maandag 20 oktober  2014

bijna een weekje terug thuis

Beetje bij beetje komen we weer tot onze positieven!  Je komt uit een andere wereld! 

Ward en Joke kwamen ’s avonds laat op onze eerste thuiskomstdag binnengewaaid van hun huis.  Daar zijn ze druk bezig met alles klaar te stomen voor de komst van de kleine spruit.  Jokes buikje is al aardig dik!  In onze living staat een kinderwagen en -zitje.  Alles moet nog de weg vinden naar Houthulst.

’s Anderendaags sprong Bert binnen om ook eventjes te horen hoe we het gesteld hadden.  Weet je, de eerste momenten kun je daar niet echt “geordend” over vertellen.  Je springt van de hak op de tak, je wil dit, maar ook dat vertellen, …  Ja, alles moet nog een plaatsje krijgen. 

Rond 16.00u. ging ik moeder bedanken.  Dat kreeg voorrang op al het werk dat op ons stond te wachten.  Moeder had steeds tijd voor mij gehad, nu maakte ik tijd voor haar.  Moeder zat vaak op m’n schouder, sloeg een babbeltje met me, … ongelooflijk hoe vaak … zelfs toen ik steentjes opraapte van de Camino zei ik: “moeder, dat is er eentje voor jou,  een steentje als aandenken voor jou!”

Terug thuis slaat de realiteit je wel direct om de oren.  Er moest dringend gewassen worden.  Valiezen vol gebruikte kledij, wasgerief, beddengoed, … De wasmachine draaide op volle toeren, … Gelukkig viel het weer hier goed mee en kon ik veel buiten laten drogen. 

In de tuin stond het onkruid behoorlijk weelderig te groeien en bloeien…  Trostomaatjes in overvloed in de serre… Bonenstruiken hingen droog en dor rond de staken,… Ja, werk was er genoeg voor de eerste dagen.  Ook onze auto maakten we leeg.  Alles kreeg een poetsbeurt en verdween op  z’n vertrouwde plekje in de garage…

Veel tijd om alles rustig te laten bezinken hadden we niet.  Positief was: ’t weer viel reuze mee, (de warmste 18^de oktober in 100 jaar!) en we hadden alle tijd voor ons.

Ook Lies kwam na haar werkuren nog eens piepen en luisteren. 

Op 17 oktober om 19.00u. genoten we van de prachtige uitzending op Canvas over het “LICHTFRONT”: een magnifiek herdenkingsmoment langs de frontlijn van WO I.  Van Nieuwpoort tot Ploegsteert stonden vrijwilligers met fakkels de frontlijn te verlichten.  Daarmee brachten ze eer aan de zovele oorlogsslachtoffers.  

Vaak vertelde ik langs de Camino aan mensen van verschillende nationaliteiten over die Westhoek, over de evenementen die er nu (100 j geleden) plaats hebben, over de vele herdenkingsplaatsen, oorlogsmonumenten, -kerkhoven, -musea, …  Sommigen hadden reeds de Westhoek bezocht, anderen wilden dit wel eens komen bekijken.  Wie weet kunnen we voor hen gids zijn, …

Zondag 19 oktober zag ik vader terug.  ’t Was een emotioneel weerzien.  We waren er beiden van ge”pakt”.  In de eucharistie waren ze ook tevreden hun “voorlezer” terug te horen en zien.  De priester sprak zelfs over … een “magere” steunpilaar kan ook goed ondersteunen … Hij vroeg voor me te applaudisseren om m’n geleverde prestatie.  Eerlijk?  Het deed me wel wat! 

’s Middags genoten we van het najaarsfeest in Huize Sint Jozef.  Daar zag ik m’n (schoon)broers en (schoon)zussen terug (Benteins).  Ook hier was het eerste terugzien een emo-momentje!  ’t Werd een gezellige en lekkere drukte.  Spijtig dat Mireille er niet bij was.  Haar moeder is nog steeds (behoorlijk) ziek.

Maandag, 20 oktober, een nieuwe week, het gewone ritme komt met mondjesmaat  terug.  

20-10-2014 om 21:13 geschreven door christine bentein  

16-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 15 oktober  2014

deel drie terugweg – Villedômer - thuis

Deze morgen werden we wakker gemaakt door arbeiders.  Op de camperplaats stonden kranen, tractors, werkalaam, …  Rond 7.00u. kwamen die mannen hun machines ophalen om te vertrekken naar hun werkterrein.  Voor ons het signaal om ook te vertrekken. 

De ganse dag was het miezerig weer.  Gelukkig was het grootste deel reeds achter de rug, nog 485km voor de boeg.

Eenmaal we op Belgische bodem waren stuurden we Lies, Bert en Joke (Ward) een Sms’je.  Eenmaal thuis belden we onmiddellijk naar vader.  ’t Was Bea die opnam.  Wat waren ze ook mee gelukkig dat we goed en wel thuisgekomen waren.

Nog ferm aan het uitladen, kwamen Charlien en Stijn (met Kytho), onze buren, ons ook goeiedag zeggen.  Tof dat er zoveel mensen ons verhaal gevolgd hebben en ons gesteund hebben.

Dikke merci!

15-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 14 oktober  2014

deel twee terugweg Santander - Villedômer

Rond 3.00u. in de morgen wilden we verder trekken.  Veel konden we toch niet meer slapen.  Gelukkig regende het niet meer. Daar er vaak autosnelwegen waren en weinig verkeer was ’s morgens vroeg, vlotte onze tocht goed.  Maar tijdens de spitsuren en wanneer we over gewone baantjes en in drukke centra’s moesten rijden, verliep alles nogal traagjes en vermoeiend.  Willy rustte opnieuw wat, ergens op een parking in ’t midden van een stadje.

Aan de grens tussen Spanje en Frankrijk hield de douane-politie ons tegen.  “Waar rijden jullie naartoe?  Vanwaar komen jullie?”  Toen we hen vertelden dat we op de terugweg waren na m’n pelgrimstocht naar Compostela was alles ok.  Ze wensten ons verder een goede reis en we mochten vertrekken.  (!?!)  

