Het opstaan voelt raar aan, de anderen slapen nog en hoeven niet uit bed om te gaan stappen. Ik pak stilletjes mijn rugzak in, ze zijn toch wakker en ik krijg nog een deugddoende - troostende - afscheidsknuffel.

In tranen ga ik op pad, na zolang met club-pelgrims samen geweest te zijn, het doel samen bereikt te hebben en dan alleen verder te gaan valt me blijkbaar toch zwaar, wordt er emotioneel van. Toch wetende dat het geen afscheid is maar een tot ziens, europa is niet zo groot, we spreken nog wel af. 

In Santiago staat er op de grond gemarkeerd "Europa is gemaakt - ontstaan op de pelgrims weg naar compostela"  dit is nog steeds van toepassing, elke pelgrims ongeacht afkomst, religie, rijk, arm, land, geloof, gestudeerd, analfabeet, ... Stappen dezelfde weg wat een unieke verbondenheid geeft. 

Ik moet terug aan de kathedraal passeren, het plein ervoor is nog helemaal leeg. 

Ik zet mij er in het midden 15 min neer en staar naar de kathedraal, in tranen, waarom voel ik nog geen blijdschap, besef ik nog niet dat ik naar verluid toch wel iets speciaals verwezenlijkt heb, ik ga ervan uit dat mijn missie nog niet volbracht ten einde is, daarom dat ik nog 4 dagen verder stap. Het besef en de trotsheid, vreugde zal nog wel komen.  Ligt waarschijnlijk ook wel in het karakter van een echte westvlaming, we werken (stappen in dit geval) naarstig en zwijgzaam verder, en vinden dat gewoon in onze bescheidenheid. 

Mijn rugzak voelt vandaag licht en leeg aan, al zitten er een paar kleine extra's in die ik gisteren in Santiago verdiend / bekomen / gekregen heb (oa diploma, t-shirt,...)  

Na een heuvel beklommen te hebben kijk ik efkes achterom, op het juiste moment, ik krijg een mooi zicht op de stad en de kathedraal, tijd om deze letterlijk en figuurlijk achter me te laten en verder op pad te gaan. 

De etappe vandaag was mooi maar ook wel nu en dan pittige klimmetjes. 

Ik stapte door bossen en over mooie oude bruggen, langs kleine wegjes... 

Iets na Santiago ontmoet ik terug gekende pelgrims die ik al een lange tijd niet meer gezien had, leuk weerzien en we stappen efkes samen verder om van gedachten te wisselen, ik kan zelfs nog eens Nederlands praten. 

Gisteren ontmoette ik trouwens 2 dames die ik op 1 augustus in Frankrijk in een Gîte had tegengekomen. Ik herkende ze niet direct (heb hen maar 1 avond = een paar uur gezien), maar zij wisten nog heel goed wie ik was, ook dat ik binnenkort naar Afrika vertrek, ze willen nog een foto met mij. En zeggen dat ze op een camino altijd een paar bijzondere figuren / mensen ontmoeten die ze niet vergeten, voor hen was ik dat. Zal het toch moeten beginnen te geloven....

Bijzonder aan de camino is dat je elkaar op de ene of andere toch wel terug tegenkomt. 

Vandaag heb ik een lange etappe gestapt, morgen opnieuw zodat ik woensdag niet al te laat in Finistère aankom, dat schijnt een speciale symbolische plaats te zijn en wil er de tijd voor nemen. 

Rond 4u was ik op bestemming n'a 36,3 km / 959m stijgen / 864m dalen.

Naar goede gewoonte de klassieke pelgrimtaken gedaan en s avonds een menu de pelegrino. 

Verhaal van de dag volgt nog

De etappe op zich was niet zo lang, maar niemand van ons 4'en wou laat vertrekken, de adrenaline is aanwezig.

De rugzakken nog eens pakken, wat een routine is, ieder item heeft zijn eigen plekje, zakje. Met de club willen we allen heelhuids arriveren, dus prop ik mijn rugzak nog eens goed vol met extra bagage. Ik vertrok op 10 juni in veldegem met een zware/ volle rugzak, onderweg gaf ik wat spullen terug mee naar huis, nu zal ik arriveren terug met een zware/volle rugzak, de cirkel is rond.

Nog voor het ochtendgloren zijn we op weg, zonder ontbijt deze keer. Een 4 tal km verder kunnen we ontbijten in een bar die al open is, niet dat ik honger heb - of voel, maar toch maar wat eten, en dan verder op weg. 

Onderweg nog een laatste (zal dit woord nog veel gebruiken vrees ik) foto van de resterende club-leden. 

De weg wordt alsmaar drukker en drukker, zou er iets speciaals te gebeuren staan ? 

We vorderen snel, na het inhalen van een "bus pelgrim toeristen" heb je heel af en toe ook wel een rustig stukje. 

De pelgrims die we zien, zijn heel verschillend, een aantal met grote rugzakken en bruine benen soms versleten schoenen (al lang onderweg) en diep in gedachten verzonken , anderen gezwind pratend en lachend, weer anderen zijn in groep en hebben precies een uniform aan, nog anderen met een  mini-rugzak met grote schelp eraan (schelp is bijna groter dan de rugzak)... 

Kortom een gevarieerde bende.  Zonder enig oordeel te vellen over hoe je de camino stapt, niet iedereen is zo gek als mezelf ... 

Na een laatste stop in een bar voor een natje en een droogje vatten we de laatste 8km aan, begint serieus te kriebelen en het rare is, ik denk alleen maar het is bijna gedaan (en vind dat triest).

Boven op de heuvel zie ik voor het eerst heel in de verte de kathedraal, het doel van mijn Pelgrimage van 106 dagen, ik vertrok als het lente was, stapte de hele zomer en kom aan als het herfst is, vreemd gevoel.

Toch wel een emotioneel moment, ik kan de tranen niet bedwingen, hoort ook bij de camino zeker. 

Rond 2u konen we aan in de albergue, die ligt op 1,5km van de kathedraal. Rugzak daar achterlaten, sandalen aan en dan net zijn 4'en samen naar ons langverwachte doel. 

De weg wordt gemarkeerd door de alomgekende schelpen, ik neem er nog eens een laatse foto van, je ziet ook mijn echte pelgrimsbenen, bruin van zolang in short te stappen, wit waar de sokken zijn. 

Dan komen we aan bij de kathedraal, km 0,00 van de pelgrimage. 

Dikke deugdoende knuffels worden uitgewisseld, zege foto's gemaakt. 

En toch weet ik niet goed hoe ik me voel, geen echte euforie, of trotsheid,... 

Uiteraard ben ik blij, trots en vooral dankbaar dat ik dit volbracht heb, maar het dringt nog niet echt door. 

Iedereen zegt me welke super prestatie ik geleverd heb, maar het voelt niet zo, ik heb gewoon elke dag vrolijk gestapt en wil dit nog niet stoppen, wil nog stappen. 

