Deze ochtend lag ik dan te denken, wat kan ik vandaag doen, waar kan ik me de hele dag mee bezighouden ... 

Ik zat zolang in een dagelijks vast ritme van : opstaan, rugzak pakken, ontbijten, stappen, pauze, stappen, pauze, stappen, bed in albergue opmaken, douchen, kleren wassen, naar de winkel, innerlijke mens spijzen, waar gaat de etappe morgen naartoe, slapen....   Dat ik me precies verloren voel nu ik geen vast patroon meer heb.

Dus besluit ik maar om te gaan stappen. 

Als ik opsta zie ik de zon al tevoorschijn komen, blijkbaar is het rondom ons ook wel mooi, als we er de tijd maar voor nemen om het te zien er aandacht aan schenken. 

Na een ontbijtje ga ik stappen naar de winkel, uiteraard niet de kortste weg maar een grote omweg, met een mini rugzakje en dikke trui want het is koud ga ik op pad. 

Onderweg zie ik een stralende mooie blauwe hemel, hoor de vogels fluiten, zie de koeien schapen paarden in de wei, en besef nog eens dat het hier ook wel mooi is. 

Iets voor de middag ben ik terug, op tijd voor een apéritiefje buiten in de zon (met een trui is het net warm genoeg). 

Na het eten neem ik een siësta, er is wielrennen op tv maar ik zie er niet veel van. 

Koffie drinken met bezoek van een oom en tante, verhalen vertellen, goededag (voor 14 dagen) en bijna al terug tot ziens... 

Ik moet dringend ook wat praktische zaken beginnen te doen, wassen (1 machine volstaat ik had dan ook bijna niets mee), briefwisseling doornemen, betalingen doen, ... Mails checken en ook wat documenten voor mijn volgend avontuur doornemen.

Maar al gauw zit ik terug bij de camino en bekijk wat filmpjes op de computer, 

Het afkicken zal meerdere dagen in beslag nemen, ik moet zelfs ook afkicken van mijn blog... 

Als ik dan toch efkes in slaap dommel rijden we Frankrijk binnen, paspoort controle gedaan met slapen. In bordeau stappen er velen uit en heb ik terug meer plaats, ik kan me nu neer leggen op de 2 zetels. 

Tussendoor bekijk ik mijn foto's vanaf mijn vertrek en komen de herinneringen boven, ach dit was waar ik die of die tegenkwam, dit was waar ik in het catecheselokaal sliep....

Ook lees ik wat in mijn eigen blog, eerste dagen - laatste dagen. 

Ik stel vast op basis van mijn foto's en blog dat ik wat veranderd ben, uiterlijk wat bruiner geworden, de haren wat langer, ietsje magerder ... Maar ook zie ik dat ik er gelukkiger - rustiger - ontspannen uitzie in vergelijking met het begin van mijn pelgrimage. Ik merk ook dat de stijl van mijn blog gedurende mijn tocht veranderde, in het begin nogal droog beschrijvend, hoe verder hoe meer ik vertel, hoe opener en persoonlijker de blog ook wordt. Voor mij is deze blog dan ook mijn dagboek geworden, in het begin hield ik er nog een afzonderlijke bij, na verloop van tijd niet meer en schreef ik op mijn blog wat ik dacht, voelde, meemaakte. Soms dacht ik zou ik dit wel schrijven (niet enkel de persoonlijke zaken maar dan ook wat raardere gekke zaken, maar nu ook wel niet alles), waarom niet, dit is gewoon wie ik ben / geworden ben.

Dit werkte ook goed om sommige dingen een plaats te kunnen geven, ik besef dat ik een wondermooi avontuur achter de rug heb. 

Tegen 8u30 kom ik in Parijs aan, na zolang in de bus te zitten doet het deugd om de benen te strekken en buiten een frisse neus op te halen. 