’t Weer viel heel goed mee.  Af en toe een stop, wat eten en drinken, …We geraakten tot over Tours in een klein dorpje Villedômer waar er een camperplaats was.

14-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 13 oktober  2014

Santiago de Compostela – Finisterre – Muxia – start terugweg

Om 9.30u., na de gebruikelijke ochtendrituelen (wassen – eten – wat orde op zaken stellen in onze auto) en de afrekening bij de camping trokken Willy en ik verder naar Finisterre.  Dit zou reeds in de Romeinse tijd “Finis Terrae”, het “eind van de wereld” genoemd worden.   Daar ergens zou het graf van de H. Jacobus gevonden zijn. 

Het weertje was ons weer niet zo gunstig gezind.  Mistig, af en toe regen tijdens onze rit ernaar toe.  Het landschap was opnieuw zoals m’n laatste voettochten: veel bos, vooral die eucalyptusbomen, berglandschap, …

Langs de weg kwamen we een aantal supermarkten tegen.  We deden onze inkomen voor de laatste dagen.  Daar zagen we die typische “tietjes”kaas liggen.  We konden het niet laten er eentje te kopen.  Het is een specialiteit van de regio. Het gaat om die Queixo-kaas, (vermeld op donderdag 9 okt) maar dan in de vorm van een vrouwenborst!!!!  “Queixo Tetilla”.  Het verhaal erbij is terug te vinden in de kathedraal van Compostela.  Rond het beeld van St. Jacob staan 4 profeten.  Een ervan, de profeet Daniel, lacht!  Men beweerde dat hij glimlacht omdat hij kijkt in de richting van een beeld met blote borst.  De kerkelijke overheid vond dit zo gênant dat ze de bewuste boezem afvlakten!  De boeren uit de omgeving protesteerden op hun manier: ze bewerkten hun kaas in de vorm van een vrouwenborst.  Tot op vandaag is dit te koop en zelfs een specialiteit geworden!

Op Finisterre liepen we tot het eind van de wereld.  Daar vonden we de km-paal van de Camino met 0,00 km. 

Bij de vuurtoren verbrandden de vroegere pelgrims hun (stinkende) kledij.  Blijkbaar steken moderne pelgrims ook op vandaag nog een deel van hun kleren in brand, want achter de vuurtoren troffen we kleine brandhaardjes aan.

Het kerkje, Iglesia de Santa Maria das Areas, op Finisterre was gesloten.  Toen ik terug naar de auto liep (slechts 20 m) was ik kletsnat!  Zo’n hevige regenvlaag stortte op me neer.  Het haventje, het strand, het stadje, … we konden het niet bezoeken. 

Dus trokken we verder naar ons laatste doel: Muxia.  Volgens de legende zou de H. Maagd in een stenen schip aan Jacobus verschenen zijn toen hij tijdens zijn missie-werk de moed dreigde te verliezen.  We reden de totale route in regenweer.  Bij het uitstappen was het nog steeds van dadde en onze goesting om veel rond te lopen begon weg te zinken.  ’t Werd een zéér kort bezoekje. 

Onze bedoeling was dààr nog een nacht te blijven, maar we vonden er niets aan.  We vatten de terugweg aan.

En eenmaal we dit beslist hadden, wilden we dan ook écht naar huis. Diezelfde avond waren we reeds een heel eind opgeschoven langs de noordkust van Spanje.  ’t Was lastig rijden voor Willy.  De ganse tijd kronkelde de weg, ’t landschap was er zeer bergachtig en ’t bleef maar regenen.  We sliepen een paar uur op een wegparking ergens vóór Santander.

13-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 12 oktober  2014

Santiago de Compostela

Gisterenavond waren we van plan te eten in ’t restaurant van de camping maar ’t was behoorlijk duurder dan we gewend waren en we konden slechts om 20.30u. aan tafel.  Dus beslisten we naar stad te gaan.  Bij het eerste restaurant langs de caminoroute bleven we.  We kregen een serieus menu: groot bord soep, daarna mocht Willy 4 vissen naar binnen werken en ik een groot bord spagetti.  Als dessert tiramisau of flan.  De drank (meer dan één glas) was er zoals gewoonlijk gratis bij.  Dit alles voor 12€.  Eigenlijk mogen we, qua eten niet klagen op de camino!

Deze morgen geen wekker om 6.45u en toch lag ik reeds wakker!  M’n gedachten dwarrelden rond... toch nog maar eens draaien in bed.

Om 8.00u. was het welletjes! 

We vertrokken te voet rond 9.30u. naar het oude stadsgedeelte.  Het regende.  Dat hadden we de avond voordien via internet gezien. 

Met m’n plannetje in de hand bereikten we gemakkelijk de kathedraal.  We bewonderden alle zijden.  De muren zijn rijkelijk versierd.  Op en rond het plein en in de smalle straatjes zijn talrijke verkoopsstandjes, souvenirwinkeltjes, bars, restaurants, …  Je kunt het een beetje vergelijken met Lourdes.  Het verschil is wel: hier zijn het (praktisch) allemaal gezonde stappers, wandelaars die het domein bezoeken.  (In Lourdes ontdek je ook heel veel zieken, gehandicapten, …)Plots ontmoetten we Rob en Helma.  Zij zouden reeds binnengaan (10.45u).  Ze beweerden dat dit nodig was, wilde je een redelijk plaatsje bemachtigen voor de viering van 12.00u.  Dus beslisten Willy en ik ook maar aan te schuiven aan de (nog) gesloten kerkpoort.  Om 11.00u. ging die open.  We moesten dus zeker nog een uur geduld hebben vóór de viering.  De viering zelf duurde ook behoorlijk lang en daar dit in het Spaans verliep was dit wel wat langdradig.  Iedereen wachtte op het moment waarop het wierookvat zou door de lucht zwieren…  Ook al mochten er geen foto’s genomen worden, de camera’s en GSM’s flitsten langs alle kanten. 

Een echte pelgrim heeft pas z’n tocht volledig beëindigd, wanneer je achter het altaar het beeld van de H. Jacobus omarmd hebt.  Daarvoor hadden we opnieuw véél geduld nodig, want de rij voor ons …

Toen wilden we nog kaarsjes laten branden.  Echte kaarsjes waren er niet te vinden, wel elektrische.