Wat ik morgen dus terug verder zal doen richting Finistère en muxia. Ik vermoed dat het besef nog moet komen, en pas zal zijn als ik echt naar huis ga of terug thuis ben. 

Daarna hebben we de rest van de dag om samen nog een paar missies te volbrengen,. eerst het diploma gaan ophalen, een uurtje aanschuiven verlichten we met een biertje. 

Daarna de kathedraal en het graf van jacobus de meerdere gaan bekijken. 

Ik moet ook nodig een nieuwe T-shirt hebben, degene die ik al 106 dagen draag hebben gaten of zijn gescheurd. De keuze valt op eentje die bij de club-geest  past, mercikes. 

's avonds gaan we naar de pelgrims-mis, maar hebben geen geluk het grote wierrook vat wordt niet aangestoken. 

Gezamenlijk gaan we nog een laatste keer eten, lekkere langoustines met een salade mixte. 

En als afsluiter de laatste missie een Estrella galicia gaan drinken. 

Nog een nachtje in de slaapzaal en morgen ga ik alleen verder op pad. 

's ochtends was er een heerlijk ontbijt klaargezet, de koffie en toast  en het persen van het verse fruitsap mochten we zelf doen, de compostelakoekjes en cake stonden etensklaar.

Rond 8u30 op pad, voor een etappe van rond de 25 km, geen gehaast de bedden in de albergue zijn gereserveerd. 

In het dorp waar we vertrekken is een splitsing van de camino, we stappen gezwind door tot we plots merken dat de km tot in compostela (deze staan hier overal goed aangegeven) plots een sprong gemaakt hebben. Eerst denken we nog dat er een cijfer verkeerd is, tot ik nog efkes de weg check met de moderne technologie, oeps verkeerde route genomen. Niemand van ons 4'en had de splitsing opgemerkt. Dus terug (want op deze route kwam je over 20km niets van winkel of bar tegen), begon al goed bij vertrek hadden we al meer dan een km extra op de teller. 

Eerst stapten we door de mist langs kleine wegjes, en door wat bossen. 

Dan komen we aan in arzua, ik heb nog een klein beetje van mijn "beroerpsmisvorming" over en merk de riooldeksels net de schelp op. 

Een koffiestop en stempel in de credential, en verder op pad. Nu stappen we verder op de camino frances. Het valt direct op dat deze toch heel anders is, veel drukker dit zowel letterlijk als figuurlijk. Er stappen heel veel "pelgrims - wandelaars", we merken  een andere spirit - gevoel op. De rust is verdwenen, men praat er veel en luid,

er stappen mensen al telefonerend met de speeker op, sommigen luisteren naar muziek zonder het gebruik van oortjes, velen ook zonder of met hele kleine rugzak, toch wel een zware aanpassing voor ons (die allen al minstens meer dan een maand onderweg zijn). Ook ligt er veel afval overal, de merkpalen en verkeersborden zijn volgegekladderd met graffiti.... 

De route zelf valt heel goed mee, veel stukken door het bos, en hier en daar langs wat grotere wegen maar dan wel op veilige naastliggende stroken.

Er zijn gigantisch veel bars onderweg (neen we stoppen niet overal), slechts 1 keer. 

Daar komt de club weer samen en ontmoeten we nog andere bekende pelgrims komende van de camino del Norte, we zijn allen tevreden dat we de keuze voor de Norte gedaan hebben en moeten nog wennen aan de drukte van de camino frances. 

Na de innerlijke mens gespijsd te hebben met wat drankjes en hapjes terug verder op pad voor de laatse 8km van vandaag. 

Ietsje verder kan ik de rugpijn van mijn Franse mede-pelgrim niet meer aanzien, mijn aanbod om nog wat extra spullen over te nemen werd de voorbije dagen telkens afgeslagen, nu bied ik het niet meer aan maar is het een verplichting / bevel, en pak wat spullen uit haar rugzak. Dan komen de sloveense club-leden erbij, en ook Tomaz neemt nog een paar spullen over (omdat hij gisteren meegaf dat hij last van zijn schouder had, geef ik hem subtiel de lichtere spullen). Samen zullen we in compostela geraken, dat is de camino-spirit, je helpt waar je kan. Ikzelf voel dat ik door de spanning van er bijna te zijn, energie over heb (is ook de reden waarom ik niet kan slapen), het voelt goed om die energie dan nuttig te gebruiken door elkaar te helpen. 

Met dit neer te schrijven wil ik niet stoefen / opscheppen met mezelf, ik besef heel goed dat ik me heel gelukkig mag prijzen en dankbaar ben dat ik deze pelgrimage zonder noemenswaardige pijn / hindernissen / tegenvallers kan ondernemen. 

Na 27km / 498m stijgen  / 502m dalen, arriveren we in de albergue. 

Morgen zijn er nog ongeveer 24km af te leggen tot in compostela. 

We gebruiken nog een keertje gezamenlijk de wasmachine, lekker aperitiefje en wat eten. 

Na zolang met verschillende club-leden / pelgrims onderweg te zijn, hebben we ondertussen onze inside - grappen, en code - taal voor bepaalde zaken, zonder verder in detail te treden. 

Eentje ervan deed ons aan het liedje "Lemmon tree" vanf"fool's garden" denken. 

Ondanks de rugpijn, slaagde de "fool's-pelgrim" erin om hiervan een nieuwe pelgrims tekst van te maken. 

Bij deze kan je de tekst vinden (excuses voor sommige woorden) van de nieuwe pelgrims song "yellow pee" van "fool's pelgrim Bernadette"

Nu nog een nachtje rusten, wakker liggen, lezen, om morgen de laatse etappe naar Santiago de compostela te stappen. 

Net als de vorige dag hebben we alle tijd om de etappe te stappen, doch gisteren beseften we nadien dat we toch niet veel gestopt hadden en flink doorgestapt hadden, dus is het voornemen om vandaag iets meer te stoppen.

Na het klassieke ontbijt op het gemakjes op stap, traag stappen is toch wel moeilijk, al gauw steken we een paar van de vroeger vertrokken pelgrims voorbij, eens je een stapritme gewoon bent is het moeilijk daarvan af te wijken.

De lucht kleurt hier en daar rood, een voorbode voor regen ??

Het eerste deel van de etappe loopt nog door bossen en kleine landwegjes. 

Rond 10u15 vinden we de eerste bar, tijd voor een koffie en toast met tomaat en kaas om de innerlijke mens te spijzen. 

In de bar kan je een stempel bekomen, ik heb nog veel plaats over in mijn credential, dus vanaf nu vraag ik in iedere bar-stopplaats een stempel. 

Na de koffie terug verder op pad, we komen een mooi meertje tegen. 

Daarna wijzigt de etappe in grotere en drukkere asfaltwegen. 

Gelukkig hebben we nu en dan nog wat tussenstukken langs kleinere wegjes en langs mooie natuur. 

Rond de middag komen we aan in een volgend dorpje met bar, dus nog een stempel en uiteraard een drankje. 

