Verhaal van de dag volgt nog

De etappe op zich was niet zo lang, maar niemand van ons 4'en wou laat vertrekken, de adrenaline is aanwezig.

De rugzakken nog eens pakken, wat een routine is, ieder item heeft zijn eigen plekje, zakje. Met de club willen we allen heelhuids arriveren, dus prop ik mijn rugzak nog eens goed vol met extra bagage. Ik vertrok op 10 juni in veldegem met een zware/ volle rugzak, onderweg gaf ik wat spullen terug mee naar huis, nu zal ik arriveren terug met een zware/volle rugzak, de cirkel is rond.

Nog voor het ochtendgloren zijn we op weg, zonder ontbijt deze keer. Een 4 tal km verder kunnen we ontbijten in een bar die al open is, niet dat ik honger heb - of voel, maar toch maar wat eten, en dan verder op weg. 

Onderweg nog een laatste (zal dit woord nog veel gebruiken vrees ik) foto van de resterende club-leden. 

De weg wordt alsmaar drukker en drukker, zou er iets speciaals te gebeuren staan ? 

We vorderen snel, na het inhalen van een "bus pelgrim toeristen" heb je heel af en toe ook wel een rustig stukje. 

De pelgrims die we zien, zijn heel verschillend, een aantal met grote rugzakken en bruine benen soms versleten schoenen (al lang onderweg) en diep in gedachten verzonken , anderen gezwind pratend en lachend, weer anderen zijn in groep en hebben precies een uniform aan, nog anderen met een  mini-rugzak met grote schelp eraan (schelp is bijna groter dan de rugzak)... 

Kortom een gevarieerde bende.  Zonder enig oordeel te vellen over hoe je de camino stapt, niet iedereen is zo gek als mezelf ... 

Na een laatste stop in een bar voor een natje en een droogje vatten we de laatste 8km aan, begint serieus te kriebelen en het rare is, ik denk alleen maar het is bijna gedaan (en vind dat triest).

Boven op de heuvel zie ik voor het eerst heel in de verte de kathedraal, het doel van mijn Pelgrimage van 106 dagen, ik vertrok als het lente was, stapte de hele zomer en kom aan als het herfst is, vreemd gevoel.

Toch wel een emotioneel moment, ik kan de tranen niet bedwingen, hoort ook bij de camino zeker. 

Rond 2u konen we aan in de albergue, die ligt op 1,5km van de kathedraal. Rugzak daar achterlaten, sandalen aan en dan net zijn 4'en samen naar ons langverwachte doel. 

De weg wordt gemarkeerd door de alomgekende schelpen, ik neem er nog eens een laatse foto van, je ziet ook mijn echte pelgrimsbenen, bruin van zolang in short te stappen, wit waar de sokken zijn. 

Dan komen we aan bij de kathedraal, km 0,00 van de pelgrimage. 

Dikke deugdoende knuffels worden uitgewisseld, zege foto's gemaakt. 

En toch weet ik niet goed hoe ik me voel, geen echte euforie, of trotsheid,... 

Uiteraard ben ik blij, trots en vooral dankbaar dat ik dit volbracht heb, maar het dringt nog niet echt door. 

Iedereen zegt me welke super prestatie ik geleverd heb, maar het voelt niet zo, ik heb gewoon elke dag vrolijk gestapt en wil dit nog niet stoppen, wil nog stappen. 

Wat ik morgen dus terug verder zal doen richting Finistère en muxia. Ik vermoed dat het besef nog moet komen, en pas zal zijn als ik echt naar huis ga of terug thuis ben. 

Daarna hebben we de rest van de dag om samen nog een paar missies te volbrengen,. eerst het diploma gaan ophalen, een uurtje aanschuiven verlichten we met een biertje. 

Daarna de kathedraal en het graf van jacobus de meerdere gaan bekijken. 

Ik moet ook nodig een nieuwe T-shirt hebben, degene die ik al 106 dagen draag hebben gaten of zijn gescheurd. De keuze valt op eentje die bij de club-geest  past, mercikes. 

's avonds gaan we naar de pelgrims-mis, maar hebben geen geluk het grote wierrook vat wordt niet aangestoken. 

Gezamenlijk gaan we nog een laatste keer eten, lekkere langoustines met een salade mixte. 

En als afsluiter de laatste missie een Estrella galicia gaan drinken. 

