De etappe op zich was niet zo lang, maar niemand van ons 4'en wou laat vertrekken, de adrenaline is aanwezig.

De rugzakken nog eens pakken, wat een routine is, ieder item heeft zijn eigen plekje, zakje. Met de club willen we allen heelhuids arriveren, dus prop ik mijn rugzak nog eens goed vol met extra bagage. Ik vertrok op 10 juni in veldegem met een zware/ volle rugzak, onderweg gaf ik wat spullen terug mee naar huis, nu zal ik arriveren terug met een zware/volle rugzak, de cirkel is rond.

Nog voor het ochtendgloren zijn we op weg, zonder ontbijt deze keer. Een 4 tal km verder kunnen we ontbijten in een bar die al open is, niet dat ik honger heb - of voel, maar toch maar wat eten, en dan verder op weg. 

Onderweg nog een laatste (zal dit woord nog veel gebruiken vrees ik) foto van de resterende club-leden. 

De weg wordt alsmaar drukker en drukker, zou er iets speciaals te gebeuren staan ? 

We vorderen snel, na het inhalen van een "bus pelgrim toeristen" heb je heel af en toe ook wel een rustig stukje. 

De pelgrims die we zien, zijn heel verschillend, een aantal met grote rugzakken en bruine benen soms versleten schoenen (al lang onderweg) en diep in gedachten verzonken , anderen gezwind pratend en lachend, weer anderen zijn in groep en hebben precies een uniform aan, nog anderen met een  mini-rugzak met grote schelp eraan (schelp is bijna groter dan de rugzak)... 

Kortom een gevarieerde bende.  Zonder enig oordeel te vellen over hoe je de camino stapt, niet iedereen is zo gek als mezelf ... 

Na een laatste stop in een bar voor een natje en een droogje vatten we de laatste 8km aan, begint serieus te kriebelen en het rare is, ik denk alleen maar het is bijna gedaan (en vind dat triest).

Boven op de heuvel zie ik voor het eerst heel in de verte de kathedraal, het doel van mijn Pelgrimage van 106 dagen, ik vertrok als het lente was, stapte de hele zomer en kom aan als het herfst is, vreemd gevoel.

Toch wel een emotioneel moment, ik kan de tranen niet bedwingen, hoort ook bij de camino zeker. 

Rond 2u konen we aan in de albergue, die ligt op 1,5km van de kathedraal. Rugzak daar achterlaten, sandalen aan en dan net zijn 4'en samen naar ons langverwachte doel. 

De weg wordt gemarkeerd door de alomgekende schelpen, ik neem er nog eens een laatse foto van, je ziet ook mijn echte pelgrimsbenen, bruin van zolang in short te stappen, wit waar de sokken zijn. 

Dan komen we aan bij de kathedraal, km 0,00 van de pelgrimage. 

Dikke deugdoende knuffels worden uitgewisseld, zege foto's gemaakt. 

En toch weet ik niet goed hoe ik me voel, geen echte euforie, of trotsheid,... 

Uiteraard ben ik blij, trots en vooral dankbaar dat ik dit volbracht heb, maar het dringt nog niet echt door. 

Iedereen zegt me welke super prestatie ik geleverd heb, maar het voelt niet zo, ik heb gewoon elke dag vrolijk gestapt en wil dit nog niet stoppen, wil nog stappen. 

Wat ik morgen dus terug verder zal doen richting Finistère en muxia. Ik vermoed dat het besef nog moet komen, en pas zal zijn als ik echt naar huis ga of terug thuis ben. 

Daarna hebben we de rest van de dag om samen nog een paar missies te volbrengen,. eerst het diploma gaan ophalen, een uurtje aanschuiven verlichten we met een biertje. 

Daarna de kathedraal en het graf van jacobus de meerdere gaan bekijken. 

Ik moet ook nodig een nieuwe T-shirt hebben, degene die ik al 106 dagen draag hebben gaten of zijn gescheurd. De keuze valt op eentje die bij de club-geest  past, mercikes. 

's avonds gaan we naar de pelgrims-mis, maar hebben geen geluk het grote wierrook vat wordt niet aangestoken. 

Gezamenlijk gaan we nog een laatste keer eten, lekkere langoustines met een salade mixte. 

En als afsluiter de laatste missie een Estrella galicia gaan drinken. 

Nog een nachtje in de slaapzaal en morgen ga ik alleen verder op pad.