Eerst en vooral wilde ik een dank-kaarsje aansteken voor de goeie afloop.  Ik ben zo blij en gelukkig dat ik dit heb kunnen verwezenlijken en dit zeker dank zij de hulp en steun van Willy.

Onze volgende kaarsjes waren bestemd voor vader en moeder.  Moeder trok altijd met me mee, en dat deed me zo’n deugd.  En van vader weet ik hoe graag hij ons verhaal volgde op de voet.

Drie extra kaarsjes waren voor Freddy, Joost en Maria.  Hopelijk geven ze sterkte en kracht aan hen.  We weten ook wel, deze vlammetjes zullen het genezingsproces niet beïnvloeden, maar weet, je staat er niet alleen voor!  We zijn met jullie begaan!

Ilse en Jan (C), jullie beloofde kaarsjes branden ook!

Een klein vlammetje was bestemd voor ons klein baby’tje op komst.

En dan hebben we er nog eentje aangestoken voor iedereen!  Jullie steun, jullie bekommernis om ons deed deugd.  Dit vlammetje is voor jullie!

Bij het buitenkomen scheen de zon.  Jammer, ’t was maar van korte duur.  Al gauw begon het opnieuw (hevig) te regenen.  We zagen enkele bekenden.  Glen wist ons te vertellen dat het dit jaar 800 jaar geleden was dat Franciscus van A. ook de pelgrimstocht ondernomen had en men daarom (elke 100j) een extra oorkonde uitreikt in de St Franciscuskerk.

Ik had m’n stempelboekje niet bij.  Samen trokken Willy en ik naar de camping.  Ditmaal met de bus.  Ik stapte terug met m’n stempelboekje naar de St. Franciscuskerk en inderdaad, daar kreeg ik een tweede credential. 

Ik ontmoette er nog de Bascische priester bij het buitenkomen.  Het deed me deugd die man terug te zien.

De rest van de avond bleven Willy en ik op de camping.  Het weertje was afwisselend, niet echt aangenaam te noemen.

Morgen trekken we verder naar Finisterre.  Vanaf dan hebben we geen WIFI meer.  De rest van ons verhaal zal dan maar van thuis uit gebeuren.

12-10-2014 om 19:42 geschreven door christine bentein  

zaterdag 11 oktober  2014

O Pedrouzo – Santiago de Compostela 20 km

Ik heb het gehaald!  Mijn einddoel is bereikt!  Wie had dat gedacht!!!  ’t Gaf me een heel goed gevoel op het plein voor de kathedraal te staan!  Het beeld van de kathedraal zelf ontgoochelde wat: die staat volledig in de steigers.

Tijdens het wandelen zond ik een SMS naar Joost. Het is vandaag z’n verjaardag.  Ik wens Joost het aller-aller-allerbeste toe in z’n (derde poging) nieuwe kuur tegen z’n hardnekkige kanker.  Hopelijk is deze kuur voor jou, Joost, een echt levenselixir, zodat je straks weer het leven hoopvol en positief tegemoet kunt gaan!

Deze morgen, na het verorberen van m’n restjes (van gisteren), trok ik om 7.15u. helemaal alleen op stap.  Zolang ik in de stad was, scheen het licht van de straatlampen.  Maar toen kwam ik op een bospaadje, zó donker, zó pikdonker dat zelfs m’n hoofdlampje onvoldoende was om écht goed m’n weg te vinden.  Bovendien was dat wegeltje modderig.  Eerlijk, ik voelde me niet 100% op m’n gemak.  Gelukkig staken 2 jongere gasten me voorbij.  Ik probeerde ze zo lang mogelijk bij te benen.  Af en toe gaf de maan me ook wat “verlichting”.  ’t Werd beetje bij beetje klaarder.  Oef!

De eerste kms liep ik nog vaak door bos.  Door een van de laatste dorpjes stroomt een klein riviertje.  Volgens overlevering wasten de vroegere pelgrims zich hier grondig om toch niet te véél te “stinken” vóór ze de kathedraal van Compostela binnengingen. 

Naar het einde van de pelgrimroute veranderde het landschap geleidelijk aan.  Het pad leidde rond de luchthaven van Santiago (aeropuerto de Labacolla).  Daar babbelde ik met Walter, een 68-jarige Duitser die de route du Nord (kustroute) gekozen had.  Hij had 600 kms gewandeld.  Dit pelgrimpad komt samen met de Route Francés in Arzúa. 

Hoe dichter bij Compostela, hoe meer industrie, grote routes en bebouwing.. Samen met Bill, (Amerikaan) trok ik de stad in.  En dan sta je, na 800 kms wandelen, plots op je eindbestemming: voor die grote kathedraal.  Waw!

Ik had beloofd aan Willy om morgen met hem de binnenstad en de kathedraal te bezoeken. Ook de mis om 12.00u zouden we samen bijwonen.  Daarom trok ik vandaag onmiddellijk naar het pelgrimbureau om m’n “welverdiende” credential op te halen.  Ik stond er in een meterslange file, meer dan een uur, aan te schuiven, samen met Bill.  Ik zag er nog bekenden, die content de eindmeet gehaald hadden. 

Hier en daar spreken mensen je langs de baan aan: “proficiat!” (in Engels of Spaans).  Dat doet deugd!

 Vandaar trok ik naar het toeristenbureau om een plannetje.

2 kms terug (opnieuw klimmen) lag de camping, dat kon er dus ook nog bij!   Maar ‘k was wel moe!  ’t Was net of alle pijn en vermoeidheid dan op je valt!

Veel meer dan m’n blog aanvullen kwam er niet meer bij!  Wat rusten … en genieten van m’n geleverde prestatie!!!!!

11-10-2014 om 18:05 geschreven door christine bentein  

vrijdag 10 oktober  2014

Ribadiso da Baixo – O Pedrouzo 21,5 km

Vandaag verstuurde ik een SMS-je naar Nelly in naam van Willy en ik: “gelukkige verjaardag!” Geniet van je dag, Nelly!

