Gisteren met Yente teug bij mama geweest maar zelfs Yente kon haar niet meer boeien nu. Ik kwam toe en ze deed alsof ze sliep, tot ik bij haar ging en vroeg of ze voor mij ook eens niet ging wakker worden. En dan deed ze haar ogen open. Veel praten deed ze niet, enkel ja en nee knikken of haar schouders optrekken. Meter Rita was ook nog toegekomen maar na tien minuten draaide ze haar en deed haar ogen terug dicht. We zijn ons dan in de keuken gaan zetten en meter Rita is vertrokken.
Davy is ook toegekomen en we hadden het over onderwerpen waar je liever nog niet aan denkt: begrafenis, successierechten, ...
We hadden het ook over wat te doen als mama pampers moet beginnen dragen en het voor papa zogoed als onmogelijk wordt om haar thuis te verzorgen. Davy en ik vonden het het beste om haar naar een palliatieve afdeling van het ziekenhuis te brengen, maar papa wil haar voorlopig nog zo lang mogelijk bij hem houden. Echt chapeau voor hem want hij heeft sinds mama haar ziekte al ontzettend veel dingen gedaan die hij niet kon, of waar hij van moest braken.
Ik heb mama niet meer wakker gezien tot ik naar huis ging. Terwijl ik zeker was dat ze niet sliep toen ik vertrok...
Vandaag heeft ze op heel haar dag 1 tas soep gedronken en een kleine boterham. Ze wil niet meer eten zegt ze.
Ik vroeg haar of ze hoopt dat het dan sneller gaat gaan als ze niet meer eet en ze trekt haar schouders op. Ik vind het zo spijtig dat je niet meer met haar kan praten zoals vroeger. Wij hadden zo'n lange gesprekken vroeger over vanalles en nog wat. En als ik een probleem met iets had, dan wist zij meestal een oplossing.
Bij wie moet ik nu terecht met mijn 'probleempjes'....
Gisteren nog eens een dagje bij mama doorgebracht. Ik heb me nog geen seconde beklaagd dat ik dat verlof heb opgenomen. Ik voel dat mijn hulp wordt geapprecieerd en ondertussen ben ik bij mama. Zo zie ik ook maar al te goed dat ze geen fut meer heeft. Er zijn twee mensen op bezoek geweest die ze heel graag heeft en bij de ene heeft ze heel de tijd geslapen en bij de andere vroeg ze na 5 minuten of ik haar in bed wou leggen. Haar vrienden huilden toen ze haar zo achteruit zien gaan. Niemand wil dit, maar niemand kan haar helpen.
Haar kleinkinderen zijn de enige voor wie ze ondanks alles nog wil vechten. Met Yente zingt ze zelfs liedjes. Wat een moed, ik bewonder haar zo!