Om 10u40 heb ik de bus naar Brussel, na een wandeling en een sanitaire stop ga ik terug naar de bushalte, tis nogal fris buiten. Ik stel vast dat er ook om 9u40 een bus naar Brussel rijdt, en ja de chauffeur gaat akkoord dat ik de bus vroeger neem, er is trouwens meer dan plaats genoeg. 

In Brussel neem ik de trein richting Brugge en dan nog de trein naar Zedelgem. 

Ik voel me wat vreemd in het station met mijn short en sandalen, de mensen lopen er rond net alsof het al winter is, ben het ondertussen al gewoon dat ik aangestaard wordt ... 

Tegen 16u14 arriveer ik in het station in Zedelgem, daar wachten 2 van mijn broers mij op. Neen ik ga niet mee met de auto, neen ik draag mijn rugzak wel zelf. Mijn broer stapt de laatste km mee naar huis. 

Ik merk algauw weer de St Jacobs schelpen op, ofwel begin ik ze gewoon overal in te zien.

En dan kom ik thuis tegen rond 17u, raar gevoel. 

Met een lekker Belgisch biertje praat ik wat bij met mij broers, rugzak uitpakken en post nazien komt nog wel. 

Over eten hoef ik niet na te denken, ik mag bij mijn broer gaan eten, makkelijk voor mij en gezellig. 

Vooraf uiteraard eerst nog een douche en verse kledij. Wat een raar gevoel, voor mijn kleerkast staan en denken - kiezen wat ga ik aandoen, iets waar ik de voorbije 112 dagen niet moest aan denken. 

Na een gezellige avond met 2 van mijn broers en schoonzus, terug naar mijn huis voor een eerste nacht in mijn eigen bed, eens alleen in een slaapkamer slapen, benieuwd wat dit zal geven. 

Ik kom de komende dagen nog wel terug op mijn blog met wat nabeschouwingen en vertelsels over hoe ik moet afkicken ... 

Een echte backpacker reist met de bus. Vele pelgrims gaan met het vliegtuig terug, sommigen met de trein en een paar echte met de bus. Met de bus reizen is zonder overstsapstress je moet geen uren voordien aankomen, als je al moet overstappen is dit op dezelfde plaats. En wat er me gisteren iemand zij : na zolang weggeweest te zijn mag de terugreis niet te snel gaan, dus perfecte keuze. 

Aan de kathedraal slaak ik een vreugdekreet. 

En dan ga ik op dezelfde plaats zitten als 5 dagen geleden.

Ik zit er met volle teugen te genieten, te fluiten, luidop mijn 2 "pelgrims-songs" te zingen (ook wel niet te luid...), haal een zakje druiven en een blikje Estrella Galicia (ik weet het wel 9u is geen uur om al bier te drinken, maar vandaag mag alles) uit mijn rugzak (was bedoeld voor deze dag op de bus) en geniet met volle teugen. Een dame kijkt me lachend aan als ik alles uitstal en biedt spontaan aan om een foto voor mij te maken.

Ik zit er te genieten, met een glimlach "van hier tot in Tokio" op mijn gezicht. 

Dan komt er me een Canadese toeriste spontaan proficiat wensen en geeft me een hand, ze vraagt naar mijn verhaal (van waar kom je hoelang onderweg hoeveel km). Ook vraagt ze of ze alstublieft een selfie met mij mag maken. En dan geeft ze één van de mooiste complimenten die ik ooit gehoord heb : een foto van jouw hier op het plein is voor mij "DE Foto - het beeld van" : rust - kalmte - gelukkigheid - vredevol - tevredenheid.

En zo voel ik me ook, ze kon het niet beter beschreven hebben : een gelukkig - tevreden - dankbaar persoon.

Ik blijf er anderhalf uur zitten, genieten rondkijken, ik merk dat mensen naar mij kijken en als ik terug kijk komt er meestal ook op hun gezicht een brede glimlach. Sommigen zie ik al dan niet stiekem een foto van me maken. Laat ze maar doen als dat hen blij maakt, de camino geest - spirit toont, ben ik trots hen dit te kunnen geven. 