Nog een nachtje in de slaapzaal en morgen ga ik alleen verder op pad. 

's ochtends was er een heerlijk ontbijt klaargezet, de koffie en toast  en het persen van het verse fruitsap mochten we zelf doen, de compostelakoekjes en cake stonden etensklaar.

Rond 8u30 op pad, voor een etappe van rond de 25 km, geen gehaast de bedden in de albergue zijn gereserveerd. 

In het dorp waar we vertrekken is een splitsing van de camino, we stappen gezwind door tot we plots merken dat de km tot in compostela (deze staan hier overal goed aangegeven) plots een sprong gemaakt hebben. Eerst denken we nog dat er een cijfer verkeerd is, tot ik nog efkes de weg check met de moderne technologie, oeps verkeerde route genomen. Niemand van ons 4'en had de splitsing opgemerkt. Dus terug (want op deze route kwam je over 20km niets van winkel of bar tegen), begon al goed bij vertrek hadden we al meer dan een km extra op de teller. 

Eerst stapten we door de mist langs kleine wegjes, en door wat bossen. 

Dan komen we aan in arzua, ik heb nog een klein beetje van mijn "beroerpsmisvorming" over en merk de riooldeksels net de schelp op. 

Een koffiestop en stempel in de credential, en verder op pad. Nu stappen we verder op de camino frances. Het valt direct op dat deze toch heel anders is, veel drukker dit zowel letterlijk als figuurlijk. Er stappen heel veel "pelgrims - wandelaars", we merken  een andere spirit - gevoel op. De rust is verdwenen, men praat er veel en luid,

er stappen mensen al telefonerend met de speeker op, sommigen luisteren naar muziek zonder het gebruik van oortjes, velen ook zonder of met hele kleine rugzak, toch wel een zware aanpassing voor ons (die allen al minstens meer dan een maand onderweg zijn). Ook ligt er veel afval overal, de merkpalen en verkeersborden zijn volgegekladderd met graffiti.... 

De route zelf valt heel goed mee, veel stukken door het bos, en hier en daar langs wat grotere wegen maar dan wel op veilige naastliggende stroken.

Er zijn gigantisch veel bars onderweg (neen we stoppen niet overal), slechts 1 keer. 

Daar komt de club weer samen en ontmoeten we nog andere bekende pelgrims komende van de camino del Norte, we zijn allen tevreden dat we de keuze voor de Norte gedaan hebben en moeten nog wennen aan de drukte van de camino frances. 

Na de innerlijke mens gespijsd te hebben met wat drankjes en hapjes terug verder op pad voor de laatse 8km van vandaag. 

Ietsje verder kan ik de rugpijn van mijn Franse mede-pelgrim niet meer aanzien, mijn aanbod om nog wat extra spullen over te nemen werd de voorbije dagen telkens afgeslagen, nu bied ik het niet meer aan maar is het een verplichting / bevel, en pak wat spullen uit haar rugzak. Dan komen de sloveense club-leden erbij, en ook Tomaz neemt nog een paar spullen over (omdat hij gisteren meegaf dat hij last van zijn schouder had, geef ik hem subtiel de lichtere spullen). Samen zullen we in compostela geraken, dat is de camino-spirit, je helpt waar je kan. Ikzelf voel dat ik door de spanning van er bijna te zijn, energie over heb (is ook de reden waarom ik niet kan slapen), het voelt goed om die energie dan nuttig te gebruiken door elkaar te helpen. 

Met dit neer te schrijven wil ik niet stoefen / opscheppen met mezelf, ik besef heel goed dat ik me heel gelukkig mag prijzen en dankbaar ben dat ik deze pelgrimage zonder noemenswaardige pijn / hindernissen / tegenvallers kan ondernemen. 

Na 27km / 498m stijgen  / 502m dalen, arriveren we in de albergue. 

Morgen zijn er nog ongeveer 24km af te leggen tot in compostela. 

We gebruiken nog een keertje gezamenlijk de wasmachine, lekker aperitiefje en wat eten. 

Na zolang met verschillende club-leden / pelgrims onderweg te zijn, hebben we ondertussen onze inside - grappen, en code - taal voor bepaalde zaken, zonder verder in detail te treden. 

Eentje ervan deed ons aan het liedje "Lemmon tree" vanf"fool's garden" denken. 

