te veel naast het glas te gieten. Als je dit op deze wijze uitschenkt is de cider voor heel korte tijd mouserend, vandaar dat er niet veel in het glas zit en je dit in één slok dient op te drinken. 

In de vooravond kijken we naar de wedstrijd voor het inschenken van de cider. Men moet 1 fles uitschenken in 6 glazen en die moeten allen even vol zijn. Wie dit het snelst maar ook best verdeeld over de 6 glazen doet is de winnaar. Er worden ook punten gegeven voor de wijze van het schenken, het  is een ware sport met officiële jury, de moeite om te zien. 

Wij kopen ook een fles cider maar schenken die verkeerd - gewoon uit, we willen die vooral proeven - drinken en niet op de grond uitgieten.

S avonds de klassieke menu peligrino in de alberge en dan naar bed, in de hoop dat de muziek het feest niet te luid zal zijn deze nacht. 

Wel heel tevreden dat we hier beland zijn en de festiviteiten kunnen aanschouwen. 

De voorbije nacht niet zo goed geslapen, toen ik naar mijn gevoel al een half uur wakker was, toch maar een plasje doen en gsm uit stopcontact halen. Bleek iets voor 2 te zijn, omdraaien naar rechts, terug naar links, hoe laat zou het nu al zijn, 3u, dan maar de krant online beginnen lezen, goeie truck om uiteindelijk toch nog terug in slaap te geraken. 

Dan is het opstaan smorgens om 6u30 wat lastig, nog wat snoezen.

Ik merk wat beten op mijn armen en nek. 

Al gauw merkte ik dat de beten die ik s'ochtends had niet van de muggen afkomstig zijn, ik heb er op vele plaatsen, ook waar "de zon niet op schijnt", moeten dus een of andere beestjes (bedwantsen ?  Eén van de grote problemen op de camino) gewest zijn, de komende dagen zullen jeukerig worden. Een van de "pelgrim-club" gaf me direct goede zalf tegen de jeuk. 

Onderweg kwamen we aan de ene kant dicht tegen de bergen aan de andere kant dicht tegen de zee. 

Ik had voldoende tijd om de bijzonderheden te fotograferen, de stenen muurtjes zijn mooi geschilderd

De fotograaf weerspiegeld in het mooie landschap

Iets voor de middag kwam ik aan in het stadje iets voor de eindbestemming, ook hier was een mooi strand, ideaal voor een pick-nick en pauze.

Op het gemakjes ging ik terug verder en zag algauw in de verte het strand van Vega opdoemen.

Tegen 13u55 was ik aan de herberg, het eerste wat ik zag was : " volzet", hoe kan dit tis nog geen 3u30. Wat bleek er was een bord waar je jouw naam kon noteren, dus was er eigenlijk wel een reservering ter plaatse. 

Eén van de club had nog geluk gehad en stond bij nummer 7 genoteerd, de rest had pech en moest verder, nog 10km naar het volgende dorp met herberg, wordt opnieuw een lange etappe.

Iets later krijg ik een what's-app van één van de club, daarna zie ik er nog één, de club wordt opgesplitst met zijn 3'en moeten we verder, eentje blijft achter (doet me aan een liedje denken ...  En toen waren ze nog met 3 ...).  De kans is vrij klein dat we nr 4 (de Vlaamse, dus gedaan met nu en dan Vlaams spreken) op deze camino nog terugzien, want haar verlof is bijna op, en dat zonder afscheid, das ook weer de camino. 

Katleen :  buen camino, we horen elkaar nog wel ...

Na wat innerlijk gevloek, terug verder op pad. Het pad liep bijna volledig langs de kust met mooie landschappen. 

Ondertussen keek ik via de moderne technologie al eens naar de herberg, oeps ik zag in één van de commentaren staan gesloten, dat beloofde. In mijn hoofd begon ik al met plan c, slapen op het strand. Het weer zou meevallen, ik kon mijn regenkleding nog aandoen tegen de kou, ik keek of ik goede plaatsjes zag ...