Ik kan voldaan de terugreis aanvatten met de bus. 

De rit passeert in steden waar ik gestapt heb, ik zie mijn voorbije camino met een gelukkig gevoel terug passeren en ik blijf er met volle teugen van genieten. 

Morgen stap ik nog een laatste stukje, van het station tot aan mijn huis, dit zal de cirkel rondmaken. 

Daar ik ervan hou om de natuur te zien ontwaken, start ik rond 7u30, de zon komt pas op rond 8u30, toen ik mijn camino startte was dat al rond 5u. 

Ik stap door kleine dorpjes, alles is nog rustig en donker.

Vervolgens veel door bossen, in de verte hoor - ruik - en zie ik soms de oceaan. Er zijn weinig pelgrims die naar muxia stappen dus is het vrij rustig, net zoals het begin van mijn pelgrimage. Ik geniet van de rust en de natuur, ik zet me 10min om nog eens alle geuren - geluiden - stiltes van de natuur in me op te nemen. Ik hoor en ruik de oceaan, de wind ruist stilletjes door de bomen, de vogels fluiten, heel basic maar o zo mooi en rustgevend.

Ik ontmoet nog een paar gekende pelgrims die eerst naar muxia stappen en dan naar fisterra, we kruisen elkaar, blij weerzien en afscheidsknuffel. 

Bij een mooie schuur staat een mobiele eettent, ik drink en eet er iets om dan weer op pad te gaan voor de laatste km. 

Ik geniet met volle teugen van het stappen, en al gauw bereik ik muxia na 32km / 751m stijgen - 726m dalen.

In de 110 dagen dat ik onderweg ben heb ik een totaal van 2971km gestapt, ik telde enkel de km tot aan de albergue alle extra km naar de winkel, dorpjes bekijken, naar de bar, restaurant zitten er niet bij.

Ik installeer me in de albergue communal, eet nog wat van mijn resterend fruit en praat met collega pelgrims.

Ik krijg heel vaak de opmerking het zal wel raar zijn om na zolang terug in het "gewone leven te komen", voorlopig nog niet voor mij, want binnen 2 weken (14 oktober) vertrek ik opnieuw, begint mijn 2e avontuur - project. 2 maanden naar Afrika, Ghana om daar als vrijwilliger te gaan werken. 

Ik vertel er later wel meer over en plan om ook van dit avontuur een blog te maken, de link noteer ik nog in een van mijn volgende berichten. 

Daarna op naar het dorpje voor mijn 3e diploma, "de muxia.

Muxia is een mooi dorpje aan de oceaan, een landtong omgeven door de oceaan, alleen jammer van de vele wolken, maar ik klaag niet als ik geen zonsondergang kan zien dan is dit maar zo. 

Ook in muxia heb je een mijlpaal met km 0,000

Nog efkes naar de winkel voor wat eten voor morgen in de bus en vanavond en dan bloggen van gisteren. 

Plots merk ik dat het al na 8u is, tijd voor de zonsondergang, en wat een geluk heb ik de wolken zijn verdwenen de zon is er terug. 

Ik geniet met volle teugen van het zicht van de zon en de oceaan, ik zie de zon ondergaan en heb een voldaan, tevreden en gelukkig gevoel, het is mooi en onvergetelijk geweest. 

Ik ben klaar om naar huis te gaan.

Fisterra, Finistère, fin, het einde van de wereld, km 0,00 : ik stapte er helemaal naartoe !!! 

Nu besef ik het, ik heb het toch maar gedaan, te voet, stap na stap tot aan de oceaan, het einde van de wereld  !!! 

Ja, inderdaad, ik begin het te beseffen, vandaag kon ik mijn pelgrimage op een mooie manier afsluiten, het voelt goed.

Vanacht toch weer nog eens niet zo goed geslapen, ik stap naar fisterra, het einde van de camino, wat zal dit met me doen, weer alleen maar triest omdat het gedaan is, zal ik ook eens trots zijn op mezelf, blij ???

