Ik heb aan mama en papa gevraagd of ze na de middag bij mij willen komen om nog wat te genieten van het goede weer en 's avonds gourmet te blijven eten. Ze vinden het een goed idee en ik vraag ook of Davy en Katrien willen komen. Zij moeten hiervoor een afspraak verzetten, maar doen dit met veel plezier.
Kwart voor vier komen mama en papa toe. Ik vraag wat ze willen drinken en haal direct de lekkere aardbeientaart en de éclairs boven. Als mama haar nog een tweede stuk vraagt zegt papa dat ze goed moet eten, want dat zal ze in het ziekenhuis waarschijnlijk niet krijgen. Ze lacht... Ondertussen komen ook Davy, Katrien en Kjell toe. Mama 'speelt' wat met de kindjes in de tuin. Ondertussen vertelt papa dat ze deze nacht een serieuze huilbui gekregen heeft en dat ze goed achteruit gaat. Ze kan nu bijna niet meer schrijven en vergeet wat je haar zegt. Maar hij zegt ook dat ze nog plannen aan het maken is voor de toekomst... Ze komt terug op een stoel zitten want ze werd draailings terwijl ze naar Thibo aan het kijken was die op de trampoline springt.
Het wordt nog een heel gezellige avond waar er veel gelachen wordt. Ons mama heeft gegeten voor drie vanavond. En voor één keer heeft papa eens niet gezegd dat ze te dik wordt... Af en toe wordt één van ons stil en zie je dat hij/zij het moeilijk heeft.
We weten dat iedereen op dat moment hetzelfde denkt. Zal dit de laatste keer zijn dat we zo kunnen lachen met ons mama, zal dit de laatste keer zijn dat ze bij ons thuis komt, hoe snel gaat ze achteruit gaan,... Ik heb alleszins heel hard genoten van deze avond en bij haar vertrek bedankt ze mij en zegt ze dat het heel gezellig was. Dus ik denk zij ook.
Morgen mogen ze met tante Martine en nonkel Danny gaan eten voor zijn verjaardag. Bij deze wil ik hen ook bedanken, want zij zorgen ook heel erg goed voor haar!
Dinsdag om 14h heeft ze een afspraak bij de dokter. Ik en onze papa gaan zeker bij die afspraak aanwezig zijn, want we willen niet dat ze dit verschrikkelijk nieuws alleen moet aanhoren.
Lieve lieve mama wat zien we je allemaal supergraag! We willen je nog niet kwijt, maar het verdomde lot heeft hier anders over beslist!
Toch even vertellen dat ik deze morgen goed nieuws ontvangen heb. Ons mama moet niet in het ziekenhuis blijven tot het volgende onderzoek en mag gewoon naar huis. Maandag moet ze terug binnen voor de PET scan maar ze mag nadien ook gewoon naar huis. Dinsdag moet ze dan "het verdict" gaan halen... Dit zal een heel zware dag worden, dat weet ik nu al. Maar ze is thuis in het weekend en daar moeten we het beste van maken! Ze wenst geen bezoek te ontvangen terwijl ze thuis is, dus gelieve die wens te respecteren.
Net terug van bij mama. Nonkel Danny en tante Martine waren er ook al. Davy, Katrien en Kjell zijn later afgekomen. De sfeer in de kamer was heel goed. Er is veel gelachen. Pepe wou Thibo "de kat krabt de krollen van de trap" laten zeggen. Ge kunt er u dus al iets bij voorstellen Ze begon zelfs te praten in zinnen van: "als ik hier buiten kom ga ik ook zonder zout koken, ik ben dat hier nu al zo gewoon van in het ziekenhuis en ik lust het wel". Weet zij veel... De biopsie (waar ze zo schrik van had) is goed verlopen deze morgen. Nu is het een dag of 2-3 wachten op de resultaten. Aan de hand daarvan kunnen ze zien wat voor tumor het is en welk soort chemo het beste zal zijn voor haar. Maandag gaan ze een PET-scan doen. Dit is een scan van het gehele lichaam, waarbij ze maar liefst 4 UUR!! moet stilliggen. Daarop gaan ze kunnen zien of er nog meer uitzaaiingen zijn buiten het hoofd. Ook dat is belangrijk voor de mogelijke verdere behandelingen. Ze gaat morgen vragen of er geen mogelijkheid is om voor enkele dagen naar huis te gaan. Aangezien er nu tot maandag niks meer gaat gebeuren van behandelingen. Ik hoop voor haar dat het mag. Dat ze haar huisje nog eens terug ziet...
Ik moest vandaag het vreselijke nieuws op het werk vertellen. Ik verschoot van mezelf dat ik me zo sterk kunnen houden heb en zelfs niet geweend heb. Ik moest alleen bij momenten even slikken en stoppen met praten. Mijn bazin is me drie keer komen zeggen dat ik gerust alle momenten van de dag weg mag als ik bij mijn mama wil zijn. Zoveel steun, is echt mooi!