En dan kreeg ik bericht van "de pelgrim-club" ze hadden een alberge gevonden en ook voor mij een bed gereserveerd, wat een opluchting.....

Tegen 4u30, na 34,8 km / 614m stijgen / 689m dalen aangekomen in LA Isla.

De alberge ligt vlak aan het strand, wat een zicht!!!

We kopen een paar biertjes, druiven, nootjes en gaan gezellig apéritieven aan het strand, dat mag wel na een lastige bewogen dag. 

's avonds gaan we een menu-pelgrino eten, er schuiven een paar andere pelgrims aan (gekende en nieuwe)  het wordt nog een gezellige avond.

En voor ik ga slapen nog een foto van het mooie zicht vanuit onze herberg. 

Na een simpel ontbijtje in de herberg, vertrokken met nog wat natte kledij van gisteren, mijn short was nog niet helemaal droog maar dat zou wel snel in orde komen. 

Het eerste stuk tot aan de kust verliep vlot, al gauw was ik bij de kust en kreeg het eerste zicht op de zee. 

%%%FOTO1%%%

Kort na het zeezicht buigde de weg en gele pijlen af richting binnenland en grote weg met ernaast nog een snelweg. Ik had in de gids gelezen dat er nieuwe wegen aangelegd werden, dus het leek me nog wel normaal. 

Vervolgens liep de route langs kleine wegjes evenwijdig aan de route national. 

Soms ook wel door mooie bossen. 

Na een tijdje begon ik het vreemd te vinden dat ik zo ver van de zee af bleef, ik zag ook geen enkele andere pelgrim, maar volgde wel nog altijd de gele pijlen. 

Ik heb de laatste dagen telkens zonder mijn gids de pijlen gevolg en deed dit vandaag dus ook. Omdat er iets niet klopte volgens mijn gevoel toch maar eens gekeken, en ja wat ik vreesde klopte, ik zat op de "verkeerde" weg. Een weg die wel ook naar de juiste stad gaat maar niet de kustroute, ik moet ergens een verkeerde pijl gevolg hebben of een zijweg niet gezien. Misschien zag ik dit wel aan voor pijl... 

%%%FOTO3%%

Iets verder een pijl naar de andere kant van de hoofdweg, dus hopenlijk kom ik toch nog op de kustweg uit. Maar neen hoor, het was zelfs de verkeerde richting uit, na 500m dan maar teruggekeerd dus 1km en plus. 

En dan was het toch wel de eerste keer in de 89 dagen dat ik ondertussen onderweg ben dat ik echt boos / slechtgezind werd. 

Een tijdje later begon het er bovenop ook nog weer eens te regenen, dat kon er nog wel bij .. 

Dan maar wat muziek opgezet om de knop te proberen omdraaien en verder doorstappen. 

Zonder de zee nog te zien kwam ik aan in de grote stad die we vandaag moesten passeren. 

Luidruchtig met de auto's, nog steeds wat regen, slechtgehumeurd wou ik er zo snel mogelijk uit. Goed ingepakt met regenjas en regenbroek snel verder. 

En dan hoor ik plots mijn naam roepen, een paar van de basis-pelgrim waren een koffie aan het drinken. 

Hallo, hoe vond je de tocht, mooi hè, neen een stronteappe was het... 

Ocharme kom we stappen samen verder en drinken er ene in het volgende dorp, humeur al ietje beter. 

De regen mindert ondertussen ook al wat. 

Ietsje verder in het volgende dorp stoppen we voor een biertje (tis bijna middag dus dat mag). 

We observeren de passerende mensen en pelgrims. Kijk dat zijn 2 nieuwe die we nog niet gezien hebben. Ze zeggen goeiedag en wat blijkt, het is de journaliste die ik 40 dagen geleden in Frankrijk tegengekomen ben, ze kent me nog. 

Wat een bijzondere ontmoeting. 

Ze vertelt me dat ik in haar film-verslag sta en krijg de link. 

Wie het wil zien, bij deze : http:// youtu.be/vCs3KF_6cf

Na de babbel filmt ze nog wat, dus mogelijks zit ik nog in een volgend filmpje, ben dan in Zwitserland ook al gekend. 