Bij iedere stop komt de "club" terug samen en wordt het een gezellige pauze. 

Kort voor we op de eindbestemming (voor vandaag) zijn, zien we de eerste wegwijzers naar het echte doel van de pelgrimage. 

Na toch weer 28,0 km / 432m stijgen / 569m dalen arriveren we. 

We hebben in de albergue een eigen kamer voor de club (4 personen) met eigen badkamer, luxe. 

Eerst de dagelijkse klusjes en nog beslissen waar we morgen heen stappen. Tot in Santiago zijn er nog 48,648 km te stappen, nog 2 dagen en we zijn er... 

Daarna nog wat eten, fruit en groenten kopen voor morgen onderweg, een glaasje drinken 

De gastvrouw van de albergue doet dit met hart en ziel, super vriendelijk en we krijgen een heerlijke maaltijd : pompoensoep, tortilla en verse tomaten uit haar tuin, als dessert koekjes met kaas en gelei. Eenvoudige, gezonde en lekkere maaltijd waar we met volle teugen van genieten. 

Ondertussen zijn een aantal van de pelgrims die ik eerder ontmoette en nog mee in  contact sta (o.a. Het pools koppel op huwelijksreis en de nederlandse moeder en dochter) in Santiago gearriveerd, de kriebels in de buik worden groter en meer, de adrenaline ook.

Vandaag terug met 2 op stap, we hebben alle tijd want de albergue is al

gereserveerd de afstand van de etappe zou iets rond de 24km moeten zijn. 

Bij het vertrek is het nog behoorlijk donker en heel mistig, het eerste stuk gaat via de grote wegen, waarna we het bos in mogen.

De nevel maakt de spinnen webben mooi. 

De eerste uren stappen we de hele tijd door het bos, de ene boon ziet er al grootser uit dan de andere. 

 Ietsje verder komen we nog een paar leden  van de "Nieuwe club" tegen. 

%%%FOTO3%%%

We spreken af om in de eerste bar te stoppen voor een koffie of iets anders. 

Tijdens de laatse 100km van de camino

dien je In principe per dag 2 stempels te bekomen (Is eigelijk enkel voor wie slechts 100km stapt ). 

Onderweg passeren we een huis van een kunstenaar we kunnen er een stempel met echte was bekomen, zo hebben we er direct genoeg voor vandaag. 

En bij deze ook nog een tekstje uit de credential : "Kun je geen grote stenen verleggen, verleg dan kleine" 

Rond 10u45 komen we uiteindelijk bij de eerste bar aan, het eerste kopje koffie van de dag (Deze ochtend geen ontbijt dus enkel banaan en yoghurt ) smaakt. 

De anderen van de club arriveren ook, waarna we via code-Taal iets anders drinken. 

Er resten nog een 13 tal km te gaan, op het gemak gaan we verder. 

Heh landschap verandert wat, er komen ruwe vlaktes aan, daarna andere bossen, de eucalyptus is veranderd naar vooral dennenbomen. 

Tegen 2u zijn we na 25,8km / 454m stijgen / 293m dalen reeds op bestemming. 

Een albergue bij een boerderij, we zijn de eersten, wat een paar voordelen oplevert, je kan het stapelbed zelf kiezen, kan de beste dekens nemen (Ook wisselen van op een ander bed, misschien niet zo vriendelijk maar toch) , geen file aan de douche, een vers gepoetste douche.... 

Iets later komt de rest van de club ook al toe. 

Na de dagelijkse klusjes tijd voor ontspanning, wat eten, iets drinken en de voetmassage . 

We zij met 10 in de albergue (Volzet) iedereen blijft er eten want het is een afgelegen plek zonder andere opties. 

Wat onze "Club" opvalt is dat de andere pelgrims allemaal nieuwe gezichten zijn die slechts een "Kort" stukje stappen, het is duidelijk een totaal ander soort publiek /Pelgrims. 

We voelen ons er wat vreemd / Raar bij, ons gevoel van camino is iets helemaal anders. Zal de komende dagen nog meer opvallen. 

Na het eten buiten nog een frisse neus halen en genieten van het mooie zicht. 

Als afsluiter helpen we de straat afzetten om de koeien naar de

stal te laten gaan. 

Uiteindelijk toch wel een 3 à 4 uur geslapen, en het rare / bijzondere is dat ik 's ochtends bij het opstaan me echt niet moe voel en zelfs veel energie heb.

's ochtends neem ik in de albergue het ontbijt, wordt pas om 7u45 geserveerd, dus is het al een stuk na 8u als ik kan vertrekken (wat voor mij laat aanvoelt) zeker met een lange etappe van meer dan 33km voor de boeg. 

Mijn plan is om me vandaag wat af te matten, flink door te stappen, weinig pauze nemen en ook geen siësta in de namiddag, dan zal ik 's avonds wel moe genoeg zijn om te slapen, benieuwd of dit lukt. 

Omdat het zo'n lange etappe is (er zijn weinig albergue dus zijn er geen andere opties) stap ik vandaag alleen, de club-pelgrim is omwille van de hevige rugpijn genoodzaakt om een stukje de bus te nemen en pas daarna een deel te stappen. Ik heb al heel veel pelgrims tegengekomen die op deze route stukken met de bus moeten doen omwille van medische reden, wat begrijpelijk is, de etappes zijn soms behoorlijk zwaar door het vele klimmen en dalen en omdat er soms over lange afstanden geen overnachtingsmogelijkheden zijn. 

's ochtends hangt er een dikke nevel, mijn haren worden er nat van, het levert wel mooie zichten op. 

De weg zelf is super mooi, vaak mag ik door de heerlijk ruikende eucalyptus bossen stappen, men plant er nog veel bomen bij. 

Na ongeveer 14 km kom ik in een stadje aan, in de supermarkt koop ik wat krachtvoer (banaan, drinkyoghurt, tomaatjes, brood en beleg), snel iets eten en dan weer op pad. 

Het stappen gaat vlot, een behoorlijk vlakke etappe, en ik kom heel weinig andere pelgrims tegen. Nu en dan een paar (meestal haal ik ze in en stap ze voorbij), het valt me op dat het bijna allemaal nieuwe gezichten zijn. 

Ik stap verder door de mooie bossen, steek riviertjes over en weer een ander bos, ...

Als ik nog een 7km moet stappen, krijg ik een "whatsapje" je bed is gereserveerd met een foto erbij, eens geen stapelbed deze nacht. 

Tegen rond 3u30 na 34,9km / 475m stijgen / 549m dalen, arriveer ik in de albergue. 

En een tof weerzien, ik ontmoet er terug een sloveens koppel dat ik al een aantal keren gezien had, de club wordt weer wat groter. 

De man geeft zijn vrouw een voetmassage, ik zeg al lachend, een nieuwe job kunnen we aanschuiven, en ja hoor met veel plezier masseert hij nog een aantal (vrouwelijke) pelgrims hun voeten, hij doet dat goed, ik boek hem al voor morgen. 

