Er was ons gezegd dat de brug die we over moesten gesloten was en er een omlegging voorzien was naar een andere brug, 2km extra. En toen ik aan de "gesloten brug" kwam zag ik dat je er wel over kon, omdat het zondag was werkte men niet, 2km meer of minder na 2000km kan er nog wel bij. 

Daarna begon een etappe met behoorlijk wat klimwerk, hier en daar zat er een kuitenbijter tussen. 

Dat de Camino del Norte veel zwaarder is dan de Camino frances blijkt te kloppen. 

Na een van de eerste beklimmingen nog een voorlopig laatste blik op de zee, de route loopt daarna tijdelijk iets meer landinwaarts, dus ook wat meer de heuvels - bergen in.

De etappe verloopt vervolgens vrij vaak door bosgebieden, weliswaar worden er ook veel gekapt maar ook wel nieuwe aangeplant. 

En dan gaan we weer verder heuvel op heuvel af. 

Na de klim (de ene al wat lastiger dan de andere) wordt je beloont met super mooie vergezichten, het uitblazen na de klim met een mooi zicht doet deugd, genieten !! 

Na 26,67 km / 1112m stijgen / 844m dalen, kom ik aan in markina. 

De lokale herberg is een oud klooster, op basis van het ondertussen gekende donativo. 

Omdat er s' morgens blijkbaar niets open is, wordt er uitzonderlijk ontbijt voorzien. 

In de herberg kom ik terug wat gekende gezichten tegen, net zoals in Frankrijk begin je wat mensen te kennen die een aantal dagen in dezelfde lokatie verblijven, en na een paar dagen voor / achter zijn of helaas al terug naar huis moeten. 

Ook hier ben ik de uitzondering / curuiositeit die doorstap tot het einde en van thuis vertrokken ben. 

Ik ga naar goede gewoonte nog een biertje drinken, en een in Engeland wonende Zuid-Afrikaan (verstaat dus wat Vlaams want het zuid-afrikaans is oud Nederlands - Vlaams) vind dat een goed idee en gaat mee. Gisteren ook al wat Vlaams kunnen spreken, ik onmoete de 2e Vlaamse pelgrim sinds mijn vertrek, leuk om in je eigen taal een gesprek te kunnen voeren. 

Als we wat later naar het centrum gaan om iets te eten komen we nog pelgrims tegen, 1 gekend gezicht (Kathleen de Vlaamse) maar omgekeerd ben ikzelf blijkbaar wel al gekend, "dat is die Belgische die van thuis vertrokken is", direct bewonderende blikken en reacties. Als bescheiden Belg doet dat raar. 

We gaan samen iets eten met de groep pelgrims en het wordt een leuke en gezellige avond. 

Het eerste stuk van de etappe verliep door het dorp en dan over kleine straatjes dus met de koplamp lukt dit wel.

Toen ik terug in de heuvels arriveerde kwam ik de wijngaarden weer tegen.

Na een kuststadje gepasseerd te hebben verliep de tocht 3km via een mooi en vlak aangelegd wandelpad langs de kust. Super populair voor de sporters, ik heb er massa's joggers tegen gekomen. 

Na het vlakke pad begonnen de heuvels terug, op en neer en op en neer. 

En dan kwam ook de regen terug, tis mijn 3e dag in Spanje en elke dag heb ik regen gehad, de opmerking dat het veel meer regent langs de camino del Norte dan langs de Camino frances klopt dus helemaal. 

Regelmatig loopt de route door het bos, met modderige en glibberige stukken, maar ik bleef gelukkig rechtop.

Als we het bos uitstappen krijgen we elke keer een mooi zicht op de zee met hier en daar een strand en een dorpje. 

De dorpjes zijn de typische kustdorpen die we bij ons ook hebben : appartementen, appartementen, ... En veel kusttourisme. Maar het uitzicht is hier wel mooier dan bij ons. 

Tegen 2u30 kom ik aan in deba, na 30,44km / 875m stijgen / 928m dalen.

Ik slaap in de alberge communal. 

Inschrijven gebeurt in het office du tourisme, de alberge zelf is een deel van het treinstation. 

Ik ga nog efkes het dorpje verkennen en pootje baden in de zee..