’t Liefst vertrek ik ’s morgens, daar het nog donker is, met anderen.  Vandaag was het mistig en Bill, (Amerika) vergezelde me in die ochtenduren.  We trokken door het stadje Arzúa en over de eerste boswegeltjes.  Intussen vertelden we wat over ons voorbije werk.  Daarna stapte hij sneller dan ik verder.  De streek was reeds een paar dagen gelijk: zeer groen, veel bossen met vooral kastanje- en eucalyptusbomen, maar ook eiken en sparren.  Zelfs palm- en bananenbomen trof ik aan op de weg.

Ik wandelde door kleine dorpjes, op holle wegen, langs melkveebedrijven en vaak bars/restaurants (om de vele pelgrims te voorzien van eten en drinken). John, (Australië) vergezelde me ook enige tijd.  Hij liet z’n bagage telkens ophalen…

Hoe dichter ik bij m’n einddoel kwam,  hoe meer pelgrims met kleine rugzakjes of zelfs zonder me voorbij staken!

Vandaag had ik geluk, geen regen.  Rond 13.00u. kwam ik in O Pedrouza aan bij een grote aubergue (120 bedden);  Voor het eerst voelde ik de verwarming in ’t gebouw.  Na m’n douche kocht ik in het supermarktje ernaast wat eten en at een eerste deel op in de eetzaal van de aubergue.  De rest hield ik voor morgenvroeg.  Ik slenterde wat door het stadje, o.a. om de camino-weg voor morgen te ontdekken. 

Isabelle,(Can) Peter en Debby (Costa Rica) en Christine (Can) sliepen ook op m’n slaapzaal.  Samen trokken we naar een restaurant, aten de peregrino-menú en beseften dat dit de laatste aubergue vóór Santiago was!!!  Peter keek en verstond het nieuws op de tv.  Hij zag en vertaalde de ernst van het ebola-probleem in Spanje.

Peter, Debby en ik volgden om 19.00u. de pelgrimmis met –zegen in de iglesia de la Concha a Arca.  De pastoor vertelde nadien dat hij ook leraar geweest was in scholen voor gehandicapte kinderen.  Hij moet een missionaris geweest zijn want toen hij vertelde in hoeveel verschillende ontwikkelingslanden hij werkzaam was ...

Na de viering was het foto-time … we naderden het einde … iedereen wilde herinneringen … emailadressen werden uitgewisseld … Ik besef ook wel, dit zal slijten, vervagen, maar op dat moment vonden we dat allemaal heel belangrijk!

10-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 9 oktober  2014

Palas de Rei – Ribadiso da Baixo 23 km

Bij de eerste stappen voelde ik onmiddellijk: vandaag wordt het weer stukken beter dan gisteren.  En inderdaad, het wandelen vlotte veel beter!  Deze morgen startte ik om 7.30u. na eerst een koffie en croissant te nemen in de aubergue.

De maan lachte volmondig naar me.  Ik was blij dat we toch in het droge konden starten.  Het bleef de volledige voormiddag droog.  Het groene, heuvelachtige landschap toonde zich weer op z’n best. 

Vaak liep ik door bosrijke gebieden. Daar het klimaat er zeer mild is groeien er veel eucalyptusbomen.  Heel eigenaardig, de schors valt gewoon van de stam af.

Toch trokken mistige wolkenzones opnieuw dichter en dichter.  Ik kocht in Melide drank, een koek en wat fruit en kon, bij een van de vele pelgrimkruisen m’n maaltijd, nog in het droge opeten.

Wisselende gesprekspartners langs m’n route zorgden voor verstrooiing, nu eens Jean en Russ, dan eens Rob en Helma.  Vele anderen staken me voor, passeerden me, de tocht vlotte behoorlijk goed.

In het kleine kerkje van het dorpje Boente kon je een stempel krijgen.  Het portaal hing vol met heiligenprentjes.  En in de kerk stond een fraai St. Jakobsbeeld.

Op m’n route kwam ik een kudde tegenliggers tegen.  Zij zijn de leveranciers van de koeienmelk, basisproduct van de queixo (een specialiteit van de streek: een grote, ronde, zware kaas)

Rond 12.00u. was het mooie liedje weer uitgezongen, want de regendruppels verstoorden de pret.  Plots stak John, een jonge gast uit Ierland me voorbij.  Hij sliep de vorige nacht boven mij.  Daar het regende wilde hij zo vlug mogelijk een aubergue vinden.

Zeer merkwaardig, ik zag 2 Zuid-Koreanen biddend wandelen.  De vrouw bad voor, de man antwoordde het gebed.  Dat was toch de eerste maal dat ik zoiets zag en hoorde.

Tot ik bij Willy aankwam regende het opnieuw aan een stuk door.  Op de afgesproken plaats stond hij me reeds op te wachten, maar bij de aubergue zelf was geen gelegenheid om de wagen te plaatsen. 

Wij vroegen in het restaurant (dat er net voor lag) of we de nacht mochten doorbrengen op hun parkeerplaats.  Dit bleek geen enkel probleem te zijn. 

’s Avonds aten we dan ook bij hen ons pelgrimmenu.

09-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 8 oktober  2014

Portomarin – Palas de Rei 22 km

De zon kwam gisteren toch af en toe eens piepen.  Daar maakten we gebruik van om: 1. Een korte wandeling te maken naar die brede vallei van de rivier.  ’t Was echt een mooie, brede bedding.  ’t Water stond zo laag!  2. Ook buiten te eten.  Terwijl we aten lag de hond trouw te wachten op de restjes en liepen de paarden naast ons te grazen op de camping. 

We hadden geluk, pas ’s avonds begon het te regenen, toen zaten we opnieuw in de auto.  Voor de eerste keer hadden we moeite om de GPS gegevens te vinden voor de volgende ontmoetingsplaats.  Maar met Google Earth lukte het ons toch.  De moderne techniek hé!

Willy voerde me deze morgen naar het rond punt waar ik gisteren de camino verlaten had om naar de camping te trekken.  Gelukkig had ik de dag voordien uitgedokterd wààr de pelgrimroute verder liep.  Zo moest ik vandaag in ’t donker dit niet meer doen. 