Daarna de dagelijkse routine, douche, was, boodschappen ... 

De albergue heeft een gezellige tuin, we apéritieven er met de club en er is ook nog een Japanner die ik ook al eerder zag. Hij maakt nogal "gekke" geluidjes als hij luistert, wat een slappe lach bij een paar teweegbrengt het wordt een gezellige boel. 

Daarna nog een lekkere hamburger gegeten met een slaatje en is het al na 9u, dus bedtijd en de blog nog schrijven voor het slapengaan. 

Goede intenties maar dan ontmoet ik een Duitser die ook van thuis vertrokken is, hij gaat nog met een aantal andere in de tuin een wijntje drinken en nodigt me uit om erbij te komen zitten.  Als beleefde Belg kan je zo'n aanbod niet afslaan, dus nog niet gaan slapen maar nog een babbeltje en drankj met een 7 tal pelgrims in de tuin. 

Veel albergue gaan dicht om 10 uur 's avonds, iets voor tien komen ze zeggen dat we naar binnen moeten en naar bed, net als in de kostschool. 

Dus doen we dit maar, en hopen dat ik nu moe genoeg ben om te slapen deze nacht. 

Een paar keer gestopt met lezen in de hoop toch in slaap te vallen en uiteindelijk is het wel gelukt pas na 2u. En na een uur terug wakker, beetje slapen, raar dromen, beetje wakker... Ach het is al 5u50, nog efkes en de wekker loopt af zoals gewoonlijk om 6u30, dan kan ik opstaan. En dan wordt ik wakker iets voor 7u30, had mijn wekker vergeten aan te zetten, en men was zo vriendelijk om stil te zijn en me te laten slapen, dus toch nog een paar uurtjes rust gehad.

Als gevolg zijn we vandaag eens vertrokken als het al licht was, geen probleem de bedden zijn gereserveerd en de etappe is niet te lang. 

We gaan tot in as Paredes, daar is één van de betere alberge op de camino, naar het schijnt een waar paradijs in een oud en mooi gerenoveerd gebouw. 

Er zijn 2 mogelijkheden vandaag, een korte route, en eentje die een 5 tal km langer is, de korte zal lang genoeg zijn, gisteren hadden we al gekeken waar we verder mij moesten, kan dus geen probleem zijn. 

De zon probeert door de wolken heen te priemen, het levert aardige zichten op. 

Ietsje verder stellen we vast dat we toch niet zo goed opgelet hebben, we zitten op de langere weg, de camino complémentario, wordt dus toch weer langer dan gedacht. 

Ook mijn wandel gps wil vandaag niet meewerken, hij slaat helemaal tilt, denkt om 12u dat het nog 9u is, zegt dat ik nog maar 677m gestapt hebt als het er al 13km zijn. Na 100 dagen had hij een dagje rust nodig en kwam in opstand, ik zal er vanavond een motivatiegesprekje mee voeren. Hopelijk is dit het laatste dat vandaag "verkeerd" loopt. 

Onderweg even halt houden voor een sanitaire stop, ik besefte vandaag dat ik daar ik nog niets over verteld heb, bij deze, wie het niet wil lezen slaat deze passage gewoon over (geen foto van het toilet). Op de camino zijn er uiteraard geen toiletten aanwezig (alhoewel ik er op de weg naar st Jean pied de port wel veel tegenkwam), veel dorpjes met openbare toiletten (of een bar) kom je ook niet tegen, dus blijft er maar één optie over. Het bush-toilet, dat is er overal te vinden, heel proper (of toch meestal), hier in Spanje ruikt het vaak naar eucalyptus, geen wachtenden voor je, het enige nadeel het heeft geen deur (of muur). 

Efkes kijken of er niemand in de buurt is, een zijwegje of wat struiken zoeken, rugzak voor de "deur" achterlaten, en de rest spreekt voor zich. 

Als het regent heb ik zelfs de gewoonte (of de luiheid) om de rugzak aan te houden. Een regenponcho is dan ook handig, niet zelf gemerkt ik heb deze niet, maar van horen zeggen en gezien ... 

Belangrijk, er zijn geen vuilbakjes dus neem aub alle papier mee (als je dit gebruikt). 

Wat opvalt is dat ook in de natuur iedereen wel toevallig hetzelfde toilet vind, ik ontdekte dit o.a. door het vele papier dat ik er soms vind, en één keertje doordat het toilet bezet was, dan lach je eerst (was ene van de club) en wacht je efkes tot het toilet vrij is. 

En als je niet alleen bent en geen "discreet toilet" vind, is het handig als de leden van de pelgrim-club een schild rond je vormen... 

Tot zover dit bizarre maar natuurlijke intermezzo, hoort ook bij de camino

De etappe zelf was net zoals gisteren langs kleine wegjes, vaak door bossen en kleine dorpjes met boerderijen. 

Ook vandaag zat er wat klim-en daalwerk bij, om dan langs een mooie rivier of beek te passeren. 

Hoeveel km ik vandaag gestapt heb, ben ik niet zeker omdat mijn GPS in staking was, mijn stappenteller op de gsm gaf 24,24 km aan, cfr de gids zou dit ongeveer correct moeten zijn. 

Ik heb er ondertussen 2700 km opzitten, de uitgerekende afstand tot in compostela, het zullen er dus een 135 meer worden + dan nog de km die ik naar Finistère zal stappen. 

De alberge is inderdaad een waar paradijs, verse echte lakens, een donsdeken, een kamer met 6 personen, een disco-douche (met kleurlichtjes)  hangmatten in de tuin, een zwembad in de tuin.... 

Na de douche en de was nog lekker gerelaxt in de hangmat, uiteraard met een drankje erbij maar dat konden jullie ondertussen wel al raden .. 

's avonds krijgen we een heerlijke maaltijd : linzensoep, tortilla met slaatje, rijstpudding met Santiago taart, vino tinto en daarna nog een lokaal degustiefje.

Een laat begin, een verkeerde route, een stakende gps, maar alsnog terug een mooie dag. 

Vanacht super goed geslapen, wat een luxe slechts met 5 in de slaapzaal en niemand die snurkt, iedereen kon een onderste bed van de stapelbedden nemen, dus niemand die boven je wiebelt en ook jou bed doet bewegen. 

Een banaan, snicker en wat brood als ontbijt (je eet wat er nog in je rugzak overblijft) en dan op pad. Net zoals gisteren deze ochtend bij het pakken van mijn rugzak wat extra spullen van mijn pelgrim-maatje meegenomen.

Het was nog donker toen we vertrokken, we hebben vandaag alle tijd, de bedden zijn gereserveerd. 

Ondertussen hebben we de kust verlaten en zien we meer heuvels, we voelen deze ook wel als het bergop gaat, de nevel drijft mooi in het dal. 

De etappe verliep vandaag zo goed als volledig langs kleine rustige straatjes, soms door de geurende eucalyptus bossen. Heel rustig, bijna geen mensen of auto's te zien, lekker relaxt stappen door de stilte en genieten van de mooie natuur en omgeving. 

