Deze moeten dringend overgaan op Ghana,  ik betrap mezelf erop dat ik na het lezen in mijn gidsen van Ghana, toch telkens weer overschakel naar mijn foto's van de camino, ook mijn eigen blog heb ik helemaal herlezen.

De camino is duidelijk een virus die lang in je lijf blijft zitten, waar je nooit van geneest, is ook niet nodig om hiervan te "genezen".

Als ik met vrienden of familie afspraak worden ze soms wel eens "verplicht" om hierin mee te gaan.

Vorige week had ik met een vriend in Brugge afgesproken, ik wou er toch nog wel een stukje van de Via Brugensis stappen , dus moest die mee (deed dat met veel plezier)....

De schelp die ik op mijn blog van 04/06/2018 plaatste wou ik toch nog wel eens terugzien, ik heb ze gevonden

Soms is het ook moeilijk om te weten wat moet ik er nu over vertellen, welk verhaal of belevenis springt eruit, vermoedelijk zullen deze na verloop van tijd wel komen bovendrijven.

Welke verhalen zullen de mensen die er niet bij waar begrijpen, hoe kan je ze uitleggen aan iemand die er niet bij was, hoe kan je bepaalde belevenissen beschrijven ....

Zondag was er kermis in Veldegem, naar goede gewoonte nodig ik dan de familie uit en maak gerechten klaar uit het land waar ik op reis geweest ben. Dit jaar werden ze uitgenodigd in mijn Albergue voor een menu pelegrino. Met hier en daar een kwinkslag erbij, de rugzakken en schoenen moesten buiten blijven om bedwantsen te vermijden, de jongeren mochten zelf koken op mijn kampeervuurtje, de Estrella Galicia smaakte lekker en als kers op de taart mochten / moesten ze het pelgrimslied (die ondertussen opgenomen werd via karaoke versie, waarvoor Merci) uit volle borst meezingen. De meesten deden dat met veel plezier, één van de jongeren dacht  wat is dit hier, ik zit precies op een chirokamp voor volwassenen, en ja soms is de camino dat ook wel (slapen in grote slaapzalen, samen stappen, samen koken, gekke dingen doen en vooral veel plezier maken en de tijd van je leven meemaken).

Ondertussen kreeg ik ook de vraag, we hebben je diploma's nog niet gezien, bij deze.

En wat blijft er nu hangen van de camino, wat heb ik ervan opgestoken.

Mijn pelgrimage bestond naar mijn gevoel uit 3 delen.

Deel 1 : vanaf mijn huis tot in Le Puy en Velay. In dit deel was ik alleen, ik kwam slechts een 7-tal andere pelgrims tegen gedurende de ±40 dagen dat dit deel duurde.

Ik heb er geleerd om alleen te zijn, mijn plan te trekken, maar ook hulp te durven vragen, geleerd dat er heel veel vriendelijke en hulpvaardige mensen zijn zolang je ervoor open staat. En dan kom je wel eens onverwachte leuke en mooie momenten / overnachtingen tegen.

Ik heb er alle "ballast" achtergelaten, enkel nog aan de camino denken : welke weg, waar kan ik eten vinden, waar kan ik water vinden, waar kan ik slapen, alle andere zaken deden er niet meer toe.

Stappen met alles wat je nodig hebt op je rug, beseffen dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn, om rond te trekken, alle luxe achter je laten.

Mijn zintuigen zijn verscherpt, door de trage manier van reizen heb ik meer tijd gehad om rond te kijken om de natuur, de mensen en alles rondom me te zien hoe ze werkelijk zijn, alle geuren op te snuiven, de stilte te horen

En wat ik nog steeds opmerkelijk vind, ik heb dit elke dag met veel plezier gedaan, iedere dag verliep heel vlot. Ondanks ik alleen was en verwacht had het soms wel moeilijk te vinden, veel boeken (e-books) meehad om de tijd te doden, heb ik dit allemaal niet nodig gehad elke dag passeerde heel snel. Letterlijk tijd voor jezelf nemen om te onthaasten is iets heel bijzonders en deugdzaam, je wordt er een ander / rustiger mens van.