Ondanks de rugpijn, slaagde de "fool's-pelgrim" erin om hiervan een nieuwe pelgrims tekst van te maken. 

Bij deze kan je de tekst vinden (excuses voor sommige woorden) van de nieuwe pelgrims song "yellow pee" van "fool's pelgrim Bernadette"

Nu nog een nachtje rusten, wakker liggen, lezen, om morgen de laatse etappe naar Santiago de compostela te stappen. 

Net als de vorige dag hebben we alle tijd om de etappe te stappen, doch gisteren beseften we nadien dat we toch niet veel gestopt hadden en flink doorgestapt hadden, dus is het voornemen om vandaag iets meer te stoppen.

Na het klassieke ontbijt op het gemakjes op stap, traag stappen is toch wel moeilijk, al gauw steken we een paar van de vroeger vertrokken pelgrims voorbij, eens je een stapritme gewoon bent is het moeilijk daarvan af te wijken.

De lucht kleurt hier en daar rood, een voorbode voor regen ??

Het eerste deel van de etappe loopt nog door bossen en kleine landwegjes. 

Rond 10u15 vinden we de eerste bar, tijd voor een koffie en toast met tomaat en kaas om de innerlijke mens te spijzen. 

In de bar kan je een stempel bekomen, ik heb nog veel plaats over in mijn credential, dus vanaf nu vraag ik in iedere bar-stopplaats een stempel. 

Na de koffie terug verder op pad, we komen een mooi meertje tegen. 

Daarna wijzigt de etappe in grotere en drukkere asfaltwegen. 

Gelukkig hebben we nu en dan nog wat tussenstukken langs kleinere wegjes en langs mooie natuur. 

Rond de middag komen we aan in een volgend dorpje met bar, dus nog een stempel en uiteraard een drankje. 

Bij iedere stop komt de "club" terug samen en wordt het een gezellige pauze. 

Kort voor we op de eindbestemming (voor vandaag) zijn, zien we de eerste wegwijzers naar het echte doel van de pelgrimage. 

Na toch weer 28,0 km / 432m stijgen / 569m dalen arriveren we. 

We hebben in de albergue een eigen kamer voor de club (4 personen) met eigen badkamer, luxe. 

Eerst de dagelijkse klusjes en nog beslissen waar we morgen heen stappen. Tot in Santiago zijn er nog 48,648 km te stappen, nog 2 dagen en we zijn er... 

Daarna nog wat eten, fruit en groenten kopen voor morgen onderweg, een glaasje drinken 

De gastvrouw van de albergue doet dit met hart en ziel, super vriendelijk en we krijgen een heerlijke maaltijd : pompoensoep, tortilla en verse tomaten uit haar tuin, als dessert koekjes met kaas en gelei. Eenvoudige, gezonde en lekkere maaltijd waar we met volle teugen van genieten. 

Ondertussen zijn een aantal van de pelgrims die ik eerder ontmoette en nog mee in  contact sta (o.a. Het pools koppel op huwelijksreis en de nederlandse moeder en dochter) in Santiago gearriveerd, de kriebels in de buik worden groter en meer, de adrenaline ook.

Vandaag terug met 2 op stap, we hebben alle tijd want de albergue is al

gereserveerd de afstand van de etappe zou iets rond de 24km moeten zijn. 

Bij het vertrek is het nog behoorlijk donker en heel mistig, het eerste stuk gaat via de grote wegen, waarna we het bos in mogen.

De nevel maakt de spinnen webben mooi. 

De eerste uren stappen we de hele tijd door het bos, de ene boon ziet er al grootser uit dan de andere. 

 Ietsje verder komen we nog een paar leden  van de "Nieuwe club" tegen. 

%%%FOTO3%%%

We spreken af om in de eerste bar te stoppen voor een koffie of iets anders. 

Tijdens de laatse 100km van de camino

dien je In principe per dag 2 stempels te bekomen (Is eigelijk enkel voor wie slechts 100km stapt ). 

Onderweg passeren we een huis van een kunstenaar we kunnen er een stempel met echte was bekomen, zo hebben we er direct genoeg voor vandaag. 

En bij deze ook nog een tekstje uit de credential : "Kun je geen grote stenen verleggen, verleg dan kleine" 

Rond 10u45 komen we uiteindelijk bij de eerste bar aan, het eerste kopje koffie van de dag (Deze ochtend geen ontbijt dus enkel banaan en yoghurt ) smaakt. 