Regelmatig passeerden we kleine dorpjes met elk hun kerkje. 

Eén rustpauze bij een oude verlaten school, en een 2e op een terrasje in de enige stad dat we tegenkwamen. 

Uiteindelijk werd het toch een pittige etappe, van 30,0 km / 926 stijgen / 891m dalen

Omdat we gelezen hadden in de commentaren dat de alberge communal niet veel soeps was, hebben we de private alberge geboekt. Deze is iets luxueuse, verse echte lakens (geen wegwerp papier achtige zoals we ondertussen gewoon zijn) een echt donsdeken (en geen oud vergeeld deken) verse handdoeken. 

In de slaapzaal zijn er telkens 2 stapelbedden met een houten afscheiding wat apart afgemaakt, zo heb je toch wat privacy en rust. 

Na een kleine siësta en verkwikkende douche, nog eens gebruik gemaakt van de wasmachine en alle kleren gewassen (behalve wat ik aan had natuurlijk), de wasmachines zijn heel ruim dus hebben we de gewoonte om die met een paar te delen. 

En dan de gewone routine, naar de supermarkt wat eten kopen.

Een drankje, wat druiven, olijven in de tuin nuttigen om mijn 100 dagen te vieren. 

Ondertussen nog de was te drogen gehangen, wat geurde die heerlijk. Na 100 dagen vind ik verse geurende was een luxe na al het wassen met de hand en zeep. 

's avonds nog een slaatje gegeten en dan vroeg naar bed. 

 

Na een ontbijtje van banaan en een pot yoghurt (500 gram) op pad, er was geen ontbijt in de alberge maar ik had gisteren mijn inkopen gedaan.

Vandaag ben ik met een iets zwaardere rugzak op pad gegaan, mijn mede "basic-club" pelgrim, Bernadette, heeft al meer dan 3 dagen echt last van een pijnlijke rug, na lang aandringen kon ik ze toch overtuigen om wat van haar bagage aan mij te geven. Dit is ook de camino, je helpt elkaar waar je kan, soms wordt jezelf gesteund - geholpen  soms kan jij een helpende hand zijn. 

En nu we zodicht bij Santiago zijn wil je niemand achterlaten en er alles aan doen om er te geraken.

Een paar kilo meer in de Rugzak denk ik wel aan te kunnen. 

Toen ik vertrok met tent en kookvuur en slaapmat en dergelijke meer, woog mijn rugzak 4kg meer dan nu, ik heb daar een 1700 km mee gestapt, dus nu nog een 200km met een ietsje zwaardere rugzak zal ook wel lukken. 

rond kwart voor 8u vertrekken we op pad. 

De zon is nog aan het opkomen en we zien de kust nog een tijdje. 

Na een goede 10km zien we ribadeo opdoemen, de enige grotere stad die we vandaag tegenkomen. 

Het is ook de laatste stad aan de zee dat we zien

Eerst nog een lange hoge brug over, niet zo gezellig voor mij, maar verstand op nul en recht voor je kijken en dat lukt wel.

Na de brug zijn we in Galicia vanaf hier worden we om de paar Km op de hoogte gehouden van de nog te stappen afstand tot in Santiago , geen 190km meer te gaan.

In ribadeo drinken we nog een lekkere Chocomelk en hier is dit echte chocolade dat je met een lepel moet eten.

Daarna nog 7km tot in vilela een heel klein gehuchtje met een bar restaurant. 

We komen er aan rond 1u na 20,4km / 417m stijgen / 305m dalen.

We zijn de eersten in de alberge communal, er is plaats voor 28 personen. 

Blijkt dat er bij de bar ook een alberge is, de meeste pelgrims overnachten daar, uiteindelijk zijn we met 5 in de herberg wordt dus lekker rustig vanacht. 

De rest van de dag nemen we een vrije zondag namiddag ,terrasje doen in de zon met een hapje en een drankje en lekker relaxen.

's avonds eten we er heerlijke ribbekes.

Kortom een relaxte zondag 

De uitbaters van de herberg hebben vandaag familiale aangelegenheden waardoor er geen ontbijt is. Dan is het hebben van (al dan niet oud) brood altijd wel handig, oploskoffie is er voorzien, dat zal volstaan voor de eerste 5km tot aan het eerste stadje.

Na 5km arriveren we in Navia, de bakkerij - koffieshop gaat net open, heerlijke croissant met cacao-melk als laat ontbijt. 

En dan terug op pad, ik moet vandaag bij de pinken blijven want er zijn 2 opties, de kustroute (waar ik plan te overnachten) en de route meer het binnenland in. 

Toch lukt het me één keer om efkes mis te stappen, diep in gedachten ben ik aan het stappen als er plots een oudere lokale dame voor me staat "camino Santiago" en ze wijst in de richting waar ik vandaan kom. Ik had dus een afslagje gemist, gelukkig maar een 200m te ver gelopen. 's avonds verneem ik van de andere pelgrims dat er nog waren die de hulp van de dame nodig hadden.

In het volgende dorpje koop ik wat fruit en drankjes voor de lunch, iets buiten het dorp stop ik op een mooi plaatsje voor een vroege lunch, ik eet als ik honger heb en niet op vaste tijden. Als pelgrim vergeet je de dagen en uren. 

De 2 resterende "basis-club-pelgrims" passeren, de ene had net iets gegeten en stapt'tv verder, de andere vindt het een mooi plekje en luncht mee waarna we samen verder stappen. 

In deze regio staan er aparte kruisen die de weg wijzen. 

De lokale bevolking wenst ons op een originele manier een goede camino 

Ietsje verdet is de keuze tussen de kustroute of het binnenland, heel goed gemarkeerd je kan het niet missen, dus nemen we vlot de juiste weg. 

De herberg is aan de zee gelegen met een schitterend uitzicht. 

We komen er aan na 28,1 km /458m stijgen / 498 'm dalen.

Terug een vrij basic herberg, 2 ruimtes met stapelbedden, douches en toilet, een microgolf en een frigo waar je een biertje kan kopen, maar een mooie tuin met zicht op de zee. Nog efkes genieten want morgen verlaten we de kust en gaan het binnenland in. 

's avonds nuttigen we een maaltijd in het dorpje, geen menu pelegrino deze keer, maar er zijn wel plaatsen waar je een goede menu kan eten. 

In het dorp zijn we getuige van 2 totaal verschillende feesten. 

Bij aankomst zien we een bende jongeren op straat een drankspelletje doen, in 2 groepen moeten ze elk zo snel mogelijk een pint uitdrinken, de groep die verliest moet een kledingstuk afdoen. De ene groep staat met de broeken op de enkels, ik zal jullie deze foto's besparen ... 

Het 2e feest is totaal iets anders, een processie voor de lokale patroonheilige. Devoot, biddend en met een kaarsje in de hand stappen ze in optocht naar de kerk. Voorop wordt de patroonheilige gedragen door een groep mannen. 