Ondertussen passeren ook nog een paar andere van "onze club-pelgrims. 

We gaan weer verder, de zon begint ondertussen te schijnen. Heb het gevoel dat het weer mijn humeur volgt. 

En iets later zie ik de zee terug, wordt uiteindelijk ondanks de minder mooie voormiddag nog een schitterende dag. 

Als ik aan de alberge aankom zitten de andere 3 van de club me samen op een bankje op te wachten, leuke ontvangst en ik ben de mindere start van de dag bijna vergeten. 

Ook dat is de camino, als er iets verkeerd loopt, komt er wel iets anders verrassend die alles weer goed maakt. 

Vandaag uiteindelijk 30,8km / 492 'm gestegen en 488m gedaald. 

De alberge is ook voor locals en toeristen, we blijven er eten want iets anders in het dorp is er niet. 

Naast de alberge staan er paardjes, er zijn veel witte paarden - schimmels bij, ik zit dan ook in het land waar sinterklaas vandaan komt ... 

Met zijn 3'en vertrekken we samen om de weg van het appartement naar de camino vlot te vinden. Al gauw gingen we elk ons eigen tempo en stapten we elk alleen verder. In de alberges heb je niet echt privacy, een tijdje alleen stappen doet deugd en is relaxt. 

Landschapsgewijs was het weerom de moeite mooie  vergezichten, heuvels en heel af en toe in de verte de zee.

Een leuke plek met brievenbussen kwam ik ook tegen, zowel de postbode als de bakker zijn al langskomen

Gisteren kregen we 1 grote regenbui met dan nog wat kleinere en ook opklaringen, vandaag was het iets anders.

Na een kleine 2 uur stappen gingen de hemel sluizen open, ik vermoed dat ze er een heel grote poetsbeurt houden, het heeft de hele dag geregend, zelfs nu is het nog aan het regenen, ik zal maar denken al wat nu en vanacht valt kan morgen niet meer vallen.... 

Gelukkig voelt de regen niet echt koud aan, maar naar verloop van tijd is mijn broek toch kletsnat en voelt alles klam aan. 

Omwille van de regen heb ik niet elke 2 uur gestopt, de eerste pauze was nog net voor de regen, ik heb enkel nog gestopt om wat fruit te kopen en dit al stappend opgegeten. Al stappend was het nog ok van de warmte, ik vreesde dat ik koud zou krijgen als ik een pauze nam en heb dit dus niet gedaan. 

Na verloop van tijd voelde ik me een echt waterkonijn, mijn broek was kletsnat, het water liep eruit, mijn sokken sopten in de sandalen... 

De volgende regendag zal ik tot mijn regenbroek aandoen, heb hem anders voor niets meegesleurd. 

De route verliep vandaag niet altijd over verharde wegen maar ook over graspaadjes en grindpaadjes, de ene al met meer modder dan de andere. Een ideale dag om met sandalen te stappen. Het werd soms een hindernisparcour om niet door de modder te moeten, dankzij de bomen en vangrail is dit gelukt, zonder modder maar wel doorregent. 

%%%FOTO4%%

De meeste van de pelgrims uit het appartement van gisteren zouden in penduelles stoppen vandaag. Er is daar een alberge op basis van donativo met 14 bedden. Onderweg kwam ik ook nog reclame tegen van een private herberg voor 18€ incl diner en ontbijt (een aanvaardbare pelgrims prijs), voor alle zekerheid nam ik er een foto van, je weet maar nooit . 

Net voor aankomst waren we terug met een deel pelgrims samen, je komt elkaar tijdens de dag ook steeds op een of andere plaats tegen. 

Tegen 13u45 waren we na 27,8km / 563m stijgen / 546m dalen bij de alberge. 

Die opende pas om 15u, dus nog meer dan een uur wachten met kletsnatte kleren buiten onder het afdak, goed om ziek te worden. 

Ik had al niet echt heel warm, had de voorbije week al een lichte  hoest gehad (door zweten en afkoelen) en zag het niet zitten om te wachten, dus besloot ik om naar de private herberg te gaan. De anderen bleven wachten. 

