Het opstaan voelt raar aan, de anderen slapen nog en hoeven niet uit bed om te gaan stappen. Ik pak stilletjes mijn rugzak in, ze zijn toch wakker en ik krijg nog een deugddoende - troostende - afscheidsknuffel.

In tranen ga ik op pad, na zolang met club-pelgrims samen geweest te zijn, het doel samen bereikt te hebben en dan alleen verder te gaan valt me blijkbaar toch zwaar, wordt er emotioneel van. Toch wetende dat het geen afscheid is maar een tot ziens, europa is niet zo groot, we spreken nog wel af. 

In Santiago staat er op de grond gemarkeerd "Europa is gemaakt - ontstaan op de pelgrims weg naar compostela"  dit is nog steeds van toepassing, elke pelgrims ongeacht afkomst, religie, rijk, arm, land, geloof, gestudeerd, analfabeet, ... Stappen dezelfde weg wat een unieke verbondenheid geeft. 

Ik moet terug aan de kathedraal passeren, het plein ervoor is nog helemaal leeg. 

Ik zet mij er in het midden 15 min neer en staar naar de kathedraal, in tranen, waarom voel ik nog geen blijdschap, besef ik nog niet dat ik naar verluid toch wel iets speciaals verwezenlijkt heb, ik ga ervan uit dat mijn missie nog niet volbracht ten einde is, daarom dat ik nog 4 dagen verder stap. Het besef en de trotsheid, vreugde zal nog wel komen.  Ligt waarschijnlijk ook wel in het karakter van een echte westvlaming, we werken (stappen in dit geval) naarstig en zwijgzaam verder, en vinden dat gewoon in onze bescheidenheid. 

Mijn rugzak voelt vandaag licht en leeg aan, al zitten er een paar kleine extra's in die ik gisteren in Santiago verdiend / bekomen / gekregen heb (oa diploma, t-shirt,...)  

Na een heuvel beklommen te hebben kijk ik efkes achterom, op het juiste moment, ik krijg een mooi zicht op de stad en de kathedraal, tijd om deze letterlijk en figuurlijk achter me te laten en verder op pad te gaan. 

De etappe vandaag was mooi maar ook wel nu en dan pittige klimmetjes. 

Ik stapte door bossen en over mooie oude bruggen, langs kleine wegjes... 

Iets na Santiago ontmoet ik terug gekende pelgrims die ik al een lange tijd niet meer gezien had, leuk weerzien en we stappen efkes samen verder om van gedachten te wisselen, ik kan zelfs nog eens Nederlands praten. 

Gisteren ontmoette ik trouwens 2 dames die ik op 1 augustus in Frankrijk in een Gîte had tegengekomen. Ik herkende ze niet direct (heb hen maar 1 avond = een paar uur gezien), maar zij wisten nog heel goed wie ik was, ook dat ik binnenkort naar Afrika vertrek, ze willen nog een foto met mij. En zeggen dat ze op een camino altijd een paar bijzondere figuren / mensen ontmoeten die ze niet vergeten, voor hen was ik dat. Zal het toch moeten beginnen te geloven....

Bijzonder aan de camino is dat je elkaar op de ene of andere toch wel terug tegenkomt. 

Vandaag heb ik een lange etappe gestapt, morgen opnieuw zodat ik woensdag niet al te laat in Finistère aankom, dat schijnt een speciale symbolische plaats te zijn en wil er de tijd voor nemen. 

Rond 4u was ik op bestemming n'a 36,3 km / 959m stijgen / 864m dalen.

Naar goede gewoonte de klassieke pelgrimtaken gedaan en s avonds een menu de pelegrino.