Vandaag was het niet echt m’n dagje.  Ik startte onmiddellijk met m’n regenkledij aan, maar vrij vlug had ik het véél te warm.  KW en boventrui uit en enkel m’n regencape boven m’n T-shirt.  Dat voelde beter.  Galicië is wel een natte streek maar kent een mild klimaat.  Dus koud was het niet!

Nog vlotte m’n tocht niet echt. Ik wandelde niet vlug.  Iedereen stak me voorbij.  Ik voelde pijn, … hier en daar … ik kwam mezelf tegen, … of nog erger … ik botste op mezelf!  Jean (Austr) wilde wat met me praten, maar haar tempo lag hoger dan dat van mij en dat voelde ik des te meer!  ’t Was boven m’n ritme!

Leo, een jongen uit Keulen, wilde me opvrolijken door te vertellen dat hij gisteren ook zo’n rotte dag had en hij zich vandaag stukken beter voelde.

Ramp o ramp, Galicië toonde zich van z’n meest typische kant: regen, regen, regen!  Met bakken viel het uit de lucht.  Iedereen en alles werd druipnat.  En het stopte niet.

Niemand genoot nog van de omgeving.  Iedereen keek naar de grond om zoveel mogelijk de plassen en het stromende water te vermijden. (zeker op die smalle keienpaadjes)  Misschien maar best dat we vandaag vaak langs de gewone weg liepen. 

Weinig of geen foto’s werden genomen.  Alleen in ’t begin toen de zon m’n flauwe bondgenoot en af en toe de regenboog liet zien, nam ik wat foto’s.  Ook de opkomende wolken in het mistige landschap probeerde ik op beeld vast te leggen.

Richard (Austr) liep de ganse tijd met een paraplu.  Dat moet toch ook niet gemakkelijk zijn.  Wel was het een aangename, vriendelijke man.  Hij hielp me om m’n opzwiepende cape beter boven m’n rugzak te trekken, zodat die toch ten minste droog zou blijven en hij loodste mij ook veilig door de meest droge zones op het wegeltje.

Veel bekenden stopten in Palas de Rei.  Iedereen had het wel gehad die dag!

Allen kwamen doorweekt in de aubergue aan.  (Die waar ik in logeerde was nieuw van 2013.)  Sommigen betaalden voor een droogkast, maar ook alle wasrekjes, trapleuningen en beddenboorden hingen vol natte spullen. 

Hopelijk regent het morgen toch (zo veel) niet!

De warme douche deed deugd.  Om 18.00u. zochten we met Glen en Louise, Jean en Russ en John een restaurantje en aten het pelgrimmenu. 

08-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 7 oktober  2014

Barbadelo – Portomarin 17 km

Reken bij die 17 km maar een extra kilometertje bij, want de camping lag niet echt op de camino-route!

Deze ochtend was ik nog maar net vertrokken (7.30u.) of ’t begon weeral te regenen.   M’n regenbroek en –cape maar weer aangetrokken en zo verder gewandeld.  Deze nacht had het ook behoorlijk veel geregend en gewaaid.  Je kunt dit weertje hier ‘t best vergelijken met ons Belgisch, miezerig, druilerig herfstweer.

Maar de vele vogeltjes bezorgden me een pittige morgenstemming, bijna à la “Grieg”.

En dan plots kom je aan die magische “100”.  Toch wel de moeite hé, nog 100 km en ik kom in Santiago de Compostela aan!  Wie had dat gedacht!  Ook Willy passeerde de “100” langs de baan.  Sedert we in Galicia gekomen zijn, staan om de 500m een km-paal zodat de pelgrim stap voor stap weet hoe dicht hij bij z’n einddoel nadert!

Je hebt van die dagen waarop je vele contacten legt en je hebt er waarop je geen enkele babbel slaat!  Vandaag was het zo’n dag!  Ik wandelde alleen!  Af en toe stak iemand me voorbij, maar zonder een praatje te slaan.  Het deerde me niet! Ik genoot van het landschap en de heerlijke paadjes.  Ieder perceel (weide, akker, grond) wordt met een stenen omheining afgeboord.  Dat heeft iets!

Ook het weer verbeterde.  Het bleef wel bewolkt maar ’t regende niet meer.

Vóór ik naar de camping trok, haalde ik in ’t stadje Portomarin m’n stempel.  Noch het toeristenbureau, noch de kerk was open.  Om toch maar aan die stempel te geraken kocht ik in een plaatselijk supermarktje een “mars” (da’s toch goed om m’n calorieën aan te vullen!!!) en kreeg aan de kassa m’n stempel.  

Toen ik Portomarin binnenwandelde, stapte ik op de brug over de Rio Miño.  Ik had een prachtig zicht over de rivier,  zo’n brede bedding! 

In Spanje (of toch zeker om en bij de Camino) lopen inderdaad veel honden.  Iedereen had me gewaarschuwd (vooraf) zeker een wandelstok mee te nemen om je te kunnen verdedigen tegen die dolle honden.  Voorlopig is dit helemaal niet nodig.  De meeste honden liggen lui te kijken naar die vele pelgrims, anderen lopen je gewoon voorbij of nog anderen laten zich gretig aaien.  Van kwade of dolle honden is zeker geen sprake.

Op de camping stonden wij als enige met onze wagen.  Wel verhuurden ze kamers, waar ook gasten aanwezig waren.  Maar het was er zeer rustig.

07-10-2014 om 16:23 geschreven door christine bentein  

maandag 6 oktober  2014

Triacastela – Barbadelo 23 km

Na het intikken van m’n blog wandelden Willy en ik gisteren nog eens door het dorpje.  Om 18.00u. was er in de Iglesia de Santiago een viering met zegening voor de pelgrims.  Je voelde dat de priester het volk kon animeren.  Dat hoorde en zag je aan de mensen die het Spaans begrepen.  Het Emmaüs-verhaal werd in 4 talen (Spaans, Italiaans, Frans en Engels) voorgelezen door 4 pelgrims.  Iedereen gaf elkaar een dikke knuffel tijdens de vredeswens.  Willy zat niet bij de pelgrims.  Ik verliet even de groep om ook hem die warme knuffel/zoen te geven. Ik ben hem zo dankbaar dat hij die pelgrimstocht samen met mij wilt meemaken.  Die viering straalde warmte uit.  Het deed deugd die mee te beleven.

