Deze ochtend lag ik dan te denken, wat kan ik vandaag doen, waar kan ik me de hele dag mee bezighouden ... 

Ik zat zolang in een dagelijks vast ritme van : opstaan, rugzak pakken, ontbijten, stappen, pauze, stappen, pauze, stappen, bed in albergue opmaken, douchen, kleren wassen, naar de winkel, innerlijke mens spijzen, waar gaat de etappe morgen naartoe, slapen....   Dat ik me precies verloren voel nu ik geen vast patroon meer heb.

Dus besluit ik maar om te gaan stappen. 

Als ik opsta zie ik de zon al tevoorschijn komen, blijkbaar is het rondom ons ook wel mooi, als we er de tijd maar voor nemen om het te zien er aandacht aan schenken. 

Na een ontbijtje ga ik stappen naar de winkel, uiteraard niet de kortste weg maar een grote omweg, met een mini rugzakje en dikke trui want het is koud ga ik op pad. 

Onderweg zie ik een stralende mooie blauwe hemel, hoor de vogels fluiten, zie de koeien schapen paarden in de wei, en besef nog eens dat het hier ook wel mooi is. 

Iets voor de middag ben ik terug, op tijd voor een apéritiefje buiten in de zon (met een trui is het net warm genoeg). 

Na het eten neem ik een siësta, er is wielrennen op tv maar ik zie er niet veel van. 

Koffie drinken met bezoek van een oom en tante, verhalen vertellen, goededag (voor 14 dagen) en bijna al terug tot ziens... 

Ik moet dringend ook wat praktische zaken beginnen te doen, wassen (1 machine volstaat ik had dan ook bijna niets mee), briefwisseling doornemen, betalingen doen, ... Mails checken en ook wat documenten voor mijn volgend avontuur doornemen.

Maar al gauw zit ik terug bij de camino en bekijk wat filmpjes op de computer, 

Het afkicken zal meerdere dagen in beslag nemen, ik moet zelfs ook afkicken van mijn blog...