Das ook de camino, de lokale festiviteiten aanschouwen. 

Wat een overheerlijk ontbijt deze ochtend, vers fruitsap, zelfgebakken cake, rijstpudding met kaneel, een taartje, koffie, toast, confituur, honing, .. 

Een rijk gevulde tafel, we voelden ons als koninginen te rijk, geen pelgrims

Na alle "luxe", voor mij voelt het toch zo aan, toch weer verder op pad, de ondertussen stinkende rugzak op de schouders en dan op pad voor terug een lange etappe.

De zon komt pas laat op (in het begin van mijn pelgrimage was het om 5u al licht, nu is het pas licht rond kwart voor acht), dus nog efkes met de koplamp aan stappen.

De etappe start net zoals gisteren  bergop bergaf, door het bos. 

Ietje verder zien we plots de verloren gewaande pelgrim van ons club, "le petit Robert" is terug, een blij weerzien.

We passeren één grotere stad, luarca, wat een mooi zicht bij aankomst. Ik besef dan wel dat we eerst mogen afdalen tot aan de monding en dan terug omhoog mogen naar de kliffen. 

Het landschap verandert lichtjes, het wordt langzaam aan iets vlakker, en er is meer landbouw. Wat er van ver uitziet als wijngaarden, blijken bonen-velden te zijn. 

De weg blijft maar doorgaan, licht glooiend,  langs kleine straatjes, doodlopend behalve voor de pelgrims. 

Na toch wel een lange etappe van 33,2km / 625m stijgen / 714m dalen konen we aan in de alberge van pinera. 

De alberge is een oude school, super vriendelijke uitbater, op de "speelplaats" is alles  voorzien om de pelgrims te laten uitrusten / genieten, wat ik dan ook ten volle doe (De drankjes op de foto zijn niet enkel voor mij) 

We krijgen een heerlijke maaltijd met verse producten uit de tuin, slapen is terug in een grote slaapzaal met 14 stapelbedden (= 28 personen ) , er is nog wat plaats over, ik heb geluk er ligt niemand boven mij, dus geen schommeld bed. 

Vandaag een lange toch voor de boeg, afhankelijk van de gids tussen de 30 à 35km, we hoeven ons niet te haasten, de bedden voor deze avond zijn gereserveerd. Een 2e nacht op rij in een 2-persoonskamer.

Onderweg moet ik bij de pinken blijven, er is een splitsing tussen de route door de bergen en de kustroute, ik wil deze geen twee keer mislopen. 

Het eerste deel verloopt gedeeltelijk door het bos

 Daarna moeten we een paar grote wegen en autostrades kruisen - onderdoor gaan, ik zie een trio van bruggen 

Deze keer mis ik de route naar de kust niet, die volgt hier en daar een grote weg en snijdt dan heel veel stukken af door het bos. De kust is niet zoals in België (plat), er zijn hoge kliffen met hier en daar een stukje strand en inhammen waar een rivier of beekje in de zee uitmondt. En ja, de beekjes liggen in het dal, en de kliffen zijn hoog, de tocht verloopt van de ene klif naar het volgende dal, terug omhoog, omlaag, omhoog, omlaag.... 

En de paden zijn super mooi, onverhard, door bossen, met rotsen en stenen, echt mijn dada, maar wel lastig. 

Boven op de kliffen zijn er mooie zichten op de zee

Na 30,9 km / 1091m stijgen / 1136m dalen komen we aan in cadavedo. 

Het hostel dat we geboekt hebben is een soort B&B, heel vriendelijke mensen, we verblijven in hun huis en hebben een luxe kamer, toch voor de normen van een pelgrim. 

2 grote bedden, verse lakens, handdoeken die heerlijk ruiken, zelfs een peignoir, tv op de kamer, flesje water, snoepjes, champoo, douchegel, een geurdertje in de kamer dus het ruikt heerlijk (geen stinkende rugzak geur) ... 

Wat is dit een luxe voor de pelgrims, ik vind dat ik deze verwennerij wel verdiend had. 

Bij aankomst krijgen we een zelfgemaakte frisse limonade met citroen. 

Na meer dan 3 maand zijn deze dingen voor mij luxe geworden, je appricieert deze kleine extra's veel meer. 

Na de douche met heerlijk ruikende handdoeken (blijf het bijzonder vinden), naar de winkel voor wat drankjes en hapjes, in de tuin relaxen met een aperitief. 

Het eten in de lokale bar was absoluut niet lekker, een soort frieten maar zo vettig en maar één keer gebakken (en zelfs maar half), taai vlees,... 

Ach ja ik kan niet alles hebben, een luxe kamer en dan nog lekker eten ook, zou van het goede te veel zijn. 

Morgen krijgen we ontbijt in de B&B, benieuwd wat het wordt, en 's avonds terug een gewone herberg met slaapzaal. 

Vandaag kon ik op het gemakjes stappen, we hadden reeds een bed gereserveerd in een hostel. En deze keer (ook morgen) vonden we dat we een keer wat meer luxe mochten hebben. De komende 2 nachten hebben we een 2-persoonskamer om in te slapen. Goed om de baterijen op te laten met een goede en rustige nacht. In deze regio zijn er vele kleine hostels die ook pelgrims ontvangen en dit voor een schappelijke prijs (15 a 20 € per persoon). 

Ondertussen is de school ook in Spanje terug gestart, ik heb de schoolkinderen in uniform zien toekomen in de school, het gewone leven gaat door. 

De etappe verliep terug meer en meer door de bossen, soms heerlijk ruikend naar eucalyptus. 

Kleine kerkjes sierden de route 

Een uitloper van de zee met mist en bij laag tij

Daarna een stukje de grote weg moeten volgen, tot ik terug het bos in mocht stappen, berg op 

De eindbestemming is El pinto, een klein dorpje, tegen rond 3u30, gearriveerd na 28,5 km / 658m stijgen / 540m dalen. 

Een siesta van een uurtje, de 2-persoonskamer is een grote luxe, na 3 maand slapen in tent / gîtes / slaapzalen ... 

En daarna hoort nog ontspanning met een biertje, want de "camino zonder bier is geen camino" (zie you-tube filmpje van gisteren....)

En een menu peligrino en daarna een rustige nacht in een stille kamer, om 9u30 lag ik al te slapen. 

Rond 7u20 ging ik ook op pad, het was nog deels donker dus met de hoofdlamp vertrokken. Tot aan Gijon verliep de weg door kleine woonwijken, de een al chiquer dan de andere, veel waren afgesloten met grote hekkens. 

Echt vriendelijk waren de mensen  niet, uitkijken was de boodschap ze waren vermoedelijk gehaast om te gaan werken. 

Na een uur zag ik de kerk badend in de nevel. 

Gijon is een van de grotere steden in de regio, het duurde vrij lang voor ik in het centrum was, de 7km volgens de gids werden er 10, wordt dus terug een lange etappe vandaag.