Ik wil aan iedereen die dit leest ook nog even meedelen dat je gerust een reactie of een bericht in het gastenboek mag achterlaten. Al die steunende sms'jes doen me deugd, dus hou u hier ook zeker niet in
Ik ga een beetje proberen slapen, want dat is me sinds vrijdag ook niet goed meer gelukt. En ik begin stilaan moe te worden. Al is dat nog niks vergeleken met de nachten die mama en papa moeten doorstaan...
24 juli 2012: de dag dat de hemel op mijn kop viel
Waarom schrijf ik dit blog... ik weet het zelf nog niet 100 % Misschien omdat ik de emoties beter van mij af kan schrijven dan praten... Misschien om later aan mijn kinderen het verhaal van "hun tita" te laten lezen als ik het zelf niet meer kan vertellen (omdat alles in een roes voorbijgaat)... Misschien om geen enkel detail van ons mama te vergeten... Misschien omdat zoveel mensen aan me vragen hoe het gaat en ik ze via dit blog allemaal op de hoogte kan houden...
Ik weet het niet waarom, maar ben zeker dat ik er geen spijt van zal hebben.
Historiek: - 20 juli 2012: mama wordt opgenomen in spoed omdat ze al twee weken zeer pijnlijke hoofdpijnen heeft, niet meer goed kan stappen en niet meer goed kan schrijven. Er wordt een CT scan genomen van het hoofd en daarop worden 2 'bolletjes' gevonden. Er wordt nog een MR scan en een echo genomen om iets meer te kunnen zien. Maar ze zien niks meer buiten die bolletjes. Papa vertelt aan de dokter dat ze al maanden met een zware hoest zit 's morgens en vraagt of ze toch ook niet beter een CT scan van haar longen nemen. De dokters hebben dan ook onmiddellijk een CT scan, MR scan en echo van haar longen genomen. Mama gaat helemaal uitgeput naar haar bed die avond maar kan de slaap maar moeilijk vatten. - 21 juli 2012: na het bezoek van de dokter komt mama te weten dat er op haar longen inderdaad iets te zien is. Als ze vraagt wat zeggen ze: 'een vlek'. Ik ga haar die dag 3 keer bezoeken. Eens alleen, eens alleen met Thibo en eens alleen met Yente. Ze is superblij dat ze de kindjes terugziet. Ook nonkel Danny en tante Martine komen op bezoek. Er wordt veel gesproken over wat het zou kunnen zijn en dat we positief moeten blijven. Er wordt zelfs veel gelachen en je ziet dat het haar goed doet om bezoek te krijgen. - 22 juli 2012: de dokters zeggen dat ze pas dinsdag meer nieuws gaan kunnen geven want dat het momenteel weekenddienst is. Ze zeggen dat alle dokters moeten samen komen om te bekijken hoe het verder moet. Er zit dus niks anders op dan te wachten... - 23 juli 2012: eerste dag weer werken voor mij na 2 weken vakantie. Ik weet nog niet goed hoe ik het aan iedereen ga vertellen maar weet wel al dat het zwaar zal zijn. Mijn dag viel uiteindelijk nog mee en heeft mijn zinnen een beetje kunnen verzetten. Steeds hopende dat we dinsdag goed nieuws zouden krijgen. - 24 juli 2012: mama wordt verplaatst van neurologie naar pneumologie. Zonder enig woordje uitleg waarom ze verhuisd is, wat ze daar gaan doen, of de dokters al samengekomen zijn, ... Het wachten duurt mij te lang. Dan zeggen ze in het ziekenhuis nog dat geduld een schone deugd is. Via een vriend van mijn collega, die oncoloog is in het OLV mag ik 's avonds op gesprek gaan bij hem. Wat al heel de week door papa en mij (broer bleef nog altijd positief) gevreesd werd, is die avond ook bevestigd. Longkanker met uitzaaiingen in het hoofd... Tumoren zijn zodanig groot dat een operatie niet meer mogelijk is. Haar hoofd zal bestraald worden en voor de longtumor zal ze chemo krijgen. Welke soort chemo dat zullen we nog moeten afwachten tot na de biopsie van morgen. Als we vragen naar de levensverwachting krijgen we als antwoord dat de kans dat je met zo een tumor nog vijf jaar leeft minder dan 1 % is. Ben blij dat we eens eindelijk van iemand de volledige waarheid hebben gekregen, want wat alle dokters al van in begin wisten heeft deze ons gewoon gezegd. We zijn bij mama gegaan en hebben haar verteld dat het inderdaad longkanker is en dat ze niet meer kunnen opereren. We hebben het niet over ons hart gekregen om te zeggen dat ze geen kans meer heeft. Ze vraagt zich steeds af waarom zij, zij die niemand iets misdaan heeft... En dat vragen wij ons ook af. Ons Tita'tje... de spil van ons gezin...de levensgenieter...
