24 juli 2012: de dag dat de hemel op mijn kop viel
Waarom schrijf ik dit blog... ik weet het zelf nog niet 100 % Misschien omdat ik de emoties beter van mij af kan schrijven dan praten... Misschien om later aan mijn kinderen het verhaal van "hun tita" te laten lezen als ik het zelf niet meer kan vertellen (omdat alles in een roes voorbijgaat)... Misschien om geen enkel detail van ons mama te vergeten... Misschien omdat zoveel mensen aan me vragen hoe het gaat en ik ze via dit blog allemaal op de hoogte kan houden...
Ik weet het niet waarom, maar ben zeker dat ik er geen spijt van zal hebben.
Historiek: - 20 juli 2012: mama wordt opgenomen in spoed omdat ze al twee weken zeer pijnlijke hoofdpijnen heeft, niet meer goed kan stappen en niet meer goed kan schrijven. Er wordt een CT scan genomen van het hoofd en daarop worden 2 'bolletjes' gevonden. Er wordt nog een MR scan en een echo genomen om iets meer te kunnen zien. Maar ze zien niks meer buiten die bolletjes. Papa vertelt aan de dokter dat ze al maanden met een zware hoest zit 's morgens en vraagt of ze toch ook niet beter een CT scan van haar longen nemen. De dokters hebben dan ook onmiddellijk een CT scan, MR scan en echo van haar longen genomen. Mama gaat helemaal uitgeput naar haar bed die avond maar kan de slaap maar moeilijk vatten. - 21 juli 2012: na het bezoek van de dokter komt mama te weten dat er op haar longen inderdaad iets te zien is. Als ze vraagt wat zeggen ze: 'een vlek'. Ik ga haar die dag 3 keer bezoeken. Eens alleen, eens alleen met Thibo en eens alleen met Yente. Ze is superblij dat ze de kindjes terugziet. Ook nonkel Danny en tante Martine komen op bezoek. Er wordt veel gesproken over wat het zou kunnen zijn en dat we positief moeten blijven. Er wordt zelfs veel gelachen en je ziet dat het haar goed doet om bezoek te krijgen. - 22 juli 2012: de dokters zeggen dat ze pas dinsdag meer nieuws gaan kunnen geven want dat het momenteel weekenddienst is. Ze zeggen dat alle dokters moeten samen komen om te bekijken hoe het verder moet. Er zit dus niks anders op dan te wachten... - 23 juli 2012: eerste dag weer werken voor mij na 2 weken vakantie. Ik weet nog niet goed hoe ik het aan iedereen ga vertellen maar weet wel al dat het zwaar zal zijn. Mijn dag viel uiteindelijk nog mee en heeft mijn zinnen een beetje kunnen verzetten. Steeds hopende dat we dinsdag goed nieuws zouden krijgen. - 24 juli 2012: mama wordt verplaatst van neurologie naar pneumologie. Zonder enig woordje uitleg waarom ze verhuisd is, wat ze daar gaan doen, of de dokters al samengekomen zijn, ... Het wachten duurt mij te lang. Dan zeggen ze in het ziekenhuis nog dat geduld een schone deugd is. Via een vriend van mijn collega, die oncoloog is in het OLV mag ik 's avonds op gesprek gaan bij hem. Wat al heel de week door papa en mij (broer bleef nog altijd positief) gevreesd werd, is die avond ook bevestigd. Longkanker met uitzaaiingen in het hoofd... Tumoren zijn zodanig groot dat een operatie niet meer mogelijk is. Haar hoofd zal bestraald worden en voor de longtumor zal ze chemo krijgen. Welke soort chemo dat zullen we nog moeten afwachten tot na de biopsie van morgen. Als we vragen naar de levensverwachting krijgen we als antwoord dat de kans dat je met zo een tumor nog vijf jaar leeft minder dan 1 % is. Ben blij dat we eens eindelijk van iemand de volledige waarheid hebben gekregen, want wat alle dokters al van in begin wisten heeft deze ons gewoon gezegd. We zijn bij mama gegaan en hebben haar verteld dat het inderdaad longkanker is en dat ze niet meer kunnen opereren. We hebben het niet over ons hart gekregen om te zeggen dat ze geen kans meer heeft. Ze vraagt zich steeds af waarom zij, zij die niemand iets misdaan heeft... En dat vragen wij ons ook af. Ons Tita'tje... de spil van ons gezin...de levensgenieter...
