Mama mocht vandaag bij de longarts om te bespreken welk soort chemo ze zouden starten. Vanaf dinsdag start ze dus opnieuw met hetzelfde soort als de eerste keer. Ze moet dus telkens weer een nachtje in het ziekenhuis blijven en moet om de drie weken terug. Ze beginnen met twee keer en gaan dan zien of het aanslaat.
Als mama al sterk genoeg is om die tweede keer te halen. De dokter zei zelf dat het heel zwaar zal worden omdat ze al zo zwak is.
Maar het is mama haar beslissing om ervoor te blijven vechten dus zijn wij verplicht haar daarin te steunen. Toch een moedige vrouw hoor, ik blijf ze keer op keer bewonderen!
Ik probeer al twee dagen bij haar op bezoek te gaan maar het lukt maar niet. Ze is telkens te moe om mij te zien.
Papa zei vandaag ook dat haar zicht nog altijd meer achteruit gaat. Ze krijgt steeds meer moeite om de ondertitels op tv te lezen. Wat volgens mij toch het bewijs is dat haar behandelende arts er naast zit door te zeggen dat de hersentumoren onder controle zijn.
Toen ze maandag het nieuws vernam zei ze dat ze misschien zo achteruit ging gaan dat ze het op de duur niet meer besefte. Awel eerlijk gezegd hoop ik dat voor haar, dat ze niet meer moet beseffen wat voor een lijdensweg ze tegemoet gaat.
Na twee uur vertraging mochten we eindelijk binnen bij dr. Verbeke. Hij vroeg haar hoe het was en zij zegt redelijk goed. Beetje last aan de maag als ik gegeten heb en duizelig, maar voor de rest redelijk.
Dan begint hij naar zijn scherm te kijken, dan weer in zijn dossier, dan weer zijn scherm, en zo gaat dat maar door, zonder iets te zeggen zeker 5 minuten.
Dan vraagt hij nog eens hoe het gaat en mama antwoordt net hetzelfde.
Mja zegt hij, het hoofd baart me geen zorgen. Dat is stabiel gebleven. Het is niet omdat de tumoren nu meer zichtbaar zijn dat ze groter zijn. Er is hier de laatste dagen onderling wat discussie geweest met de radiologen, oncologen ivm het hoofd. Maar ik ben daar gerust in zegt hij...
Longen zijn ook stabiel gebleven, maar wat ons meer zorgen baart is dat het nu ook uitgezaaid is naar de lever. Er zijn twee grote vlekken op de lever gezien.
Ze vraagt: kunnen we hier nu dan nog iets aan doen?
Hij antwoordt: ik vind dat je nu voor een tweede chemokuur moet gaan. Je hebt goed gereageerd op de eerste dus ik geloof erin dat je hier ook gaat op reageren en we de tumor in de lever onder controle kunnen houden. Als we niets doen gaat binnen de kortste keren de leverfunctie uitvallen, en dan de nieren,...
Maar, zegt hij, waar ik in begin zei dat er nog kans was op genezing zeg ik nu met zekerheid dat ik je niet meer kan helpen. Ik kan het alleen proberen nog een tijdje uit te stellen.
Morgen zal zijn secretaresse met mama contact opnemen om een afspraak te nemen bij de longarts om het type chemo te bespreken...
En dit terwijl we woensdag met een andere oncoloog besproken hadden dat mama te zwak was voor nieuwe chemo. En het maar 10% kans had dat het iets zou helpen voor de lever...
Die dokters onderling komen zelfs niet meer overeen, laat staan dat wij het nog moeten begrijpen!
Mama begon in de gang van het ziekenhuis te wenen en ze wou niet dat ik haar vastpakte. Ik zei haar dat ze haar zo sterk niet moet houden voor ons. Dat ze mag wenen. Maar ze weent liever alleen zegt ze. In de auto naar huis is er niet veel meer over gesproken. Maar thuis zei ik haar dat ze er eens goed moet over nadenken, dat het haar leven is en niet dat van de dokters. Maar ze begon opnieuw te huilen en ze zei dat ze wil blijven vechten tot de laatste snik. Dat ze bang is om te sterven. Niet van de pijn maar ze wil hier niet weg. Ze wil de kinderen en kleinkinderen nog zien opgroeien. Zo erg om dat te horen...ik zou mijn leven geven om dat van haar terug te geven. Spijtig genoeg werkt het hier zo niet. Hier word je gestraft als je heel uw leven gewerkt hebt en niemand een vlieg hebt kwaad gedaan.
Zo oneerlijk!!!
