Vrijdag en vandaag nog eens bij mam geweest. Mar wat een verschil op die enkele dagen. Vrijdag was ze nog heel goed en kon ze nog met vanalles meelachen. Vandaag kwamen we binnen en ze sliep. Papa had al gezegd dat het heel slecht was. Ze krijgt niks van eten binnen, drinkt nog amper en krijgt haar medicatie ook niet meer binnen.
Davy, Katrien en Kjell kwamen iets later ook toe en dan moet ze wakker geworden zijn van het lawaai. Papa ging kijken en ze begon direct te wenen en vroeg wat we daar allemaal kwamen doen. Of we afscheid kwamen nemen. Ik vroeg haar waarom ze dat zei en ze zegt dat ze dat ook wel voelt dat het het laatste is. En ze is zo bang dat we haar gaan achterlaten. Ik zei haar dat niemand haar gaat achterlaten, dat we er allemaal zijn voor haar. Maar ze zei dat we haar uiteindelijk toch gaan moeten achterlaten.
Pap zei dat hij morgen de dokter voor haar gaat bellen want als ze niet meer eet en drinkt ze naar de kliniek gaat moeten. Maar dat wil ze niet, ze krijgen haar daar niet buiten zegt ze.
Ik zei haar dat er misschien oplossingen bestaan om haar thuis een baxter met voeding te geven of zo. En dat zag ze dan al meer zitten.
Ze herpakte zich terug toen iedereen bij haar kwam zitten. Ook nonkel Danny en tante Martine zijn er nog komen bij zitten en ze lachte opnieuw met iedereen mee.
Ik hoop dat ze morgen papa toch naar de dokter laat bellen want ze moet echt terug aansterken. Je ziet haar gewoon elke dag vermageren en haar vel blijft ook al een beetje staan als je eraan trekt (wat wijst op uitdroging).
Pffff mamie toch. Dit verdien je toch helemaal niet!!!
Gisteren eindelijk nog eens bij de mama geraakt. Alleen met Yente want met thibo was het nog te gevaarlijk. Ik had verwacht dat ze ging slapen maar ze zat in de zetel en was heel blij ons te zien. Ze zag er 'goed' uit en voelde zich ook vrij goed. Ze had bijna geen pijn.
Het was gisteren nog even twijfel of de dokter ze wel naar huis ging laten gaan omdat haar suikergehalte veel te hoog was. Van de ene dokter mocht ze niet naar huis maarde specialist heeft haar laten gaan op voorwaarde dat papa een thuisverpleegster belde die haar elke dag een insulinespuit komt geven. Al zeker tot zaterdag en langer indien nodig.
Vandaag voelde ze haar tot de middag nog goed maar nadien is ze in bed gekropen (papa heeft een ziekenhuisbed laten komen) en is ze er bijna niet meer uit geweest. Maar ik zeg altijd: zolang ze slaapt heeft ze geen pijn. Maar natuurlijk hoop ik ook dat ze nog eens zal buiten kunnen, en niet alleen maar ziek zijn en slapen ik wil zo graag nog eens een koffieke gaan drinken in de ninia met haar. De vrijdagen dat ik thuis was deden we bijna altijd iets samen. Overal waar ik ging, ging mama mee. Waarschijnlijk vonden veel mensen mij zielig omdat ik overal mijn mama meenam, maar iedereen die de tijd nam om haar te leren kennen wist waarom ik ze overal mee nam. Ze kan luisteren als je het nodig hebt, ze is grappig en kon voor de ambiance zorgen als het nodig was. Ze wou voor een ander ook altijd beter zorgen dan voor haarzelf. Hoop dat ik een beetje word/ben zoals haar, want ze is mijn voorbeeld!
Terug van weg geweest... We zijn een weekendje met de kids naar molenheide geweest. Een verzetje voor ons allemaal. Kids vonden het fantastisch en wij konden ook even onze gedachten verzetten.
Ware het niet dat we allemaal (behalve Steven voorlopig) ziek zijn terug gekomen. Yente had al heel het weekend koorts maar was gelukkig niet lastig. Ook mijn bronchitis van twee weken geleden is dubbel zo hard terug gekomen. En thibo is gisteren van school gekomen met hoofdpijn en hoge koorts.
Het ergste aan heel deze situatie vind ik dat ik niet bij mama mocht. Het zou te gevaarlijk zijn om haar te besmetten.
Dus houden we het eventjes op bellen en sms'en.
Gisterenochtend is ze binnen gegaan voor een nieuwe chemokuur. Ik had verwacht dat haar witte bloedlichaampjes te laag zouden staan maar ze zijn er toch aan begonnen. De voorbije dagen heeft ze heel veel pijn gehad, buikpijn. Ze zei eerst dat het haar maag is maar hoe langer we erover nadenken, denken we dat het haar lever is. Haar buik doet pijn als je erover wrijft en gloeit. En haar medicatie voor de maag helpt niet. Ook kan ze zo goed als niks meer eten. Het verwonderde mij dus dat ze met chemo begonnen zijn.
Ik ben nu eens benieuwd hoe dit gaat verder gaan. Papa heeft alleszins al gebeld om een ziekenhuisbed te bestellen, want de trap opstappen zal niet meer lukken vrees ik. En dan zullen we nog moeten afwachten of ze zichzelf nog gaat kunnen wassen, zelf naar toilet gaan,...
Toen ik vorige week bij haar ging zei ze dat ze niet kon geloven dat we dit allemaal voor haar al moeten bekijken (zoals dat bed) en dat ze niet kan geloven dat ze er binnenkort niet meer zal zijn. Ze duwt die gedachte nog altijd weg en blijft positief. Misschien maar best ook, ik weet het ook niet meer...
ik wil zo graag nog eens een koffieke gaan drinken in de ninia met haar. De vrijdagen dat ik thuis was deden we bijna altijd iets samen. Overal waar ik ging, ging mama mee. Waarschijnlijk vonden veel mensen mij zielig omdat ik overal mijn mama meenam, maar iedereen die de tijd nam om haar te leren kennen wist waarom ik ze overal mee nam. Ze kan luisteren als je het nodig hebt, ze is grappig en kon voor de ambiance zorgen als het nodig was. Ze wou voor een ander ook altijd beter zorgen dan voor haarzelf. Hoop dat ik een beetje word/ben zoals haar, want ze is mijn voorbeeld! 