In de bar-restaurant recht over de alberge kan je voor 10€ een "menu pelegrino" eten, tis nog lekker ook.

In de gîte was het de bedoeling dat men ons om 7u wekte, er werd de avond voordien duidelijk gezegd dat er niemand een wekker mocht zetten, we voelden ons precies op kostschool - internaat, maar toch waren we tegen rond 7u al wakker en bijna klaar om te vertrekken. 

Daarna moest ik de heuvel op om dan een mooie weg langs de kust te volgen. 

De uitzichten zijn hier en daar adembenemend

Ik passeerde vandaag een grote mondaine stad san Sebastián. 

Ondanks de vele regen die uit de hemel viel was er toch volk op het strand, ik zag iemand pootje baden met een paraplu in de hand, ook de surfers lieten zich niet tegenhouden door de regen. 

Omdat het zo hevig aan het regenen was (mijn broek, schoenen en sokken water ondertussen goed nat), toch maar een extra pauze genomen met een warme koffie en verse croissant. 

Toen het wat droger werd heb ik mijn tocht verder gezet, de paden waren modderig, glibberig en vol plassen. 

De kunst is dan om te balanceren tussen de plassen en modder door, een leuke extra uitdaging tussendoor. 

Plots waande ik me in Schotland, niet door het uitzicht maar de "highland koeien" 

Iets voor de eindbestemming kwam ik terug wijnvelden tegen met op de achtergrond de bergen. De wijnvelden zijn anders dan in Frankrijk, het zijn hier klimplanten. 

Net voor de gîte zie ik 2 pelgrims aan een kerkje zitten, het blijken 2 Nederlanders te zijn, ze vervoeren hun bagage op een stootkar en zijn ondertussen op de terugweg te voet richting Nederland. 

Rond 3u kom ik aan in de gîte in orio n'a 27,7km / 648m stijgen / 895m dalen. 

Er logeren nog 2 pelgrims uit de herberg van gisteren, de rest heb ik niet meer gezien en gaan waarschijnlijk minder ver. 

Ik ga nog efkes naar het dorpje wat inkopen doen voor de etappe van morgen.

Aan het dorpspleintje is het een gezellige bedoening, jong en oud zitten op de bankjes, de kinderen spelen errond. 

In de alberge kunnen we een 3-gangen avondmaal met wijn krijgen voor 10 €, erwtensoep / daarna vis met groenten en aardappelen / dessert ijs met huis-ingelegde peren, ideaal voor de pelgrims.

Deze ochtend om 7u vertrokken voor mijn "laatste" km's in Frankrijk. Daar de gîte wat ver van de route lag, heb ik zelf mijn route gemaakt tot irun, de eerste stad die ik in Spanje tegenkom en van waaruit de Camino del Norte vertrekt. 

Veel keus had ik niet qua route, dus werd het eerst een hoofdweg en daarna kleinere wegjes. Ik kon ook door de bergen gaan maar dan was de tocht 10km langer.

De grens tussen Frankrijk en Spanje is het midden van de rivier bidasoa. 

Na 75 dagen stappen en 1947 km op de teller arriveerde ik deze voormiddag in Spanje thv het stadje irun. 

Wat opvalt zijn de vele winkels waar de Fransen komen shoppen omdat het een stuk goedkoper is (zoals wij Belgen ook doen in Frankrijk of Nederland, lang leve Europa...)  

Kort voor ik in Spanje arriveer begint het te miezeren en dan te regenen, dit is nog maar de 6e dag van de 75 dat ik in de regen moet stappen, klagen doe ik zeker niet. 

Vanuit irun vertrekt de Camino del Norte naar compostela, nog een 860km te gaan. 

Het begint met een klim tot aan de kerk van "de jonkvrouw van Guadeloupe". 

Door de regen is het steile pad wat glibberig en modderig, eens iets anders. 

Aan de kerk staat het vol van de auto's met toeristen die de kerk bezoeken. Als je een kaarsje wil branden dan is dit op een moderne manier, het zijn lichtjes die op een kaars lijken, nadat je wat geld in het bakje steekt, begint er een kaars-lichtje te branden. 

Vanaf de kerk is het nog verder omhoog, er zijn 2 routes  een steile die bij regenweer heel glad is  (cfr mijn gids en ook cfr het bord dat aan het begin van deze weg staat) . Omdat het nog steeds regent, beslis ik de minder steile route te nemen, ik ga dan niet tot de top maar bij regenweer en mist is er toch niet veel te zien. 