Deel 2 : van Le Puy en Velay tot Saint Jean Pied de Port.

In dit traject kwam ik vele andere pelgrims tegen, vooral Fransen, maar de meesten kwamen enkele weken of een stukje van het traject stappen. Ik kwam hen enkele weken tegen en dan verdwenen ze terug, het was een komen en gaan.Toen ik in Le Puy en Velay aankwam was ik het stappen en vooral het alleen zijn al gewoon en genoot er ook van, het was dan ook een grote aanpassing was om over te schakelen op een route waar er meer mensen waren. 

Maar uiteraard van gedachten kunnen wisselen, efkes eens kunnen praten met iemand anders, deed wel deugd

Er was al een soort camino-spirit, vooral dan als je in Gites overnachtte. De gites zijn ook veelal commercieel uitgebaat, in privaat bezit, met uitzondering van een paar.

Ikzelf had nog mijn tentje en dat deed me soms ook wel deugd, mijn eigen kleine plaats - cocoon om naar terug te gaan om wat privacy te hebben. De afwisseling tussen slapen in gites en slapen in mijn tent was voor mij een ideale overgang tussen deel 2 en deel 3.

Ook het plantrekken was hier veel minder nodig, er waren veel voorzieningen, winkels, water, ...

Deel 3 : Camino del Norte in Spanje

In Spanje beleef je de Camino veel intenser, je nadert al het doel, je ontmoet meer "echte" pelgrims, meer pelgrims die tot het eind doorstappen.

Er worden spontaan zonder veel woorden, groepjes - clubs gevormd, je helpt elkaar waar je kan, je stapt samen verder om het doel te bereiken, er heerst een verbondenheid onder de pelgrims.

De herbergen zijn ook anders, meer door de gemeente uitgebaat, je dient ze niet te reserveren, je slaapt echt in grote slaapzalen (soms met 50 personen), veel privacy blijft er niet meer over. Maar toch geven die een speciale sfeer, gemoedelijkheid, ontmoetingsmogelijkheden, verbondenheid ....

Naar gelang je het doel nadert wordt de tocht intenser, emotioneler, het doet iets met een mens.

En dan kom je aan in Compostela met gemengde gevoelens, je moet nog wat verder, tot het einde van de wereld.

Het duurt efkes om te realiseren / beseffen wat je gepresteerd hebt.

Zelfs op vandaag besef ik nog niet zo goed wat ik gedaan heb, elke dag gestapt ja toch wel 110 dagen en 2971 km, maar toch voelt dit voor mij niet zo bijzonder, ik deed dat elke dag met evenveel plezier.

Ik ben nog steeds verrast over mezelf en reuze dankbaar dat het zo vlot en zonder enige problemen verlopen is, waaraan heb ik dit verdient ...

Maar vooral neem ik een grote rugzak met "mooie herinneringen, dankbaarheid, vriendschap, rust, kalmte, herontdekken van de natuur, genieten van de stilte, open staan voor alle moois en goeds" mee naar huis en op al mijn verdere paden in de toekomst.

En dan is er nog de vraag, heeft de camino de antwoorden gebaard waar ik naar op zoek was, waarvoor ik mijn tocht startte.

Voorlopig nog niet, ze zitten waarschijnlijk ergens al wat verstopt maar zijn nog niet helemaal bovengekomen, ik ga nu eerst proberen om met volle teugen van mijn nieuwe avontuur in Ghana te genieten, heb dus nog voldoende tijd om na te denken, ik zie daarna wel wat de toekomst me brengt, wat er op mijn pad / camino komt.....

En voor de geïnteresseerden, op verzoek van Davidsfonds Veldegem zal ik in april (datum nog niet vastgelegd) een voorstelling geven over mijn pelgrimage, mogelijks komen er ook nog andere initiatieven. Ik zal deze dan wel op mijn blog noteren.

Allen bedankt voor het meevolgen en reageren, ook het horen dat er zovelen mijn blog volgenden, dit leuk vonden, deed en doet deugd.