Gisteren een emo-dagje achter de rug. Ik was tegen 8h naar huis gegaan met de gedachte afscheid te nemen van mama. De verpleegster was haar aan het wassen en ik merkte op hoe tenger ze geworden is. Papa zei dat ze een goeie nacht had gehad en vroeg zich af of we dat nu wel moesten doen. Hij vond dit zo erg als ze nog zo "goed" was. Ik moest hem gelijk geven maar we lieten het aan de dokter over. De thuisverpleegster belde de huisdokter om te vragen of ze een blaassonde mocht steken. De dokter vroeg hoe het met mama was en ze zei dat ze rustig was en een goeie nacht had gehad. Daarom adviseerde de dokter om nog even te wachten met de dormicum. Tot ze pijn krijgt of met haarzelf geen blijf meer weet.
Davy was ondertussen ook toegekomen en toen de verpleegster weg was vond ik het een goed moment om eens te praten met mama. Het was voor ons allemaal een heel emotioneel gesprek maar ben wel blij dat we nu weten dat inslapen wel hetgene is wat ze wil. Ze is bang van de dood en stelt haar nu gerust met de gedachte dat ze geen pijn zal hebben. We hebben allemaal kunnen zeggen dat we haar graag zien en ik heb ook verteld dat thibo een tekening gemaakt heeft waarin het carnaval is en tita verkleed is. Thibo wou dat tita nog heel veel carnaval kon vieren, want dat deed ze heel graag zei hij. Hij wou ook dokter worden zodat hij een medicament kan maken waardoor ze nooit meer ziek zou zijn.
Toen ze papa zag wenen zei ze dat we niet moeten wenen. We moeten lachen en blij zijn zei ze. Als ik er niet meer ben is er nog tijd genoeg om te wenen zei ze.
Ik zei haar dat ze veel van ons mag vragen maar niet dat we blij moeten zijn. Niemand kan blij zijn om wat er nu gebeurt. Maar het bewijst nog maar eens wat voor een sterke vrouw ze is. Lachen tot het einde...
Vanmorgen om 7h kreeg ik al telefoon van papa. Mama had diarree gehad en was niet meer op tijd aan toilet geraakt. Papa vroeg of ik kon komen helpen. Maar de kids sliepen nog en Steven was al weg. Ik ben direct gegaan toen thibo op school was maar dat was natuurlijk al veel te laat. Papa had met heel veel moeite haar zelf geholpen en gewassen. Ik heb nadien haar pyjama en zo nog uitgewassen. Echt chapeau voor papa want hier had hij enorme schrik van dat dit ging gebeuren. De thuisverpleegster zei ook dat hij een dikke pluim verdient.
De dokter is langs gekomen en heeft samen met de thuis verpleegster van palliatieve beslist om haar morgenvroeg iets te geven om haar te laten slapen en haar hart wat te laten rusten. De huisdokter zei dat het niet lang meer zal duren. Maar door die medicatie zal ze rustig kunnen inslapen. Dit betekent ook wel dat morgenvroeg de laatste keer is dat we met haar kunnen praten. We zullen dan echt afscheid moeten nemen. De gedachte hieraan maakt mij nu al bang. Ga ik het aankunnen om haar te zeggen dat ik ze graag zie, en dat ze de beste mama voor mij geweest is die ik mij kon dromen,...
Ook thibo had deze avond heel veel verdriet. Ik ging bij hem in bed liggen en vroeg hem of ik nog iets tegen zijn tita moest zeggen. En hij antwoordde: "zeg haar dat ik het heel leuk vond om met haar te spelen". Hij ging ook nog een tekeningen maken en zei dat hij een medicament ging uitvinden zodat tita nooit meer ziek zou zijn.
Hij zal haar ook missen, zoveel is zeker...
Gisteren stonden we met de kids klaar om naar Plopsaland te vertrekken als papa belde om te zeggen dat het weer slechter ging met mama. Ze was om 4 uur 's nachts wakker geworden met pijn aan haar borst. Papa heeft haar een dafalgan gegeven en 's morgens gebeld naar palliatieve thuiszorg. Ik vroeg hem of hij liever had dat ik thuis bleef maar hij wou dat we gingen.