De anderen van de club arriveren ook, waarna we via code-Taal iets anders drinken. 

Er resten nog een 13 tal km te gaan, op het gemak gaan we verder. 

Heh landschap verandert wat, er komen ruwe vlaktes aan, daarna andere bossen, de eucalyptus is veranderd naar vooral dennenbomen. 

Tegen 2u zijn we na 25,8km / 454m stijgen / 293m dalen reeds op bestemming. 

Een albergue bij een boerderij, we zijn de eersten, wat een paar voordelen oplevert, je kan het stapelbed zelf kiezen, kan de beste dekens nemen (Ook wisselen van op een ander bed, misschien niet zo vriendelijk maar toch) , geen file aan de douche, een vers gepoetste douche.... 

Iets later komt de rest van de club ook al toe. 

Na de dagelijkse klusjes tijd voor ontspanning, wat eten, iets drinken en de voetmassage . 

We zij met 10 in de albergue (Volzet) iedereen blijft er eten want het is een afgelegen plek zonder andere opties. 

Wat onze "Club" opvalt is dat de andere pelgrims allemaal nieuwe gezichten zijn die slechts een "Kort" stukje stappen, het is duidelijk een totaal ander soort publiek /Pelgrims. 

We voelen ons er wat vreemd / Raar bij, ons gevoel van camino is iets helemaal anders. Zal de komende dagen nog meer opvallen. 

Na het eten buiten nog een frisse neus halen en genieten van het mooie zicht. 

Als afsluiter helpen we de straat afzetten om de koeien naar de

stal te laten gaan. 

Uiteindelijk toch wel een 3 à 4 uur geslapen, en het rare / bijzondere is dat ik 's ochtends bij het opstaan me echt niet moe voel en zelfs veel energie heb.

's ochtends neem ik in de albergue het ontbijt, wordt pas om 7u45 geserveerd, dus is het al een stuk na 8u als ik kan vertrekken (wat voor mij laat aanvoelt) zeker met een lange etappe van meer dan 33km voor de boeg. 

Mijn plan is om me vandaag wat af te matten, flink door te stappen, weinig pauze nemen en ook geen siësta in de namiddag, dan zal ik 's avonds wel moe genoeg zijn om te slapen, benieuwd of dit lukt. 

Omdat het zo'n lange etappe is (er zijn weinig albergue dus zijn er geen andere opties) stap ik vandaag alleen, de club-pelgrim is omwille van de hevige rugpijn genoodzaakt om een stukje de bus te nemen en pas daarna een deel te stappen. Ik heb al heel veel pelgrims tegengekomen die op deze route stukken met de bus moeten doen omwille van medische reden, wat begrijpelijk is, de etappes zijn soms behoorlijk zwaar door het vele klimmen en dalen en omdat er soms over lange afstanden geen overnachtingsmogelijkheden zijn. 

's ochtends hangt er een dikke nevel, mijn haren worden er nat van, het levert wel mooie zichten op. 

De weg zelf is super mooi, vaak mag ik door de heerlijk ruikende eucalyptus bossen stappen, men plant er nog veel bomen bij. 

Na ongeveer 14 km kom ik in een stadje aan, in de supermarkt koop ik wat krachtvoer (banaan, drinkyoghurt, tomaatjes, brood en beleg), snel iets eten en dan weer op pad. 

Het stappen gaat vlot, een behoorlijk vlakke etappe, en ik kom heel weinig andere pelgrims tegen. Nu en dan een paar (meestal haal ik ze in en stap ze voorbij), het valt me op dat het bijna allemaal nieuwe gezichten zijn. 

Ik stap verder door de mooie bossen, steek riviertjes over en weer een ander bos, ...

Als ik nog een 7km moet stappen, krijg ik een "whatsapje" je bed is gereserveerd met een foto erbij, eens geen stapelbed deze nacht. 

Tegen rond 3u30 na 34,9km / 475m stijgen / 549m dalen, arriveer ik in de albergue. 

En een tof weerzien, ik ontmoet er terug een sloveens koppel dat ik al een aantal keren gezien had, de club wordt weer wat groter. 

De man geeft zijn vrouw een voetmassage, ik zeg al lachend, een nieuwe job kunnen we aanschuiven, en ja hoor met veel plezier masseert hij nog een aantal (vrouwelijke) pelgrims hun voeten, hij doet dat goed, ik boek hem al voor morgen. 