Ik heb vandaag maar een 14km af te leggen tot in fisterra, dus alle tijd, maar toch was ik om 7u al op pad, kon toch niet slapen.

Mijn "club-pelgrim-maatje" komt vandaag, ondanks de helse rugpijn, toch met de bus om dan samen de laatste 4km naar de vuurtoren te stappen en dan samen het laatste pelgrim-ritueel uit te voeren (immens respect hiervoor en mille fois merci). Het was niet eenvoudig om een uitvoerbaar plan te smeden, maar toch gelukt, ik stapte de voorbije dagen grote etappes om er zeker tegen de middag te zijn, de busverbindingen zijn niet altijd ideaal maar het lukt om iets voor de middag af te spreken.

Het eerste deel van de etappe stap ik terug in het donker, de volle maan leidt me de weg. 

Een stuk van de etappe loopt langs de grote weg, of iets kleinere parallelle wegjes, ik moet de weg vaak kruisen, lijkt niet mooi, maar als ik mijn foto's bekijk, viel het toch wel mee. 

Daarna mag ik meer door bossen stappen en al gauw doemt de oceaan in de verte op. 

Na de bocht zie ik fisterra in de verte met de vuurtoren 

Veel te vroeg kom ik om 9u40 al in fisterra. 

Op naar de albergue, ik kan daar mijn rugzak achterlaten en een andere (niet bezwete) T-shirt aandoen.

Terug naar het dorpje, aan de haven plan en boek ik mijn bus voor de terugreis. Morgen nog stappen tot in muxia, Vrijdag ochtend de bus naar compostela, op de middag heb ik dan de bus die me eerst naar Parijs brengt en dan naar Brussel (26 uur in de bus) . Daar zal ik de trein nemen naar Zedelgem, en het laatste stuk van het station tot thuis wil ik te voet afleggen. Te voet vertrokken, te voet aankomen hoort erbij, is nodig om het af te sluiten. 

Een kopje koffie en croissant verorberen en dan nog efkes wachten, een biertje hoort erbij, 🎼🎼🎼I'm waiting for you while ordering another beer, and I wonder 🎼🎼🎼. 

Het pelgrims lied wordt toegepast....

De laatste 4km tot aan de vuurtoren, km 0,00 stappen we nog samen. We zien veel toeristenbussen langs de weg. Het is langs de grote weg stappen maar wel met een mooi zicht op de oceaan. 

Bij km 0,00 worden uiteraard weer zege-foto's gemaakt. Deze keer voelt het wel als een zege - overwinning - behaald doel. 

Dan rest er nog het pelgrims ritueel, verbranden van kledij (wat in principe wel verboden is, maar strikt tussen de lijnen lopen vinden we wat saai), we vinden een plaatsje tussen de rotsen en verbranden wat kledij (wat hoef je niet te weten) de kledij in brand krijgen is niet evident maar het lukt ons toch wel. 

Starend in het vuur van de kledij begint het besef te komen, ik heb toch wel een mooie en bijzondere tocht achter de rug, ik heb die helemaal zelf gestapt. 

Nog een selfie bij het vuur (we have the fire in our eyes 🎶 ...!!! ) 

Tijd voor het verorberen van de meegebrachte lunch (slaatje en Estrella Galicia) met zicht op de immense oceaan. 

Starend naar de oceaan, begin je te denken - mijmeren, wat zijn we klein nietig bij deze immense oceaan. En dan besef ik echt wat ik gedaan heb, ik heb bijna 3000km gestapt, in 109 dagen, ik mag er trots op zijn. Maar ik ben vooral ook immens dankbaar, dat dit voor mij op zo'n mooie, vlotte wijze gelukt is. Geen problemen gehad, het lichaam en hoofd stapten perfect mee. Dankbaar voor alle steun van waar of wie ook, vanuit het thuisfront (ook de blog lezeres hielpen mee), de helpende handen van de locals, de steun van alle mede pelgrims. 