Tegen de tijd dat die van palliatieve er was, was haar pijn over. Ze is dus enkel een tijdje komen praten met papa en heeft gezegd dat ze gaan starten met morfine als de pijn terug komt. Ze hebben ook al pampers achtergelaten voor het geval het papa niet meer lukt haar van toilet te krijgen. En eerlijk gezegd gaat dat niet meer lang duren. Het moet zo erg zijn om te beseffen dat je als volwassen vrouw moet pampers dragen, gewoon omdat je niet meer op je benen kan staan.
Na het werk vandaag nog eens geweest en ze sliep. Met papa terug wat zitten praten en dan toch een poging gedaan om haar wakker te maken. Ze zag dat Yente erbij was en ze was heel blij. Ze had voor ik er was terug wat overgegeven maar voelde zich nu redelijk. Ze heeft wat zitten lachen met Yente. Ik had het gevoel dat ons bezoek haar wel goed deed nu. Vorige week had ze weinig interesse voor ons, maar nu deed ze haar best om mee te praten/lachen. Toen ik vertrok zag ik hoe papa alle moeite had om haar uit bed te krijgen en naar toilet te laten gaan. Ze wou niet dat wij dit ouden zien. Ons fiere madam is terug...
Deze morgen eerst met Yente bij de dokter. Ze had al koorts sinds donderdag en ging niet beter. Bleek niks erg te zijn, gewoon een dikke verkoudheid.
Terwijl ik achter haar medicatie reed kreeg ik al een bericht van papa om te zien waar ik was want mama was al een hal uur aan het overgeven en ze moest een nieuwe pyjama aan en lakens moesten ververst worden. Ik heb me gehaast en ben naar daar gegaan. Ze lag nog in bed maar wou nog niet ververst worden want ze ging nog overgeven zei ze. Na een tijdje ging het wat beter en heb ik haar opnieuw wat gewassen en haar een nieuwe pyjama aan gedaan. Samen met papa heb ik de lakens ververst. Papa had ondertussen al naar palliatieve thuiszorg gebeld en naar de sociaal assistente van het ziekenhuis. Die laatste zei om haar terug naar het ziekenhuis te brengen als het niet betert en de andere zei dat ze eens ging binnen komen.
Tegen een uur of twee was ze daar en ze heeft even met mama gesproken en mama haar wens was om thuis te blijven. Dus we hebben haar beloofd om daar alles aan te doen om dat te laten lukken. Om te beginnen is er bij haar een medicatiepompje gestoken waardoor de meeste van haar medicatie via daar kan gegeven worden en haar maag ontlast wordt. Ze krijgt via daar ook iets tegen het braken en dat zou haar wat meer rust moeten geven. 'S avonds krijgt ze nu ook wat druppeltjes om haar nachtelijke angsten weg te nemen en waardoor ze wat beter zou slapen.
Ze was eerst bang voor de naald die ze moesten steken maar het viel uiteindelijk wel mee. Hopelijk helpt het haar, want ze heeft genoeg afgezien.
De dokter is ook nog langs geweest om alle medicatie voor te schrijven die via dat pompje moet gegeven worden. Hij zei ook om alle afspraken in het ziekenhuis af te zeggen want die hebben geen nut meer. We zijn ook gestopt met haar chemo-pillen, omdat ze hier op dit moment ook geen baat meer bij heeft.
De verpleegster van palliatieve zei dat we onze kinderen ook wel moeten voorbereiden op wat komen zal. Ze zegt dat kinderen heel veel kunnen verwerken als ze er maar op voorbereid zijn. Ze ging wat boekjes binnen steken om voor te lezen en we kunnen beroep doen op de psycholoog van het team. Ik denk dat ik dat wel ga doen want thibo is een heel gevoelig manneke die zich dat erg gaat aantrekken maar er niks gaat over zeggen.