Grote steden zijn iets minder leuk om door te stappen. Rond Gijon maar ook richting de bestemming Aviles zijn er veel grote wegen en industrie dat gekruist moet worden. 

De bestuurders worden met verkeersborden gevraagd om rekening te houden met de pelgrims. 

Na Gijon krijgen we een kort stukje kleinere wegjes en wat eucalyptus bossen, de geur merk je al van ver, heerlijk. 

Daarna weer wat autostrades kruisen en industrie (o.a. Staalindustrie) passeren. Ik zie opmerkelijk weinig andere pelgrims, ook de mmmedepelgrims die ik deze avond spreek is het opgevallen, we vermoeden dat er velen dit stuk met de bus doorkruisten. 

Een lange etappe van 35,0km / 389 'm stijgen / 438m dalen, ik heb ze nog behoorlijk snel afgehaspeld  tegen 3u30 was ik aan de herberg. 

Ondanks ik weinig pelgrims tegen kwam, is de herberg met 48 plaatsen zo goed als volzet, 1 grote slaapzaal, wordt dus een snurkconcert vannacht. 

Onze club-basis pelgrims is ondertussen sterk uitgedund, we zijn nog met 2, en deze avond kwam er nog eentje van een paar dagen terug weer bij. 

Na een verdiend biertje (camino zonder bier is geen camino... Zie verder) en een douche gaan we de stad in. 

Er zijn heerlijk ijsjes, moet voldoende calorieën binnen hebben om mijn gewicht op peil te houden, het centrum is gezellig met mooie gebouwen kleine straatjes en ze kennen ook de goede chocolade 

De komende dagen zijn er niet heel veel alberges, soms met weinig plaatsen, dus reserveren we al de bedden voor de komende 2 dagen, dan moeten we ons niet haasten en zijn zeker dat we geen 10km extra moeten stappen. 

Nog wat inkopen voor het ontbijt en dan een menu pelegrino, een groenten soep (maaltijdsoep) / gefrituurde gamba / pudding / vino tinto. 

Ondertussen heeft de Zwitserse journaliste een nieuw filmpje gepost van haar voorbije 2 weken, ik en "3 leden van de basis-pelgrim club" komen er een paar keer in voor. Het is er niet aan te zien, maar een uur voor deze opname had ik "mijn slechte voormiddag" dankzij de ontmoetingen met de club verdween die als ijs voor de zon. 

Te zien op volgende link: https://youtu.be/JagMuRNYUrU

Duidelijk te zien, de pauzes tussen het stappen door zijn ook leuk, en tis niet zo dat we elke pauze er ene drinken, die keer was het om mij wat op te beuren wat goed gelukt is. 

Ik heb geen nieuwe beten meer ontdekt, de jeuk is minder, dus dat zit ook weer prima. 

Vandaag weer een niet te lange etappe gepland tot in Deva, een 7km voor gijon. Gijon is een heel grote stad, wat niet zo leuk is om er als pelgrim te verblijven, de alberge zijn ook niet in de stad zelf, dus stoppen ervoor is een ideale plaats. 

Vandaag ben ik exact 3 maanden op pad, vertrokken op 10 juni, het voelt niet als 3 maanden. Ik zit ondertussen in zo'n aangenaam simpel ritme : opstaan, rugzak pakken, wat eten, stappen, een pauze, stappen, een pauze....., herberg zoeken, douchen, siësta, avondeten, bloggen. Je hoeft verder aan niets te denken, zalig.

Tot in Santiago zijn er nog maar 375km te gaan, als alles even vlot blijft verlopen zal ik er binnen ongeveer 14 à 15 dagen zijn. Toen ik dat besefte had ik een dubbel gevoel, enerzijds een beetje trots op mezelf dat ik dit gepresteerd heb, anderzijds ik wil nog niet stoppen, ik wil wel blijven doorstappen....

Na Santiago zal ik, als het lukt nog doorstappen tot in Finistère en moxia aan de oceaan. Dat zijn nog een 4 dagen extra, om in alle rust en schoonheid te eindigen. De oceaan is echt het einde (vandaar ook de naam Finistère) verder zou ik moeten zwemmen, wat niet mijn sterkste kant is....

De etappe vandaag verliep zoals gewoonlijk langs kleine paadjes, en gelukkig ook weer wat meer over onverharde wegen. 

%%%FOTO1%%%

Er zaten een paar heuvels in, één pittige klim, deels door bos en onverharde paden. Toen ik de klim en afdaling deed, over oneffen terrein, hier en daar stenen, besefte ik dat ik de moeilijke paden uit de eerdere etappe gemist had, hier zijn er veel meer pelgrims dus zijn de paden ook veel beter onderhouden en begaanbaar. Ik hou wel van de ruwe paden die door de natuur overwoekerd zijn.

Eens je boven bent heb je uiteraard terug een mooi zicht. 

%%%FOTO2%%%

's middags een pauze genomen in een lokale bar, ik zag dat je er broodjes kon eten, dus bestel ik er een met omelet en chorizo, broodje was een verkeerd woord, het bleek een reuze stokbrood te zijn, ik heb dus nog een lunch over voor morgen.

Onderweg had een local zijn haag mooi geschoren, dit zal wel een paar jaar tijd gevergd hebben. 

%%%FOTO3%%%

Dan volgt nog een kleine klim met op de top al het zicht op gijon. 

%%%FOTO4%%%

Tegen iets na 2u, na 24,9km / 740m stijgen / 682m dalen kwamen we aan op de camping in deva. Daar heeft men ook een herberg - slaapzaal. Wat blijkt deze keer hebben we geluk, we hebben blijkbaar de laatste vrije plaatsen. Al lijkt me dit vreemd, de pelgrims die na ons toekwamen moeten in een tent slapen, sommigen zelfs zonder slaapmatje, maar we zien wel nog een slaapzaal met bedden die leeg zijn, zal een andere logica zijn waarschijnlijk.

Voldoende tijd om de was te doen, een siësta, en dan buiten in de zon met een verdiend pintje op de 3-maanden camino, genieten van de vrijheid.

Je kan het verslag van de Zwitserse journaliste vinden op : www.compostelle.tdg.ch

Haar verhaal is "compostelle prend deux ailes"

Het verslag / filmpje waarin ik voorkom is week 5-6

http://youtu.be/vCs3KF_6cwI

In sommige alberge krijg je lakens en mag je geen slaapzak gebruiken, in andere mag dit wel. Waar dit niet mag is het om "beestjes" in de bedden te vermijden. Hier kregen we lakens dus hoefde ik mijn slaapzak, waarvan ik ondertussen vrees dat er beestjes inzitten niet te gebruiken, moet hem wel nog wassen. Vanacht wakker geworden van de jeuk, ik had de indruk dat ik nog wat beten bijgekregen heb. Uiteindelijk opgestaan en mijn armen onder koud water gespoeld, de krant gelezen, het ijzer van de matras in mijn rug gevoeld, naar alle gesnurk geluisterd, en na 3 uur woelen uiteindelijk toch terug in laap gevallen.

