Gisteren een fantastisch tweede verjaardagsfeestje gehad voor Yente. Het feit dat mama erbij kon zijn en zich heel goed heeft gehad liet mij al de rest even vergeten. Ze zag er zo goed uit en heeft heel veel gelachen en met de kids bezig geweest. Wie het niet wist zou absoluut niet gezegd hebben dat ze ziek was.
Tegen een uur of 9 werd ze wel heel moe en zijn ze naar huis gegaan.
Voorlopig heeft ze buiten die vermoeidheid nog geen last van de bestralingen. Laat ons hopen dat het zo mag blijven. Ze is wel altijd heel erg bang in die kamer. Ze ligt daar een kwartier alleen en alles gaat automatisch. Maar mama is altijd al bang geweest voor kleine ruimtes. Woensdag zijn ze naar huis gekomen en was ze zodanig nerveus en opgefokt dat ze beginnen wenen is omdat papa een camion voorbij moest. Moest ze niet weten dat het echt nodig is die bestralingen, dan zou ze het afzeggen zegt ze, maar ja...
We tellen samen met haar af. 1 week down, 5 to go...
Ik wil hier ook nog eens onze papa in de belangstelling zetten want ik heb echt bewondering voor hem. Hoe hij alle dagen zo goed voor haar zorgt, daar zijn echt geen woorden voor!
Mama heeft intussen haar tweede bestraling achter de rug. Ze moet telkens een kwartier bestraald worden terwijl het bij de meeste mensen maar vijf minuten is. Het gaat nog vrij vlot, op een uurtje zijn ze op en af naar het ziekenhuis.
Voorlopig heeft ze buiten sneller moe zijn geen nevenwerking. Is natuurlijk nog maar de tweede dag, maar ik hoop van harte dat het zo mag blijven en dat ze zaterdag naar het verjaardagsfeestje van haar kleine engel kan komen. Ze zou heel erg in de put zitten moest ze dat moeten missen. Maar laat ons daar nu nog maar niet van uitgaan...
Ik loop de laatste twee weken 's morgens en 's avonds ook zo met een verschrikkelijke hoest. En het is heel raar hoe ik daarmee bezig ben dak da toch moet laten controleren. Terwijl er waarschijnlijk helemaal niks aan de hand is...