Ik krijg toch een paar uitzichten op de zee, door de wolken iets minder indrukwekkend

De rest van de tocht verloopt door het bos en op het einde langs verharde wegen. 

Na 32,0 km, 648m stijgen / 669m dalen was ik om 15u45 in pasjes de San Juan of in het baskisch pasai donibane. 

Ik ga rechtstreeks naar de gîte, want in Spanje kan je die niet reserveren (tenzij de duurdere private) , wie eerst is krijgt de plaats en er zijn maar 14 bedden, om 16u gaat de gîte open. Ik zie al wat rugzakken staan maar ben gelukkig nr 8 in de rij, er is dus nog plaats. 

Vanuit de gîte is er een gigantisch mooi zicht op de zee en de haven. 

De gîte, gratis op basis van donativo en wordt uitgebaat door vrijwilligers, is een gebouwtje die aan de kerk paalt boven op een heuvel. 

's avonds is er een optreden van een plaatselijk koor in de kerk. 

In de gîte is het een mengelmoes van nationaliteiten,  Canada / Frankrijk / Duitsland / Denemarken / Polen / Oostenrijk / belgie

Voor allemaal, behalve ikzelf, is het hun eerste dag op de Camino. 

De spreektaal onder de pelgrims is nu Engels, ook de verantwoordelijke van de gîte doet moeite om Engels te praten. 

De eerste 5km waren langs kleine wegjes, en daarna verliep de tocht langs onverharde wegen en door de heuvels. 

De onverharde wegen zijn ook heel gekend bij de toeristen en dagjeswandelasrs. Onderweg kwam ik een vrijwilliger van les amis de Jean-Jacques tegen die de bordjes aan het nazien was. Hij vertelde me dat de weg in Spanje super mooi is, ik vind het hier al heel mooi dus dat beloofd voor de komende dagen.

Onderweg kom je immense vergezichten tegen en hier en daar is er een wolk die tussen de bergen blijft hangen. 

Er zaten vandaag, als voorbode voor de komende dagen al een paar pittige klimnetjes in, boven op een heuvel had ik een mooi zicht, in de verte schitterde de zee.

Onderweg kwam ik een kudde "wilde paarden" tegen, ze waren niet wild maar super kalm (reageerden niet wanneer ik er langs liep), met wild bedoel ik vrij loslopend in de natuur. 

Ik kwam ook nog de baskische varkens tegen, ze zien er wat bijzonder uit, en na verloop van tijd "veranderen" ze in o.a. Lekkere droge worst of chorizo... 

Na 23,2km / 699m stijgen / 689m dalen kwam ik aan op mijn eindbestemming, urrugne, meer in het bijzonder een gehuchtje er iets voor. 

De gîte waar ik verblijf werd me aangeraden door de eigenaar van de vorige overnachting (omdat wat er in mijn gids stond ondertussen niet meer bestaat), tis hier heel goed. 

Lekker gegeten en morgen zelfs een ontbijt met spek en eitjes. 

In de gîte zijn er nog 4 andere gasten, allemaal wandelaars die de GR10 stappen, een ervan had ik 2 dagen geleden ook al ontmoet. 

De ander 3 zijn 2 Franse dames en een Amerikaanse man. Het gesprek verliep dus in Engels en Frans, ik moets deze avond plots aan allo-allo denken toen de Fransen in hegtEngels bezig waren ... 

Vandaag heb ik een korte etappe voor de boeg en kan dus wat langer slapen en later vertrekken, bovendien heb ik een kamer(tje) voor mij alleen, dus geen gesnurk deze nacht en s'ochtends geen gerits van zakken. 

Rond 8u20 ben ik op pad gegaan, het eerste deel verliep langs asfaltwegen en volgde  de rivier de Nive, dit wil daarom niet zeggen dat het plat-plat is. 

Ook weer mooie zichten op de bergen van het Frans-baskenland 

En dan komen de bergen / heuvels dichter en dichter, dus weet ik er komt een klim aan. 

Ik moest een heuvel over van 300m, langs onverhard paden met wat keien en hier en daar pittige stukken, kreeg er nog een gratis sauna bij, dit was al efkes geleden en doet eigenlijk wel deugd. 