's morgens zag ik inderdaad nieuwe beten, op mijn ene arm ben ik gestopt met tellen aan 35 stuks... maar er zijn ergere dingen, je gaat daar niet van dood ... 

Vandaag een nieuwe poging voor een kortere etappe. 

De etappe verliep door veel kleine gehuchtjes en langs kleine wegjes met hier en daar een heuveltje te overwinnen. 

Onderweg kwamen we verschillende alberges tegen, allen in minieme gehuchtjes waar er niets was (geen winkel, geen bar, .. .) nu besef ik dat het uiteindelijk toch goed was dat we gisteren nog 10km extra moesten doen, anders zaten we vandaag in een mini gehuchtje en moesten we al het eten meesleuren. 

Ik stap al een aantal dagen door de provincie asturie, dat gekend is voor zijn appels en de cider die ze ervan maken, het stadje waar we naartoe gaan is het Mekka van de cider, mag dus niet vergeten die te proeven. 

Onderweg kwam ik al veel appel plantages tegen, meestal vrij kleinschalig. 

Men heeft hier ook speciale schuren. 

Vandaag is het gelukt, een kleine etappe van 23,4 km / 494m stijgen / 497 'm dalen tot in villavisciosa. We vinden nog voldoende bedden (het zijn zelfs eens geen slaapzalen maar kamers voor 4 personen, wat een luxe. 

Ik begin met al mijn kleren, slaapzak en dergelijke te wassen in de wasmachine om alle vervelende / bijtende beestjes te doden, en dan nog de droogkast in en hopelijk ben ik ze kwijt. Onderweg viel de jeuk nogal mee, zolang ik er niet te veel aan dacht. 

In de stad is er het jaarlijkse feest van de patroonheilige, de mensen komen allen samen om te feesten sommigen in lokale klederdracht. Onze alberge ligt midden in de stad, vanop ons balkon kunnen we alles gadeslaan. Enige nadeel, stil zal het vanacht niet zijn. 

We zien de mensen cider drinken, maar nog leuker om te zien is de manier hoe ze deze uitschenken.

Fles in de rechterarm, gestrekt boven het hoofd, in de linker hand het glas terug met gestrekte arm nu naar beneden, het lijkt wel de "Spaanse manneke pis" 

En dan proberen om niet te veel naast het glas te gieten. Als je dit op deze wijze uitschenkt is de cider voor heel korte tijd mouserend, vandaar dat er niet veel in het glas zit en je dit in één slok dient op te drinken. 

In de vooravond kijken we naar de wedstrijd voor het inschenken van de cider. Men moet 1 fles uitschenken in 6 glazen en die moeten allen even vol zijn. Wie dit het snelst maar ook best verdeeld over de 6 glazen doet is de winnaar. Er worden ook punten gegeven voor de wijze van het schenken, het  is een ware sport met officiële jury, de moeite om te zien. 

Wij kopen ook een fles cider maar schenken die verkeerd - gewoon uit, we willen die vooral proeven - drinken en niet op de grond uitgieten.

S avonds de klassieke menu peligrino in de alberge en dan naar bed, in de hoop dat de muziek het feest niet te luid zal zijn deze nacht. 

Wel heel tevreden dat we hier beland zijn en de festiviteiten kunnen aanschouwen. 

De voorbije nacht niet zo goed geslapen, toen ik naar mijn gevoel al een half uur wakker was, toch maar een plasje doen en gsm uit stopcontact halen. Bleek iets voor 2 te zijn, omdraaien naar rechts, terug naar links, hoe laat zou het nu al zijn, 3u, dan maar de krant online beginnen lezen, goeie truck om uiteindelijk toch nog terug in slaap te geraken. 

Dan is het opstaan smorgens om 6u30 wat lastig, nog wat snoezen.

Ik merk wat beten op mijn armen en nek. 

Al gauw merkte ik dat de beten die ik s'ochtends had niet van de muggen afkomstig zijn, ik heb er op vele plaatsen, ook waar "de zon niet op schijnt", moeten dus een of andere beestjes (bedwantsen ?  Eén van de grote problemen op de camino) gewest zijn, de komende dagen zullen jeukerig worden. Een van de "pelgrim-club" gaf me direct goede zalf tegen de jeuk. 

Onderweg kwamen we aan de ene kant dicht tegen de bergen aan de andere kant dicht tegen de zee. 

Ik had voldoende tijd om de bijzonderheden te fotograferen, de stenen muurtjes zijn mooi geschilderd

De fotograaf weerspiegeld in het mooie landschap

Iets voor de middag kwam ik aan in het stadje iets voor de eindbestemming, ook hier was een mooi strand, ideaal voor een pick-nick en pauze.

Op het gemakjes ging ik terug verder en zag algauw in de verte het strand van Vega opdoemen.

Tegen 13u55 was ik aan de herberg, het eerste wat ik zag was : " volzet", hoe kan dit tis nog geen 3u30. Wat bleek er was een bord waar je jouw naam kon noteren, dus was er eigenlijk wel een reservering ter plaatse. 

Eén van de club had nog geluk gehad en stond bij nummer 7 genoteerd, de rest had pech en moest verder, nog 10km naar het volgende dorp met herberg, wordt opnieuw een lange etappe.

Iets later krijg ik een what's-app van één van de club, daarna zie ik er nog één, de club wordt opgesplitst met zijn 3'en moeten we verder, eentje blijft achter (doet me aan een liedje denken ...  En toen waren ze nog met 3 ...).  De kans is vrij klein dat we nr 4 (de Vlaamse, dus gedaan met nu en dan Vlaams spreken) op deze camino nog terugzien, want haar verlof is bijna op, en dat zonder afscheid, das ook weer de camino. 

Katleen :  buen camino, we horen elkaar nog wel ...

Na wat innerlijk gevloek, terug verder op pad. Het pad liep bijna volledig langs de kust met mooie landschappen. 

Ondertussen keek ik via de moderne technologie al eens naar de herberg, oeps ik zag in één van de commentaren staan gesloten, dat beloofde. In mijn hoofd begon ik al met plan c, slapen op het strand. Het weer zou meevallen, ik kon mijn regenkleding nog aandoen tegen de kou, ik keek of ik goede plaatsjes zag ...

En dan kreeg ik bericht van "de pelgrim-club" ze hadden een alberge gevonden en ook voor mij een bed gereserveerd, wat een opluchting.....

Tegen 4u30, na 34,8 km / 614m stijgen / 689m dalen aangekomen in LA Isla.

De alberge ligt vlak aan het strand, wat een zicht!!!

We kopen een paar biertjes, druiven, nootjes en gaan gezellig apéritieven aan het strand, dat mag wel na een lastige bewogen dag. 

's avonds gaan we een menu-pelgrino eten, er schuiven een paar andere pelgrims aan (gekende en nieuwe)  het wordt nog een gezellige avond.

En voor ik ga slapen nog een foto van het mooie zicht vanuit onze herberg.