Na een telefoontje met  de uitbater kwam hij eraan om me binnen te laten. In gebrekkig Engels (ik spreek geen Spaans, zou dat eigenlijk nog moeten leren) legde hij me uit dat kamer met diner en ontbijt 23€kost, dit klopte niet met hun reclame. Aan de hand van de foto kon ik dit uitleggen, en dankzij de foto kreeg ik de kamer en alles voor 18€.

Ze probeerden dus de pelgrims in de zak te zetten, maar niet met de deze... 

De alberge is basic een paar kamers net 6 bedden, een badkamer en dat is het. De eetzaal / keuken mag je enkel in op het uur dat er gegeten wordt. 

Maar mijn lange hete douche deed superveel deugd. 

Na de siësta richting lokale bar (er is geen leefruimte) om mijn blog en dergelijke wat bij te werken. 

 Ik ben de enige in de alberge die blijft eten, een heel groot bord met slaatje, tonijn, rijst, omelet met groenten, brood en yoghurt, geen vino deze keer. Was lekker. 

Net voor ik ging eten kreeg ik nog bezoek in "mijn alberge" een van de basic-pelgrims (de Vlaamse, op heel mijn tocht heb ik nog maar 2 Vlaamse pelgrims tegen gekomen) kwam eens kijken hoe het was en wat de plannen voor morgen zijn. 

Ook dat is pelgrimeren, alleen op weg  maar toch nooit echt alleen... 

Nog een tekstje uit de credential : je wordt niet gelukkig van het doel, maar van de weg ernaartoe. 

Na een ontbijtje en de rest van onze yoghurt met nectarines, konden we op pad. De lucht beloofde niet veel "goeds", donkere wolken dus het zou zeker nog regenen vandaag. Iedereen gokte het uur van de eerste regen, we waren allen heel hoopvol en durvden geen vroeg uur zeggen, sammer genoeg was ik het er dichtste bij  (dit was nog een uur van de effectieve regen), al rond 8u30 kregen we de eerste regenbui over ons heen. 

Donkere wolken geven ook wel een mooi beeld van het landschap. 

De eerste bui was van korte duur, de zon deed verwoede pogingen om de wolken te doorbreken, wat niet zo goed lukte. 

Met zijn 4'en stapten we gezwind verder door de regen, opklaringen, wolken en soms ook wel mooie bliksemflitsen in de lucht. 

En dan moest er iemand plassen (ikke), als je alleen op pad bent heb je overal plaats hiervoor, met meerdere pelgrims op de weg kijk je uit naar een wat afgelegen plekje, als het regent ben je blij dat 3 andere pelgrims als schild dienen .. Ook dat is pelgrimeren en hoort erbij. 

Rond de middag hielden we in een stadje een korte pauze voor een drankje, en dan begon het water te gieten, je kan niet blijven wachten en moet verder, dus trotseren we de regen. 

Het water van mijn benen liep in mijn schoenen, kletsnat als gevolg. 

Het staptempo verhoogt behoorlijk, in een kleine 2,5 uur maalden we de laatste 12km af. 

 Onderweg passeerden we nog een mooi natuurgebied bij de kust. 

Voor surfers is het hier een waar paradijs, toch volgens het aantal surfers dat we tegenkomen, regen of niet ze worden toch nat. 

De eindbestemming is San Vincente de la barquera, een stadje bij de zee en met een haven. 

We arriveren na 29,0 km / 558m stijgen / 630m dalen.

Ondertussen is het gestopt met regenen en gaan we op zoek naar het appartement. 

Heel slim-ondernemend van de eigenaars, een aantal kamers met bedden, er worden nog matrassen op de grond bijgelegd en zelfs in de salon-televisieruimte laten ze nog anderen slapen. 

Ze stelden ook nog een ander appartement in de haven voor, met de auto werden we er met 3 naartoe gebracht om te zien of het OK was, het bleek veel te ver afgelegen, dus maar het appartement in de stad zelf. 

We hebben een bed, en warme douche dat is voor ons voldoende en 13€ valt nog mee. 