Na de mis trokken we verder door het stadje.  We bewonderden een zéér oude notelaar.  Daarna bestelden we ons peregrino menu in een plaatselijk restaurant.  Na vééééééééééééél geduld kregen we eindelijk onze maaltijd.  Maar het smaakte. 

Tijdens de nacht lag ik een paar uurtjes wakker.  Dan gingen m’n gedachten naar huis.  Eigenlijk verlang ik wel iedereen terug te zien. Vooral denk ik dan aan moeder, aan ons klein toekomstig Selschottertje en aan Freddy. 

Deze morgen stond ik opnieuw voor de keuze.  Ik had de avond voordien uitgemaakt de kortste route te nemen want beiden stonden beschreven als mooi.  Ik moest de juiste pijl en veldweggetje zien te vinden naar San Xil.  Gelukkig was er Carolyne (Canada).  Zij trok ook die richting uit.  (Later zag ik dat de meesten die route namen, want ik kwam veel bekenden tegen.)

Ik trok een ganse tijd samen met Isabelle (Canada), Peter en Debby (Costa Rica) verder.  Het weertje veranderde steeds meer.  ’t Werd typisch voor Galicië: mistig, winderig en regen.  Het drietal stopte aan een bar, ik trok verder. 

Nu eens alleen, dan met bekenden, maar nooit lang.  Plots zag ik Anton (Bulgarije) terug.  Hij liep zeer traag.  Blijkbaar had hij pijn aan z’n rechter kuit en zou het rustig aan doen.

De regen werd heviger.  We moesten onze cape aantrekken.  Plezant is anders!  Maar dat wisten we. 

Eenmaal in Sarria haalde ik een stempel in het toeristenbureau.  Ik kreeg een plannetje van de stad.  Veel viel er niet te beleven.  Alle kerken waren gesloten.  Ik had meer van dat stadje verwacht.  (Inge,  hier heb ik aan jou gedacht!  Dat is jouw startplaats!  Overweeg toch maar eens of je niet de totale camino wilt wandelen!  Zo’n rijke, mooie ervaring!!!!  En ik weet zeker: jij kunt dat!)

De laatste kms liep ik met Oscar, een man uit Gran Canaria.  (Hij woont en werkt momenteel wel in Madrid.)  Beiden in gebroken Engels konden we elkaar toch begrijpen.  We wandelden door een prachtig loofbos met zeer oude, grillig gevormde, vol mos-hangende bomen.  Je ziet duidelijk dat dit een vochtige streek is. 

Aangekomen in Barbadelos stond Willy reeds met de wagen op de parking van een aubergue.   Via mail (vooraf) wisten we dat we dààr konden staan en genieten van de faciliteiten van de aubergue.  We mochten er ook gebruik maken van hun WIFI.

Deze avond aten we daar het pelgrimmenu.  En eigenlijk viel dat goed mee, want het weertje was niet zo best om buiten te eten.

Willy en ik verkenden ook nog het kleine dorpje.  Veel viel er echter niet te beleven en daar het nogal regenachtig was maakten we ons tochtje kort!

06-10-2014 om 16:19 geschreven door christine bentein  

zondag 5 oktober  2014

La Laguna – Triacastela 24 km

Om 7.00u., nog pikdonker, verliet ik de aubergue. En ja, ik kon vertrekken in het droge.  Er blonken opnieuw heldere sterren.  Alleen zocht ik m’n weg door dat stille bergdorpje.  Vóór O Cebreiro stond de grote steen met de nieuwe (laatste) provincie op: Galicia.  Toen ik door het dorpje O Cebreiro wandelde kwam de zon op.  Dit dorpje is (bijna) een museum op zich, mooi, maar m’n camera kon de donkerte nog niet aan.  Ik had ogen te kort om te genieten van de pracht van moeder aarde.  Ik liep boven de wolken (in het dal). 

Tot driemaal toe moesten we klimmen naar een Alto.  Bij de Alto de San Roque posseerde ik naast een grote bronzen pelgrim die zich schrap zet tegen de wind.  Op de derde Alto (do Poio) ontmoetten Willy en ik elkaar toevallig.  Willy was op weg naar de nieuwe slaapplaats en ik kwam juist uit het steile bergpad op de top.  We dronken er samen een potje koffie in de plaatselijke bar.

Na die laatste pas ging het bergaf tot Triacastela.  Onderweg stond een vrouwtje met pannenkoeken voor de pelgrims. 

Ik babbelde ook wat met twee Deense vrouwen (Ilse en Loane) tijdens het wandelen.  De natuur bleef fascineren.  Galicia is zeer groen.  Er valt dan ook, in vergelijking met andere delen van Spanje, veel regen in Galicia.  Waarschijnlijk zullen we er ook nog mee te maken krijgen.

We stonden op een grote weide vóór een aubergue.  Niets bijzonders, maar ik kon gebruik maken van de douches en toiletten.  En dat is toch ook best meegenomen!

05-10-2014 om 17:14 geschreven door christine bentein  

zaterdag 4 oktober  2014

Villafranca del Bierzo – La Laguna 27 km

Achteraan de camping stroomde de Rio Cúa.  Dat was een zalig, rustgevend plekje.  Jammer dat Willy er geen Spaanse visvergunning had. 

De baas van de camping wist ons in z’n beste Engels te vertellen dat we ’s morgens vroeg (7.00u.) zeer stil moesten zijn en van de avond ervoor onze auto moesten klaar zetten met de lichten naar de uitgang toe.  Dit om zeker niemand te storen.  (Er stonden amper 4 andere campingcars/tenten!!!!)

Willy voerde me in het donker via de autostrade naar de vlotst te bereiken plaats op de camino.  Dit had 2 gevolgen: ten eerste werd ik op een paar kilometertjes afstand van m’n vorige stopplaats afgezet en ten tweede moest ik noodgedwongen de minder boeiende route volgen.

Inderdaad,  tot Vega de Valcarne viel er niet veel te beleven.  Steeds wandelde ik naast de N-VI.  De autostrade was altijd wel ergens, nu eens links, dan weer rechts. Een (schrale) troost, de rivier hoorde en zag je ook wel altijd.

