Vandaag exact drie maanden geleden dat die vreselijke diagnose werd gesteld. Ik herinner mij nog zo goed dat we op de terugweg van Frankrijk waren toen Davy mij stuurde dat er een hersentumor bij mama gevonden was. Ik barste in tranen uit en was zo kwaad dat ik niet binnen de vijf minuten bij mama kon zijn. Ze had mij nodig en ik stond op meer dan 700 km van bij haar in de file...
Toen ik haar de eerste keer ging bezoeken in het ziekenhuis voelde ik al meteen dat het niet goed was. We kregen geen of heel weinig uitleg van de dokters.
Mama bleef ten alle tijde positief ingesteld. Net zoals nu blijft ze geloven dat alles goed komt. Ik blijf hopen op een mirakel. Ik weet dat ze bestaan, dus waarom niet met mama. Zij verdient dit!
Het is ook alweer 7 dagen geleden dak haar gezien heb. Ik voel mij schuldig en schaam me. Dinsdag wou ik bij haar gaan maar ze had gevraagd om niet langs te komen. Gisteren hetzelfde, ze was te moe. En ben weeral bang van hoe ik haar vandaag ga aantreffen, want nu beginnen de zware dagen alweer. T'is gelukkig een ijzersterke, ik kan alleen maar hopen dat ik daarin een beetje op haar gelijk. Want ik zal het nog nodig hebben...
Avond:
Ik ben haar gaan bezoeken en was een vreemd moment. Ze had haar pruik niet op en thibo zag haar voor de eerste keer zonder haar. Hij ging drie stappen achteruit van het verschieten en stak zich achter de papa weg. Het duurde wel niet lang voor hij zich herpakte en terug 'normaal' deed. Mama geneerde haar heel erg en vroeg om in het vervolg te verwittigen.
Er kwamen onderwerpen ter sprake zoals dat koppel die deze week in de krant stond waarvan de man ook longkanker had en hij en zijn vrouw samen uit het leven zijn gestapt en afscheidsbrieven en geld enzo hadden klaargelegd. Mama vond dit mooi zei ze, als er dan toch niks meer aan te doen is...
Dat ze dit zei maakte mij bang. Want als ze zou weten dat er niks meer aan te doen is zou dit waarschijnlijk ook in haar gedachten zitten.
Misschien maar goed dat we haar niks verteld hebben denk ik dan...
Toen ik nadien in de auto aan Thibo vroeg wat hij vond van tita zei hij dat hij dat vies vond en niet meer naar haar wou kijken. Ik zei hem dat dat is omdat ze ziek is dat haar haar uitvalt en dat zijn haar toch ook kort is en dat da mooi is. Dan zei hij dat we er bij haar ook gel moeten in doen, dat het dan mooier zou zijn
Mama en papa waren compleet ondersteboven. Papa heeft hem zo goed als zien sterven en mama besefte heel goed dat dit even goed zij had kunnen zijn. Ze is heel erg beginnen wenen. Ze hoopt uiteraard dat dit voor haar niet het geval zal zijn, en wij hopen allemaal mee op een mirakel.
Ondertussen is de laatste chemo door haar aderen aan het lopen en mag zij morgen al terug naar huis.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het vandaag mama haar laatste chemokuur mag zijn. Nadien zullen ze hoogstwaarschijnlijk nog moeten bestralen, maar daar is ze niet ziek van. Hooguit een beetje moe...
Mama heeft ook vernomen dat een goede vriend van vroeger ook uitgezaaide kanker heeft en hij wil geen behandeling meer. Ze is daar zo van geschrokken dat ze hem wou gaan bezoeken in het ziekenhuis. Dat bewijst nog maar eens wat voor een goed hart ze heeft. Zelfs in haar situatie meer inzitten met een ander dan met haarzelf.