De natte kleren worden buiten gehangen in de hoop dat deze iets drogen. 

In het stadje kan je lekker eten, een menu del Dia voor 11€, we moeten wel wachten tot 19u30, in Spanje eten ze laat, dus neem ik nog een biertje bij het wachten. 

Overheerlijke paella, en daarna gebakken calamaris met frietjes, een yoghurt en de vino tinto... 

Op diverse plaatsen kon je de weg inkorten, de officiële weg tot aan santillana del Mar, is iets meer dan 40km, de ingekorte nog 23km. De belangrijkste  inkorting is de oversteek van een rivier. Als je te voet er rond moet gaan kost je dit 10km, je kan een klein stukje (1,7 km) de trein nemen of je kan de spoorwegbrug over de rivier nemen.

Dat wil zeggen dat je naast de sporen op de brug loopt, als er een trein komt moet je de rugzak afdoen en tegen de reling van de brug gaan staan, het lopen langs de sporen is ook in Spanje verboden (wat mij betreft ook wel terecht).

Dagelijks lopen er verschillende pelgrims over de brug, dit wordt dus getolereerd. Met mijn hoogtevrees - lichte bruggen vrees (als ik op een brug loop die hoog is moet ik recht voor mij kijken niet naar de omgeving, zoniet wordt ik duizelig, als gevolg van mijn hoogtevrees) was mijn keuze snel gemaakt, ik neem dus het korte stukje de trein.

De meesten van de " basis-pelgrims" nemen ook de trein. Het leek ons niet verantwoord, of het risico waard om over de brug te gaan. 

De "basis-pelgrim" zijn een aantal mede-pelgrims die ongeveer dezelfde etappes volgen en die je dagelijks of heel vaak tegenkomt, ondertussen reeds bijna 2 weken. 

Het ritje met de trein was uiteindelijk slechts een paar minuten, we waren met 7 en de conducteur had zelf bijna geen tijd genoeg om iedereen te laten betalen. 

De rest van de etappe verliep meestal over asfaltwegen, en omdat de inkortingen niet altijd bewegwijzerd waren bleven we met zijn drieën samen stappen, zo konden we wat overleggen. 

De tocht verliep heel vlot en we merkten dat we al snel in het stadje zouden zijn, iets te vroeg naar onze zin, 6km verder was er ook een herberg, die je zelfs vooraf kon reserveren.  Zo hadden we alle tijd en moesten ons niet haasten om zeker te zijn van onze plaats. 

In de herberg krijg je geen eten maar kan je wel zelf koken. 

Onderweg zagen we een stukje opgebroken weg met daarin tomatenplanten, ons eerste stuk groente voor de avond was een feit (die ene rode tomaat)  

Kort na de middag waren we in santillana del mar, bleek dat dit een super toeristisch en druk stadje was. Na een half uurtje hadden we het gezien. 

Op zich wel een paar mooie straten en huizen maar vol van de toeristische winkels. 

In het stadje gingen we inkopen doen voor het avondeten (in de herberg kon je pasta en drank kopen maar geen verse zaken). 

We vonden er ook overheerlijke ijsjes met citroen. 

Daar we toch voldoende tijd hadden, gingen we nog iets drinken in de bar met een lekkere pincho erbij. 

Iets later arriveerden er nog 2 van de "basic-pelgrims" ze waren snel overtuigd om ook nog verder te stappen, dus nog wat extra inkopen en dan gingen we met zijn 5'en verder op pad. 

Na 33,5 (Incl de treinrit en stadsbezoek) / 514m stijgen en 525m dalen, waren we uiteindelijk op onze bestemming. 

Na een verkwikkende douche en siësta kregen we nog uitleg over hoe je de voeten moet masseren. 

Bleek dat ik dit op mijn gevoel ongeveer al de tijd goed gedaan heb. 

Na meer dan 2200 km gaan mijn voeten nog steeds "vlot" mee, niet dat ik nooit geen pijntje voel, maar het gaat wel nog steeds vlot. 

Ik kreeg al vaak de vraag hoe is het met je voeten en geen blaren gehad?? 