Elk kerkje dat open was, ging ik binnen.  In Spanje vereren ze heel sterk Maria.  Overal merk je mooie beelden met kaarsjes ervoor van haar.  Meestal is er vooraan een prachtig versierd, barok hoofdaltaar.

Ik was reeds voor 11.30u. in Ruitelàn, m’n eindbestemming.  Daar kon ik de aubergue maar om 13.00u. binnen.  Ik at er m’n middagmaal op en besliste verder door te trekken.

Vanaf toen begon de klim.  Een serieus keien/rotspad bracht me van 630m tot 1200 m hoogte.  In het boekje waarschuwden ze voor de koeienvlaaien. (uitglijden)  Inderdaad, er lagen grote … Hoeveel keer moeten deze dieren die steile paden op en af?

Hoe vermoeiend het ook was, de uitzichten beloonden me telkens opnieuw.

In de aubergue trof ik weer veel bekenden aan.  Ik praatte ook enige tijd met een psychotherapeute, Kirsten, uit Nederland over de eenvoud van de camino en de luxe waarin we normaal baden.

Rond 18.00u. gingen we samen eten.  Een lekkere en gezellige tafel.  Terwijl we aten zagen we door het raam de schapen over de straat lopen.   Ze werden naar hun stal gebracht door het boertje te paard en z’n hond.  Ook de koeien (je hoorde de bellen van heinde en ver) werden binnengebracht.  Dit is echt nog een oud boerendorpje, hoog in de bergen.

Plots kwam de mist (lagere wolken) boven het dorpje hangen.  We zaten in de wolken.  Het regende.  Hopelijk kunnen we morgen in het droge starten!

04-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 3 oktober  2014

Molinaseca – Cacabelos 23,5 km

De route vandaag nam een grote boog rond de stad Ponferrada om aan de andere kant bij een prachtig kasteel uit te komen.  Daar ontmoette ik Jan opnieuw,een Nederlander uit Vaals (drielandenpunt N-D-B)  Gisteren kwam hij even bij ons aan tafel zitten toen Willy en ik de peregrinos-menu aten.  (Hij wandelt de camino omwille van z’n werk.  Hij schrijft artikels voor een plaatselijk Nederlands tijdschrift.  Tijdens ons gesprek merkte je dit wel.  Hij beleeft de pelgrimstocht niet zoals de meeste anderen.  Voor hem was (eerder) zakelijk…)

Gisteren hadden Willy en ik ook nog de volkstuintjes aan de rand van het stadje gekeurd.  Mooie groenten, maar verschrikkelijk veel onkruid… dat zou op m’n zenuwen werken …

De eerste helft van m’n tocht verliep vooral in drukkere agglomeraties, weinig aantrekkelijk.  Dan stapte ik vaak zingend verder om het toch nog vlot te laten verlopen. Alle Chiro-stap-liedjes passeerden de revue!  Maar ook al liep ik alleen, steeds kwam ik andere pelgrims tegen, vaak bekenden, soms ook nieuwe gezichten.  

En dan dacht ik zo: hier loop ik nu, met een rugzak waarin het hoogstnoodzakelijke zit, een wandelstok en wat geld, goed om eten, onderdak en een bed te verkrijgen.  Meer heb je niet nodig op de camino-weg.  Drinkwater vind je langs de weg bij de kraantjes met “aqua potable”.  Je wast met je handen je sokken en truitjes, … en je loopt blijgezind verder.  Eenmaal thuis wen je dan weer vlug aan de luxe en het comfort.  Toch wel raar hé, als je daar bij stil staat!

De tweede helft van het traject was weer mooier, door een wijnstreek.  Deze wijn van “Del Bierzo”streek proberen ze (opnieuw) te promoten.  Wie wilde, mocht een wijnbottelarij binnen en natuurlijk ook proeven.

Dààr vergat ik toch wel m’n wandelstok zeker!  Gelukkig was ik nog niet te ver toen ik het besefte. 

Willy stond me reeds op te wachten in het stadje.  Ik verkreeg m’n stempel in een plaatselijke aubergue en samen trokken we naar de camping, enkele kms verder in Villamartin de la Abadia. (Dit ligt buiten de camino-route).

Voor Willy  zijn het soms wel wat lange dagen, zeker als ik voor 2 dagen in aubergues verblijf!  Maar toch heeft hij reeds prachtige dingen ontdekt.  Zo vond hij in een boom op de camping een nest vleermuizen.  De moeite om te zien.  Ook geniet hij van de heldere sterrenhemel.  (Veel boeiender dan in het fel verlichte Vlaanderen).  Ook alle vogels in de omgeving, groot en klein, heeft hij gezien en gehoord.

03-10-2014 om 16:49 geschreven door christine bentein  

donderdag 2 oktober  2014

Foncebadon – Molinaseca 19 km

Deel twee van de bergetappe was een topdag, letterlijk en figuurlijk.  Deze morgen nam ik voor het eerst een ontbijt in de aubergue.  Vooreerst omdat de mogelijkheid er was, maar vooral omdat het zo’n uitgebreid ontbijt was.  Met hetzelfde groepje als gisterennamiddag en -avond genoten we ervan met volle teugen.

Met diezelfde bende trokken we vroeg op stap om vóór zonsopgang bij le Cruz de Ferro aan te komen.  Die plaats heeft iets! Die plek geeft je ook iets!  Een gloeiende schijn van de opkomende zon (uiterlijk) en een warme gloed in je binnenste, (innerlijk) zeker op het moment dat je je meegebrachte steen uit je eigen tuin dààr neerlegt.  Op die steenberg liggen keien van over de hele wereld!  Het was een fantastisch moment!

Ik droeg de ganse tocht twee steentjes met me mee.  Hier liet ik dus eentje achter.  De symbolische betekenis:  je werpt je lasten af, je laat je zorgen achter je!  Mijn tweede is een doorschijnend, glanzend steentje met een beschermengeltje erin verwerkt.  Bedankt Ilse, dit draag ik met me mee, de ganse route!

We trokken verder door een schitterend landschap!  Hoe lastig het ook was, we genoten met z’n allen van de fantastische uitzichten. 
In vorige jaren moet het daar ook gebrand hebben.  Hele struiken waren zwartgeblakerd.