De heuvel is duidelijk gekend bij wandelaars, ik kwam er veel tegen, eens boven een korte afdaling tot aan een asfaltweg, die staat vol met geparkeerde auto's van de andere wandelaars, ik ga uiteraard te voet verder. 

Een kleine klim verder kom ik plots in een ander gebied terecht, ten oosten en ten noorden zie ik erorne vlaktes, aan de andere kant nog de bergen /heuvels, ik stap dus op de uiterste berg. 

De kinderen zoeken afkoeling in de rivier. 

Nog een verdiend biertje en dan naar de gîtes voor een frisse douche en de dagelijkse was.

S avonds ga ik nog naar het stadje, er staan overal kraamtjes met de lokale producten en kunstwerken, sierraden, .. De baskische taart smaakt lekker. 

Er is veel volk op de been, de stad heeft ook heel veel toeristische winkels met baskische souvenirs, kledij, ... 

Door de straten loopt de lokale zang-club die hier en daar stopt om een liedje ten berde te brengen.

Ook eens leuk om mee te maken. 

Er zijn heel weinig tot bijna geen pelgrims die de doorsteek maken van st Jean pied de port naar irun om dan de noordelijke route te stappen. Ik voel me terug een "curuiositeit" op de weg. Gisteren heb ik daar nog iets over meegemaakt, ik kom 4 mensen tegen die een zondagse wandeling aan het maken zijn (ik vermoed toeristen, die de route naar compostela niet kennen) zoals gewoonlijk en hoe het een echte pelgrim betaamd zeg ik "bonjour" , ik krijg de reactie alleen op wandel ?  Daarna vertel ik hen waar ik vandaan kom en naartoe ga, en ze zijn danig onder de indruk, ze vragen zelfs of ze een foto van mij mogen maken ... 

Rond 7u30 vertrok ik op pad, om de doorsteek naar irun te maken zijn er 2 opties de GR10 die loopt door de bergen op en neer, of een route (uitgestippeld door les amis du chemin de Saint Jacques Pyrénées atlantiques) die de kleine straten en hoofdzakelijk door de valleien loopt. Dus maak ik gebruik van deze laatste route, ze is er speciaal voor de pelgrims. 

Langs de kleine wegen kan ik ook genieten van het prachtige uitzicht van de bergen en het wondermooie baskenland. 

Een paar sfeerbeelden 

Ik had gisteten vergeten mijn overnachting te reserveren, de eerste gîte die ik probeer met 80 plaatsen blijkt volzet te zijn, maar men geeft me wel een tel nr van een andere gîte, gelukkig was daar nog plaats. 

Na 23,8 km / 589m stijgen / 619 dalen (de vallei is niet altijd plat) kom ik iets voor 2u aan in bidarray. 

Blijkbaar een plaats die gekend is voor dagjeswandelaars want er is veel volk. 

Onderweg had ik al een poging gedaan om de overnachting voor morgen te reserveren, de gîte bestaat blijkbaar niet meer, het office du tourisme geeft me een paar tel nrs van andere gîtes. Ik besluit te wachten tot ik op mijn bestemming ben en vraag dan aan de gastvrouw of ze een Gîte kent, uiteraard kent ze haar collega's en ze belt zelfs om te reserveren voor mij, handig. 

In de gîte zitten nog een paar wandelaars die een aantal dagen aan het rondtrekken zijn door de streek of de GR10 door de bergen aan het volgen zijn. 

Ook een jonge Duitse die dit voor de eerste keer doet, als wandelaars onder elkaar wisselen we onze ervaringen en tips uit. De Duitse is reuze-blij dat ze wat info kan vragen, een pelgrim met bijna 1900 km op de teller wordt blijkbaar  beschouwd als een ervaringsdeskundige. 

Vanavond kook ik nog eens zelf, een slaatje met tomaat, paprika en rode ui / rijst met een lokale baskische paté / platte kaas. 

Ondertussen geniet ik van het super mooie uitzicht en de ondergaande zon in de bergen. 

Morgen heb ik een korte etappe, omdat de overnachting mogelijkheden hier vrij beperkt zijn moet ik mijn etappes daar naartoe aanpassen.