Daarna de dagelijkse routine, douche, was, boodschappen ... 

De albergue heeft een gezellige tuin, we apéritieven er met de club en er is ook nog een Japanner die ik ook al eerder zag. Hij maakt nogal "gekke" geluidjes als hij luistert, wat een slappe lach bij een paar teweegbrengt het wordt een gezellige boel. 

Daarna nog een lekkere hamburger gegeten met een slaatje en is het al na 9u, dus bedtijd en de blog nog schrijven voor het slapengaan. 

Goede intenties maar dan ontmoet ik een Duitser die ook van thuis vertrokken is, hij gaat nog met een aantal andere in de tuin een wijntje drinken en nodigt me uit om erbij te komen zitten.  Als beleefde Belg kan je zo'n aanbod niet afslaan, dus nog niet gaan slapen maar nog een babbeltje en drankj met een 7 tal pelgrims in de tuin. 

Veel albergue gaan dicht om 10 uur 's avonds, iets voor tien komen ze zeggen dat we naar binnen moeten en naar bed, net als in de kostschool. 

Dus doen we dit maar, en hopen dat ik nu moe genoeg ben om te slapen deze nacht. 

Een paar keer gestopt met lezen in de hoop toch in slaap te vallen en uiteindelijk is het wel gelukt pas na 2u. En na een uur terug wakker, beetje slapen, raar dromen, beetje wakker... Ach het is al 5u50, nog efkes en de wekker loopt af zoals gewoonlijk om 6u30, dan kan ik opstaan. En dan wordt ik wakker iets voor 7u30, had mijn wekker vergeten aan te zetten, en men was zo vriendelijk om stil te zijn en me te laten slapen, dus toch nog een paar uurtjes rust gehad.

Als gevolg zijn we vandaag eens vertrokken als het al licht was, geen probleem de bedden zijn gereserveerd en de etappe is niet te lang. 

We gaan tot in as Paredes, daar is één van de betere alberge op de camino, naar het schijnt een waar paradijs in een oud en mooi gerenoveerd gebouw. 

Er zijn 2 mogelijkheden vandaag, een korte route, en eentje die een 5 tal km langer is, de korte zal lang genoeg zijn, gisteren hadden we al gekeken waar we verder mij moesten, kan dus geen probleem zijn. 

De zon probeert door de wolken heen te priemen, het levert aardige zichten op. 

Ietsje verder stellen we vast dat we toch niet zo goed opgelet hebben, we zitten op de langere weg, de camino complémentario, wordt dus toch weer langer dan gedacht. 

Ook mijn wandel gps wil vandaag niet meewerken, hij slaat helemaal tilt, denkt om 12u dat het nog 9u is, zegt dat ik nog maar 677m gestapt hebt als het er al 13km zijn. Na 100 dagen had hij een dagje rust nodig en kwam in opstand, ik zal er vanavond een motivatiegesprekje mee voeren. Hopelijk is dit het laatste dat vandaag "verkeerd" loopt. 

Onderweg even halt houden voor een sanitaire stop, ik besefte vandaag dat ik daar ik nog niets over verteld heb, bij deze, wie het niet wil lezen slaat deze passage gewoon over (geen foto van het toilet). Op de camino zijn er uiteraard geen toiletten aanwezig (alhoewel ik er op de weg naar st Jean pied de port wel veel tegenkwam), veel dorpjes met openbare toiletten (of een bar) kom je ook niet tegen, dus blijft er maar één optie over. Het bush-toilet, dat is er overal te vinden, heel proper (of toch meestal), hier in Spanje ruikt het vaak naar eucalyptus, geen wachtenden voor je, het enige nadeel het heeft geen deur (of muur). 

Efkes kijken of er niemand in de buurt is, een zijwegje of wat struiken zoeken, rugzak voor de "deur" achterlaten, en de rest spreekt voor zich. 

Als het regent heb ik zelfs de gewoonte (of de luiheid) om de rugzak aan te houden. Een regenponcho is dan ook handig, niet zelf gemerkt ik heb deze niet, maar van horen zeggen en gezien ... 

Belangrijk, er zijn geen vuilbakjes dus neem aub alle papier mee (als je dit gebruikt). 