Ik denk aan allen die me dierbaar zijn, Allen die iets op deze tocht betekenden, ik denk ook aan degene die me dierbaar zijn maar heb moeten afgeven... 

Ik besef dat dit een unieke en magische tocht was en voor altijd in mijn hoofd en hart zal blijven, wondermooi moment. 

Het voelt goed, ik ben er, ik heb het gedaan, een mooie afsluiter, .. . 

En dan moeten we uiteraard nog terug stappen, ik kan nog een laatste keer een helpende hand zijn en een extra rugzakje dragen. 

Na nog een biertje, ons handelsmerk, tijd voor afscheid (een tot ziens) en deze keer voelt het goed, ik ben blij en heel dankbaar dat ik deze laatse etappe met een gelijk gestemde pelgrim mocht beleven. Het is mooi geweest ik kan het een plaats geven.

Daarna haal ik nog mijn 2e diploma op, stappen naar het einde van de wereld. En geniet nog van mijn pelgrimage zittend aan de haven.

Als eten deze avond wou ik als afscheid nog eens mijn menu op mijn campeervuurtje eten, pasta koken en een pot saus erover kappen (in de keuken in de albergue gemaakt), dessert chocolade pudding, en een flesje wijn, de cirkel is rond ... 

Morgen staat nog een bonus dag op het programma, de laatse stapdag naar muxia, ik zal er met volle teugen van genieten, het is fijn - mooi geweest. 

Er stond een heel lange etappe op het programma, de langste van heel mijn pelgrimage dus niet te laat vertrokken, om 7u was ik op pad. In vergelijking met de warme dagen is het eigenlijk niet vroeg.

Vanavond is het volle maan, deze ochtend gaf ze al schitterende zichten, in het donker glinsterend tussen de bomen. 

Ondanks het licht van de maan en mijn koplamp, toch efkes mislopen, gelukkig had ik het snel door en moest maar een paar honderd meter terugkeren.

Het ene mooie zicht na het andere verscheen aan de horizon. 

%%%FOTO2%%%

Ik genoot vandaag terug met volle teugen van het stappen en de wondermooie natuur, 's ochtends was die nog aan het slapen, dan verscheen de zon en voelde en hoorde je de natuur terug ontwaken. 

Na de eerste 15km neem ik een korte pauze met koffie en chocoladekoek. 

Terug op pad voor de volgende 15km, ik merk dat ik mijn ritme van het begin van mijn pelgrimage toch wat aangepast heb, het stapritme is verhoogd, de pauzes die ik neem zijn niet meer elke 2 uur soms pas na 3uur (zoals vandaag). Mijn lichaam is het ondertussen zo gewoon om elke dag vele uren te stappen, het zal serieus afkicken worden. 

Ik stap vrolijk verder en betrap me erop dat ik terug al fluitend en al zingend (ons "pelgrims lied" blijft door  mijn hoofd malen) aan het stappen ben, alleen stappen heeft als voordeel dat je voluit en vals mag zingen. 

Ik passeer vandaag nog door wondermooie eucalyptus bossen, eens aan de kust zal ik ze niet meer zien. 

Rond 1 uur neem ik nog een pauze en eet een broodje met tomaat en omelet en een Estrella Galicia. 

Ietsje verder doemt de oceaan op, het echte einde nadert. 

Na 41,4 km / 734m stijgen / 1026m dalen kom ik tegen rond 4u30 aan in de albergue in Cee.  Ja een behoorlijk lange etappe en niet vlak, ik hoor iedereen al denken ze is helemaal zot geworden, het is inderdaad wat zot maar gezond zot. Ik ben zot geboren en hoop zot te mogen blijven, dat maakt het leven leuk en bijzonder. 

Na de klassieke pelgrim taken, ga ik de stad in om wat eten en drank te kopen voor deze avond en ontbijt voor morgen. 

Nu ik terug aan de oceaan ben, ga ik aan het strand wat relaxen en eet er een gezonde maaltijd met groeten, fruit, brood, yoghurt ... 