In het stadje Molinaseca zat Willy langs ons parcours.  Samen dronken we in een plaatselijke bar nog wat.  De Canadese en Belgische vrienden trokken nog verder tot Ponferrada.  Wij bleven dààr op de camperplaats.

02-10-2014 om 16:25 geschreven door christine bentein  

woensdag 1 oktober  2014

Astorga – Foncebadon 25,5 km

Deel één van de bergtocht over de bergketen “Montes de León” stond op het menu vandaag.  Een stevige etappe, dat voelde ik.  Gelukkig, reeds een tweetal dagen laat m’n kleine teen niet zoveel meer van zich horen (voelen!) Vandaag pruttelden m’n spieren en gewrichten wel meer tegen.  Maar het uitzicht maakte veel goed: prachtige vergezichten, heerlijke fladderende vlinders, mooie flora en zeer eigenaardige sprinkhanen (onopvallend wanneer ze stil zitten maar prachtig blauw gekleurd bij het opspringen, echt mooi).

Zeer opvallend was, langs de weg, een draad, vol met zelfgemaakte kruisjes.  Elke pelgrim stak er wel zijn kruisje bij, de ene al wat meer versierd dan de andere.  Ook ik vormde met twee takjes mijn kruisje en stak het tussen de draad.

De aubergue ligt in een bijna verlaten dorpje op 1440m hoogte.  De straat is nog niet aangelegd (keien en zand).  Bij de aubergue liep een geit, los, rond. 

Hier ontmoette ik m’n eerste Belgen, Marilyne en Chris.  Plots hoorde ik “Vlaams” praten.  Dit trok onmiddellijk mijn aandacht.  Zo zaten we na enige tijd samen op het terras van de aubergue, bij ons zat nog een koppel uit Canada (Glenn en Louise) en een koppel uit Australië.   ’t Was echt een aangename, gezellige namiddag.  Hadden we een plezier toen plots de geit bij ons kwam neuzen of er niets te eten viel!!!!

’s Avonds kregen we allen paëlla.  Men had voor de pelgrims één grote schotel klaargemaakt.

01-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 30 september  2014

Villavante – Astorga 22 km

We dokterden gisteren uit waar Willy en ik zouden overnachten.  Willy zou naar een camping trekken even buiten de camino-route en ik zou tweemaal in een aubergue overnachten. 

Vandaag was het een mooie tocht.  We hadden opnieuw de keuze: langs de autoroute of door de landelijke dorpjes.  De keuze was vlug gemaakt. (Misschien wat langer en lastiger, maar veel gevarieerder en midden in de natuur.)

Eerst trok ik door Hospital de Orbigo.  Daar was de langste brug van de ganse camino terug te vinden.  (20 bogen en 300m lang)

Meer dan de helft van de etappe stapte ik samen met Anton, een jongen uit Sofia (Bulgarije).  Zo verliep de tocht vlot en aangenaam.  ’t Was een toffe gast.  Boven op de hoogvlakte stond een eet- en drankstandje.  Ik nam een pauze.

Even verder bij een kruis (vol met steentjes zoals gewoonlijk) hadden we een prachtig zicht op Astorga.

Na inchecken, installeren en douche maakte ik een stadswandeling.  Ik had een plannetje ontvangen in het toeristenbureau.  ’t Was marktdag, dus een grote drukte in de stad.  Astorga is culinair bekend omwille van z’n chocolade en mantecados (soort gebakje).

Om 16.00u bezocht ik de kathedraal en het museum van de camino.

’s Avonds kocht ik in een supermarktje wat brood, kaas, ham, yoghurt en fruit.  In het binnentuintje van de aubergue at ik dit op, samen met nog een Frans koppel.

Zeer vroeg trok ik naar de slaapzaal.  Nog wat schrijven, lezen (etappe voor morgen) en … slaapwel!

30-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 29 september  2014

La Virgen del Camino – Villavante 23,5 km

In de keuken van de aubergue nam ik een koffie en een koekje uit een automaat.  Nicolette zat daar ook, vertrekkensklaar.  “Ik denk dat ik nóg maar eens de bus neem” zei ze plots.  Ze had nog te veel pijn in haar schouder, beweerde ze.  Ik vertrok alleen rond 7.15u. 

De dag voordien had ik de route bekeken want ook vandaag waren er twee mogelijkheden.  De langste route liep door het mooie landschap, de kortere route zou de ganse etappe de grote baan volgen. Ik koos voor de mooiste route.  Maar op het volgende kruispunt (in het donker) twijfelde ik.  Toen 3 Australiërs bij me kwamen, liet ik me door hen veilig langs de juiste route loodsen.

Een van hen had een camino-GPS (app op z’n smartphone) en kon exact volgen waar de landelijke wegeltjes van de pelgrimroute lagen.

We hadden overschot van gelijk: we trokken door een prachtige veldweg midden een heerlijk landschap.  We genoten samen van de opkomende zon.  Ik wou dat ik vandaag via de blog alle gezang, gefluit, gekrijs, geroep, gekwetter van de vogels kon meesturen.  Zo heerlijk klonk dat!

Elke dag probeer ik m’n schaduw te fotograferen.  M’n lange, donkere gedaante trekt altijd naast me mee.  Hij wordt m’n trouwe bondgenoot.

In de verte voor me doemde een bergketen op.  Deze moet ik binnen enkele dagen over.  Dat wordt vast een serieuze etappe.

In Spanje zijn de vliegen een pest!!!  En vandaag werkten ze serieus op m’n zenuwen. 

Tijdens m’n tocht piekerde ik wel wat over Willy en de kampeermogelijkheden.  Hoe en waar zou hij vorige dag en nacht doorgebracht hebben en waar zouden we elkaar ontmoeten.  Maar ‘t was niet nodig me zorgen te maken, Willy stond me in Villavante reeds op te wachten.  Onze wagen stond bij een picknickbank en even verder was er een waterkraantje.  We zouden het samen wel weer redden!  ’t Weertje is ons ook nog steeds gunstig gezind en dat is ook belangrijk!

29-09-2014 om 16:18 geschreven door christine bentein