Wat opvalt is dat ook in de natuur iedereen wel toevallig hetzelfde toilet vind, ik ontdekte dit o.a. door het vele papier dat ik er soms vind, en één keertje doordat het toilet bezet was, dan lach je eerst (was ene van de club) en wacht je efkes tot het toilet vrij is. 

En als je niet alleen bent en geen "discreet toilet" vind, is het handig als de leden van de pelgrim-club een schild rond je vormen... 

Tot zover dit bizarre maar natuurlijke intermezzo, hoort ook bij de camino

De etappe zelf was net zoals gisteren langs kleine wegjes, vaak door bossen en kleine dorpjes met boerderijen. 

Ook vandaag zat er wat klim-en daalwerk bij, om dan langs een mooie rivier of beek te passeren. 

Hoeveel km ik vandaag gestapt heb, ben ik niet zeker omdat mijn GPS in staking was, mijn stappenteller op de gsm gaf 24,24 km aan, cfr de gids zou dit ongeveer correct moeten zijn. 

Ik heb er ondertussen 2700 km opzitten, de uitgerekende afstand tot in compostela, het zullen er dus een 135 meer worden + dan nog de km die ik naar Finistère zal stappen. 

De alberge is inderdaad een waar paradijs, verse echte lakens, een donsdeken, een kamer met 6 personen, een disco-douche (met kleurlichtjes)  hangmatten in de tuin, een zwembad in de tuin.... 

Na de douche en de was nog lekker gerelaxt in de hangmat, uiteraard met een drankje erbij maar dat konden jullie ondertussen wel al raden .. 

's avonds krijgen we een heerlijke maaltijd : linzensoep, tortilla met slaatje, rijstpudding met Santiago taart, vino tinto en daarna nog een lokaal degustiefje.

Een laat begin, een verkeerde route, een stakende gps, maar alsnog terug een mooie dag. 

Vanacht super goed geslapen, wat een luxe slechts met 5 in de slaapzaal en niemand die snurkt, iedereen kon een onderste bed van de stapelbedden nemen, dus niemand die boven je wiebelt en ook jou bed doet bewegen. 

Een banaan, snicker en wat brood als ontbijt (je eet wat er nog in je rugzak overblijft) en dan op pad. Net zoals gisteren deze ochtend bij het pakken van mijn rugzak wat extra spullen van mijn pelgrim-maatje meegenomen.

Het was nog donker toen we vertrokken, we hebben vandaag alle tijd, de bedden zijn gereserveerd. 

Ondertussen hebben we de kust verlaten en zien we meer heuvels, we voelen deze ook wel als het bergop gaat, de nevel drijft mooi in het dal. 

De etappe verliep vandaag zo goed als volledig langs kleine rustige straatjes, soms door de geurende eucalyptus bossen. Heel rustig, bijna geen mensen of auto's te zien, lekker relaxt stappen door de stilte en genieten van de mooie natuur en omgeving. 

Regelmatig passeerden we kleine dorpjes met elk hun kerkje. 

Eén rustpauze bij een oude verlaten school, en een 2e op een terrasje in de enige stad dat we tegenkwamen. 

Uiteindelijk werd het toch een pittige etappe, van 30,0 km / 926 stijgen / 891m dalen

Omdat we gelezen hadden in de commentaren dat de alberge communal niet veel soeps was, hebben we de private alberge geboekt. Deze is iets luxueuse, verse echte lakens (geen wegwerp papier achtige zoals we ondertussen gewoon zijn) een echt donsdeken (en geen oud vergeeld deken) verse handdoeken. 

In de slaapzaal zijn er telkens 2 stapelbedden met een houten afscheiding wat apart afgemaakt, zo heb je toch wat privacy en rust. 

Na een kleine siësta en verkwikkende douche, nog eens gebruik gemaakt van de wasmachine en alle kleren gewassen (behalve wat ik aan had natuurlijk), de wasmachines zijn heel ruim dus hebben we de gewoonte om die met een paar te delen. 

En dan de gewone routine, naar de supermarkt wat eten kopen.

Een drankje, wat druiven, olijven in de tuin nuttigen om mijn 100 dagen te vieren. 

Ondertussen nog de was te drogen gehangen, wat geurde die heerlijk. Na 100 dagen vind ik verse geurende was een luxe na al het wassen met de hand en zeep. 

's avonds nog een slaatje gegeten en dan vroeg naar bed.