Dan komt ook het kind in mij naar boven (dat gebeurt wel meer) en ik schrijf mijn naam en compostela in het zand. 

De oceaan zal dit deze nacht wel uitwissen uit het zand, maar geen enkele oceaan of iets of iemand zal dit uit mijn hoofd of uit mijn hart kunnen wissen, het is er voor eeuwig en altijd ingegrift. 

Het opstaan voelt raar aan, de anderen slapen nog en hoeven niet uit bed om te gaan stappen. Ik pak stilletjes mijn rugzak in, ze zijn toch wakker en ik krijg nog een deugddoende - troostende - afscheidsknuffel.

In tranen ga ik op pad, na zolang met club-pelgrims samen geweest te zijn, het doel samen bereikt te hebben en dan alleen verder te gaan valt me blijkbaar toch zwaar, wordt er emotioneel van. Toch wetende dat het geen afscheid is maar een tot ziens, europa is niet zo groot, we spreken nog wel af. 

In Santiago staat er op de grond gemarkeerd "Europa is gemaakt - ontstaan op de pelgrims weg naar compostela"  dit is nog steeds van toepassing, elke pelgrims ongeacht afkomst, religie, rijk, arm, land, geloof, gestudeerd, analfabeet, ... Stappen dezelfde weg wat een unieke verbondenheid geeft. 

Ik moet terug aan de kathedraal passeren, het plein ervoor is nog helemaal leeg. 

Ik zet mij er in het midden 15 min neer en staar naar de kathedraal, in tranen, waarom voel ik nog geen blijdschap, besef ik nog niet dat ik naar verluid toch wel iets speciaals verwezenlijkt heb, ik ga ervan uit dat mijn missie nog niet volbracht ten einde is, daarom dat ik nog 4 dagen verder stap. Het besef en de trotsheid, vreugde zal nog wel komen.  Ligt waarschijnlijk ook wel in het karakter van een echte westvlaming, we werken (stappen in dit geval) naarstig en zwijgzaam verder, en vinden dat gewoon in onze bescheidenheid. 

Mijn rugzak voelt vandaag licht en leeg aan, al zitten er een paar kleine extra's in die ik gisteren in Santiago verdiend / bekomen / gekregen heb (oa diploma, t-shirt,...)  

Na een heuvel beklommen te hebben kijk ik efkes achterom, op het juiste moment, ik krijg een mooi zicht op de stad en de kathedraal, tijd om deze letterlijk en figuurlijk achter me te laten en verder op pad te gaan. 

De etappe vandaag was mooi maar ook wel nu en dan pittige klimmetjes. 

Ik stapte door bossen en over mooie oude bruggen, langs kleine wegjes... 

Iets na Santiago ontmoet ik terug gekende pelgrims die ik al een lange tijd niet meer gezien had, leuk weerzien en we stappen efkes samen verder om van gedachten te wisselen, ik kan zelfs nog eens Nederlands praten. 

Gisteren ontmoette ik trouwens 2 dames die ik op 1 augustus in Frankrijk in een Gîte had tegengekomen. Ik herkende ze niet direct (heb hen maar 1 avond = een paar uur gezien), maar zij wisten nog heel goed wie ik was, ook dat ik binnenkort naar Afrika vertrek, ze willen nog een foto met mij. En zeggen dat ze op een camino altijd een paar bijzondere figuren / mensen ontmoeten die ze niet vergeten, voor hen was ik dat. Zal het toch moeten beginnen te geloven....

Bijzonder aan de camino is dat je elkaar op de ene of andere toch wel terug tegenkomt. 

Vandaag heb ik een lange etappe gestapt, morgen opnieuw zodat ik woensdag niet al te laat in Finistère aankom, dat schijnt een speciale symbolische plaats te zijn en wil er de tijd voor nemen. 

Rond 4u was ik op bestemming n'a 36,3 km / 959m stijgen / 864m dalen.

Naar goede gewoonte de klassieke pelgrimtaken gedaan en s avonds een menu de pelegrino.