Ik ga nu "hout vasthouden" als ik dit schrijf, ik besef dat ik me heel gelukkig mag prijzen, tijdens mijn tocht heb ik enkel in het begin op mijn beide kleine tenen een blaar gehad. Met het juiste gebruik van goede blaren pleisters is dit zonder pijn vlot genezen. 

Ik draag wel steeds 2 paar sokken zodat de wrijving deels tussen de sokken opgevangen wordt en niet op de voet. 

Wat ik ook consequent doe is minstens elke 2uur een pauze nemen en mijn schoenen uitdoen en dan mijn voeten wat masseer. 

In het begin deed ik dit niet en na 2 weken, kreeg ik tintelende en pijnlijke voeten aan de onderkant, mijn tenen voelden soms wat gevoelloos aan, ik ga ervan uit doordat mijn voeten en vooral de tenen, uren en dagen aan een stuk vast zaten in de wandelschoenen. Sindsdien doe ik steevast mijn schoenen uit en masseer mijn voeten bij elke pauze, dit helpt voor mij goed. Maar toch voel ik nog steeds na een dag stappen dat het toch wel inspannend is. 

Ieder dient voor zichzelf uit te maken wat de beste manier is om te stappen, zijn voeten te verzorgen. 

Nadat iedereen zijn voeten gemasseerd had, hebben we gekookt. Pasta met een saus van tomaat, ui, courgette, paprika. En daarna Griekse yoghurt met verse nectarine, en uiteraard de vino tinto. 

Het eerste stuk verliep via kleine wegjes richting de zee, en dan zien we terug de zee met reusachtige kliffen.

De lange route volgt de kliffen, het is meer dan de moeite waard om een paar km extra te lopen met zo'n schitterend zicht.

Voor we aan het lange strand van santander komen mogen we de kliffen afdalen via zandpaadjes en door meters hoge grassen die volop in bloei staan.

Eens aan het strand gekomen kunnen de schoenen uit en stap ik blootsvoets (of met mijn natuurlijke witte waterschoenen) verder door het water. Het is vloed, nu en dan mispak ik me aan de opkomende golven met een natte broek als gevolg, eens wat anders dan door de regen of het zweten ...

En daarna moeten we een 4-tal km gemotoriseerd verder, de ferry brengt ons naar santander.

Ik deed eerst nog wat inkopen, en was net 4min te laat voor de ferry, een half uurtje later was de volgende er al, tijdens het wachten dan maar al wat eten en drinken.

Santander is een gigantische grote, drukke, toeristische stad, niets voor een pelgrim.

De route doorkruist de stad dus heb je die ook wat gezien. Daarna volgen nog 8km langs behoorlijk drukke en grotere wegen, wat eigen is aan een grootstad en ook dat is de camino, de wegen kunnen niet allemaal leuk en mooi zijn.

Tegen iets voor 3 ben ik op de bestemming  Santa Cruz bezana, na 30,7km / 357m stijgen / 368m dalen.

Ik verblijf in een super gezellige alberge uitgebaat door een heel enthousiaste dame. 

Ook vandaag zijn er heel wat pelgrims die ik ondertussen goed ken, op de camino blijf je dezelfde pelgrims op de een of andere manier tegenkomen, soms zie je elkaar een paar dagen niet en dan ontmoet je dezelfde pelgrims terug, heel tof.

Bij de alberge is een tuin, en daar lopen kippen rond, ze proberen zelfs chips de pikken uit de zak. Na een tijdje komt de buurvrouw langs, blijkt haar kippen te zijn, dan wordt het nog leuk als iedereen probeert de kippen te pakken om die terug over de draad te krijgen. 

's avonds krijgen we eten in de alberge, lekkere tortilla met slaatje en brood. Maar vooraf moeten we de gsm inleveren zodat de gastvrouw voor iedereen de groepsfoto kan maken.

%%%FOTO5%%

Morgen is een etappe met heel veel varianten, we krijgen een goede uitleg op basis van haar zelfgemaakte kaart, benieuwd of ze morgen de weg gied zullen vinden.